Τα απογεύματα του Σεπτέμβρη στην Αθήνα είναι πιο ρομαντικά, λες και εκεί βρίσκει καταφύγιο το καλοκαίρι των παιδικών μας αναμνήσεων, με λιγότερα ψηφιακά ερεθίσματα και πολλές, πάρα πολλές «αναλογικές» συγκινήσεις. Ένα τέτοιο απογευματόβραδο βρέθηκα στο Ηρώδειο, για να παρακολουθήσω για μια ακόμα φορά τις «Ικέτιδες» της Μαριάννας Κάλμπαρή, μια παράσταση που έχει μπει στις συζητήσεις όλων των θεατρόφιλων ανά την Ελλάδα, για ένα σωρό λόγους, που θα επιχειρήσουμε να καταγράψουμε παρακάτω. Δεν είναι μόνο το καστ, που αποτελείται από έμπειρους ηθοποιούς, υπερήρωες της τέχνης που δεν διστάζουν να βάλουν χέρια και πόδια στη «φωτιά» ενός απαιτητικού έργου.
Είναι ένα ολόκληρο σύμπαν από φωνές, πρόσωπα, εικόνες, κινήσεις, παλμούς, το οποίο σμιλεύουν οι 50 Δαναΐδες, ανάμεσα σε αυτές και η Υπερμνήστρα και η Αμυμώνη (Λένια Παπαληγούρα - Λουκία Μιχαλοπούλου). Κορμός των Δαναΐδων που κατέχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ιστορία αυτή, είναι το χορωδιακό συγκρότημα CHÓRES, καθώς και σπουδάστριες από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, μέλη του χορευτικού-ακροβατικού σχήματος «κι όμΩς κινείται» και χορεύτριες-μαθήτριες της χορογράφου της παράστασης Χριστίνας Σουγιουλτζή, η οποία ερμηνεύει επιπλέον τον βουβό ρόλο της Ιούς.
Και φυσικά, υπάρχει η Μαρίνα Σάττι. Θα επιστρέψουμε σε αυτή την παρουσία από άλλο γαλαξία που εμφανίστηκε μπροστά μας, εκείνο το βράδυ στο Ηρώδειο, μαζί με τις «Κόρες», που έκαναν τις υπέροχες φωνές τους «ασπίδα» στον όλεθρο και τον εφιάλτη που καραδοκεί γύρω μας.
Υπόθεση
Οι πενήντα κόρες του Δαναού, οι Δαναΐδες,με την προτροπή του πατέρα τους (Άκης Σακελλαρίου) καταφεύγουν στο Άργος για να αποφύγουν τον εξαναγκαστικό γάμο με τους γιους του Αιγύπτου, τα ξαδέρφια τους. Στην αρχή της τραγωδίας, οι Δαναΐδες εμφανίζονται ως ικέτιδες, παρακαλώντας τον βασιλιά του Άργους, τον Πελασγό (Λυδία Κονιόρδου), να τους προσφέρει άσυλο και προστασία. Οι κοπέλες κρατούν κλαδιά ελιάς, σύμβολα της ικεσίας, και ζητούν να γλιτώσουν από τον επικείμενο γάμο, τον οποίο θεωρούν εξευτελιστικό και καταπιεστικό.
Ο βασιλιάς Πελασγός βρίσκεται σε δίλημμα: από τη μία πλευρά, θέλει να προστατεύσει τις Δαναΐδες και να δείξει φιλοξενία, όπως απαιτεί το ηθικό χρέος, αλλά από την άλλη φοβάται την αντίδραση των Αιγυπτίων και τον κίνδυνο πολέμου. Τελικά, αποφασίζει να αφήσει τον λαό του Άργους να αποφασίσει. Ο λαός, μετά από συζήτηση, αποφασίζει να προσφέρει άσυλο στις Δαναΐδες.
Ο πατέρας τους ωστόσο τις προειδοποιεί ότι οι Αιγύπτιοι θα τις καταδιώξουν. Ο φόβος των νεαρών είναι διάχυτος και δηλώνουν ότι προτιμούν τον θάνατο από τον γάμο με τους γιους του Αιγύπτου. Ο Αιγύπτιος κήρυκας (Γιάννης Τσορτέκης) είναι εκεί για να τις απειλήσει, να γεμίσει τις ψυχές τους με γνήσιο, υπαρξιακό τρόμο.
Στο τέλος, οι Δαναΐδες χαίρουν πλέον της προστασίας του Πελασγού και των Αργείων. Έτσι, οι Αιγύπτιοι αναγκάζονται σε υποχώρηση και οι κόρες του Δαναού εγκαθίστανται στη Θήβα ευχαριστώντας και εξυμνώντας την πόλη που τους δέχτηκε. Το δράμα ολοκληρώνεται με ένα χορικό προς τον Δία, παρακαλώντας τον βασιλιά των θεών να τις προφυλάσσει από γάμο αθέλητο.
Η παράσταση
Σε αυτή την παράσταση βίωσα κάτι ανεπανάληπτο. Πενήντα φωνές, πενήντα σώματος να συσπώνται, να καρδιοχτυπούν, να φωνάζουν, σαν ένα όλον.Οι Ικέτιδες εκπέμπουν μια βουή τρόμου, ένα σήμα κινδύνου για την ομορφιά που πεθαίνει κι ανασταίνεται διαρκώς, για την αγάπη που ψάχνει το φως σε μια μόνιμη καταιγίδα. Στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού το κοινό είχε συνθηκολογήσει σε μια σιγή απόλυτη, σχεδόν σαν να είχε δεθεί στο κατάρτι των Δαναΐδων, στο ταξίδι με σκοπό την επιβίωση της ύπαρξης τους.
Μπροστάρης ο πατέρας Δαναός και οι Δαναΐδες Υπερμνήστρα και Αμυμώνη, φωνές θαρραλέες και οι τρεις, που δεν υπολογίζουν κανένα τίμημά μπροστά στη σωτηρία τους, ακόμα κι αν στο δίπολο του κυνικού μα ακριβοδίκαιου Πελασγού και του εφιαλτικού Αιγύπτιου κήρυκα, η ζωή των Δαναΐδων ξαφνικά θα θυμίσει κινούμενη άμμο.
Αυτή η αλληγορική κατάδυση προς στην κόλαση θα έχει τέλος γλυκόπικρο, το απάγκιο της γυναικείας καρδιάς θα βρεθεί και το τραγούδι της θεάς Αφροδίτης ηχήσει ξανά, με την φωνή της Μαρίνας Σάττι, σε ένα τραγούδι - προσευχή για τη λευτεριά των Δαναΐδων, μια φωνή που αγγίζει το μαγικό και αντηχεί σε κάθε ψυχή που νιώθει παγιδευμένη από παράλογους νόμους και τοξικά καθεστώτα.
Η Μαρίνα Σάττι και οι «Κόρες» ξετυλίγουν γι' ακόμα μια φορά το σύμπαν της μαγείας, μεταφέροντας τη διαχρονική ιστορία του Αισχύλου σε μια άχρονη εποχή, που μπορεί να είναι και το Σήμερα ή μπορεί και να είναι σαν αυτές τις εικόνες τις αναλογικές, τις ξένοιαστες, που αγαπήσαμε όταν ήμασταν παιδιά. Δείτε τις «Ικέτιδες», μπείτε στο παράτολμο ταξίδι τους, έστω και ως λαθρεπιβάτες.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
