Η «Ε.Ο. 17 Νοέμβρη» ξεκίνησε τη δράση προπαραμονή Χριστουγέννων του 1975 με την εκτέλεση του σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα, του Ρίτσαρντ Γουέλς. Περίπου ένα χρόνο αργότερα η οργάνωση εκτελεί τον απότακτο αστυνομικό και βασανιστή της χούντας Ευάγγελο Μάλλιο.
Κανένα από αυτά τα δυο χτυπήματα δεν επιλέχθηκαν τυχαία. Δυο χρόνια μετά την πτώση της χούντας η «17Ν» είχε εκτελέσει τον σταθμάρχη της «μισητής» CIA και έναν βασανιστή της χούντας. Με τις μνήμες από την επταετή δικτατορία ακόμα νωπές, πολλοί ήταν αυτοί που (ακόμα και αν διαφωνούσαν με την πρακτική του ένοπλου αντάρτικου πόλης) δεν καταδίκασαν τις δυο αυτές εκτελέσεις.
Πρακτικά αυτό που είχε κερδίσει η οργάνωση ήταν να κερδίσει το απαραίτητο λαϊκό έρεισμα.
Η δολοφονία του Βρετανού ταξίαρχου, Στίβεν Σόντερς
Μια ημέρα σαν σήμερα, στις 8 Ιουνίου 2000, η 17Ν εκτελεί μέσα στο αυτοκίνητο του, στο ρεύμα καθόδου της λεωφόρου Κηφισίας, τον Βρετανό στρατιωτικό ακόλουθο, ταξίαρχο Στίβεν Σόντερς. Τα δύο μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης επέβαιναν σε... «παπάκι» έχοντας ανάμεσα στον οδηγό και τον συνεπιβάτη ένα πολεμικό τυφέκιο G3 και πλησίασαν το αυτοκίνητο του Βρετανού στρατιωτικού στο ύψος του Ψυχικού. Ο εκτελεστής έριξε τέσσερις σφαίρες από κοντινή απόσταση στο λευκό Rover, στο οποίο βρισκόταν ο Σόντερς, πλήττοντας τον στην κοιλιακή χώρα και στα άνω άκρα.
Και εδώ ακριβώς είναι το σημείο που για πολλούς «αλλάζει την ιστορία». Η Σκότλαντ Γιάρντ θεωρεί υπόθεση τιμής την εξιχνίαση της δολοφονίας του Βρετανού ταξίαρχου και εμπλέκεται στην υπόθεση.
Οι αξιωματικοί της Σκότλαντ Γιάρντ που ήρθαν στην Ελλάδα κλήθηκαν να διαχειριστούν μια υπόθεση που δεν τους ήταν άγνωστη. Η βρετανική αστυνομία βρισκόταν αντιμέτωπη επί πολλές δεκαετίες με τον IRA και ήξερε, είχε την τεχνογνωσία, για το τι θα πρέπει να γίνει για να συλληφθούν τα μέλη της οργάνωσης. Αυτή ήταν και η τεράστια διαφορά ανάμεσα στη Σκότλαντ Γιάρντ και το FBI ή τη CIA.
Η τεχνογνωσία αυτή, λοιπόν, άμεσα μεταφέρθηκε (μέσω ειδικών απεσταλμένων) στην ελληνική αντιτρομοκρατική υπηρεσία η οποία άρχισε, πλέον, να εργάζεται σε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο από αυτό που δούλευε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Πρώτος στόχος για τους Βρετανούς αξιωματικούς το λαϊκό έρεισμα που είχε αποκτήσει από την εποχή της εκτέλεσης του Μάλλιου.
«Αυτό πρέπει να τελειώσει, άμεσα. Πρέπει να τους ξεγυμνώσουμε για να έχουμε άμεσα αποτελέσματα», φέρεται να είχε πει σε Έλληνες αξιωματικούς της αντιτρομοκρατικής, Βρετανός αξιωματούχος.
Ο επικοινωνιακός πόλεμος
«Λαϊκό έρεισμα» ουσιαστικά σήμαινε «ευρύ δίκτυο κάλυψης» και κυρίως κλειστά μάτι και στόματα όταν έρθει η κρίσιμη ώρα. Γνώριζαν, λοιπόν, πως η κοινή γνώμη έπρεπε να στραφεί εναντίον τους και αυτό θα γινόταν μόνο αν υπήρχε μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Πιο ανθρώπινη. «Πρέπει οι συγγενείς των θυμάτων να αποκτήσουν πρόσωπο. Να φανεί ο πόνος. Η απώλεια», είχε τονίσει ο ίδιος αξιωματικός της Σκότλαντ Γιάρντ. Οι Βρετανοί ξεκαθάρισαν πως για να φτάσουν οι Αρχές κοντά στη 17Ν θα έπρεπε πρώτα να τη νικήσουν επικοινωνιακά.
Οι τηλεοπτικές εμφανίσεις συγγενών (και ιδιαίτερα των παιδιών των θυμάτων) πολλαπλασιάστηκαν. Οι συζητήσεις για τα θύματα έφυγαν από το κομμάτι της αιτιολόγησης από την πλευρά της 17Ν και περιορίστηκαν αποκλειστικά στο κομμάτι του πόνου, της θλίψης, της απώλειας. Διοργανώθηκαν πικετοφορίες όπου οι συγγενείς ζητούσαν δικαιοσύνη για τους ανθρώπους τους. Όλοι συστρατεύθηκαν γύρω από αυτή την υπόθεση. Το κλίμα άρχισε να αντιστρέφεται και οι Βρετανοί πίεζαν ακόμα περισσότερο προς αυτή την κατεύθυνση.
Και όλη αυτή η πίεση απέδωσε περίπου δυο χρόνια αργότερα: Όταν ήρθε η ώρα των συλλήψεων και δόθηκαν φωτογραφίες μελών της οργάνωσης στη δημοσιότητα, τα στόματα που τόσα χρόνια έμεναν κλειστά, άνοιξαν και αποκάλυψαν πολλά, ανάμεσα σε αυτά και τον δρόμο προς τις κεντρικές γιάφκες της οργάνωσης.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
