Την τελευταία του πνοή άφησε σε ηλικία 89 ετών ο Νίκος Ξανθόπουλος. Ο αγαπημένος ηθοποιός αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας και το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας ιδιωτικής κλινικής. Το Σάββατο (21/1) αποσωληνώθηκε αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε και την Κυριακή (22/1) εξέπνευσε. Το «παιδί του λαού», όπως είχε γίνει γνωστός μέσα από τις ταινίες του είχε δώσει πολλές μάχες από τις οποίες είχε βγει νικητής. Νικητής με τις ερμηνείες του στον κινηματογράφο. Νικητής όταν φυλακίστηκε σε ηλικία 9 ετών επειδή ο πατέρας του ήταν αντιστασιακός. Νικητής και στους στίβους όταν αγωνιζόταν φορώντας τη φανέλα της, αγαπημένης του, ΑΕΚ.
Νίκος Ξανθόπουλος: Οσα Θυμάμαι και Οσα Αγάπησα»
Αυτός είναι ο τίτλος της αυτοβιογραφίας του Νίκου Ξανθόπουλου. Και η αλήθεια είναι πως ένας τέτοιος άνθρωπος, ένας πραγματικός αγωνιστής, είχε πολλά να θυμηθεί. Ο Νίκος Ξανθόπουλος, δεν έπαιζε απλά το «λαϊκό παιδί» που το κυνηγούσε η φτώχεια και η αδικία των πλουσίων. Το είχε ζήσει κιόλας. Παιδί προσφύγων από τον πόντο μεγάλωσε μέσα στην απόλυτη φτώχεια. Ο πατέρας του, αν δεν εξαφανιζόταν από το σπίτι για μεγάλα χρονικά διαστήματα, δούλευε περιστασιακά σαν τσαγκάρης ή σαν ψαράς. Ήταν αντιστασιακός και κρυβόταν για να αποφύγει τη σύλληψη. Και αυτό που προσπαθούσε να αποφύγει ο πατέρας τελικά το υπέστησαν ο Νίκος Ξανθόπουλος και η μάνα του οι οποίοι συνελήφθησαν. Ο 9χρονος, τότε, Νίκος μπήκε στη φυλακή, βιώνοντας μια εξαιρετικά τραυματική εμπειρία την οποία δεν ξέχασε ποτέ.
Η σχέση του Νίκου Ξανθόπουλου με το θέατρο ξεκίνησε από παιδί, όταν έμπαινε στο τυπογραφείο ενός γείτονά του και δανειζόταν λογοτεχνικά βιβλία, πολλά από τα οποία είχαν μεταφερθεί στο θέατρο και αυτό φανταζόταν και ο ίδιος για τον εαυτό του. Να υποδύεται τους ήρωες των βιβλίων στο θεατρικό σανίδι. Ίνδαλμα του Ξανθόπουλου ήταν ο σπουδαίος Μάνος Κατράκης. Σε αυτόν ήθελε να μοιάσει. Σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου κι έκανε την πρώτη του εμφάνιση το 1957 στο θίασο της Κατερίνας με την κομεντί του Μ. Αντρέ «Βιργινία». Το 1958 πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο στην κωμωδία του Φίλιππα Φυλακτού «Το Εισπρακτοράκι». Στην αρχή έπαιξε ρόλους κακού, σκληρού και γενικά δευτερότριτους ρόλους.
Ο φτωχός βιοπαλαιστής
Η καριέρα του εκτοξεύτηκε όταν στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ξεκίνησε η συνεργασία του με τον σκηνοθέτη και παραγωγό Απόστολο Τεγόπουλο. Ήταν η περίοδος που ο Ξανθόπουλος ταυτίστηκε στη συνείδηση του κοινού με την «περσόνα» του φτωχού βιοπαλαιστή που παλεύει απέναντι σε θεούς και... πλούσιους προκειμένου να τα καταφέρει και να επιβιώσει. «Περιφρόνα με γλυκειά μου» (1965), «Κάποτε κλαίνε και οι δυνατοί» (1967), «Άδικη κατάρα» (1967), «Ξεριζωμένη γενιά» (1968), «Η σφραγίδα του Θεού» (1969), «Φτωχογειτονιά αγάπη μου» και το «Η Οδύσσεια ενός ξεριζωμένου» (1969), είναι μερικές από τις τεράστιες επιτυχίες που έκανε.
330 τραγούδια του Νίκου Ξανθόπουλου
Παράλληλα, με τον κινηματογράφο, ωστόσο, η Ξανθόπουλος έκανε και καριέρα τραγουδιστή. Στις ταινίες του, ωστόσο, σχεδόν πάντα τραγουδούσε. Έκανε 9 μεγάλους δίσκους και 55 σινγκλ (συνολικά ηχογράφησε 330 τραγούδια), ενώ εμφανίστηκε και σε νυχτερινά μαγαζιά! Σαν τραγουδιστής, μάλιστα, έκανε περιοδείες τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Το 1996 εμφανίστηκε για τελευταία φορά στον κινηματογράφο, στην ταινία του Γιώργου Ζερβουλάκου «Με τον Ορφέα τον Αύγουστο», δίπλα στη Βάνα Μπάρμπα.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
