Πάμε σινεμά και αντέχετε ή όχι τα δράματα, την ταινία «Ο Πατέρας» με τον οσκαρικό Άντονι Χόπκινς επιβάλλεται να την δείτε. Αν πάλι σας γοητεύει το παλιό κλασικό, υπάρχουν επιλογές και για τα γούστα σας.
Ο «Πατέρας» που μας στοίχειωσε
Τα πολλά λόγια δεν λένε συνήθως τίποτα. Τα πολλά λόγια είναι για να γεμίζουν στήλες και στο τέλος να λες: τι ήθελε να μας πει ο άνθρωπος. Λοιπόν τρεις λέξεις κι ένα σημείο στίξης για την ταινία: Είναι απλά συγκλονιστικός!
Διαβάστε επίσης: Anthony Hopkins: Συγκινημένος απαγγέλλει ποίημα στον τάφο του πατέρα του
Ποιος; Ε, τώρα, ποιος άλλος; Ο Άντονι Χόπκινς. Πήρε το Όσκαρ δίκαια, όπως η Εθνική Βραζιλίας το Παγκόσμιο Κύπελλο του ’70: Ακόμα και οι αντίπαλοι της την χειροκρότησαν! Η ταινία είναι τo κινηματογραφικό ντεμπούτο του γάλλου θεατρικού συγγραφέα και σκηνοθέτη Φλοριάν Ζελέρ, αλλά και η σκηνοθεσία και το σενάριο τυλίγονται στο στιλπνό σκούρο χαρτί της ερμηνείας του Χόπκινς και μπαίνουν στο συρτάρι. Την ερμηνεία του Άντονι Χόπκινς θα πρέπει να τη διδάσκουν στις σχολές υποκριτικής σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Ουαλός μέγας ηθοποιός στα 80 του δείχνει τι σημαίνει φως!
Η υπόθεση: Ο Άντονι είναι σχεδόν 80 χρονών και αρνείται να δεχτεί τις νοσοκόμες που προσλαμβάνει η κόρη του για να τον φροντίζουν. Από την άλλη η κόρη του ετοιμάζεται να μετακομίσει στο Παρίσι για να παντρευτεί. Αν η κόρη του δεν είναι παντρεμένη τότε ποιος είναι ο άντρας που μπαινοβγαίνει από το σπίτι του και ισχυρίζεται ότι είναι παντρεμένος εδώ και 10 χρόνια με την κόρη του;
Η ουσία: Ο φακός ακολουθεί το μυαλό του 80χρονου με βαριά άνοια και μας βυθίζει στο σκοτεινό χάος του. Ο Άντονι Χόπκινς και η Ολίβια Κόλμαν μας πιάνουν από τον ώμο και μας οδηγούν στο ζοφερό κόσμο της τρίτης ηλικίας. Δεν θα πούμε άλλα. Για την ακρίβεια σταματάμε εδώ με μια προσταγή: Μη και δεν δείτε την ταινία. Θα χάσετε την ευκαιρία να δακρύσετε μέσα από την ψυχή σας. Όχι να κλάψετε. Απλά να συγκινηθείτε, να πιστέψετε και να πείτε: Αληθινά αυτός ο άνθρωπος είναι ΗΘΟΠΟΙΟΣ!
Και πάμε πιο κάτω: Από Πέμπτη 8 Ιουλίου, βγαίνουν στις αίθουσες, πλάι στους κισσούς και στα βασιλικά, συντροφιά με τα κουνούπια και τις βραδινές σειρήνες κι άλλες… απλώς ταινίες. Για παράδειγμα:
Black Widow με δροσερή Σκάρλετ Γιοχάνσον
Η Σκάρλετ Γιοχάνσον ξαναφορά τη στολή της σουπερηρωίδας που ακούει στο όνομα Νατάσα Ρομάνοβα και εργάζεται για τη ρωσική κατασκοπία. Χρονικά η υπόθεση της ταινίας τοποθετείται αμέσως μετά τα γεγονότα του «Captain America: Εμφύλιος Πόλεμος», με τη σκηνοθέτιδα Κέιτ Σόρτλαντ να υπαινίσσεται πως θα δούμε την Black Widow να περνά κρίση ταυτότητας. Στην ταινία θα δούμε περισσότερα για το παρελθόν της αγαπημένης ηρωίδας. Ψιλή βροχή κατακαλόκαιρο. Αν δεν έχετε να δείτε κάτι ποδοσφαιρικό σε μαγνητοσκόπηση, δείτε Γιοχάνσον…
Νίκος Καρούζος: Ο δρόμος για το Έαρ
Ένας επίμονος ερευνητής εξετάζει την ταραχώδη ζωή και το ανεξερεύνητο έργο του μοντερνιστή ποιητή Νίκου Καρούζου. Καταδύεται έτσι σε ένα πλήθος αρχείων, ταινιών γυρισμένων σε φιλμ σούπερ 8 και ιστορικών γεγονότων, περνάει από τη συννεφιασμένη Αθήνα, το Ναύπλιο, την Κρονστάνδη και τη Στοκχόλμη, για να καταλήξει στο «έαρ», στην «άνοιξη» της ιστορίας που δεν έχει έρθει ακόμη. «Νυχτώνει καὶ σήμερα. Ἡ ἀγωνία λέει πάλι: θὰ βοσκήσω τὸ μαῦρο», γράφει ο ποιητής Νίκος Καρούζος και όσοι πιστοί προστρέξατε...
Από τον Αλέν Ρενέ στον Ίγκμαρ Μπέργκμαν
Σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο στην εξοχή, ένας άντρας κάνει τα πάντα για να πείσει μια παντρεμένη γυναίκα να φύγει μαζί του. Η γυναίκα μόλις και μετά βίας μπορεί να ανακαλέσει στη μνήμη της την ερωτική ιστορία που είχαν, ή ίσως δεν είχαν, τον προηγούμενο χρόνο στο Μάριενμπαντ. Αυτός είναι και ο τίτλος της ταινίας του Αλέν Ρενέ: «Πέρυσι στο Μαρίενμπαντ».
Μια από τις πιο λυρικές, σουρεαλιστικές, παράδοξα ρομαντικές και πιο όμορφες ταινίες της ιστορίας του κινηματογράφου και με την σπάνια ευκαιρία να μπορείς να τη δεις στη μεγάλη οθόνη σε νέα ψηφιακή επανέκδοση. Ναι, να τη δείτε, να καταλάβετε τι σημαίνει παλιός γαλλικός κινηματογράφος και να τον συγκρίνετε με τον σύγχρονο. Και συνεχίζουμε…
Κραυγές και Ψίθυροι μέσα στο κατακαλόκαιρο
Στο γύρισμα του 19ου αιώνα, λίγο πριν μπει ο εικοστός, σε μία εξοχική έπαυλη, τρεις αδελφές ανταμώνουν για να παρηγορήσουν τη μία τους που πεθαίνει από καρκίνο. Η Άγκνες είναι μόλις 37 χρονών, αλλά η ζωή της πλησιάζει στο τέλος. Όταν η κατάσταση της υγείας της επιδεινώνεται, έρχονται στο οικογενειακό αρχοντικό οι δύο αδελφές της για να την παρηγορήσουν.
Κι εκεί αρχίζει το κυρίως θέμα της συμφωνικής μουσικής του Μπέργκμαν: Το εκρηκτικό μείγμα των διαφορετικών χαρακτήρων των τριών γυναικών, που μοναδικό κοινό τους είναι η συγγένεια εξ’ αίματος η αγάπη μεταξύ τους, θα οδηγήσει σε έντονες συγκρούσεις, καθώς οι τρεις γυναίκες θυμούνται και επαναξιολογούν την κοινή τους πορεία, αλλά και τις ξεχωριστές διαδρομές στη ζωή τους. Αριστούργημα! Ένα ποίημα γραμμένο σε σελιλόιντ. Να κρίνουμε εμείς έναν Μπέργκμαν; Ιεροσυλία! Η ταινία ήταν υποψήφια για 5 Οσκαρ κια κέρδισε μόνο το Οσκαρ φωτογραφίας. Ας πρόσεχαν οι σοφοί της Ακαδημίας…
Και για φινάλε και αποχώρηση:
Αλφρεντ Χίτσκοκ, καμιά σχέση με Χίτσκοκ...
Στις ακτές της Κορνουάλης του 1819, μια κοπέλα διαπιστώνει ότι πλάι της κυκλοφορεί μια συμμορία κακοποιών που προκαλούν ναυάγια για να τα λεηλατούν και να πουλούν τα λάφυρα. Η ταινία είναι η «Ταβέρνα της Τζαμάικα». Η τελευταία βρετανική ταινία του Χίτσκοκ πριν μετακομίσει στον λαμπερό κόσμο του Χόλιγουντ. Με έναν υπέροχο Τσαρλς Λότον. Τίποτε άλλο. Α, και ότι το παλιό είναι και κλασικό κι ας έχει και ψεγάδια, που δεν σκέπασε η πατίνα του χρόνου… Ένας Χίτσκοκ κι ένας Λότον είναι πάντα δυο αξεπέραστοι καλλιτέχνες. Το 2021 δεν τους ακουμπάει.
CINEθεατής
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
