Zει ο Μόργκαν Φρίμαν; Ζει και βασιλεύει θα τονίσουμε εμείς. Πρόσφατα μάλιστα, αφού αποθέωσε το Maestro, τον ακούσαμε στο podcast "Armchair Expert" του επίσης ηθοποιού, Νταξ Σέπαρντ, όπου και αφηγήθηκε στιγμές από τα 87 (αισίως) χρόνια της περιπετειώδους ζωής του. Πάμε να θυμηθούμε μερικές στιγμές.
Αφού έκανε το ντεμπούτο του στο θεατρικό μιούζικαλ "Niggerlovers", δίπλα στον Στέισι Κιτς (1967), ο Μόργκαν Φρίμαν συνέχισε να δουλεύει για να βγάλει τα προς το ζην. Πέρασε μέχρι και από ένα κατάστημα fast food, ως σερβιτόρος. Διηγείται παρακάτω πως έβγαζε περισσότερα χρήματα μέσα από τις αποδείξεις και τα tips.
«Ας πούμε πως έρχεται ένας πελάτης και παραγγέλνει μια κούπα καφέ και ένα μπέργκερ. Eγώ χτύπαγα απόδειξη μόνο για τον καφέ, και όταν πήγαινα να πληρωθώ έπαιρνα το ποσό για τον καφέ και το έβαζα στην ταμειακή, και το αντίτιμο για το μπέργκερ, το έβαζα στην τσέπη μου.
Από τα 49 δολάρια τη βδομάδα που έβγαζα από τον κανονικό μισθό μου, κατέληγα να βγάζω 100. Δεν έμεινα όμως πολύ στο συγκεκριμένο μαγαζί, φοβήθηκα ότι θα με πιάσουν. Ήθελα να κυνηγήσω το όνειρο μου στην ηθοποιία».
Υπομονή, κι άλλη υπομονή
«Τέλειωσε αυτό και άρχισα πάλι να ψάχνω για δουλειά. Μέσα σε μια εποχή μιζέριας, κατάφερα να βρω δουλειά σε ένα ιστιοπλοϊκό σκάφος και αισθανόμουν καλά με αυτό, γιατί είχα δουλειά, είχα κάτι να κάνω. Πάντα όταν ψάχνεις για μεροκάματο, κάτι θα βρεις, κάτι που θα σε συνεφέρει, και δεν θα σε κάνει να θέλεις να πέσεις από το παράθυρο.
Εγώ βρήκα δουλειά λοιπόν, και ταυτόχρονα μου προέκυψε και audition για ένα θεατρικό έργο, μια μικρή Off Brodway παραγωγή. Πήγα, χόρεψα, μου είπαν «σ' ευχαριστούμε πολύ» και τίποτα παραπάνω. Με κάλεσαν ξανά μετά από μια βδομάδα, ήταν πολύ χαρούμενοι με την εμφάνιση μου, μου είπαν και πάλι, «σ' ευχαριστούμε πολύ». Ε, την τρίτη φορά που έκανα ακρόαση, με πήραν.
Η παραγωγή πήγε τόσο καλά, που ανέβηκε και στο Broadway, και τότε μου είπε ο σκηνοθέτης μου «είσαι πολύ καλύτερος απ' όσο νόμιζα τελικά, δεν έπρεπε να σε ταλαιπωρήσω τόσο». Και συνέχιζα να ψάχνομαι με το θέατρο, με τον χορό, με όλα αυτά που αγαπούσα.
Δεν έβγαζα πολλά χρήματα, αλλά έγραφαν διάφορα για 'μένα στις εφημερίδες ("The Dozens" λεγόταν το έργο, και ανέβηκε το 1969). Κάτι γινόταν. Και στο 1971 ήρθε μια διαφορετική ευκαιρία».
Η πρόκληση της τηλεόρασης
«Τρόμαξα με το Electric Company (η παιδική σειρά στην οποία πρωταγωνίστησε, κάνοντας σκετσάκια ντυμένος κόμης Δράκουλας, dj σε ντίσκο και πολλά άλλα), έλεγα μπορώ να το κάνω εγώ αυτό; Θα έχω αντοχές; Θα καταφέρω να ολοκληρώσω το συμβόλαιο μου;». Ήταν πειραματική τηλεόραση, χρηματοδοτημένη από προγράμματα της κυβέρνησης.
Φοβόμουν ότι θα παγιδευτώ και θα κάνω μόνο αυτό το πράγμα, και θα διαφημίζω παράλληλα κατσαρόλες στην τηλεόραση» (έμεινε ως το 1975, έκανε περίπου 700 επεισόδια, και πάρα πολλά διαφημιστικά σποτ). Από το 1986 άρχισα να κάνω επιτυχημένες ταινίες, όταν ήμουν πια 49 ετών».
Mια συμβουλή
«Θέλω να πω κάτι στους νεότερους. Όταν πέφτεις, όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά και το αποδέχεσαι πως έτσι είναι, τότε θα συνεχίσουν να μην πηγαίνουν καλά. Όταν όμως προσπαθείς, παρότι είσαι κάτω, και συνεχίζεις και ψάχνεσαι, πάντα θα βρεθεί κάποιο χέρι να σε σηκώσει. Πάντα συμβαίνει αυτό. Στη δική μου διαδρομή, συνέβη και με το παραπάνω».
Η χρονιά του
«Το "Glory" και το "Driving Mrs Daisy" ήρθαν μαζί, την ίδια χρονιά και την ίδια εβδομάδα (!). Ήμουν 52 ετών, είχα υποψηφιότητα για Όσκαρ και έπαιζα τον γέρο στο σινεμά, αν και η ζωή μου τότε ξεκινούσε. Απίστευτη χρονιά το 1989, φανταστείτε, τότε κατάφερα να αγοράσω το πρώτο μου σπίτι, ήταν το διαμέρισμα που νοίκιαζα στη Νέα Υόρκη. Κόστιζε 230.000 δολάρια. Μαντέψτε, τα είχα πλέον αυτά τα χρήματα!»
Κλιντ Ίστγουντ vs Ντέιβ Φίντσερ
«Όταν με πήρε τηλέφωνο ο ίδιος ο Κλιντ Ίστγουντ για να παίξω σε ταινία του («Οι Ασυγχώρητοι», 1992), τρελάθηκα, τρελάθηκα! Ήμουν όλη μου τη ζωή έτοιμος γι' αυτή τη στιγμή. Ήμουν το παιδάκι που έπαιζε τον καουμπόι με ένα νεροπίστολο και ένα ψεύτικο καπέλο στον καθρέφτη. Την απόλαυσα τη συνεργασία μας.
Ο Κλιντ είναι ένας σκηνοθέτης που σκηνοθετεί την ταινία, όχι τους ηθοποιούς. Μπορείς δηλαδή, να μπεις σε ένα σετ και να είναι όλα μπάχαλο, με καλώδια παντού κλπ, αλλά ο Κλιντ θα τα φτιάξει όλα, και θα ξέρει μέσα του τι θέλει από τους ηθοποιούς»
«Το αντίθετο συμβαίνει με ανθρώπους σαν τον Ντέιβιντ Φίντσερ (δούλεψαν μαζί στο "Se7en", το 1995). Ο Ντέιβ είναι σπουδαίος δημιουργός, τον εκτιμώ πολύ, αλλά αν δεν καταλάβεις τον πολύ ξεχωριστό κώδικα με τον οποίο δουλεύει, τότε υποφέρεις μαζί του.
Δεν μπορώ, ειλικρινά, τους σκηνοθέτες που όταν έχεις τελειώσει μια σκηνή, σου λένε ήταν υπέροχο, πάμε τώρα να το κάνουμε άλλη μια φορά! Πώς είναι υπέροχο όταν μου λες να το ξανακάνω;».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
