Μπορούμε να συζητάμε κάθε μέρα, όλη μέρα, για τη μετάλλαξη Δέλτα, τα προνόμια των εμβολιασμένων και τα 150 ευρώ που δίνονται στους νέους ως κίνητρο για να εμβολιαστούν. Είναι μια συζήτηση χρήσιμη, αλλά στην πραγματικότητα λίγα πράγματα αλλάζει. Διότι, στο τέλος της ημέρας, αν οι πολίτες δεν πάνε να εμβολιαστούν, η συζήτηση θα έχει αποδειχθεί απολύτως μάταια και θα είμαστε πάλι αντιμέτωποι με μια πολύ δύσκολη κατάσταση από το φθινόπωρο και μετά.
Το μείζον, όμως, δεν είναι απλώς η διαχείριση της πανδημίας, όσο κρίσιμο και αν είναι αυτό. Η κυβέρνηση θα κριθεί και από τις μεταρρυθμίσεις που κάνει ή δεν κάνει, όταν έρθουν οι εκλογές. Ήδη, οι πολίτες αισθάνονται τα οφέλη της ψηφιακής μεταρρύθμισης. Ο Κυριάκος Πιερρακάκης την κάνει να φαίνεται τόσο εύκολη, με αποτέλεσμα σχεδόν ο ΣΥΡΙΖΑ να μην μπορεί να αρθρώσει μεταρρυθμιστικό λόγο επί του ζητήματος. Και τι να αντιπολιτευτεί άραγε; Το gov.gr, τη διαρκή ψηφιοποίηση υπηρεσιών ή την άρτια και εύκολα προσβάσιμη πλατφόρμα για τον εμβολιασμό;
Το ζήτημα είναι να τρέξουν και σε άλλα πεδία μεταρρυθμίσεις, όπως τρέχουν στο Ψηφιακό Πεδίο. Και εδώ η κυβέρνηση έχει μπροστά της δύο μείζονα πεδία: την Παιδεία και το Ασφαλιστικό, όπου τις επόμενες εβδομάδες έρχονται δύο εξόχως σημαντικά νομοσχέδια, τόσο για το νέο σχολείο όσο και για το νέο σύστημα επικουρικής ασφάλισης.
Διάβαζα αναλυτικά τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου της Νίκης Κεραμέως και σε ορισμένες παραμέτρους του φαντάζει εκτός ελληνικής πραγματικότητας. Πού ακούστηκε να διαλέγει το σχολείο μόνο του τα εκπαιδευτικά εγχειρίδια. Κι όμως, αλλού γίνεται, αλλά εδώ είμαστε επί δεκαετίες όμηροι του υπουργείου Παιδείας. Ή ένα σχολείο να μπορεί να επιλέγει μόνο του τι θα κάνει τους χώρους του, μετά το πέρας του μαθήματος, χωρίς προηγουμένως να πρέπει να έρθει σε συνεννόηση με το υπουργείο. Και, βεβαίως, η αξιολόγηση, έστω και αν δεν προβλέπεται το penalty της απόλυσης για όποιον εκπαιδευτικό παίρνει κάτω από τη βάση. Να μην ξεχάσω, δε, τον εξοβελισμό των συνδικαλιστών της εκπαίδευσης από τα συμβούλια που επιλέγουν περιφερειακούς διευθυντές εκπαίδευσης, κάτι που εξ αρχής δεν είχε νόημα.
Την ίδια ώρα, σε διαβούλευση μπήκε και το νομοσχέδιο Τσακλόγλου για τις νέες επικουρικές συντάξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για «τζόγο» με τις συντάξεις. Ομολογώ ότι τζόγο με εγγυημένη την επικουρική σύνταξη από το δημόσιο ταμείο εκτός από το περιθώριο κέρδους, δεν έχω ξαναδεί. Πρακτικά, το κράτος σου εγγυάται το κεφάλαιο και σου λέει ότι μέσω του επενδυτικού προφίλ που θα επιλέγεις μπορείς να έχεις μικρό, μεγαλύτερο ή πιο μεγάλο κέρδος σε βάθος χρόνου. Και αυτό, βεβαίως, να αποτελεί και ένα κίνητρο ασφάλισης, προκειμένου να περάσουμε από τη μαύρη στη δηλωμένη εργασία. Πρόκειται για ένα σύστημα που, στις βασικές του παραμέτρους, εφαρμόζεται σε μια σειρά άλλων, προηγμένων κρατών, με σημαντικά ανταποδοτικά οφέλη σε βάθος χρόνου για τους ασφαλισμένους.
Οι κυβερνήσεις κρίνονται, εκτός από τη διαχείριση κρίσεων, και από το παραχθέν έργο. Αυτά τα δύο νομοσχέδια αποτελούν απτά παραδείγματα παραχθέντος έργου. Και αποτελούν την πραγματική βάση αξιολόγησης της κυβέρνησης, όταν έρθει η ώρα. Μην το ξεχνούν, άλλωστε, στο Μαξίμου: μόνοι τους σήκωσαν, ήδη από το 2019, τον πήχη ψηλά. Δεν αρκεί να είναι καλύτεροι από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
