Ένα ταξίδι στη δεκαετία του ’50. Ο Μπόμπ ο Τζογαδόρος μας πιάνει από το χέρι και μας σεργιανίζει στη Μονμάρτη του ασπρόμαυρου υπόκοσμου και των πολύχρωμων αντιθέσεων.
Διαβάστε επίσης: Υποσχόμενη Νέα Γυναίκα: Η ταινία που καθηλώνει και υπενθυμίζει ότι ακόμα υπάρχουν καλά σενάρια και σπουδαίοι ηθοποιοί
Περπατάει μόνος στους υγρούς δρόμους της Μονμάρτης, είναι πρώην γκάνγκστερ και αμετανόητος τζογαδόρος, έχει ασημένια μαλλιά, και η ζωή του κινείται νωχελικά από τα τραπέζια του πόκερ στα σκοτεινά μαγαζιά, στη ρουλέτα και στο μπακαρά στα ολόφωτα καζίνο. Είναι ο Μπομπ ο Τζογαδόρος που ετοιμάζει το τελευταίο και μεγαλύτερο κόλπο του: τη ληστεία του καζίνο στο Ντεβίλ.
Ποιος είναι ο «Μπομπ» (Bob Le Flambeur); Ταινία αντιπροσωπευτική του γαλλικού film noir παραγωγής του 1956, σε σενάριο και σκηνοθεσία του Ζαν Πιέρ Μελβίλ και πρωταγωνιστές τους Ροζέ Ντουσέν, Αντρέ Γκαρέ, Κλοντ Σερβάλ, Ισαμπέλ Κορέ… Είναι μια, σχεδόν ξεχασμένη, ταινία που για πολλούς είναι ένα από τα καλύτερα και τα πιο αντιπροσωπευτικά film noir όλων των εποχών. Ο Μελβίλ σκιαγραφεί με ντοκιμαντερίστικο τρόπο τους ανθρώπους και την πόλη του Παρισιού και από την αρχή της ταινίας σε διαποτίζει με εκείνη τη νοτιά που αφήνει πίσω της η βροχή, μ’ εκείνη τη μουντάδα που αφήνουν οι άνθρωποι του υποκόσμου στο πέρασμά τους.
Ο Μπομπ πριν από όλους τους άλλους...
Αρκετά πριν από τη Nouvelle Vague και πριν από τον Γκοντάρ, τον Τριφό, τον Σαμπρόλ, και χρόνια πριν ο Μπέλμοντο πετάξει το τσιγάρο από το στόμα με μια νωχελική κίνηση στους δρόμους του Παρισιού, εκεί στους ίδιους δρόμους περπατούσε ο Μπομπ, ο «Μπομπ ο τζογαδόρος», ο θρυλικός του Μπομ της Μονμάρτης. Με στιλ τόσο αναγνωρίσιμο και σεβαστό από αστυνομία και υπόκοσμο, με τιμή μη διαπραγματεύσιμη, και ασίγαστο πάθος για τα τυχερά παιχνίδια.
Ένας τζογαδόρος σαν τον Μπομπ δεν μπορεί να προσπεράσει από ένα τραπέζι πόκερ χωρίς να δοκιμάσει την τύχη του. Ακόμα και στην ντουλάπα του τον περιμένει ένας «κουλοχέρης», για τις μοναχικές νύχτες του. Τις νύχτες που τυλίγουν τους δρόμους της Μονμάρτης. Αυτός είναι και ο λόγος που η ταινία αρχίζει με μια σταγόνα θλίψης από το ξημέρωμα στη Μονμάρτη και στο Πίγκαλ, με τις λάμπες του δρόμου να σιγοσβήνουν.
Και σε αυτό το μοτίβο κινείται. Η χρήσης της φορητής κάμερας σε βάζει στα υπόγεια της ζωής του Μπομπ και των ανθρώπων που ακόμα προσπαθούν να επιβιώσουν, 10 χρόνια μετά τον Πόλεμο. Ο Μπομπ με παρελθόν ληστή τραπεζών, με σεβασμό ακόμη και ανάμεσα στους αξιωματικούς της αστυνομίας παραμένει φιγούρα ανέγγιχτη από το χρόνο του κινηματογράφου.
Ο αξιακός κώδικας της εποχής σε περίοπτη θέση στην κοινωνία παρανόμων και νομοταγών, η (βιβλική Εύα) μοιραία γυναίκα που παρασύρει τον (ευόλισθο Αδάμ) άντρα, οι κακοποιοί με όλους τους χαρακτήρες τους: τα καρφιά οι εύπιστοι, οι αφελείς, οι σκληροί και αδίστακτοι και η τύχη, ο κινητήριος μοχλός της ζωής, συνθέτουν έναν πολύχρωμο πίνακα σε μια ασπρόμαυρη ταινία που σου αφήνει μια γλυκιά πίκρα σαν τελειώσει:
Πώς περάσανε τα χρόνια, περιμένοντας την τύχη να χτυπήσει την πόρτα κι όταν τη χτύπησε, (εμείς…) είχαμε φύγει. Καλή απόλαυση.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
