Μια από τις πιο θρυλικές προσωπικότητες της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίες, ο παραγωγός Κουίνσι Τζόουνς, άφησε την τελευταία του πνοή το βράδυ της Κυριακής (3/11), στο σπίτι του στο Λος Άντζελες.
Ενδεχομένως στους περισσότερους γνωστός για την παραγωγή των άλμπουμ Off the Wall, Thriller και Bad για τον Μάικλ Τζάκσον τη δεκαετία του 1980, ο Τζόουνς έκανε παραγωγή για τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής, όπως τον Σινάτρα, την Αρίθα Φράνκλιν, τη Ντόνα Σάμερ και πολλούς άλλους.
Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι (και) σε αυτόν οφείλουμε ένα αριστουργηματικό άλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας, το «Χαμόγελο της Τζοκόντας» (1965) του Μάνου Χατζιδάκι.
«Το χαμόγελο της Τζοκόντας» ηχογραφήθηκε στη Νέα Υόρκη τον Απρίλιο του 1965, σε διεύθυνση παραγωγής του σπουδαίου παραγωγού Quincy Jones.
Ο εμβληματικός δίσκος, που ο αξέχαστος Μάνος εμπνεύστηκε από τον κορυφαίο εκπρόσωπο του ιταλικού Μπαρόκ, Αντόνιο Βιβάλντι, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στην Αμερική με δώδεκα τραγούδια και την ίδια χρονιά στην Ελλάδα, με διαφορετικό εξώφυλλο και χωρίς τα τραγούδια «Οι αθλητές» («Τhe athletes») και «Ο στρατιώτης» («The soldat»). Μέχρι σήμερα έχει πουλήσει πάνω από 5 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.
Ο Μάνος Χατζιδάκις στο σημείωμά του δίσκου γράφει:
«Σε μια παρέλαση στη Νέα Υόρκη, με μουσικές, με χρώματα και με πλημμυρισμένη από κόσμο την 5η Λεωφόρο, βρισκόμουν μια Κυριακή απόγευμα το φθινόπωρο του 1963 όταν συνάντησα μια γυναικούλα να περπατάει μοναχή με μιαν απελπισμένη αδιαφορία για ό,τι συνέβαινε γύρω της χωρίς κανείς να την προσέχει, χωρίς κανέναν να προσέχει, μόνη, έρημη μες στο άγνωστο πλήθος, που την σκουντούσε, την προσπερνούσε ανυποψίαστο, εχθρικό, αφήνοντας την να πνιγεί μες στη βαθιά πλημμύρα της λεωφόρου, μέσα στη θάλασσα που ακολουθούσε, μέσα στ’ αγέρι που άρχισε να φυσά.
Έμεινα στυλωμένος, ο μόνος που την πρόσεξε, κι έκαμα να την πάρω από πίσω, να την ακολουθήσω και πλησιάζοντάς την να της μιλήσω, χωρίς να ξέρω τι να της πω, μα ίσαμε ν’ αποφασίσω, την έχασα από τα μάτια μου. Έτρεξα λίγο μπρος, ανασηκώθηκα στα πόδια μου για να την ξεχωρίσω, μα η μεγάλη μαύρη θάλασσα του κόσμου την είχε καταπιεί. Μέσα μου κάτι σκίρτησε οδυνηρά. Χωρίς να καταλάβω, είχα σταθεί έξω από το βιβλιοπωλείο του Ριτζιόλλι και στη βιτρίνα του, απέναντί μου ακριβώς, βρισκόταν ένα βιβλίο για τον Ντα Βίντσι με την Τζοκόντα στο εξώφυλλο του να μου χαμογελά απίθανα αινιγματική, αυτόματα μεγεθυμένη, όσο η γυναίκα που χάθηκε στον δρόμο.
Δεν ξέρω γιατί όλ’ αυτά μπερδεύτηκαν περίεργα μέσα μου, μαζί μ’ ένα εξαίσιο θέμα του Βιβάλντι που είχα ακούσει πριν από λίγες ημέρες και που εξακολουθούσε να επανέρχεται τυραννικά στη μνήμη μου. Τα δέκα αυτά τραγούδια γράφτηκαν μ’ ένα συγκερασμό απελπισίας και αναμνήσεων. Το θέμα είναι η γυναίκα έρημη μες στην μεγάλη πόλη. Το κάθε τραγούδι είναι κι ένας μονόλογός της κι όλα μαζί συνθέτουν την ιστορία της. Μια ιστορία σύγχρονη και παλιά μαζί».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
