Κανείς δεν φαντάζεται την κρυφή υπερδύναμη της Έμα Στόουν

Η Έμα Στόουν σε λίγες ημέρες θα γνωρίζει αν θα κερδίσει το Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την ταινία "Poor Things" του Γιώργου Λάνθιμου. Ο ανταγωνισμός είναι σκληρός, η Λίλι Γκλάντστοουν του "Killers of the Flower Moon" του Μάρτιν Σκορτσέζε, δεν αποκλείεται να κάνει την έκπληξη, αλλά το μόνο βέβαιο, είναι πως η 35χρονη ηθοποιός έχει ξεκινήσει την εκτόξευση της για το σύμπαν των Μεγάλων Κινηματογραφικών Εμφανίσεων και ό,τι κάνει στο εξής, δεν θα περνά απαρατήρητο.

Ποια είναι η Έμα Στόουν όμως; Ποιο είναι αυτό το κορίτσι που κουβαλάει με εξωπραγματική άνεση στις πλάτες της κάθε απαιτητικό project μυθοπλασίας και χαλαρώνει στο ΣΕΦ (ενίοτε) βλέποντας Ευρωλίγκα;

«Μου αρέσει να εμφανίζομαι (στις ταινίες) ως ένας κανονικός άνθρωπος. Με τρελαίνει όταν βλέπω γυναίκες σε ταινίες να υποδύονται απλούς ανθρώπους (πχ δασκάλες), με κοιλιακούς! Με αποσυνδέει κάτι τέτοιο από την ταινία. Με κάνει να σκέφτομαι «ουάου αυτή η ηθοποιός πρόσεξε πάρα πολύ την εμφάνιση της γι' αυτό το ρόλο!».

Πότε ή Έμα Στοουν εμφανίζεται στις ζωές μας;

To Superbad ήταν το «Στάσου Πλάι μου» της γενιάς των μιλένιαλς. Οι περιπέτειες του Σεθ, του Άϊβαν και του Μακλόβιν, ήταν γεμάτες από αδέξιες, εφηβικές στιγμές, με αρκετό χιούμορ και την Τζούλς, ένα αγοροκόριτσο με προσωπικότητα που δεν περνούσε απαρατήρητη, με «φλογερά» κοκκινόξανθα μαλλιά και μπάσα φωνή, που - ποιός να το πίστευε! - ήθελε να μπει στην παρέα του Μάικλ Σέρα και του Τζόνα Χιλ, και ίσως να ήταν λίγο ερωτευμένη με κάποιον εκ των δύο. Σύντομα όμως θα αποδείκνυε πως ήταν κάτι περισσότερο από μια φαντασίωση για nerds στα όρια νευρικής κρίσης. 

«Το όνομα μου (δεν) είναι Έμα» (αλλά δεν πειράζει κιόλας)

Γεννήθηκε στο Σκότσντέηλ της Αριζόνα ως Έμιλι Τζιν Στόουν. Όταν έφτασε στο σημείο να γραφτεί στο Σωματείο Ηθοποιών, αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομα της σε Έμα Στοουν, γιατί υπήρχε ήδη μια «Έμιλι Στόουν». Αμφιταλαντεύτηκε ανάμεσα στα «Ράϊλι» και «Έμιλι Τζέϊ», πριν καταλήξει στο «Έμα Στόουν», το οποίο ήταν πιο κοντά απ' όλα στο οικογενειακό της όνομα. 

«Την πρώτη φορά που έπαθα κρίση πανικού, καθόμουν στο σπίτι μιας φίλης μου, και ήμουν σίγουρη πως το σπίτι καιγόταν. Πήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου, της ζήτησα να με πάρει και να με φέρει στο σπίτι, και για τα επόμενα τρία χρόνια δεν είχα σταματημό:

Στο σχολείο, στο μεσημεριανό, πήγαινα συνέχεια στο ιατρείο, χωρίς να υπάρχει λόγος. Ζητούσα καθημερινά από τη μητέρα μου να μου πει πώς θα πάει η μέρα. Μισό λεπτό μετά, τη ρωτούσα ξανά το ίδιο. Ήθελα να ξέρω πως κανένας δεν θα πεθάνει και τίποτα δεν θα αλλάξει».

Στις λαμπερές ημέρες της παιδικής της ηλικίας, καθώς ακολουθούσε τον μεσίτη πατέρα και την διακοσμήτρια μητέρα της, σε επιτυχημένες και ιδιαίτερα επικερδείς δουλειές ανά την πολιτεία της Αριζόνα, μια «μουτζούρα» εμφανίστηκε, για να την κλονίσει. Από την ηλικία των επτά ετών, η μικρή Έμα ξεκίνησε να παθαίνει κρίσεις πανικού. Για τουλάχιστον τρία χρόνια, σε σχεδόν καθημερινή βάση, ο κόσμος γύρω της διαλυόταν, ή έστω αυτό συνέβαινε, μέσα στο κεφάλι της.

Η Έμα περνούσε ώρες στο ιατρείο, επουλώνοντας αόρατες πληγές. Με συνεδρίες σε ψυχιάτρο, αλλά κυρίως, με ολοήμερες βόλτες σε τοπικά θέατρα, άρχισε να υφαίνει ένα νέο κόσμο, με τον εαυτό της στο ρόλο του πρωταγωνιστή. Προσπάθησε με κάθε τρόπο να συμμετέχει σε παιδικές παραστάσεις, έπαιξε σε ανέβασμα της Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων, συμμετείχε σε 16 παραστάσεις του νεανικού θεάτρου Βάλέϊ του Φοίνιξ.

Προηγουμένως, σε ηλικία 15 ετών, είχε φτιάξει μια παρουσίαση σε PowerPoint, με τίτλο "Project Hollywood" και υπόκρουση το "Hollywood" της Μαντόνα, για να πείσει τους γονείς της να τη στηρίξουν στην προσπάθεια της να βρει ρόλους σε ταινίες, προσπερνώντας το πανεπιστήμιο και όσα κάνει ο μέσος Αμερικάνος έφηβος στο σχολείο.

Αρχικά, ο Τζέφρι και η Κρίστα, οι γονείς της Έμα, δεν ήταν και τόσο θετικοί στην ιδέα η κόρη τους να διακόψει την φοίτηση στο πρότυπο καθολικό γυμνάσιο που είχε μόλις γραφτεί και να μην λάβει πανεπιστημιακή εκπαίδευση. Στην πορεία πείστηκαν από τον υπερβάλλον ζήλο της. Η Έμα ξεκίνησε μαθήματα υποκριτικής και βρήκε τον πρώτο της ατζέντη. 

«Θα σας ειδοποιήσουμε, ευχαριστούμε»

Η Κρίστα Τζιν, πείστηκε αμέσως από την αποφασιστικότητα της Έμα, και νοίκιασε σπίτι στο Λος Άντζελες για έξι μήνες, με ένα ξεκάθαρο στόχο: Να βρουν μαζι το σημείο μηδέν της πορείας της Έμα Στόουν στο Χόλιγουντ. Πρώτος της στόχος, να ενσαρκώσει την έφηβη κόρη σε κάθε οικογενειακή σίτκομ που θα γυριζόταν εκεί έξω. Απέτυχε. Επόμενος στόχος μια οποιαδήποτε παρουσία στις ψυχαγωγικές εκπομπές του Disney Channel. Τίποτα, κανένα ενδιαφέρον.

Τελικά, το 2004, η Έμα κατάφερε να κάνει κάτι, επιτέλους: Ενσάρκωσε τη Λόρι Πάρτριτζ, σε μια σύγχρονη, ρίαλιτι εκδοχή της σειράς «Η Οικογένεια Πάρτριτζ». Γυρίστηκε μόλις ένα, πιλοτικό επεισόδιο, και η σειρά συνάντησε μηδαμινό ενδιαφέρον από όλα τα τηλεοπτικά κανάλια στα οποία προτάθηκε. 

Πέρασε από το "Lucky Louie" του Λουί Σ.Κ αλλά κανείς δεν τη θυμάται γι' αυτό. Έκανε ακρόασή για τη νεανική υπερηρωική σειρά "Heroes", αλλά δε συγκίνησε κανέναν. Τόσο λαμπερός ο ήλιος στο Λος Άντζέλες, κι όμως τόσο σκοτεινές οι πρώτες της μέρες στο Χόλιγουντ.

Το 2007, ο σκηνοθέτης Γκρεγκ Μοτόλα είδε «κάτι» στην παρουσία της και αποφάσισε να της δώσει μια ευκαιρία. Ο ρόλος της Τζουλς δεν είχε και τόσο βάθος όσο οι χαρακτήρες που θα ενσάρκωνε στη συνέχεια της πορείας της, όμως η ίδια δούλεψε με ό,τι είχε, και κατάφερε να απογειώσει την παρουσία της στο "Superbad".

Το πρότυπο της, η ηθοποιός Ντάϊαν Κίτον, θα ήταν περήφανη. Οι μέρες κυλούσαν σε τρελές ταχύτητες, σαν το τραγούδι Wannabe των Spice Girls, που είναι η αγαπημένη της μπάντα. Η Έμα Στόουν είχε βρει το γρανάζι, που μετέτρεπε το άγχος και την αγοραφοβία της σε μια λειτουργική ζωή. Μέσα από την υποκριτική, η νεαρή ηθοποιός μάθαινε να ζει στο παρόν, στο Τώρα, και όχι μέσα στους εφιάλτες που παραμόνευαν στη σκοτεινή πλευρά του μυαλού της. 

Ηρεμία μέσα στην καταιγίδα

Το 2008, όταν το "The Office" ήταν ακόμα μια συμπαθητική τηλέ-κωμωδία και τίποτα περισσότερο, ο Ρέϊν Γουίλσον προσπαθούσε να αποδείξει στο Χόλιγουντ ότι μπορούσε να γίνει ο επόμενος Μεγάλος Κωμικός Ηθοποιός, πρωταγωνιστώντας στην ταινία "The Rocker", μια «ροκ κωμωδία», με την Έμα Στόουν στο πλευρό του. Η Έμα με τη σειρά της, βίωνε μια ακόμα πιο σκληρή πρόκληση.

Χαμογελούσε, έπαιζε μπάσο (για τις ανάγκες του ρόλου της) και προσποιούταν πως δεν έτρεχε τίποτα, πως η μητέρα της δεν πάλευε με τον καρκίνο του μαστού. «Έδειξε μια απίστευτη στωικότητα η Έμα, μια ψυχραιμία με όσα περνούσα, αν και είμαι σίγουρος πως μέσα της ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ» έλεγε χρόνια αργότερα, η μητέρα της. 

Το Χόλιγουντ την είχε κατατάξει στα «χαριτωμένα πρόσωπα», στους νέους ηθοποιούς που ομορφαίνουν την οθόνη, χωρίς να προσφέρουν κάτι περισσότερο. Η Έμα δεχόταν προτάσεις για ρομαντικές κομεντί (Ghosts of Girlfriends Past) ή κωμωδίες, από εκείνες που ξεχνάς ό,τι έχεις δει βγαίνοντας από την αίθουσα (Zombieland). Αλλά δεν το έβαλε κάτω.

Το "Easy A" ήρθε το 2010, και «φώναζε» πως εκείνη έπρεπε να να πρωταγωνιστήσει. Ήταν μια μοντέρνα εκδοχή της ιστορίας του "Scarlet Letter" του Ναθάνιελ Χόθορν, για μια μαθήτρια που γίνεται κατά λάθος, πρωταγωνίστρια ενός σεξουαλικού σκανδάλου. Ο σκηνοθέτης Γουίλ Γκλακ την πείθει να μπει στην ταινία. Απολαμβάνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο μιας ξεκαρδιστικής κωμωδίας, γελάει ακόμα και με τις κακές γλώσσες που την συγκρίνουν με τη Λίντσεϊ Λόχαν. Παράλληλα, μια πρώτη πρόκληση, την περιμένει στη γωνιά.

Η εποχή της εκτόξευσης

Το Χόλιγουντ τυποποιεί ηθοποιούς, με την ίδια ευκολία που ο Γιώργος Λάνθιμος στήνει τους ευρυγώνιους φακούς του για να φιλμάρει οτιδήποτε. Η 23χρονή Έμα Στόουν φλέρταρε με το να τροποποιηθεί ως η «κοπέλα με το σαρκαστικό χιούμορ που φλερτάρει με αμήχανους άντρες». Ήξερε ότι έπρεπε να κάνει κάτι για να το αποφύγει.

Πέρασε από ακρόαση για την ταινία "The Help", ένα ιστορικό δράμα, για μια νεαρή συγγραφέα που μελετούσε τις ζωές των υπηρετριών αφροαμερικάνικης καταγωγής. Η Έμα προσέγγισε το ρόλο με τεράστιο ενδιαφέρον, έμαθε να μιλάει με την προφορά του Νότου, μελέτησε την αφροαμερικανική ιστορία, έπεισε τους πάντες πως άξιζε αυτό το ρόλο και τον κέρδισε.

Ακολούθησε το μεγάλο μπαμ: Το franchise του Σπάιντερμαν την κυνήγησε και κέρδισε το ενδιαφέρον της, ο Γούντι Άλεν με το "Irrational Man", και μια παραγωγή του "Cabaret" στο θέατρο Μπρόντγουει, επίσης. Το "Birdman" του Αλεχάντρο Ιναρίτου, ήταν μια ακόμα απόδειξη για το πόσο πολύπλευρη ήταν η γκάμα των χαρακτήρων που μπορούσε να βγάλει στο κινηματογραφικό πανί. Με το "La La Land", δεν υπήρχε σινεφίλ εκεί έξω που να μην τη λάτρεψε. Σάρωσε τα κινηματογραφικά βραβεία, κέρδισε Όσκαρ,

Furious jumping, χωρίς όριο

Μπορούσε να σταθεί δίπλα σε Βρετανούς ηθοποιούς, στην «Ευνοούμενη» του Γιώργου Λάνθιμου; Δεν ήταν και το πιο εύκολο πείραμα του κόσμου, αλλά η Έμα δεν φοβήθηκε ποτέ της το ρίσκο. Μπορούσε να περιμένει «κάτι νορμάλ» από τη συνεργασία της με το Λάνθιμο; Μάλλον θα της φαινόταν πολύ βαρετή μια τέτοια προοπτική.

Το "Μaniac" πάντως, η sci-fi τηλεοπτική μαύρη κωμωδία του Κάρι Τζότζι Φοκουνάγκα στο Netflix, που την έφερε ξανά, δίπλα στον Τζόνα Χίλ, ήταν μια πρόκληση που αποδέχθηκε αμέσως. Η σειρά δεν έγινε εμπορική επιτυχία, όμως ανέδειξε την εξέλιξη των δύο ηθοποιών, και την ικανότητα τους να ενσαρκώνουν πολύπλοκους ρόλους.

Δεν έλειψαν και τα λάθη, όπως ο ρόλος της Κρουέλα ντε Βίλ στην ομώνυμη ταινία που την έκανε meme, και τίποτα περισσότερο. Το "Furious Things" πάντως, αυτή η κινηματογραφική προσαρμογή της ιστορίας ενός θηλυκού Φράνκενστάιν, του Άλιστερ Μάκγκρέϊ, την περίμενε στη γωνιά. «Γιατί τόσο γυμνό;» τη ρωτάνε οι νεό-πουριτανικές φωνές του Χόλιγουντ και όσοι κυνηγάνε έναν viral τίτλο με το στανιό.

Η έμπειρη ηθοποιός απαντάει με ψυχραιμία, πως όλη η ταινία είναι μια τεράστια μεταφορά, με μαύρο χιούμορ. Μπροστα στα ντροπαλά και γεμάτα θαυμασμό μάτια του Γιώργου Λάνθιμου, υπογραμίζει τη σημασία του συντονιστή οικειότητας στις ερωτικές σκηνές της ταινίας, και θυμάται με γέλιο εκείνη τη σκηνή, για την οποία δοκίμασε τουλάχιστον 50 πορτογαλικές τάρτες, σε αμέτρητα, επαναλαμβανόμενα γυρίσματα.

Η Έμα Στόουν στα 35 της, συνεχίζει να αντιμετωπίζει την υποκριτική με τον ίδιο τρόπο, όπως και στην ύστερη εφηβεία της, ως ένα «γρανάζι» που την κάνει να βλέπει τον κόσμο στις πραγματικές του διαστάσεις, χωρίς φαντάσματα και τεχνητά σκοτάδια. Το λές και υπερδύναμη.