Θα διεκδικήσει ο Γιώργος Παπανδρέου ξανά την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ; Αυτό είναι το ερώτημα του ενός εκατομμυρίου ευρώ από την ώρα που ο πρώην πρωθυπουργός αποφάσισε να ξεκινήσει επαφές με τους επίδοξους διαδόχους της Φώφης Γεννήματα και ενώ έχουν προηγηθεί αρκετές πιέσεις προς το πρόσωπο του. Ρεαλιστικά, βεβαίως, δεν καταγράφεται κάποιο τρομακτικό ρεύμα στη βάση του κόμματος, αλλά, όπως και να το κάνουμε, ένας πρώην πρωθυπουργός και δη ένας Παπανδρέου στο ΚΙΝΑΛ (ή ΠΑΣΟΚ) αποτελεί σημείο αναφοράς.
Αναγκαία επισήμανση: αν ο κ. Παπανδρέου θέλει να είναι υποψήφιος, μπορεί να το πράξει, αλλά μέσα από τις προβλεπόμενες καταστατικές διαδικασίες. Δεν νοείται να κάνουν οι άλλοι στην…μπάντα, για να γίνει αριστήνδην πρόεδρος ο πρώην πρωθυπουργός. Και νομίζω ότι ούτε ο ίδιος θέλει κάτι τέτοιο.
Το ερώτημα, όμως, είναι τι εξυπηρετεί μια επιστροφή του κ. Παπανδρέου. Μια δικαίωση του ιδίου, μετά από αρκετά χρόνια απουσίας του, με δεδομένο και τον σκληρό τρόπο που εξωθήθηκε σε παραίτηση, ενώ είχε κερδίσει ψήφο εμπιστοσύνης, το 2011; Η επιδίωξη της προσωπικής δικαίωσης δεν μπορεί να είναι ο βασικός γνώμονας ενός ηγέτη. Πιστεύει ότι θα μεγαλώσει ξανά το κόμμα; Ίσως, αλλά ο κ. Παπανδρέου ήταν πρόεδρος σε ένα ΠΑΣΟΚ του 40% και τώρα έχει να κάνει με ένα κόμμα του 8% που, σε συνθήκες αφόρητης πίεσης, ίσως συμπιεστεί περαιτέρω. Πιστεύει ότι μπορεί να επαναπατρίσει ψηφοφόρους που έφυγαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, κυρίως προς τον ΣΥΡΙΖΑ; Γιατί, όμως, αυτοί δεν επέστρεψαν με την κ. Γεννήματα, η οποία διαδέχθηκε τον κ. Βενιζέλο που αποτελούσε «κόκκινο πανί»;
Τα κόμματα πολλές φορές στοιχειώνονται από τα φαντάσματα των πρώην . Όσο οι πρώην πρόεδροι παραμένουν ενεργοί, είτε όντας βουλευτές είτε όχι, διεκδικούν να έχουν παρέμβαση στα πράγματα. Ο καθένας με διαφορετικό τρόπο, με διαφορετική ένταση και διαφορετική συχνότητα. Για παράδειγμα, στη ΝΔ ο κ. Καραμανλής και ο κ. Σαμαράς δεν έχουν αποσυρθεί. Παλαιότερα, ο Μιλτιάδης Έβερτ και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης δεν είχαν αποσυρθεί μετά την εκλογική τους ήττα. Μια από τα ίδια και στο ΠΑΣΟΚ, στις περιπτώσεις του κ. Σημίτη, αλλά και του κ. Βενιζέλου, έστω αν και οι δύο, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, βρέθηκαν εκτός κόμματος.
Το ζήτημα είναι, όμως, ότι οι πρώην παραμένουν πρώην για κάποιον λόγο. Αφήνουν τόπο στους επόμενους, μιας και οι ίδιοι διήνυσαν τη θητεία τους και την ετελεύτησαν περισσότερο ή λιγότερο επιτυχώς. Είναι χρήσιμοι ως φάροι, ως οδοδείκτες για τους διαδόχους τους και δυνητικά επικίνδυνοι, όταν λειτουργούν υπονομευτικά. Αν, όμως, ένα κόμμα πρέπει να επιστρατεύσει ξανά έναν πρώην για να πάρει ξανά μπρος, τότε έχει δομικό πρόβλημα. Και αν, από την άλλη, ένας πρώην δεν καταλαβαίνει πού πρέπει να βάλει τελεία κανονική, όχι άνω, τότε είναι και αυτό πρόβλημα.
Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση του κ. Παπανδρέου. Ήταν πρόεδρος από το 2004 ως το 2011 και πρωθυπουργός από το 2009 ως το 2011. Έκανε λάθη, αλλά του χρεώθηκαν και περισσότερα από όσα του αναλογούσαν σε ορισμένες περιπτώσεις. Με την ιστορία αναμετράται ήδη. Δεν χρειάζεται μια επανάληψη της προεδρίας του. Και το ΚΙΝΑΛ, βεβαίως, θα προχωρήσει και χωρίς τον κ. Παπανδρέου πρόεδρο.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
