Ενδεχομένως, μόλις δει κάποιος τον τίτλο, να αρχίσει να ρίχνει μούτζες στην οθόνη ή να ετοιμάζεται να γράψει σχόλιο για το πόσο ανίδεοι είμαστε μουσικά κτλ. Αναμφίβολα, ο Τζάστιν Μπίμπερ είναι ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο, τόσο σε χαρακτήρα όσο και μουσικά.
Σε χαρακτήρα γιατί τα τελευταία χρόνια φαίνεται να ακολουθεί το μονοπάτι του weirdness που πήρε ο Κάνιε Γουέστ με μια newfound θρησκευτικότητα, μουσικά γιατί το εφηβικό και ανώριμο ξεκίνημα του έβαλε πολλούς από εμάς απέναντι του.
Μέχρι να κυκλοφορήσει το άλμπουμ Purpose το 2015, ο Τζάστιν Μπίμπερ ήταν για πολλούς, κυρίως εκτός Αμερικής, ένα ερωτηματικό. Πώς γίνεται να κάνει δισεκατομμύρια views στο Youtube αυτή η μουσική;
Οι άνθρωποι εξελίσσονται όμως. Οι καλλιτέχνες εξελίσσονται. Και το κάνουν με έναν τρόπο δικό τους, σε ένα μονοπάτι μοναχικό που δεν κάθεται να μπλέξε με αγκυλώσεις του στυλ «τι θα πει το κοινό μου;», αλλά τολμά και πειραματίζεται, ιδίως σε μια βιομηχανία, όπως της Αμερικής, όπου τα λάθη συγχωρούνται πιο εύκολα οικονομικά, αφού το κοινό είναι τεράστιο και η απήχηση έχει παγκόσμια εμβέλεια.
Ήρθε λοιπόν το 2021 ως ένα πλήρωμα του χρόνου για τον Μπίμπερ ώστε να επιβεβαιώσει ότι κανείς καλλιτέχνης δε μπορεί να τοποθετείται πεισματικά από το κοινό σε μια κατηγορία και να μην του δίνεται η ευκαιρία να αλλάξει τις απόψεις.
Το Justice είναι ένα αμάλγαμα pop πειραματισμών
Μπορεί το νέο του άλμπουμ Justice να έχει προκαλέσει αντιπαράθεση επειδή χρησιμοποιεί με τρόπο mainstream κι όχι ουσιαστικό, αποσπάσματα από τους λόγους του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, μπορεί να έχει έντονα στιχουργικά στοιχεία σχετικά με την πίστη του στο Θεό, αλλά αν το δει κανείς σε μουσικό επίπεδο, τότε βλέπει ένα άλμπουμ αγάπης προς τη μουσική.
Ένα ρομαντικό evolution θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κανείς το Justice, αφού δημιουργικά εκπορεύεται και από την αλλαγή στη ζωή του που έχει φέρει τα τελευταία 3 χρόνια η γυναίκα του Χέιλι. Από την καταπίεση της τεράστιας δόξας σε ηλικία 15 ετών, στο ξενέρωμα με τη μουσική βιομηχανία, μετά στη χρήση ουσιών και εν τέλει στο ψυχικό καθαρτήριο, αυτό το άλμπουμ περιγράφει όλο το συναισθηματικό ταξίδι του Μπίμπερ.
Σε όλα τα τραγούδια ο Μπίμπερ προσθέτει μουσικά στοιχεία που δεν τα είχε τόσο έντονα στο παρελθόν του. Με το Die For You πατά σε πιο ροκ διαδρομές. Με το Hold On μεταβαίνει από το synth-pop στο πιο beat, του προσθέτει το στοιχείο της μπαλάντας και έχει σημεία έντονου bassline. Στο Ghost ακούμε τη σύνθεση του garage beat με το folk acoustic. Η πιο εύστοχη λέξη για να χαρακτηριστεί αυτό το άλμπουμ είναι το smooth.
Το μουσικοπνευματικό ταξίδι του Μπίμπερ με αυτό το άλμπουμ φαίνεται και στο live session του για το NPR, όπου τον ακούσαμε να παραδίδει εκδοχές των τραγουδιών του με jazz, swing και groove στοιχεία.
Αν και για πολλούς το Justice δεν έχει κάποια πολύ μεγάλη επιτυχία, θαρρώ πως το Lifetime είναι το κομμάτι που συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία που αναφέρθηκαν νωρίτερα.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
