Οι άνθρωποι που διατηρούν κάποιου τύπου προνόμιο χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: σε αυτούς που αντιμετωπίζουν τους λιγότερο προνομιούχους ως κατώτερους - δημιουργώντας και συντηρώντας το προνομιακό χάσμα σε μια εντελώς meta κοινωνική λούπα - και σε αυτούς που προσπαθούν να ισορροπήσουν την συμπεριφορά των πρώτων με το να είναι a priori περισσότερο ελαστικοί και θετικά προδιατεθειμένοι απέναντι στους λιγότερο προνομιούχους. Το blend που προκύπτει από αυτα τα χαντικαπ οδηγεί συχνά στη διαστρέβλωση της οπτικής που έχουμε για τους ανθρώπους, αφού ο τρίτος νόμος του Νεύτωνα για τη δράση και την αντίδραση είναι τελικά ταξικός και τα όρια της πραγματικότητας διαστέλλονται συνεχώς φτάνοντας στο παράλογο.
Στο σύμπαν της Αριάν Λαμπέντ το φαινομενικά αλλόκοτο πατάει πολύ πιο σταθερά στον ρεαλισμό απ ότι η ίδια η πραγματικότητα.
Οι γυναίκες έχουν περίοδο και σερβιέτες που φαίνονται από το εσώρουχο, έχουν τρίχες στις μασχάλες και θεωρούν δεδομένη την ικανοποίησή τους στο σεξ. Οι ανάπηροι μπορούν να είναι bullies και όχι μόνο καλόψυχα, μελαγχολικά πλάσματα. Οι μη λευκοί μπορούν να είναι πρωταγωνιστές χωρίς κανείς να εστιάζει στην καταγωγη τους - χρόνια αναρωτιέμαι γιατί στο σινεμά και την τηλεόραση θα πρέπει τα τρανς άτομα να αναλαμβάνουν μόνο ρόλους τρανς ατόμων αντί απλώς να αναλαμβάνουν ρόλους ατόμων.
Στο σύμπαν του September Says μια χωρισμένη μητέρα δύο κοριτσιών δεν είναι ούτε τέλεια ούτε αδίστακτη - δεν είναι δηλαδή ο στερεοτυπικός χαρακτήρας που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε. Είναι ένας σύνθετος χαρακτήρας, με θετικές και λιγότερο θετικές πτυχές που προσπαθει, όπως όλες μας, να ανταποκριθεί στους πολλαπλούς κοινωνικούς της ρόλους.
Το female gaze της σκηνοθέτριας είναι ξεκάθαρο - πέρα από απαραίτητο - και οι ανδρικοί χαρακτήρες υπάρχουν στην ταινία μόνο για να εξυπηρετούν την πλοκή. Ένας ράντομ τύπος στο σχολείο, αυτός που η έκανες πρώτη φορά σεξ, εκείνος που ήρθε για να φτιάξει το ίντερνετ. Η ίσως πιο δυνατή - κυριολεκτικά και μεταφορικά - αποτύπωση της προσέγγισης αυτής είναι η σκηνή του σεξ της μητέρας με τον τύπο απο το μπαρ. Ακούμε τις εντελώς άκυρες σκέψεις της με voice over, κάτι που μπορέι αρχικά να μοιάζει εντελώς εκτος πλαισίου της ταινίας αλλά σε μια δεύτερη ανάγνωση, η Λαμπέντ θέλει να δώσει φωνή στην ηρωίδα της ακριβώς σε εκείνο το κομμάτι που συνήθως δίνεται λιγότερο βήμα όταν μιλάμε για γυναικείους χαρακτήρες μυθοπλασίας.
Θα πέθαινες αντί για μένα;
Η Σεπτέμπερ και η Τζουλάι είναι δύο αδελφές στην εφηβεία και η σχέση τους ακροβατεί μεταξύ συνεξάρτησης, ελέγχου και υπερβολικής φροντίδας. Η Τζουλάι δέχεται μπούλινγκ στο σχολειο και η Σεπτέμπερ μπαίνει πάντα μπροστά για να την προστατεύσει - συχνά χρησιμοποιώντας βία. Εκτός σχολείου, η σχέση τους γίνεται εξουσιαστική με την Σεπτέμπερ να υποδεικνύει σε μορφή παιχνιδιού στην Τζουλάι τι να κάνει και πώς να συμπεριφέρεται, δίνοντάς της εντολές και ασκώντας της ψυχολογική πίεση στα πρότυπα της στρατολόγησης. Θα πέθαινες αντι για μένα; Αν κόψω το χέρι μου, θα κόψεις κι εσύ το δικό σου; September says, φάε όλο το βάζο με τη μαγιονέζα. Η Τζουλάι ακολουθεί την Σεπτέμπερ μιμητικά και η attembergική κινηματογράφηση των δύο τους σε μικρές καθημερινές δραστηριότητες είναι είναι αριστοτεχνική: μπροστά από το φωτογραφικό φακό της μητέρας τους, κάτω από το γυάλινο τραπέζι, δίπλα στο σχοινί απλώματος. Οι λεπτομέρειες που έχουν τοποθετηθεί μαεστρικά σε κάθε πλάνο συνθέτουν σταδιακά αλλά καθόλου ήπια αυτό το σύμπαν από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της ταινίας και δίνουν συνεχώς επιπλέον πληροφορίες στον θεατή χωρίς τη χρήση επεξηγηματικής αφήγησης. Εξάλλου, αν θες να σπάσεις τα στερεότυπα και να ενσωματώσεις τον ρεαλισμό στο σινεμά και τελικά στη συνείδηση του θεατή, δεν χρειάζεται ούτε να φωνάζεις ούτε να γίνεσαι διδακτικός. Χρειάζεται απλώς να αποτυπώσεις την καθημερινή ζωή με ειλικρίνεια - αφού βέβαια έχεις καταφέρει εσύ ο ίδιος ή η ίδια να την κοιτάξεις με ειλικρίνεια.
Η Λαμπέντ, με την ευφυΐα, το χιούμορ και τον δυναμισμό της μας χάρισε όχι μόνο ένα απίστευτα ενδιαφέρον και διεισδυτικό καλλιτεχνικά και πνευματικά Q&A, αλλα και μια ανακουφιστική τοποθέτησή σχετικά με την επανεκλογή Τραμπ «Είναι απαίσια μέρα σήμερα. Αλλά πιστεύω στην τέχνη και είμαι πολύ χαρούμενη που μπορούμε να βρισκόμαστε σε αυτή την αίθουσα και να μοιραζόμαστε την ίδια ελπίδα.»
Δείτε το trailer:
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
