«Μου αρέσουν τα μετάλλια αλλά αν είναι ασημένιο ή χάλκινο δεν με νοιάζει», αυτά ήταν μερικά από τα πρώτα λόγια του Μίλτου Τεντόγλου, λίγο αφού έφτασε - για ακόμα μία φορά - στην κορυφή του κόσμου παίρνοντας το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού.
Κοιτώντας τους πίνακες των μεταλλίων, βλέπεις ότι σε όλη την ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, από το 1896 μέχρι σήμερα, ο Τεντόγλου είναι μόλις ο δεύτερος αθλητής (!) που καταφέρνει να πάρει δεύτερο χρυσό μετάλλιο στο μήκος. Ο άλλος; Ναι, ο άλλος είναι ο Καρλ Λιούις. Ο Τεντόγλου ήδη είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους θρύλους του αγωνίσματός του.
Και δεν μιλάμε για ένα οποιοδήποτε αγώνισμα. Το μήκος είναι ένα αγώνισμα που βρίσκεται στον πυρήνα των Ολυμπιακών Αγώνων. Ασχολούνται μαζί του τεράστιες χώρες, βιομηχανίες υπεραθλητών, τεχνολογικοί κολοσσοί. Όλους αυτούς τους κοιτάει στα μάτια ένα παιδί από τα Γρεβενά με ένα βλέμμα που δεν νοιάζεται και τόσο.
Γενικά κάτι τέτοιοι αθλητές, τόσο μεγάλου βεληνεκούς, δίνουν τα ονόματά τους στα στάδια και στα γήπεδα του μέλλοντος. Όταν αποσύρονται τους αποζητούμε, μας λείπουν θυμόμαστε τι ακριβώς κάναμε όταν βλέπαμε από την τηλεόραση να παριστάνουν ότι ο άνθρωπος, μπορεί να κερδίσει, έστω για κάποια δευτερόλεπτα, τους φυσικούς κανόνες. Να ξεκινήσει από εδώ και να φτάσει 8,48 μέτρα απέναντι.
Καλός ο μηκίστας, καλύτερος ο Τεντόγλου
Παρόλα αυτά τα τεράστια επιτεύγματα, τα ποσοστά ψωνίσματος και κωλοπαιδισμού στο αίμα του Μίλτου παρέμειναν στο μηδέν. «Αυτό που κάνει ένας οικοδόμος είναι πιο δύσκολο από εμένα, γιατί να το παίξω κάποιος;», δήλωνε σε μία από τις αγαπημένες μου δηλώσεις του. Και πώς να ψωνιστείς, όταν έχεις προπονητή τον Γιώργο Πομάσκι.
Λίγο πριν ήταν η σειρά του Εμμανουήλ Καραλή να πάρει το πρώτο του ολυμπιακό μετάλλιο. Μετά από ένα σωρό δυσκολίες, εμπόδια και ρατσισμό (όχι γενικό και αόριστο), ο Manolo πήδηξε στους αιθέρες και πριν καν προλάβει να προσγειωθεί προσπαθούσε να το πιστέψει ότι κατάφερε να πάρει μετάλλιο.
Ούτε τσολιαδάκια, ούτε ελληνικά μεγαλεία, ούτε DNA αρχαίων προγόνων, ούτε προκλητικές δηλώσεις ούτε ρομποτικές απαντήσεις ανθρώπων που είναι σαν να κατασκευάστηκαν από βιομηχανία παραγωγής μεταλλιούχων. Τίποτα από όλα αυτά.
Σε αυτούς τους δύο πρέπει φυσικά να προσθέσουμε και άλλους. Τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, που πήρε την εθνική από το χέρι και την πήγε ως τις 8 καλύτερες ομάδες του κόσμου. Η Εθνική Ελλάδος χωρίς τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, μία καλή μετωνυμία του πόσo ασφυκτική θα ήταν η Ελλάδα χωρίς τα παιδιά των μεταναστών της.
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη με την απίστευτη ιστορία ζωής της, οι Παπακωνσταντίνου-Γαϊδατζής που πήραν το χάλκινο στην κωπηλασία και ευχαριστούσαν ο ένας τη γιαγιά του και ο άλλος προσπαθούσε ακόμα να καταλάβει τι συμβαίνει. Τις υπέροχες Φίτσιου και Κοντού, τον Τσελίδη που αγκάλιαζε τους συναθλητές του όταν έχαναν στον τζούντο. Τους άνδρες και τις γυναίκες του πόλο, την Κατερίνα Στεφανίδη.
Μία πραγματικά belle equipe
Αυτοσαρκασμός, πλακίτσα, χαλαρότητα, παρέα. Άνθρωποι κανονικοί που κάνουν μη κανονικά πράγματα. Παιδιά από τα Γρεβενά, από τα Σεπόλια και την Καρδίτσα. Παιδιά μεταναστών και μεροκαματιάρηδων που με κάποιον τρόπο κατάφεραν να εκτοξευτούν σε μία χώρα που μοιάζει να βουλιάζει στην αυτοαναφορικότητα και στην έλλειψη οράματός της αλλά δεν τους πήρε μαζί της.
Φαίνεται ότι η φετινή συγκομιδή των μεταλλίων στο Παρίσι θα είναι πολύ καλή για την Ελλάδα. Είναι σημαντικό μία χώρα των 10 εκατομμυρίων κατοίκων να έχει βγάλει τον καλύτερο μηκίστα της εποχής του, έναν από τους δύο-τρεις καλύτερους μπασκετμπολίστες του πλανήτη, κάποιον που παίρνει μετάλλια την εποχή του Ντουπλάντις.
Ακόμα σημαντικότερο όμως είναι ότι αυτοί δεν είναι οποιοιδήποτε. Είναι ο Μίλτος, είναι ο Γιάννης και είναι και ο Μανώλης και οι ιστορίες που κουβαλάει ο καθένας τους.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
