Τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1938, στις 19 Ιουνίου. Ούτε ώρα δεν απόμενε για να μπουν οι ποδοσφαιριστές της Εθνικής Ιταλίας στο γήπεδο και να αγωνιστούν κόντρα στην Ουγγαρία και ένας παράγων της ομάδας μπήκε στα αποδυτήρια με έπαρση. Ένα τηλεγράφημα κόβει τα πόδια της «Squadra Azzurra».
Διαβάστε ακόμα: Σαν σήμερα, 18 Ιουνίου του 1904: Υπουργός σκοτώνει βουλευτή στην τελευταία μονομαχία στην Ελλάδα
«Κύριοι, είπε, μας τηλεγράφησε ο Ντούτσε. Μας στέλνει την αγάπη του και μας λέει: vittoria o morte!». Νίκη ή θάνατος. Οι τρεις λέξεις πάγωσαν τον προπονητή Βιτόριο Πότσο. Το αστέρι της ομάδας, ο Τζουζέπε Μεάτσα προσπάθησε να κρύψει ένα χαμόγελο, ενώ ο Πιόλα έπιασε το, γυαλισμένο από τη μπριγιαντίνη, μαλλί του και το τράβηξε πίσω με δυσφορία.
Τα πυροβόλα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ήδη λαδώνονταν στην Ευρώπη. Κάπου ακούγονταν κραυγές πόνου από Εβραίους, έλεγαν, που τους κυνηγάνε οι Ναζί. Πολλά ευρωπαϊκά κράτη ετοιμάζονταν για το αναπόφευκτο και η Γαλλία ζούσε σε ρυθμούς «Coupe du Monde». Στη Γαλλία, που μέτραγε εκατοντάδες πολιτικούς αυτοεξόριστους από τη Ιταλία, που ασφυκτιούσαν κάτω από το φασιστικό καθεστώς.
Η ζοφερή μέρα φάνηκε από την αρχή: Στο ματς Ιταλίας – Νορβηγίας, όπως γράφει ο κορυφαίος ιταλός δημοσιογράφος Τζιάνι Μπρέρα: «Στη Μασσαλία, τουλάχιστον δέκα χιλιάδες αντιφασιστές αποδοκίμασαν ανελέητα τους Azzurri». Και ο Ρολάν Μεσέρ, ο διάσημος γάλλος δημοσιογράφος της εποχής του Μεσοπολέμου έγραφε: «Εκείνοι που εγκατέλειψαν την πατρίδα τους για πολιτικούς λόγους, βρήκαν την ευκαιρία με πρόσχημα το ποδόσφαιρο να βροντοφωνάξουν την αντίθεσή τους. Ο κομψός Βιτόριο Πότσο, ένας σπουδαίος "μεταλλαγμένος" δημοσιογράφος στο ρόλο προπονητή της ιταλικής εθνικής ομάδας, δεν βρήκε τίποτα καλύτερο, για να ανεβάσει το ηθικό των ανδρών του, από το να κάνει έναν ρωμαϊκό χαιρετισμό μπροστά στο κοινό της Μασσαλίας πριν από τον αγώνα με τη Νορβηγία».
Ο προπονητής των Ιταλών, Βιτόριο Πότσο δεν ήταν φασίστας, όμως το καθεστώς ήταν σκληρό και έπρεπε να φαίνεται αρεστός. Κι όταν μετά τον Πόλεμο, ο Πότσο αποχώρησε από την Εθνική ομάδα και πήγε στη γενέτειρά του, στο Τορίνο, ο κόσμος δεν του συγχώρησε ότι είχε συμβιβαστεί και συνεργαστεί με το φασιστικό καθεστώς, όμως τα δύο τρόπαια Παγκοσμίου Κυπέλλου ήταν το άλλοθι του.
Τώρα όμως έπρεπε να νικήσουν οι Ιταλοί. Να νικήσουν ή να πεθάνουν. Και τα πεδία των μαχών θα ανοίγονταν μπροστά τους σαν θεατρικές αυλαίες και θα τους υποδέχονταν να τους αφανίσουν… Και οι Ιταλοί ποδοσφαιριστές, αφού χαιρέτισαν φασιστικά το κοινό που τους αποδοκίμαζε, νίκησαν εκείνο το απόγευμα στις 19 Ιουνίου του 1938 και νίκησε και το ποδόσφαιρο, αφού όπως λέγεται το κοινό, που παρακολούθησε τον τελικό, παρόλο που ανοιχτά πανηγύριζε υπέρ των Ούγγρων, κατέληξε να παρασύρεται στο τέλος και με ενθουσιασμό για το θέαμα που πρόσφεραν οι δύο ομάδες να αποθεώνει τους νικητές!
Και πίστεψε ότι νίκησε και ο Μπενίτο Μουσολίνι, ο βλαξ, που ούτε επτά χρόνια μετά θα βρισκόταν κρεμασμένος ανάποδα στην πλατεία του Μιλάνου!
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
