Το σίγουρο είναι πως δεν έχω στα χέρια μου στοιχεία για να διαπιστώσω αν πηγαίνει καλή ή όχι ο τουρισμός της τρέχουσα σεζόν στη χώρα μας. Και να τα είχα θα έπρεπε να έχω και τον τρόπο να τα διαβάσω σωστά. Για παράδειγμα αν σταθεί κάποιος μόνο στις αφίξεις, μάλλον δεν θα βγάλει ασφαλές συμπέρασμα. Θα πρέπει να έχεις τη ματιά ενός γνώστη για να σταθμίσεις τα στοιχεία γνωρίζοντας προς τα πού κατευθύνονται συνήθως αυτές οι αφίξεις, σε τι είδος διαμονής αντιστοιχούν και αν τελικά η ροή αυξανόμενη ή μειούμενη, μας δίνει και οικονομικό απολογισμό καλύτερο ή χειρότερο από προηγούμενες σεζόν.
Αυτά είναι θέματα τα οποία (και πολύ σωστά) απασχολούν τους ειδικούς του τουρισμού. Αυτό που μπορώ να πω ως άσχετος επί του θέματος, είναι... μακάρι να μην τον απασχολούν μόνο αυτά. Ή ακόμα καλύτερα, να τους έχουν απασχολήσει όλα όσα προηγούνται αυτών και φέρνουν τον τελικό λογαριασμό.
Για τον οποίο οι επαγγελματίες του κλάδου έχουν αρχίσει να γκρινιάζουν από τις αρχές Ιουνίου. Τον ποιον αφορά η γκρίνια τους βέβαια είναι η άλλη μεγάλη κουβέντα. Στην οποία…τσουπ τρυπώνω εγώ, γιατί εμπειρικά (όπως και όλοι σας) είμαι απόλυτα σχετικός.
Είμαι ο μέσος πελάτης! Πρώτα να πω ότι κάπως παθαίνω αλλεργία σε αυτό το «επαγγελματίες του κλάδου». Κι εδώ θα λαϊκίσω και ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων. Βλέπετε όπως είναι «δημοσιογράφοι» οι fake αρθρογράφοι με αγορασμένες «σοβαρές» φωτογραφίες, αλλά και αυτοί που είναι βαθιά χωμένοι σε κάποιο κομματικό, αθλητικό ή εταιρικό payroll, άλλο τόσο είναι «επαγγελματίες του τουρισμού» όλοι αυτοί που είτε προσπαθούν να σου πιουν το αίμα για να βγάλουν σε ενάμιση μήνα τα λεφτά μιας σεζόν τεσσάρων μηνών, είτε θα το κάνουν και τους… τέσσερις πέντε μήνες της σεζόν γιατί εσύ είσαι απλά ο «μ@@@» ο τουρίστας.
Έλληνας ή ξένος. Απλά πράγματα, τα οποία τα έχουμε βιώσει στο πετσί μας και στην τσέπη μας. Δεν χρειάζεται μάλιστα να ζητήσουμε συγγνώμη από τους σωστούς, τους πραγματικούς επαγγελματίες γιατί αυτούς τους έχουμε ψάξει, τους έχουμε βρει, τους έχουμε αγαπήσει και στηρίξει.
Τους έχουμε εκτιμήσει ακόμα και αν δεν είναι φτηνοί στην υπηρεσία τους, αλλά δεν κοροϊδεύουν. Και κάπου εδώ θα πω… Κάντε κριτικές σε όλες τις σχετικές πλατφόρμες. Μην βαριέστε! Μπας και γλιτώσει κανένας άνθρωπος από παγίδες και επιβραβευτούν παραπάνω οι σωστοί.
Δεν δηλώνω ευρωπαιολάγνος, αλλά έχοντας ταξιδέψει πολύ, πουθενά δεν έχω αισθανθεί (κατ' αναλογία) τόσο μ@@@ όσο στη χώρα μου. Είτε λόγω ποιότητας, είτε λόγω τιμής, είτε λόγω σέρβις. Επίσης, μόνο στη χώρα με τον υπέροχο ήλιο, τα μαγικά νησιά και τη μοναδική θάλασσα έχω βιώσει τόσο πολύ το… τζακ ποτ των τριών παραπάνω παραγόντων. Δηλαδή το 0/3 σε ποιότητα, τιμή, σέρβις.
Έχω μάλιστα και ένα αστειάκι που διακινώ ως εξυπνάδα για την κατάσταση στην Ελλάδα. Το περίφημο: «Συγγνώμη έπεσε δουλειά». Είναι η ατάκα που έχουμε ακούσει όλοι σε κάποια ταβέρνα («παραδοσιακή» κατά βάση) όταν έχει έρθει κάτι λάθος, ή χάλια μαγειρεμένο, ή δεν έχει έρθει καθόλου ή στις 3 το μεσημέρι έχουν τελειώσει τα μισά πιάτα του καταλόγου.
Στην ταβέρνα που λειτουργεί, κατά κανόνα, με οικογενειακό προσωπικό και τα κάνει μπάχαλο με αποτέλεσμα να πέφτει μπινελίκι στην κουζίνα. Και εσύ αναρωτιέσαι τελικά: «Δηλαδή το μαγαζί το ανοίξατε για να ΜΗΝ έχετε δουλειά και όταν πέφτει δουλειά πρέπει να το κρατάτε κλειστό;». Αυτό είναι το αστειάκι, με το οποίο δεν γελάμε καθόλου όταν μετά από το μπάνιο περιμένουμε τρία τέταρτα να χορτάσουμε με σαλάτα και ψωμί. Με τα ανάλογα περιστατικά, να αφορούν βέβαια και τη διαμονή μας.
Χθες διάβασα ένα άρθρο, κάποιου πολύ πιο ψαγμένου και σοβαρού αρθρογράφου από εμένα (οι περισσότεροι είναι άλλωστε), που έλεγε ότι δεν πρέπει να μουρμουράμε για την ακρίβεια στους εμπορικούς τουριστικούς προορισμούς και ότι δεν είναι ανάγκη να πάμε διακοπές εκεί, ότι η Ελλάδα έχει ένα σκασμό μέρη και ότι φερόμαστε ολίγον σαν βλάχοι με αυτή μας τη γκρίνια.
Γενικά μας περνούσε όλους γενεές δεκατέσσερις και ένιωσα και αρκετά άσχημα, γιατί κατάλαβα ότι θέλει ο ίδιος διακοπές και του χαλάμε λίγο την ησυχία. Αυτό που κάνω τώρα δεν είναι δεοντολογικό, γιατί δεν παραθέτω το πόνημα του αλλά πιστέψτε με το βασικό νόημα ήταν αυτό.
Δεν θέλω να πάω σε αυτά νησιά. Ξέρετε ποια. Αν μου κάνει δώρο κάποιος καμιά βδομάδα με την προϋπόθεση να μην μετακινούμαι και να κουτουλάω πάνω σε σελέμπριτις κλπ., ναι. Μόνο ξάπλα, θάλασσα, πισίνα και πίσω το δέχομαι. Δεν είμαι βλάκας να πω όχι. Θα ζοριστώ με τα ακτοπλοϊκά που θα είναι το μισό επίδομα άδειας αλλά αν είναι τσάμπα τα υπόλοιπα το βολεύουμε.
Αλλά το θέμα δεν είναι τι κάνω εγώ, ούτε αν πρέπει να θέλουμε να πηγαίνουμε σε προορισμούς που δεν σηκώνει η τσέπη μας. Η αλήθεια έχει να κάνει με το αν ακόμα και εκεί που παραδοσιακά καταθέτεις το πορτοφόλι σου με του που φτάνεις, θα είσαι ικανοποιημένος όταν φύγεις. Αν θα πεις «χαλάλι» για όσα έδωσες ακόμα και να τα έχεις. Αν οι υπηρεσίες είναι αυτές που πρέπει σε οποιαδήποτε κατηγορία εισοδήματος. Και στα ακριβά και στα «μεσαία»και στα «φτηνά».
Αν αυτοί που θέλουν να σε πιάσουν κορόιδο θα είναι οι λιγότεροι και στο τέλος θα τους πετάξει έξω το ίδιο το σύστημα. Γιατί, μέχρι τώρα, αυτό στην Ελλάδα ΔΕΝ συμβαίνει!
Σε αυτά πρέπει να απαντήσουν οι «επαγγελματίες του κλάδου». Και του τουρισμού και της …δημοσιογραφίας. Γιατί κατά έναν περίεργο λόγο σε αυτή την υπέροχη χώρα έχουμε φτάσει να πλακώνουμε στα μπινελίκια και τον πελάτη, που μπορεί να μην έχει πάντα δίκιο, αλλά και κερατάς και δαρμένος πάει πολύ.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
