«Συνεχίστε τη μάχη. Ο Θεός θα μας δώσει τη νίκη». Αυτά ήταν τα λόγια που ήταν γραμμένα στο φέρετρο της Έμιλι Γουάιλντινγκ Ντέιβισον, μίας γυναίκας που έγινε το σύμβολο της γυναικείας χειραφέτησης και έδωσε μία ώθηση στο να δοθούν τα τόσο αυτονόητα δικαιώματα που τους όφειλε η πατριαρχική κοινωνία των αρχών του 20ου αιώνα.
Τι έκανε όμως αυτή η γυναίκα και κατάφερε να γραφτεί με χρυσά γράμματα στην Ιστορία; Θα πρέπει να γυρίσουμε 110 χρόνια πίσω και συγκεκριμένα στις αρχές Ιουνίου του 1913 όταν και, σαν σήμερα, με την τελευταία της πνοή έδωσε το έναυσμα για να ευαισθητοποιηθεί η κοινή γνώμη στον αγώνα που έκαναν οι σουφραζέτες και, πέντε χρόνια μετά, να εκλεγεί στη Βουλή των Κοινοτήτων στη Μεγάλη (τότε) Βρετανία η πρώτη γυναίκα βουλευτής, η Κοντάνς Μαρκίεβιτς. Αν και παραιτήθηκε λίγο αργότερα καθώς ανήκε στο Σιν Φέιν (το πολιτικό τμήμα του ΙΡΑ) η Ιστορία έγραψε την πρώτη γυναικεία εκπροσώπηση στη βρετανική Βουλή κάτι που... καθαρογράφτηκε έναν χρόνο μετά, το 1919 με τη συντηρητική Νάνσυ Άκτορ να γίνεται η πρώτη κυρία που ορκίστηκε στο βρετανικό Κοινοβούλιο.
Ξεφύγαμε όμως καθώς όλα αυτά θα αργούσαν ακόμη πιο πολύ να συμβούν αν η Έμιλι Ντέιβισον δεν έκανε την υπέρτατη θυσία και δεν έδινε τη ζωή της για να αποκτήσουν οι γυναίκες το δικαίωμα ψήφου.
Το χρονικό
Ήταν 4 Ιουνίου του 1913 όταν τα πλήθη στριμώχνονταν στα λευκά κιγκλιδώματα για να παρακολουθήσουν στον γνωστό ιππόδρομο του Έπσομ το «αγγλικό ντέρμπι». Ανάμεσα στους θεατές ξεχώριζε ο βασιλιάς Γεώργιος Ε΄ μαζί με τη βασίλισσα. Καθώς όμως ο βροντερός ήχος από τις οπλές των αλόγων πλησίαζε, μία γυναίκα που κουβαλούσε δύο σημαίες κατάφερε σπρώχνοντας να βρεθεί μπροστά μπροστά. Το πρώτο κύμα των αλόγων πέρασε με ταχύτητα και, καθώς πλησίαζε το δεύτερο, η γυναίκα όρμησε προς τον Άνμερ, το άλογο του βασιλιά.
Η συνέχεια μάλλον δεν ήταν στο πρόγραμμα καθώς η Έμιλι Ντέιβισον (ναι, αυτή ήταν η γυναίκα αν δεν το καταλάβατε ήδη) παρασύρθηκε από το άλογο που κάλπαζε με τεράστια ταχύτητα. Είναι χαρακτηριστικό πως η σύγκρουση ήταν τέτοια που ο τζόκεϊ εκσφενδονίστηκε από τη σέλα του και το άλογο συνέχισε να τρέχει μόνο του στον διάδρομο. Μάλιστα, η συγκλονιστική αυτή στιγμή καταγράφηκε από τις κινηματογραφικές κάμερες που κάλυπταν τότε το γεγονός.
Στη σύγκρουσή της με το άλογο η Βρετανίδα σουφραζέτα υπέστη κάταγμα στο κρανίο και πέθανε στο νοσοκομείο Φρανκ Λόκχαρτ τέσσερις ημέρες αργότερα, σαν σήμερα, στις 8 Ιουνίου 1913, με τον τραγικό της θάνατο να γίνεται σύμβολο για τις γυναίκες που μάχονταν για το δικαίωμα στην ψήφο.
Είναι ενδεικτικό πως το κίνημα των σουφραζέτων για να καταφέρει να ακουστεί από την τόσο συντηρητική τότε κοινωνία, συχνά προχωρούσε σε ακραίες ενέργειες και η Ντέιβισον ήταν μία από τις ηγετικές τους μορφές. Μάλιστα, το 1909 είχε καταδικαστεί επειδή είχε πετάξει πέτρες στην άμαξα του τότε υπουργού Οικονομικών, Λόιντ Τζορτζ, ενώ συνολικά είχε συλληφθεί άλλες 9 φορές. Είχε γίνει μάλιστα γνωστό στον Τύπο της εποχής πως στη φυλακή δεν της φέρθηκαν και με τον καλύτερο τρόπο, ενώ στην προσπάθειά της να κάνει απεργία πείνας την είχαν ταΐσει με το ζόρι 49 φορές!
Αυτοκτονία ή δυστύχημα;
Η φίλη της Μάρι Λι είχε αποκαλύψει ότι είχε συναντηθεί μαζί της την προηγούμενη ημέρα και της είχε πει με περιπαιχτικό ύφος ότι θα παρακολουθούσε το «αγγλικό ντέρμπι» στον ιππόδρομο. Όταν τη ρώτησε τι σκόπευε να κάνει, η Ντέιβισον της απάντησε: «Κοίτα τις αυριανές απογευματινές εφημερίδες». Οι ένορκοι αποφάσισαν ότι δεν υπήρχαν στοιχεία που οδηγούσαν στο ασφαλές συμπέρασμα της αυτοκτονίας. Σύμφωνα με την κρίση τους ο θάνατος της ήταν ένα ατύχημα.
Η αστυνομία και ο βασιλιάς Γεώργιος υποστήριζαν ότι ήταν μια τρελή γυναίκα που επέλεξε να γίνει μάρτυρας. Όπως φαίνεται στα πλάνα που την είχαν καταγράψει, αποφεύγει τα πρώτα άλογα και στη συνέχεια στέκεται ήρεμα μπροστά από το άλογο του βασιλιά. Μαζί της είχε σημαίες με τα χρώματα των σουφραζετών, βιολετί, άσπρο και πράσινο, και ένα μαντήλι. Μερικοί υποστήριξαν ότι σκοπός της ήταν τα τυλίξει τις σημαίες στο άλογο του βασιλιά, προκειμένου να τερματίσει τον αγώνα με τα χρώματα των σουφραζετών, προκειμένου να κάνει δημόσια διαμαρτυρία.
Ακόμη όμως κι έτσι, η κηδεία της μετατράπηκε σε ένα τεράστιο για την εποχή γεγονός. Πάρα πολύς κόσμος παρατάχθηκε εκατέρωθεν του δρόμου από όπου περνούσε το φέρετρό της, πάνω σε μία μαύρη άμαξα την οποία τραβούσε ένα μαύρο άλογο, με 5.000 σουφραζέτες, ντυμένες στα λευκά, να ηγούνται της πομπής.
Ποια ήταν η Έμιλι Ντέιβισον
Η Έμιλι Ντέιβισον (Emily Wilding Davison) γεννήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 1872 στο Γκρίνουιτς στο Λονδίνο, μεγάλωσε σε μια οικογένεια της μεσαίας τάξης και σπούδασε φιλολογία στο Royal Holloway College του Λονδίνου και όταν συγκέντρωσε αρκετά χρήματα, ξεκίνησε σπουδές στο κολέγιο του St Hugh στην Οξφόρδη, απ’ όπου δεν κατάφερε να πάρει το πτυχίο της παρά τις άριστες επιδόσεις της.
Και αυτό γιατί η Οξφόρδη δεν έδινε πτυχία σε γυναίκες!
Στη συνέχεια εργάστηκε σε εκκλησιαστικό σχολείο και παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα σε μαθητές δουλεύοντας ως δασκάλα και παιδαγωγός.
Το Νοέμβριο του 1906 εντάχθηκε στη μαχητική οργάνωση WSPU που είχε ιδρύσει το 1903 η Έμιλυ Πάνκχερστ, όπου οι σουφραζέτες πραγματοποιούσαν αρκετές επιθέσεις προκειμένου να γίνουν γνωστά τα αιτήματα τους. Ήταν στέλεχος της οργάνωσης και αρχηγός των διαδηλώσεων που πραγματοποιούσαν. Σύντομα έγινε γνωστή στην οργάνωση για την τολμηρή μαχητική της δράση.
Οι τακτικές της περιλάμβαναν σπάσιμο των παραθύρων, ρίχνοντας πέτρες, πυρπόληση ταχυδρομικών θυρίδων και, τρεις φορές, κρύψιμο ολόκληρη νύχτα στο παλάτι του Westminster – περιλαμβανομένης και της νύχτας της απογραφής του 1911.
Η κόρη της Πάνκερστ την είχε αποκαλέσει μια από τις πιο τολμηρές και απερίσκεπτες γυναίκες του αγώνα. Η Ντέιβισον συνελήφθη και φυλακίστηκε εννέα φορές, έκανε απεργία πείνας επτά φορές και εξαναγκάστηκε να λάβει τροφή διά της βίας σαράντα εννέα φορές.
Το 1912 για να ξεφύγει από αστυνομική καταδίωξη, πήδηξε από ένα μπαλκόνι και κατάφερε να γλιτώσει με μερικά κατάγματα και τραυματισμούς στο κεφάλι. Ωστόσο, σύντομα τη συνέλαβαν ξανά και έμεινε για λίγες ακόμη ημέρες στη φυλακή.
Όπως δήλωσε αργότερα σε εφημερίδα: «Έπεσα από το μπαλκόνι εσκεμμένα γιατί πιστεύω με όλη μου τη δύναμη ότι η θυσία της ανθρώπινης ζωής θα έκανε το έθνος να συνειδητοποιήσει τα βασανιστήρια που περνούν οι γυναίκες». Τελικά τα λόγια της βγήκαν αληθινά μετά τον θάνατό της στις 8 Ιουνίου 1913, με τη θυσία της να γίνεται φωτεινό σύμβολο των γυναικών που μάχονταν για το δικαίωμα ψήφου.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
