Τον ξέρει όλη η Ελλάδα. Έστω, για να μικρύνω λίγο το δείγμα, τον ξέρει όλη η Ελλάδα που βλέπει Youtube. Οι περισσότεροι τον ξέρουν με το όνομά του, συνηθέστερα σαν Bill παρά σαν Βασίλη. Αυτοί που δεν το θυμούνται, όπως ο ψηλός πιτσιρικάς που έρχεται για πρωινά σουτάκια στο ανοιχτό του Γαλατσίου που έχουμε μαζευτεί, τον φωνάζουν σκέτο Luben. «Έι, εσύ δεν είσαι Luben;», τον ρωτάει περνώντας από δίπλα μας.
Αυτό που λίγοι ξέρουν είναι ποιος είναι πραγματικά ο Μπιλ Μπακάλης. Ναι, του αρέσει το μπάσκετ, τα πανηγύρια, το κόντεντ του Στέφανου Κασσελάκη πιο πρόσφατα, αλλά μετά, τι άλλο;
Ο Βασίλης Μπακάλης, με φανέλα Δυτικής Γερμανίας και εκθετικά αυξανόμενη όρεξη όσο το πρωί γινόταν μεσημέρι, αποδείχτηκε μια μηχανή φοβερών ιστοριών.
Οι περισσότερες έχουν πολλή πλάκα. Αλλά οι καλύτερες δεν έχουν και τόση.
Καρδίτσα, μπαμπάς και Αθλητική Κυριακή
Μεγάλωσα στην Καρδίτσα. Ήμουν πολύ κλειστό παιδί, διάβαζα, προσπαθούσα να μην είμαι ούτε πολύ φυτό ούτε πολύ αλήτης, κάτι στη μέση. ‘Ηθελα να πατήσω και στους δύο κόσμους. Έβγαζα 18,5. Διάβαζα, δεν πολυέβγαινα έξω τότε, αλλά πήγαινα για ποδόσφαιρο ή μπάσκετ. Από τότε είχα μια τρέλα με την μπάλα. Ή έπαιζα πολύ Playstation.
Πήγαινα πολύ γήπεδο από παιδάκι. Ήταν τότε η Αναγέννηση Καρδίτσας στη Β’ Εθνική και κανα δυο χρονιές πάλευε να ανέβει στην πρώτη. Δεν τα κατάφερε ποτέ, αλλά πηγαίναμε με τον πατέρα μου και τον αδερφό μου σε κάθε ματς. Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά ένα σκηνικό: έχει έρθει ο Βαμβακούλας (σ.σ. στα τελειώματα της καριέρας του έπαιζε στον Ιωνικό) και του πετούσε κέρματα όλη η κερκίδα. Ξαφνικά κάνει μια κίνηση, σκύβει, παίρνει ένα και το βάζει στην τσέπη, και λέει ευχαριστώ στην κερκίδα. Τι γαμάτη στιγμή.
Έγινα Ολυμπιακός από τον πατέρα μου, ήταν φουλ πορωμένος. Φαντάσου αν καμιά φορά φορούσα πράσινο T-shirt, μου ‘λεγε, καλά τι το φοράς αυτό, Ολυμπιακός δεν είσαι;
Ο πατέρας μου μας άφηνε πάντα να βλέπουμε Αθλητική Κυριακή, ήταν σαν άγραφος νόμος στο σπίτι, όσο αργά κι αν πήγαινε. Ήταν δάσκαλος κιόλας φαντάσου. Επίσης είχαμε κάτι άλλο τρελό με τον αδερφό και τον μπαμπά μου. Όταν έπαιζαν αθλητικά στις ειδήσεις, με το που έσκαγε το σήμα φωνάζαμε ο ένας τους άλλους για να μην το χάσουν. Αθλητικάααα.
Η πρώτη φορά που πήγα γήπεδο για να δω τον Ολυμπιακό ήταν στο ΟΑΚΑ, το 2-4 με τον Παναθηναϊκό (σ.σ. 5 Δεκεμβρίου 1998) με εκείνη τη λόμπα Καραπιάλη. Προφανώς ήρθαμε από Καρδίτσα αυθημερόν. Κινδύνεψα λίγο γιατί ήμασταν στο κάτω διάζωμα, και έσκασε ακριβώς δίπλα μου ένα τσουβάλι με πέτρες από το πάνω διάζωμα. Από αυτά που δένουν στα πανό για να μη σηκώνονται στον αέρα. Λέω καλά θα πάει εδώ, μια χαρά.
(Δείτε Ακόμα: Η ελληνική λέξη για το κόρνερ προκαλεί στραμπούληγμα στη γλώσσα)
Ο πατέρας μου ήταν ο καλύτερος άνθρωπος στον κόσμο. Το 2012 διαγνώστηκε με καρκίνο, έκανε θεραπείες στην Αθήνα και μετά γύρισε Καρδίτσα. Μας παίρνει μια Παρασκευή η μάνα μου, μας λέει ελάτε στο νοσοκομείο να τον δείτε. Τον είδαμε, ήταν πολύ ταλαιπωρημένος. Πήγαμε Σάββατο πρωί και Κυριακή ήταν ο τελικός του Μουντιάλ, Αργεντινή-Γερμανία το 2014. Να σου πω την αλήθεια, είδε κι αυτόν τον αγώνα και μετά πέθανε. Το γεγονός ότι πέθανε μετά τον τελικό του Μουντιάλ τα λέει όλα για αυτόν τον άνθρωπο. Ζούσε για να βλέπει μπάλα.
Νομίζω το ήξερε ότι πεθαίνει. Την τελευταία φορά που τον είδα, μας είπε, να κάνετε πάντα το σωστό. Τρομερή ατάκα, προσπαθώ να την τηρώ.
Αθήνα, ΑΣΟΕΕ και η δουλειά που του άλλαξε τη ζωή (πριν το Luben)
Γύρω στο 2012 που αρρώστησε ο πατέρας μου, ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού. Κράτησαν περίπου δέκα χρόνια. Η θνητότητα, ή το ότι είμαστε όλοι ευάλωτοι, πράγματα που δεν σκέφτεσαι πολλές φορές, νομίζω όλα αυτά μου τα έσκασαν κάπως και πάθαινα πολλές κρίσεις πανικού. Ξεκίνησα τότε και ψυχοθεραπεία, έκανα 5 χρόνια. Υπήρχαν περίοδοι που πάθαινα πολύ συχνά, άλλες που το ψιλοπάλευα, τώρα το παθαίνω σπάνια. Δεν σου λέω ότι είμαι εντελώς καθαρός, αλλά όταν το παθαίνω, πιστεύω ότι το αντιμετωπίζω μόνος μου πάνω κάτω.
Με την ψυχοθεραπεία συνειδητοποίησα ότι σε πολλά πράγματα που έχω φοβίες υπάρχει ένας παραλληλισμός με το πώς μεγάλωσα. Θυμάμαι από παιδάκι ότι η γιαγιά μου ήταν πολύ φοβική. Όταν πηγαίναμε τα καλοκαίρια στο χωριό, κλειδαμπάρωνε το σπίτι. Σε ένα χωριό που είχε μηδέν εγκληματικότητα.
Νομίζω ότι ο φόβος μου ξεκίνησε από τέτοια πράγματα. Πώς σου σκάει μια κρίση πανικού και λες μαλάκα, γιατί τώρα αφού όλα είναι καλά, δεν έχει γίνει τίποτα; Έ, ακριβώς έτσι ήταν η φάση στο σπίτι της γιαγιάς. Δεν γινόταν τίποτα αλλά έπρεπε να προφυλαχτούμε από μια αόρατη απειλή, κατάλαβες; Αυτή η σύνδεση μού έβγαλε πολύ νόημα.
Όλα αυτά βέβαια η γιαγιά μου τα έκανε και τα κάνει γιατί μας λατρεύει και δεν θέλει να πάθουμε τίποτα. Στο τηλέφωνο μας λέει, να προσέχετε εκεί στην Αθήνα μη σας σκοτώσουν. Είναι η πιο γαμάτη γιαγιά στον κόσμο, την ανεβάζω συχνά και στο Instagram.
Αθήνα ήρθα μόνιμα το 2001 που πέρασα Πληροφορική στην ΑΣΟΕΕ. Ερχόμουν 1-2 φορές τον χρόνο με τη μάνα και τον αδερφό μου. Είχα τις θείες μου στο Παγκράτι που είχαν ένα περίπτερο στο Άλσος, στην Ευτυχίδου, απέναντι από τον Λέντζο. Μου άρεσε πολύ η Αθήνα. Μου άρεσαν τα junk food, McDonald’s και τέτοια, που δεν είχε τότε η Καρδίτσα. Ούτε τώρα έχει.
Εν τω μεταξύ, έχω εμμονή με διατροφές, κάνω συνέχεια, προσπαθώ, είχα και κιλά όταν ήμουν μικρός και μου έχει μείνει κατάλοιπο. Κακά γονίδια γενικά στο σώμα. Στόχος είναι να μου αρέσει το σώμα μου, αλλά δύσκολο, δεν το πετυχαίνω. Είμαι συνέχεια σε διατροφή. Αφού έχω πει ότι στον τάφο μου θέλω να γράψετε δύο πράγματα. Ή πέθανε στην προσπάθεια να αδυνατίσει, ή υπηρέτησε πιστά την τέχνη του viral. Φέτος είπα στον Λάμπρο, τον personal trainer μου, ότι είναι η χρονιά μου, θα δούμε πώς θα πάει αυτό. Summer body 2025!
Επιστρέφω στα της ΑΣΟΕΕ. Στο πανεπιστήμιο δεν ασχολήθηκα ποτέ με τα κομματικά, ίσα ίσα τους έκραζα. Έβλεπα πολλές φορές να μαλώνει η ΔΑΠ με την ΠΑΣΠ για το wi-fi πχ. που ήταν επίκαιρο το 2001. Εγώ με τους φίλους μου δεν ασχολιόμασταν. Απλά τους βγάζαμε παρατσούκλια και τους κοροϊδεύαμε. Ήταν ο Πιερρακάκης στη σχολή μου, νούμερο ένα στην ΠΑΣΠ τότε. Του ‘χαμε δώσει παρατσούκλι «ο πασόκος». Και ήταν και ο Νάσος Ηλιόπουλος. Και σε αυτόν είχαμε δώσει ένα ψευδώνυμο, νομίζω τον λέγαμε «μουσάτο». Με τον Νάσο παίζει να είχαμε ανταλλάξει κάνα δυο κουβέντες.
Τα πρώτα χρόνια στη σχολή δεν πολυπάταγα, μου φαινόταν και δύσκολη, σε μια φάση χρωστούσα και αρκετά μαθήματα. Το 2006, γίνεται η κρίσιμη καμπή στη ζωή μου, που πάω να δουλέψω στον ΟΤΕ, ήταν η πρώτη μου δουλειά. Εκεί άλλαξα και σαν χαρακτήρας. Αυτή η δουλειά με βοήθησε να γίνω λίγο πιο εξωστρεφής και επικοινωνιακός. Ένα εξάμηνο έκατσα, αλλά πέρασα πολύ καλά.
Η δουλειά ουσιαστικά ήταν τηλεφωνική εξυπηρέτηση, πουλούσαμε DSL, γρήγορο ίντερνετ. Ήμουν καλός, είχαμε κάνει κι έναν άτυπο διαγωνισμό και είχα βγει τρίτος σε πωλήσεις. Πιστεύω ότι τα κατάφερνα γιατί ήμουν ειλικρινής.
(Δείτε Ακόμα: Νατάσσα Μποφίλιου: «Για μένα είναι τίτλος τιμής να είμαι έντεχνη κι ας θεωρείται ρετσινιά»)
Στον ΟΤΕ γνώρισα τον Θάνο, ένα παιδί που ήταν στην ίδια σχολή, αλλά έναν χρόνο μικρότερος, κι επειδή πολλά μαθήματα είχαν εργασίες που ήταν ανά δυάδες, είπαμε να τις κάνουμε μαζί μπας και βγάλουμε τη σχολή. Και τη βγάλαμε με ντεμαράζ.
Μετά πάω στρατό. Δεν ήμουν καθόλου φαν, αλλά δεν ήμουν και στη φάση να το κάψω. Λέω, σκάσε και κολύμπα, πόσο κακά να είναι. Μπήκα Πυροβολικό Θήβα, αλλά επειδή είχα τελειώσει Πληροφορική, με πήγανε Διαβιβάσεις. Πήγα Καλαμάτα για εκπαίδευση και από εκεί Μυτιλήνη.
Τη μέρα που σκοτώσανε τον Γρηγορόπουλο ήμουν στο νοσοκομείο του νησιού, μόνος, με 39 πυρετό και γαστρεντερίτιδα. Θυμάμαι να ξερνάω, να είμαι χάλια και να βλέπω στην τηλεόραση τον χαμό στην Αθήνα. Μετά τη Μυτιλήνη με έστειλαν στη Λάρισα.
Εκεί στη Στρατιά, θεωρώ ότι κόλλησα κάποιον ιό το σύστημα του Στρατού. Μας είχαν πει, μη συνδέετε τίποτα στους υπολογιστές κι εγώ είχα συνδέσει το PSP, στο οποίο κατέβαζα παπάδες, ό,τι έβρισκα στο ίντερνετ. Την επόμενη μέρα βγήκε σήμα ότι έχει μολυνθεί λίγο το σύστημα οπότε υπάρχει μια πιθανότητα να το έκανα εγώ. Συγγνώμη ελληνικέ στρατέ. (γέλια)
Μόλις τελείωσα τον στρατό, λέω εντάξει, τώρα ήρθε η ώρα να δουλέψω.
Ο Φώτης, η Μαρία και το θρυλικό βίντεο με τον Μεϊμαράκη
Στον Φώτη και τη Μαρία, έκατσα επτά χρόνια. Είμαι γενικά των μακροπρόθεσμων δουλειών, σχέσεων κλπ. Από εκεί βρήκα και τη δουλειά για το Luben, εκεί στα τελειώματα.
Η Μαρία είχε πλάκα όταν δεν της άρεσε κάποιο βίντεο στη σύσκεψη. Έλεγε χαρακτηριστικά, δεν γελάω. Είχε λίγο πλάκα, αλλά ήταν δίκαιο, έλεγε δεν μπορώ να το υποστηρίξω στον αέρα.
Με τον Φώτη θυμάμαι να μοντάρουμε μαζί βίντεο και να προσπαθούμε να τα κάνουμε όμορφα, έτσι συνδυαστικά με κάποια ταινία. Θυμάμαι μια συμβουλή του μέχρι σήμερα: αν το συμπληρωματικό βίντεο που βάζεις στο μοντάζ είναι πιο αστείο από το πρωτότυπο, τότε δεν αξίζει τον κόπο.
Την τελευταία χρονιά στον Φώτη και τη Μαρία, ζητάω μια αύξηση από μια διευθύντρια, γιατί δεν έβγαινα. Ήταν λίγα τα λεφτά και για να σου πω την αλήθεια, πίστευα ότι αξίζω περισσότερα. Μου λέει δεν γίνεται, είμαστε στη μέση της χρονιάς και το μπάτζετ είναι κλεισμένο. Και ήταν αυστηρή κιόλας. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, που δεν ήξερα αν θέλω να συνεχίσω να κάνω αυτό (σ.σ. το μοντάζ) σαν δουλειά και που μου αρνήθηκαν την αύξηση, με πιάνουν τα κλάματα από τα νεύρα μου, εκεί μπροστά της.
Αυτή η τύπισσα άθελά της με έκανε αυτό που είμαι σήμερα. Εννοώ ότι πρακτικά η άρνησή της με βοήθησε. Εκείνη τη στιγμή πείσμωσα πάρα πολύ και λέω ΟΚ, είσαι τώρα σε αυτή τη συνθήκη, τι μπορείς να κάνεις. Ηρέμησα λίγο και λέω συνεχίζω εδώ, αλλά το deal με τον εαυτό μου ήταν να προσπαθήσω να γίνω ο καλύτερος στην Ελλάδα, χωρίς εκπτώσεις, να λιώσω. Κι ό,τι γίνει. Να λένε τι γαμάτα βίντεο κάνει αυτός. Έτσι ξεκίνησε όλο.
Άρχισα να το δουλεύω προς τα εκεί με όλη μου την ενέργεια. Σε ένα πλαίσιο όπως η εκπομπή, δεν είχες εσύ τα ηνία, δεν ήσουν τόσο ελεύθερος. Έτσι προσπαθούσα να κάνω πιο ψαγμένα πράγματα. Έτυχε τότε να δω στο εξωτερικό ένα βίντεο που είχαν πάρει ατάκες από ομιλίες του Ομπάμα και είχαν φτιάξει ότι τραγουδάει ένα πολύ γνωστό τραγούδι. Οπότε, επειδή ήθελα πολύ να κάνω αντίστοιχο, έκλεβα λίγο χρόνο μέσα στη μέρα από τη ροή στον Φώτη και τη Μαρία και έψαχνα.
Τότε ήταν οι εσωκομματικές της ΝΔ και σε μια ομιλία του ο Μεϊμαράκης λέει, βλέπω εδώ μαζί μας και πολλές γυναίκες. Εκεί λέω θα ήταν ωραίο να φτιάξω ένα «Γυναίκες τριγύρω πολλές, πάρα πολλές» με ατάκες του Μεϊμαράκη. Το βίντεο έπαιξε σε Φώτη και Μαρία, φαντάσου μου πήρε καμιά βδομάδα να το κάνω. Αυτό πρακτικά ήταν και το εισιτήριο για τη δουλειά στο Luben. Το βίντεο το είδε ο Terry, ένας από τους co-founders, και είπε τον θέλω αυτόν, γιατί πάντα γούσταρε κι αυτός τέτοια βίντεο, και ήθελε να τα φέρει στην Ελλάδα.
Γενικά τον πρώτο χρόνο στο Luben, ήταν τόσο ωραία ρε φίλε. Τότε το γραφείο ήταν στην Κωλέττη στα Εξάρχεια, πάνω από τον Μαύρο Γάτο. Είναι αστείο γιατί όλοι θα φαντάζονται ότι το Luben το έχουν μεγαλοπαράγοντες ξέρω γω και θυμάμαι την πρώτη μέρα που σκάω στα γραφεία που ήταν σαν γιάφκα. Βλέπω σε ένα μεγάλο οβάλ τραπέζι καμιά 10αριά άτομα, όλοι γύρω στα 30 και λέω από μέσα μου, τι οστρογότθοι είναι αυτοί. (γέλια)
Η μαλακία είναι ότι δεν πρόλαβα τη φάση με το δημοψήφισμα, πήγα μετά. Γκρινιάζουν ότι με το δημοψήφισμα δεν κάναμε βίντεο. Ε, δεν ήμουν τότε ρε φίλε.
...και ο Δημήτρης Κουτσούμπας εγένετο meme
Ξέρεις τι; Κράζουμε πολύ ΝΔ και δεξιά, τους έχουμε πάει πριονοκορδέλα. Το θετικό με αυτούς είναι ότι σπάνια έρχονται να πουν τι κάνετε εκεί, κατεβάστε. Δεν τους παίρνει κιόλας μάλλον. Προβλήματα βρίσκουμε περισσότερο με αριστερούς, γιατί θεωρώ ότι νομίζουν, λανθασμένα μάλλον, ότι είμαστε φίλοι. Ίσως είμαστε πιο κοντά, φουλ απέναντι από τη δεξιά, αλλά αυτό δεν μας καθιστά φίλους. Δεν σημαίνει ότι αν κάνετε μαλακία, εσάς δεν θα σας πιάσουμε. Εκεί μπερδεύονται λίγο θεωρώ και κατά καιρούς έχουμε περισσότερες γκρίνιες από «φίλους» μας.
Παίζει πολύ ότι τα παίρνουμε από τον Κουτσούμπα, πιο παλιά έπαιζε ότι τα παίρναμε από τον ΣΥΡΙΖΑ. Γενικά αυτό με τον Κουτσούμπα είναι το κλασικό λάθος που κάνει ένας που δεν καταλαβαίνει τη φάση, γιατί δεν αντιλαμβάνεται ότι ο Κουτσούμπας για εμάς είναι ένα meme. Πλέον μιλάει σαν meme, καλά κάνει, καβάλησε το κύμα, είναι ο πιο δημοφιλής πολιτικός αρχηγός διάβασα σε μια έρευνα.
(Δείτε Ακόμα: Λιάνα Κανέλλη: «Το μεγαλύτερο φρένο της ζωής μου είναι που δεν αντιγύρισα το χαστούκι»)
Νιώθω πάρα πολύ ότι έχω βάλει το χεράκι μου γι’ αυτό. Ο Κουτσούμπας είναι ένα από τα πρότζεκτ που νιώθω ότι έχω κάνει αποκλειστικά εγώ. Δεν είναι ότι υπήρχε ως κάτι ο Κουτσούμπας στο φάσμα του χιούμορ, και μετά τον πιάσαμε κι εμείς.
Πώς έγινε λοιπόν όλο αυτό; Γενικά μου αρέσει να βλέπω Βουλή. Είναι πολύ πιο εντυπωσιακό να βρεις κάτι γαμάτο που να ειπώθηκε στο ναό της δημοκρατίας που όλα είναι σοβαρά εκεί και πόσω μάλλον σε ομιλία του ΓΓ του ΚΚΕ, που ο λόγος ήταν πολύ ξύλινος. Ειλικρινά δεν θυμάμαι γιατί έκατσα να δω αυτήν την ομιλία του Κουτσούμπα. Νομίζω ήταν Γενάρης του ‘19.
Η ομιλία ήταν ξύλινη, απλά σε μια φάση είπε το περίφημο, αυτοί είστε. Ωραίο, λέω, αυτό για να το βάζω σαν reaction στο τέλος των βίντεο. Δεν θυμάμαι ποια είναι η πρώτη φορά που το χρησιμοποίησα σε βίντεο, αλλά όποτε το έβαζα, στα σχόλια ήταν όλοι εκστασιασμένοι. Μετά από λίγο καιρό, είδα άλλη μία ομιλία του και το ξαναείπε. Ε, λέω, εδώ είμαστε. Κι έτσι άρχισε όλο.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έγινε ποτέ κίνηση από το ΚΚΕ για να επικοινωνήσουμε. Όταν κάναμε το βίντεο για τα 10 χρόνια πρόπερσι, είπαμε ότι το βίντεο πρέπει να έχει οπωσδήποτε Κουτσούμπα. Εγώ επειδή σε αυτά είμαι λίγο απαισιόδοξος, λέω από μέσα μου αποκλείεται να έρθει, αλλά ας προσπαθήσουμε. Επικοινωνούμε λοιπόν και μας λένε ΟΚ, πείτε μας τι θέλετε να πει. Κάνουμε εμείς ρελάνς και λέμε ότι θα έρθουμε εμείς από εκεί να το γυρίσουμε, οπότε πήγαμε στον Περισσό. Εκεί, του λέμε το εξής: θα πείτε τις ευχές και στο τέλος θα πάτε να πετάξετε ένα αυτοί είστε, αλλά θα σας σταματήσουμε. Το έκανε όλο. Ήταν πολύ χαλαρός, σαν ο θείος που θα ήθελες να έχεις και να μιλάτε για προβατίνα.
Πολλοί μου μιλάνε στον δρόμο ή με κοιτάνε και λένε στην κοπέλα τους α, δες αυτόν και εκείνη γυρνάει. Φουλ άβολο αυτό. Στην Κύμη έγινε ένα πολύ αστείο σκηνικό που πάω τουαλέτα σε μια καφετέρια και μόλις βγαίνω μου λέει ο τύπος που είχε το μαγαζί, τιμή μας που μας κατούρησες. Φοβερή ατάκα ρε φίλε. Πέθανα στο γέλιο, δεν το περίμενα.
Ένα πάρα πολύ ωραίο με φαν ήταν στη Ρώμη που είχαμε πάει με την κοπέλα μου και τις μανάδες μας και την αδερφή της κοπέλας μου. Είμαστε στη Βίλα Μποργκέζε και είχαμε νοικιάσει ποδήλατα. Είμαστε σε ένα εγώ, η κοπέλα μου και η μάνα μου, και εγώ λέω μαλακίες, τύπου ρε κάνε άκρη και τέτοια. Περνάει από δίπλα μας ένας Έλληνας με μια ξένη τύπισσα και με χαιρετάει, μου λέει Luben κλπ, και μετά τον ακούω που λέει στην κοπέλα του, he is famous in Greece. Ήταν πάρα πολύ αστείο ρε. Η μάνα μου δίπλα είχε κατουρηθεί από τη χαρά της.
Η σέλφι με τον Πορτοσάλτε ήταν κακό σκηνικό. Μας την έπεσαν για cancel, όχι στο Luben, σε εμένα και στον Γιαννόπουλο. Είχαμε ένα γύρισμα, εγώ, ο Γιαννόπουλος και ο Τσαγκ. Περιμέναμε τον Τσαγκ κάπου στο Κολωνάκι, και σκάει ο Πορτοσάλτε και λέω στον Βαγγέλη, έλα να βγάλουμε σέλφι να την ανεβάσουμε στο Βαθύ Luben για πλάκα. Και είμαστε σε φάση, τι καλά που τα λέτε, πονάτε τους αριστερούς.
Οπότε την ανεβάσαμε με caption Τρία Μούτρα Φιλελέιτ Night και μας έστειλαν πολύ κράξιμο, αν είναι δυνατόν, τι μαλάκες είστε και τέτοια. Κατάλαβα το angle ότι έναν τύπο που λέει τόσο εμετικά πράγματα δεν τον κανονικοποιείς βγάζοντας φωτογραφία μαζί του. Την κατεβάσαμε τη φωτογραφία, ήταν λάθος, το παραδέχομαι. Εγώ νευρίασα γιατί πολλοί νόμιζα ότι γουστάρω τον Πορτοσάλτε. Προφανώς ήταν ειρωνική η φωτογραφία, αλλά τον κανονικοποιείς. Αυτή ήταν μια κακή στιγμή για την οποία δεν είμαι καθόλου περήφανος.
Τσουκαλά έβλεπα από παλιά σαν χόμπι και όταν πήγα στον Φώτη και τη Μαρία, λέω θα βλέπουμε Τσουκαλά, βγάζει πολύ κόντεντ. Η Μαρία γούσταρε πολύ με αυτά γιατί τα παιδιά της που μεγάλωναν τότε ήταν στη φάση μπάλα και τέτοια. Οπότε ήμουν σε ένα σημείο της ζωής μου που έβλεπα Τσουκαλά και πληρωνόμουν. (γέλια)
Έχω δει πολύ Τάκη. Σε μια φάση τον βρίσκω έξω από τον ΣΕΦ μετά το Ολυμπιακός-Λεβερκούζεν 6-2, το 2002. Μετά από δυο-τρεις μέρες θα παίζαμε με τον Παναθηναϊκό στη Ριζούπολη. Του λέω Τάκαρε, πες μια πρόβλεψη για την Κυριακή, πόσα θα φάνε οι βάζελοι. Μου λέει φιλαράκι, 5-6 γκολ. Και ήρθε 1-1 ρε φίλε.
Για το βίντεο για τα 5 χρόνια Luben, τον είχα πάρει τηλέφωνο και είχα βγει στον αέρα της εκπομπής. Είπα, καλησπέρα, Βασίλης, Ολυμπιακός, είμαι από το Luben. Και λέει, λούμπεν, τι είναι αυτό; Το κατάλαβε όμως ο Άκης. Μας είπε την ευχή του, όλα καλά.
Ταξιδεύοντας: Η οχιά του Βαγγέλη Ιωάννου και η γνωριμία με τον Φόρεστ Γκαμπ
Ισλανδία τρομερή, να πάτε. Ταξίδευα μαζί με Ανδρουλάκη, η αλήθεια είναι αυτή. Δεν ξέρω άμα τον καίω τώρα, γιατί δεν είδα να ανεβάζει κάτι. Ένα αστείο σκηνικό ήταν ότι περιμέναμε να μπούμε σε ένα φουσκωτό για να δούμε τον παγετώνα, ήταν μπροστά μου ένα κοριτσάκι με τους γονείς της και λέω στην Κατερίνα πωπω, είναι τόσο ξενερωμένο, έχει μια φάτσα σαν να μυρίζει σκατά. Μπαίνουμε μετά στη βάρκα, κάθονται απέναντι μας και μιλάνε ελληνικά. Μάθημα, προσέξτε, πάντα μπορεί να υπάρχει ένας Έλληνας κάπου.
Το road trip φέτος στο Βερολίνο για το Final-4 ήταν τρομερή εμπειρία. Κάναμε δύο μέρες να πάμε, δύο να γυρίσουμε και μείναμε εκεί τρεις. Δεν ήταν τόσο αναψυχή, γιατί τουλάχιστον εγώ είχα πάρα πολλή δουλειά, γιατί συμμετείχα σε βίντεο, μόνταρα, είχα πολύ τρέξιμο. Με βάλανε να παίξω και στο media game και ήταν επικό σκηνικό, δεν πίστευα ότι είμαι εκεί, έπαιζα λες και ήταν το τελευταίο παιχνίδι της ζωής μου. Mε το που μπαίνω αλλαγή μου δίνουν πάσα στο τρίποντο και εννοείται ότι σηκώθηκα κατευθείαν, και μπήκε. Εκεί με βάφτισε οχιά και ο Βαγγέλης Ιωάννου.
Όντως έκανε block το Luben ο Φίγκο. Κάναμε αυτό το βίντεο με το φιλικό με την Εθνική του Euro 2004. Στην αρχή ο Φίγκο δίνει το χέρι στον Ζαγοράκη, αλλά εγώ στο βίντεο έβαλα τη δεύτερη φορά που ο Ζαγοράκης κάνει κίνηση να του το δώσει και ο Φίγκο τον κοιτάει και δεν το δίνει. Αλλά αν ήταν μόνο αυτό με τη δεύτερη χαιρετούρα, δεν θα έκανα το βίντεο. Έκατσα και είδα όλο το φιλικό και ο τύπος σκύλιαζε ρε. Ακόμα κι ο εκφωνητής γέλαγε.
Εν τω μεταξύ, προφανώς μισώ τον Φίγκο, γιατί παλιά ήμουν φουλ Μπαρτσελόνα οπότε καταλαβαίνεις. Κι άμα δεις το ντοκιμαντέρ που έβγαλε στο Netflix, δεν προσπάθησε καν να το δικαιολογήσει. Απλά είμαι μ****νο, αυτό έβγαινε από το ντοκιμαντέρ ρε. Οι άλλοι με είχανε Θεό και εγώ πήγα για τα λεφτά.
Είχα πάει στην Αγγλία σε ένα εντελώς ξεκούδουνο Τσέλσι-Σαουθάμπτον με τον φίλο μου τον Άθω. Μέναμε στην αδερφή της κοπέλας του στο Τσέλσι και έπαιζε εντός η Τσέλσι. Και του λέω πάμε να δούμε το γήπεδο σε παρακαλώ. Είμαι και φουλ στη φάση με φανέλες και τέτοια. Στο πήγαινε βρίσκουμε κάποιους που πουλούσαν δύο εισιτήρια, μας λένε 50 ευρώ ο καθένας και μπαίνετε. Ήταν πάμφθηνα τα 50 ευρώ, στη μαύρη αγορά μας έλεγαν 200. Μπήκαμε και δίναμε και συνθήματα ρε, κάγκελο και Τσέλσι, Τσέλσι.
Με τις φανέλες έχω ένα θέμα. Μαζεύω από το ‘95, έχω γύρω στις 100. Δεν θα τις πούλαγα. Αυτή (σ.σ. δείχνει τη φανέλα της Δυτικής Γερμανίας που φοράει) την πήρα φέτος από έναν συλλέκτη 100 ευρώ. Κοιτάω να παίρνω μόνο αυθεντικές, τις παίρνω για να τις φοράω. Πέρυσι αρχίσαμε ένα αφιέρωμα με φανέλες στο Abaluben και ξαναμπήκα στο τριπάκι, έχω πάρει δέκα φανέλες από τότε, έχω ξεφραγκιαστεί. Κάτι ήξερα που το είχα σταματήσει αυτό το σπορ.
Μια άλλη φορά ήμασταν με την κοπέλα μου στη Βαρκελώνη και βλέπω στη Ράμπλα έναν μεταμφιεσμένο σε Φόρεστ Γκαμπ, πάρα πολύ επιτυχημένα. Πάω να τον βγάλω φωτογραφία με τον τηλεφακό γιατί ήμασταν λίγο μακριά και μου λέει η κοπέλα μου, ε μην τον βγάλεις έτσι, πήγαινε να του ζητήσεις άδεια. Πάω λοιπόν και του λέω στα αγγλικά συγγνώμη, θέλω να σε βγάλω μια φωτογραφία αν δεν σε πειράζει. Και ρε φίλε, περνάνε γύρω στα 10-15 δευτερόλεπτα και καταλαβαίνω ότι είναι ομοίωμα, πολύ κακή στιγμή.
Έχω πάει και σε τηλεπαιχνίδι, στο Άκου τι Είπαν. Με τον αδερφό μου και άλλους τρεις. Στον τελικό με ρωτάει ο Φερεντίνος, αν χάσεις την όσφρηση σου ποια μυρωδιά θα σου λείψει περισσότερο, και απαντάω πίτσα. Πήρε δύο πόντους νομίζω. Ή έναν. Θα μπορούσε να παίξει Luben αυτό. Κερδίσαμε πάντως, πήραμε 1.000 ευρώ ο καθένας.
.......
Διαβάστε ακόμα στο Personas
Άρης Τόμας: Η ζωή του πρώτου Έλληνα ράπερ έχει κάτι από Sopranos
Κώστας Σαμαράς: «Mε τις αποδράσεις μου, ίσως βοήθησα να αναβαθμιστούν οι κλούβες»
Θανάσης Ευθυμιάδης: «Τον έχω συνηθίσει τον ρόλο του τρελού του χωριού»
Αλεξάνδρα Κ* στο Reader: «Έγραψα όσα ντρεπόμουν να πω στους άνδρες γύρω μου»
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
