Με την μπάντα των Σούπερ Στέρεο με ενώνει μια ιστορία ενηλικίωσης και ένα τραγούδι. Όταν τους άκουσα για πρώτη φορά πριν περίπου μια επταετία, ήταν ό,τι έψαχνα για να ξεφύγω από τις μουσικές που άκουγα τότε ξανά και ξανά. Η μπάντα του Θανάση Τζίνγκοβιτς είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση φρέσκου, πειραγμένου ήχου και στίχων που σου μένουν στο μυαλό.
Το νέο τους άλμπουμ "Σαν τα Γατιά" μόλις κυκλοφόρησε και ήταν η καλύτερη αφορμή για να μιλήσουμε με την μπάντα και τον Θανάση Τζίνγκοβιτς. Ο Θανάσης είναι σημαντικό κεφάλαιο στα μουσικά δρώμενα οπότε και η συζήτηση μαζί του δεν θα μπορούσε να μην κυλήσει και σε ό,τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο μουσικό τοπίο της χώρας.
(Φωτογραφίες: Μαρίζα Καψαμπέλη)
Το κομμάτι της δημιουργίας και η μπάντα, η καλύτερη συναυλία που έχουν δώσει - μέχρι στιγμής -, το κοινό των 90s και του σήμερα και το βινύλιο που δεν είναι απλώς ένα format, αλλά κάτι παραπάνω.
Δεν μπορώ να μην ξεκινήσω με κάποιες ερωτήσεις για το νέο σας άλμπουμ. Θες να μας πεις μερικά πράγματα για το πώς φτάσατε στη δημιουργία του ξεκινώντας και με τον προάγγελο του άλμπουμ και το κομμάτι "Maxairia";
Η αλήθεια είναι πως το τραγούδι αυτό είναι αρκετά καινούριο. Δεν έχει ούτε ένα χρόνο που γράφτηκε και ολοκληρώθηκε μέσα στο καλοκαίρι που πέρασε. Αρχικά δεν είχαμε σκοπό να το εντάξουμε μέσα σε αυτό τον δίσκο, προέκυψε όμως. Όσον αφορά το ίδιο το κομμάτι, θα ήθελα να πω πως είναι από τα αγαπημένα μου! Εντάξει, όλα τα αγαπώ βέβαια γιατί όλα στην ουσία είναι οι σκέψεις μου σε κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Κάποιες σκέψεις όμως πονάνε περισσότερο, και όταν τις αφήνεις να φύγουν από σένα σε αφήνουν με ένα αίσθημα λύτρωσης. Ο πόνος ίσως παραμένει αλλά γίνεται πιο γλυκός και υποφερτός. Για αυτό μιλάνε οι στίχοι εξάλλου. Για αυτά που πάντα θα πονάνε αλλά θα είναι πάντα εκεί. Γιατί όσο και αν πιστεύω πως αξίζει να πολεμάμε για να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα, μερικές μάχες είναι χαμένες. Χρειάζεται να μάθουμε να ζούμε με τις απώλειες μας.
Τι μεσολαβεί ώστε μέσα ένα διάστημα μερικών μηνών να διανύετε - και διανύουμε και εμείς μαζί σας - αυτή τη μουσική διαδρομή από τα “Γατιά” στα “Μαχαίρια”. Δύο single με διαφορετικές δυναμικές και αποχρώσεις που είναι στον ίδιο δίσκο.
Δεν έχεις άδικο ότι αυτά τα 2 single είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους. Τουλάχιστον έτσι ακούγονται οταν δεν τα συναντάς με την σειρά που είναι στον δίσκο. Κατά κάποιο τρόπο τα τραγούδια αυτά είναι δύο "άκρες" αυτού του LP αλλά υπάρχουν και άλλες "άκρες" όπως θα διαπιστώσετε. Η σειρά που τοποθετούνται τα κομμάτια παίζει πολύ σημαντικό ρόλο για μένα, σε βαθμό που μπορεί ένα τραγούδι να μην μπει καθόλου και να κρατηθεί για μελλοντικό δίσκο αν θεωρήσω πως με πετάει έξω από την συνολική ατμόσφαιρα και αισθητική.
Αυτό δεν σημαίνει πως όλα τα τραγούδια πρέπει να είναι στο ίδιο μήκος κύματος. Το αντιμετωπίζω περισσότερο νοηματικά. Μου αρέσει ένας δίσκος να μπορεί να λειτουργεί ως μια ενότητα όταν τον ακούς από την αρχή μέχρι το τέλος. Σαν να είναι μια σπονδυλωτή ιστορία. Έτσι και το “Μαχαίρια" μπήκε όταν βρήκε την θέση του μέσα σε αυτή την ιστορία.
Βγάζετε σαν μπάντα μια ενέργεια ότι είστε και παρέα πέρα από συνεργάτες και πώς οι δημιουργίες σας είναι προϊόν πειραματισμών και ωρών τριβής. Ισχύει αυτό ή συνήθως ξεκινάτε με μια συγκεκριμένη ιδέα που την ακολουθείτε κατά γράμμα;
Η ομάδα αυτή με την παρούσα σύσταση υπάρχει αρκετά χρόνια όπως επίσης έχουμε συμπράξει μεταξύ μας πολλές φορές και σε άλλα πρότζεκτ. Εκτός από αυτό όμως είμαστε φίλοι και κάνουμε παρέα μεταξύ μας πέραν της μουσικής. Όχι απλά παρέα, διακοπές, Πρωτοχρονιές, μαγειρικές...
Και μάλλον αυτά τα κάνουμε περισσότερο από το να κάνουμε πρόβες. Οι 3 από τους 5 ζούνε πλέον στην Αθήνα. Έτσι οι πρόβες μας γίνονται μαζεμένες πριν από κάποιο live ή στις ηχογραφήσεις. Εκεί εγω φέρνω τα ντέμο μου τα οποία συνήθως είναι μια αρκετά ολοκληρωμένη πρόταση για το πώς μπορεί να είναι ένα κομμάτι. Κάνουμε τις δοκιμές μας και τα τελειώνουμε όλοι μαζί.
Βλέπεις διαφορές στο κοινό των 90ς με το κοινό του σήμερα; Πιστεύεις οι ψηφιακές πλατφόρμες τελικά έχουν βοηθήσει στην εξάπλωση της μουσικής ή από την άλλη “φτιάχνουν” και ένα κοινό που ασχολείται με τη μουσική πιο επιφανειακά;
Η μεγάλη διαφορά που υπάρχει σήμερα σε σχέση με τα 90s είναι η ποσότητα πληροφορίας που καλούμαστε να διαχειριστούμε, όχι μόνο στην μουσική αλλά παντού. Θαρρώ όμως ότι η ερώτηση θα μπορούσε να είναι ακριβώς η ίδια αν ήμασταν στα 90s και τα συγκρίναμε με τα 60s.
Στα 60s η μουσική υπήρχε μόνο στο ραδιόφωνο και ο μόνος τρόπος να την αναπαράγεις ήταν να αγοράσεις ένα βινύλιο, άντε και κάνα jukebox. Στα 90ς υπήρχαν αμέτρητοι ραδιοφωνικοί σταθμοί να ακούσεις, με θυμάμαι να περιμένω να παίξει το αγαπημένο μου τραγούδι για να το ηχογραφήσω στο κασετόφωνο μου.
Αν ήθελες φυσικά αγόραζες τον δίσκο ή αν ένας φίλος σου τον είχε μπορούσες να τον αντιγράψεις και να τον ακούς οπότε θέλεις, ακόμα και περπατώντας! Walkman- μεγάλη ανακάλυψη! Τα δισκάδικα ακόμα φτιάχνανε κατά παραγγελία αντίγραφα δισκων ή ακόμα και επιλογές σε κασσέτες. Πειρατικές κασέτες έβρισκες επίσης και στα πανεπιστήμια. Υπήρχε το MΤV, έτσι για πρώτη φορά ακούγαμε νέες μουσικές την στιγμή που πρωτοεμφανίζονται και όχι με χρονική καθυστέρηση. Έχω πολλές κασσέτες και βιντεοκασσέτες από εκείνη την εποχή.
Αν συγκρίνουμε λοιπον τα 90s σε σχέση με το σήμερα έχουμε πολύ μεγαλύτερο όγκο πληροφορίας από διαφορετικά μέσα, η μεγάλη διαφορά όμως είναι ότι σήμερα μπορούμε να επιλέγουμε το τι και το πότε θα ακούσουμε κάτι πολύ πιο εύκολα. Αν σήμερα με ενδιαφέρει πχ να ακούσω καλλιτέχνες που παίζουν "γιαπωνέζικη πανκ με γυναικεία φωνητικά" είναι πολύ απλό.
Το κοινό νομίζω πως έχει προσαρμοστεί στις συνθήκες του σήμερα. Σίγουρα ο χρόνος που ακούμε μουσική διανέμεται σε πολύ περισσότερα ακούσματα και η εποχή που αγοράζαμε ένα δίσκο και τον ακούγαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ έχει παρέλθει. Δεν βλέπω κάτι κακό σε αυτό. Εξάλλου αν θέλω μπορώ να κάνω και τα δύο. Δεν νομίζω πάντως ότι ο τρόπος που ακούει ο κόσμος έχει γίνει επιφανειακός. Η ανάγκη των ανθρώπων για μουσική και τέχνη γενικά εξακολουθεί να πηγάζει από τα ίδια ένστικτα.
Έχετε βγάλει και παλαιότερες δουλειές σας και σε βινύλιο, αυτό, πώς ήρθε σαν ιδέα; Είσαι από αυτούς που προτιμούν τον ήχο του;
Δεν είμαι από αυτούς, αλλά ούτε και από τους άλλους. Μου αρέσει η μουσική σε όλα τα format. Λατρεύω τα vintage αντικείμενα αλλά και την τεχνολογία. Σίγουρα η μουσική ακούγεται διαφορετικά σε ένα βινύλιο αλλα όχι απαραίτητα καλύτερα. Το βινύλιο ως format έχει επίσης περισσότερες δυσκολίες στην κατασκευή του και πολύ μεγαλύτερο κόστος.
Έχει όμως κάτι άλλο πολύ σημαντικό. Είναι ένα αντικείμενο. Ένα χειροπιαστό κομμάτι της μπάντας που μας αρέσει. Μπορεί ακόμα να είναι ένα αντικείμενο τέχνης εξίσου σημαντικό με την μουσική που περιέχει. Έχουμε σπαταλήσει πολύ χρόνο με τον φίλο μου Βασίλη Μητσιόπουλο για να βρούμε την εικόνα που θα συνοδεύει τον κάθε δίσκο που φτιάχνουμε. Όχι μόνο το εξώφυλλο αλλά και την συνολική αισθητική. Όλα αυτά έχουν κάποιο νόημα δεν είναι μόνο το βινύλιο και ο ήχος του, είναι όλο το κόνσεπτ...
Ποιο είναι το πιο ωραίο live που έχετε δώσει με Σούπερ Στέρεο και γιατί.
Από τα πιο ωραία λάιβ μας νομίζω ήταν η συναυλία μας φέτος στο Krau, στη Θεσσαλονίκη. Ήταν πολύ ωραία τα vibes πάνω και κάτω απ' την σκηνή. Και αυτό που με χαροποιεί ιδιαίτερα είναι ότι από αυτό το λάιβ προέκυψε και το clip του single “Σαν τα γατιά" το οποίο γυρίστηκε εξολοκλήρου με VHS. Θα μου θυμίζει πάντα αυτή την ωραία βραδιά.
Και το πιο ωραίο live που έχεις ζήσει σαν θεατής;
Pavement το 2010 στο Λονδίνο μαζί με τον αγαπημένο μου φίλο Γιάννη Αβραμίδη, αυτόν που μας χάρισε τα "γατιά" του.
Αν δεν ασχολιόσουν με τη μουσική, υπάρχει κάτι άλλο που θα σε σκεφτόσουν να ασχολείσαι επαγγελματικά;
Δεν έχω ζήσει μόνο από την μουσική. Έχω κάνει πολλές άλλες δουλειές πριν καταφέρω να ζω μόνο από αυτό. Μπορώ να με φανταστώ λοιπόν να κάνω άλλα πράγματα. Για μένα το σημαντικό είναι να φτιάχνω. Και πέραν των τραγουδιών που φτιάχνω, κατασκευάζω και διάφορα άλλα.
Μεγάλωσα μέσα σε ξυλουργείο, είχα ταπάντα από εργαλεία σε μικρή ηλικία, ο πατέρας μου ήταν πολύ καλός μάστορας και μέγιστος "πατεντατζής". Μου έμαθε πολλά πράγματα αλλά κυρίως μου μετέφερε το μεράκι του και την ασταμάτητη ορμή του. Πάντα υπάρχει στο μυαλό μου ένα "κατασκευαστικό" πρότζεκτ που με απασχολεί, από ένα τραγούδι, ένα μικρό γλυπτο από πηλό, ένα μηχάνημα που προσπαθώ να το κάνω να δουλέψει, ένα ράφι στην κουζίνα, μια συνταγή ενός φαγητού. Δεν ζω στιγμή χωρίς κάτι να μου τρώει το μυαλό.
Θα μπορούσε να πει κανείς πως δεν κάθομαι πότε ήσυχος. Ακόμα και αν με αφήσεις σε μια παραλία δίχως τίποτα μετά από λίγο θα βάλω ένα μικρό στόχο να φτιάξω κάτι, έστω ένα κιόσκι για να κάθομαι από κάτω... Κάποτε νόμιζα πως αυτό είναι πρόβλημα, κατάλαβα όμως πως δεν είναι, έτσι είμαι εγώ απλώς, και περνάω καλά με αυτό. Μου δίνει ζωή. Θα μπορούσα να κάνω πολλές άλλες δουλειές λοιπόν που έχουν να κάνουν με το να φτιάχνω κάτι. Αυτό που δεν μπορώ είναι το να κάνω κάθε μέρα το ίδιο. Δεν αντέχω να βαριέμαι, με παίρνει από κάτω.
Είχες σκεφτεί ποτέ να αφήσεις τη Θεσσαλονίκη για να μείνεις στην Αθήνα;
Θέλω δεν θέλω το έχω σκεφτεί .. είναι πραγματικά δύσκολο να ζεις στην Θεσσαλονίκη από συναυλίες και μόνο. Οι περισσότεροι φίλοι μου μουσικοί έχουν φύγει εξάλλου. Έχω όμως ακόμα πράγματα να με κρατάνε εδώ που είναι σημαντικά. Πέρα από αυτά όμως την αγαπώ αυτή την πόλη, ίσως γιατί εδώ γεννήθηκα και μεγάλωσα, δεν έχω χωριό που λένε, αυτό είναι. Αγαπώ και πράγματα που έχουν συμβεί σ ̓ αυτήν. Με αυτά μεγάλωσα και πίστεψα πως το να φτιάχνεις μια μπάντα και να μπορείς να υπάρχεις έξω από το δωμάτιο που τζαμάρεις με τους φίλους σου είναι εφικτό.
Από την άλλη υπάρχουν πράγματα που με διώχνουν πια. Δεν εγγυώμαι τίποτα για το μέλλον, το οποιοδήποτε μέλλον, προχωράω και βλέπω. Για την ώρα πάντως παραμένω εδώ αλλά η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια κατεβαίνω στην Αθήνα τόσο συχνά που ενίοτε είναι σαν να μένω εδώ... σόρρυ εκεί.. (σ.σ. γέλια)
Ξεχωρίζεις κάποιον/α καλλιτέχνη σήμερα ή, έχεις ακούσει κάτι τελευταία που σε ενθουσίασε;
Ακούω διάφορα πράγματα που μου αρέσουν κατά καιρούς. Έτσι για να σε κάψω λίγο όμως θα σου αναφέρω κάτι που με έχει "κάψει" και εμένα τελευταία. Τον Tsev. Ελληνόφωνο, σπιτικό , lo fi , κατεστραμμένο. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα τον ξέρετε ούτε και εγώ τον ήξερα μέχρι που πέρασε από μπροστά μου στο bandcamp ένας δίσκος που έκανε. Δεν θα πω πολλά πάνω σε αυτό. Το μόνο που θα πω είναι ότι οι περισσότεροι που τους έχω βάλει να ακούσουν με κοιτάνε περίεργα... οι υπόλοιποι μάλλον έχουν το ίδιο πρόβλημα που έχω και εγώ, εχουν ακούσει πολύ b- sides από τους πρώτους δίσκους του Beck.
Υπάρχουν σχέδια για live εμφανίσεις με Σούπερ Στέρεο;
Η πρώτη μας συναυλία μετά την κυκλοφορία του νέου μας δίσκου θα είναι στην Θεσσαλονίκη, που θα έχουμε την χαρά να συναντηθούμε 3 σχήματα. Η Σεμέλη Ταγαρά, οι Σούπερ Στέρεο και οι Kapten. Τρία σχήματα που μοιραζόμαστε την ίδια στέγη δισκογραφικά η οποία δεν είναι άλλη από την νεοσύστατη και πολλά υποσχόμενη Fine Records.
Όλα αυτά θα συμβούν ένα κρύο φαντάζομαι απόγευμα στις 26 του Δεκέμβρη στην αποθήκη Γ του λιμανιού από το οποίο δεν κατάφερα ποτέ να ταξιδέψω με πλοίο...δεν έχει και πολλά εξάλλου, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Φωτογραφίες Συνέντευξης: Mariza Kapsabeli (Mariza Caps)
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
