Η φανερή αμηχανία και ο έκδηλος προβληματισμός, με τον οποίο υποδέχτηκε η Αγκυρα το ταξίδι του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στις ΗΠΑ έχει τη δική της αξία για τη δυναμική της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής αλλά και για τη θέση της χώρας μας στο ραγδαία εξελισσόμενο διεθνές στερέωμα ύστερα από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Το θερμό κλίμα της συνάντησης του Ελληνα πρωθυπουργού με τον Αμερικανό πρόεδρο Τζο Μπάιντεν στο Λευκό Οίκο και η ομιλία του στο Κογκρέσο προκάλεσαν έντονο εκνευρισμό στη γείτονα, κάτι που αποτυπώθηκε στις παραληρηματικές ανακοινώσεις του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών. Το απόλυτο «μούδιασμα» όμως της τουρκικής ελίτ αποκάλυψε ότι αυτό, που πραγματικά ενόχλησε περισσότερο και από τα «ελληνικά» F-35 τους Τούρκους θεωρητικούς, ήταν ότι το ελληνικό «παρών» στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού ανέδειξε το στρατηγικό αδιέξοδο του προέδρου της χώρας τους Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Η διαπίστωση ότι ο τρόπος, με τον οποίο πολιτεύτηκε τα προηγούμενα χρόνια ο Τούρκος πρόεδρος ακροβατώντας μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας και αποκομίζοντας πρόσκαιρα οφέλη, έκανε τον κύκλο του έχει προσγειώσει απότομα το τουρκικό κατεστημένο. Η διαρκής απειλή προς την Ουάσινγκτον της «ανοιχτής πόρτας» της Μόσχας, λόγω της προνομιακής σχέσης με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν, αποδυναμώθηκε πλήρως εάν δεν «κάηκε» εντελώς καθώς ο τελευταίος είναι ο πλέον απομονωμένος ηγέτης στον κόσμο μετά την επίθεση στην Ουκρανία. Παρά το «όχι» στην ένταξη Φινλανδίας και Σουηδίας, που κατά πολλούς θεωρείται το κύκνειο άσμα της επαμφοτερίζουσας πολιτικής Ερντογάν και η απέλπιδα προσπάθεια του να διασώσει το ηγετικό του κεφάλαιο, στην Αγκυρα είναι κοινή η διαπίστωση, αν και αποφεύγεται επιμελώς η δημόσια παραδοχή της, ότι η ολική επαναφορά της Τουρκίας στο δυτικό κόσμο θα μπορούσε να είναι εφικτή μόνο με τους όρους της Δύσης.
Και η επίσκεψη Μητσοτάκη στην Ουάσινγκτον υπήρξε η μεγαλύτερη απόδειξη ότι η παρούσα τουρκική στρατηγική στην περιοχή μας αλλά και ευρύτερα στην περίπτωση, που ο «επαναπατρισμός» στη Δύση αποτελεί μία δρομολογημένη επιλογή για τον Τούρκο πρόεδρο, είναι αδιέξοδη. Οσο για τις αντιαμερικανικές αιχμές, που διατυπώθηκαν από διάφορες πλευρές στη δημόσια συζήτηση, επιβεβαιώνουν απλά το πλαίσιο συμμόρφωσης, που θα πρέπει να ακολουθήσει η Αγκυρα εάν επιθυμεί να ενταχθεί ξανά πλήρως στο στρατόπεδο, που επέλεξε να ανήκει πριν από 70 χρόνια.
Είναι χαρακτηριστικό πως στην αποκωδικοποίηση των αποτελεσμάτων του ταξιδιού του Ελληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ Τούρκοι αναλυτές επί της ουσίας βάζουν στο κάδρο της κριτικής τους την Ουάσινγκτον και όχι τη χώρα μας. Αλλωστε, το προνόμιο να μιλήσει στο Κογκρέσο Τούρκος ηγέτης δόθηκε μόνο μία φορά στον πρόεδρο Τζελάλ Μπαγιάρ μετά την ένταξη της χώρας του στο ΝΑΤΟ. Η επίσκεψη της ελληνικής αποστολής είναι, κατά μία προσέγγιση στη γείτονα με αρκετούς υποστηρικτές, το επιστέγασμα της νέας στρατηγικής των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ στον άξονα από τη Βαλτική μέχρι την Κρήτη, καθιστώντας την Ελλάδα οικονομικό κέντρο στο νότο, τόσο στρατιωτικά όσο και ενεργειακά, αποκλείοντας συνολικά την Τουρκία.
Μάλιστα, σύμφωνα με την άποψη αυτή, που αναπτύσσεται στον κυβερνητικό Τύπο, η Δύση εντάσσει την Τουρκία στην ίδια κατηγορία με τη Ρωσία υποδεικνύοντας τις ενέργειες, που πρέπει να κάνει εάν θέλει να αρθεί αυτό το καθεστώς. Να αποσυρθεί δηλαδή όχι μόνο από το κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου, αλλά και από το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο και να επιτρέψει τη συγκρότηση του κράτους του PKK στο Βόρειο Ιράκ και τη Συρία οδηγώντας με αυτό τον τρόπο στη δημιουργία μιας συρρικνωμένης Τουρκίας.
Οσο όμως και αν επιχειρείται να «ηρωοποιηθεί» στα μάτια της τουρκικής κοινής γνώμης το βέτο Ερντογάν στο ΝΑΤΟ όλοι γνωρίζουν στην Αγκυρα ότι ο Τούρκος πρόεδρος παίζει τα ρέστα του εμμένοντας στο «όχι» στην ένταξη των σκανδιναβικών χωρών. Μια κίνηση υψηλού πολιτικού ρίσκου, που τινάζει στον αέρα τη συνοχή της Συμμαχίας την ώρα, που το Κρεμλίνο εκτοξεύει ευθείες απειλές πολέμου. Ο ιδιαίτερα μεγάλος αριθμός των απαιτήσεων, που τίθενται από την τουρκική πλευρά για να αλλάξει στάση ο Τούρκος πρόεδρος στο θέμα αυτό, είναι δυνατό να ερμηνευτεί ως ένα παράθυρο για μία win-win αναδίπλωση του στο τέλος ύστερα από την ικανοποίηση κάποιων αυτά.
Σε καμία περίπτωση όμως το ενδεχόμενο αυτό δεν αναιρεί τον οδικό άξονα, που έχει χαρτογραφηθεί με κάθε λεπτομέρεια από τις ΗΠΑ και ειδικά από τους Αμερικανούς νομοθέτες στο Κογκρέσο για την επιστροφή του στη Δύση ξεπερνώντας το στρατηγικό αδιέξοδο, που έχει περιέλθει και έχει φέρει τη χώρα του σε εξαιρετικά δυσχερή θέση με την προοπτική να μείνει ακόμα περισσότερο πίσω στα εξοπλιστικά προγράμματα σε σχέση με την Ελλάδα να φαντάζει πιο πιθανή από ποτέ.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
