Πολλοί, όταν βλέπουν στις αφίσες έξω από τα θερινά τα σινεμά ελληνικές ταινίες να διαφημίζονται, διστάζουν προς στιγμή να περάσουν το κατώφλι, αλλά στο τέλος το αποφασίζουν: αναζητούν άλλον κινηματογράφο… Πέρυσι η ταινία του Γιάννη Οικονομίδη: «Η Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς» είχε κερδίσει θεατές και θετικές κριτικές. Εφέτος ο «Ράφτης» της Σόνιας Λίζα Κέντερμαν αξίζει τις δυο ώρες παρά κάτι από τη ζωή σας.
Το είδαμε, υπό θερμοκρασία όχι και τόσο καλοκαιρινή, με συντροφιά ανήσυχα κουνούπια που έπειτα από τον χειμερινό λιμό τους αναζητούσαν αίμα και σχεδόν μόνοι στον κινηματογράφο που πλήρωνε τα σπασμένα ενός λοιμού που ακόμα μας ταλανίζει.
Διαβάστε επίσης: Ταινίες της εβδομάδας: Ο Μάρτιν Ήντεν μας προσγειώνει και ο Φελίνι μας ταξιδεύει
Ο «Ράφτης» μας ζέστανε, μας έκανε να αδιαφορήσουμε για τα κουνούπια και να ξεχάσουμε προς στιγμήν τον κορονοϊό. Η σκηνοθεσία της πρωτοεμφανιζόμενης Σόνια Λίζα Κέντερμαν σχεδόν μαγική. Η ταλαντούχα ελληνογερμανίδα σκηνοθέτιδα και σεναριογράφος δείχνει ικανή για «τα μεγάλα» στο χώρο της. Με πλάνα ξέχειλα εικόνες, ρομαντισμό και ουσία, η Κέντερμαν δείχνει να έχει εμπεδώσει τον καλό ευρωπαϊκό κινηματογράφο, ενώ ρίχνει κλεφτές ματιές στο Χόλιγουντ. Αγγίζει τις αισθήσεις του θεατή, τον κάνει να περπατήσει πλάι στον πρωταγωνιστή, στους κλασσικούς αθηναϊκούς δρόμους και να μπει στην εύθραυστη ψυχολογία του.
Η ευαίσθητη μπαγκέτα της Σόνια Λίζα Κέντερμαν ενορχηστρώνει μια «συμφωνία», αν όχι επιπέδου αριστουργήματος σίγουρα όμως που ακούγεται με ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Σολίστ; Ο Δημήτρης Ήμελλος! Με φυσιογνωμία Μπάστερ Κίτον και κινήσεις σώματος κυρίου Υλό, ο Ήμελλος σηκώνει πάνω του ολόκληρη την ταινία και την απογειώνει. Ταλαντούχος (και) ο Ήμελλος, κόβει τον ρόλο του ράφτη Νίκου στα μέτρα του και ντύνει τους θεατές με τα προβλήματα του.
Το σενάριο: Ένας μεσήλικας παλιομοδίτης, ρομαντικός ράφτης, ο Νίκος, προσπαθεί να μείνει «ζωντανός» στην εποχή των φαστ φουντ και των Mall και των απρόσωπων ενδυμάτων μαζικής παραγωγής, παραμένοντας στις «αρχές» της 10ετίας του ‘60. Η Τράπεζα απειλεί με κατάσχεση το οικογενειακό εργαστήρι, ο πατέρας – αφέντης μπαίνει στο νοσοκομείο και ο Νίκος βγαίνει στους δρόμους με αυτοσχέδιο κινητό κατάστημα για τα προς το ζην. Κάτι σαν τους «Περιπλανώμενους Ιουδαίους» του 1959 με Σταυρίδη, Βέγγο… Κι όλα αυτά το 2021. Αφελές με την πρώτη ματιά, ποιητικό με μια πιο προσεκτική. Κι έτσι πρέπει να δει ο θεατής τον «Ράφτη», σαν να αναλύει ποίημα.
Η σκληρή εποχή μας με το πλαστικό χρήμα και την επίπλαστη ευημερία απουσιάζουν. Όπως απουσιάζει και ο ρεαλισμός σε μια περιγραφή του 2021 στην Ελλάδα – προ κορονοϊού: Ούτε ένα κινητό τηλέφωνο δεν χτύπησε για τους πρωταγωνιστές, ούτε ένας ηλεκτρονικός υπολογιστής δεν τους βοήθησε να γκουγκλάρουν τις απορίες τους. Η ταινία μπήκε στη μηχανή του χρόνου και ταξίδεψε στο παρελθόν με τα ρούχα του παρόντος, ραμμένα από έναν διαχρονικό ράφτη συναισθημάτων. Οι καιροί μπορεί να αλλάζουν, ο κινηματογράφος όμως έχει την μαγική ικανότητα και τους φέρνει στα μέτρα του.
Ας μην σταθεί κάποιος στο σενάριο και στα κενά του, ας σκύψει πάνω από την προσπάθεια και την αγάπη των συντελεστών. Πλάι μας οι λιγοστοί θεατές ήταν μόνιμα με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο, απαλό σαν την μυρωδιά του γιασεμιού. Και όλοι έφυγαν με μια γεύση αισιοδοξίας, σε νύχτες που κάτι τέτοιο είναι σπάνιο σαν τους διαβάτες δίχως μάσκα…
«Τη μαγεία δεν την πιάνεις με την ερμηνεία της μαγείας, πόσο μάλλον με την περιγραφή της ερμηνείας της μαγείας. Ή κελαηδάς ή σωπαίνεις. Δε λες: αυτό που κάνω είναι κελαηδητό!». Και τόσο η σκηνοθέτιδα, όσο και ο πρωταγωνιστής κελαηδούν μαγικά! Η Ταμίλλα Κουλίεβα, ο Θανάσης Παπαγεωργίου και ο Στάθης Σταμουλακάτος συμπληρώνουν την… συμφωνική ορχήστρα.
Με ανυπομονησία θα περιμένουμε και την επόμενη μεγάλου μήκους ταινία της Σόνια Λίζα Κέντερμαν.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
