Η κοινή γνώμη, μια κοινή μια πόρνη... τραγουδούσε ο Τζίμης Πανούσης πριν από 30 και βάλε χρόνια και καταφέρνει να δικαιώνεται κάθε ημέρα και περισσότερο. Ομόφυλα ζευγάρια, λοιπόν, το νέο πρόβλημα και το νέο talk of the town στα καφενεία. Και επειδή στα καφενεία είναι λίγο δύσκολο να προφέρει κάποιος το «ομόφυλα» ή το «ομοφυλόφιλοι», απλουστεύεται στο «θέλουν οι πού@#%δες να παντρεύονται και θέλουν και παιδιά».
Ακριβώς εκεί λοιπόν είναι το μεγάλο πρόβλημα της... θρησκευόμενης κοινωνίας. Να μην είναι μαζί ο Μπάμπης με τον Μήτσο. Γιατί στο μυαλό αυτής της κοινής γνώμης που λέγαμε, όπου ομόφυλα ζευγάρια είναι δύο «συκιές». Είναι ο Μπάμπης με τον Μήτσο. Είναι ο Αχιλλέας από το Κάιρο, είναι κάτι παιδιά που δεν γίνονται άντρες. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως όποιος θέλει να εκμεταλλευτεί το hype από ένα τόσο σοβαρό θέμα, προβάλλει εικόνες ανδρών και ποτέ γυναικών.
Μπορώ να αραδιάσω εκατοντάδες ακόμη στερεότυπα που ισχύουν ακόμη και σήμερα μέσα σε ένα σπίτι αγίας οικογένειας και να αποπροσανατολιστούμε πλήρως από το θέμα. Τόσο το μείζον (που είναι τα σκατά που κουβαλάμε μέσα στα κεφάλια μας) όσο και το έλασσον (αν θα πρέπει δύο άνθρωποι να είναι ζευγάρι και για το κράτος).
Με το δεύτερο μπορούμε να ξεμπερδέψουμε πολύ εύκολα. Δεν νοιάζει κανέναν (μας) τι θα κάνουν δύο άνθρωποι. Αν θέλουν να παντρευτούν, αν θέλουν να συζήσουν, αν θέλουν απλώς να περνούν καλά. Ακόμη και αν είμαστε υποχρεωμένοι να βάζουμε συμπαίκτη στις σχέσεις το κράτος, επίσης δεν μας πέφτει λόγος αν θα αποφασίσουν να κάνουν και αυτό το βήμα.
Το σύμφωνο συμβίωσης αποτέλεσε σίγουρα ένα πρώτο βήμα, αλλά δεν κατάφερε και αυτό να λύσει την κατηγοριοποίηση. Τι νοιάζει δηλαδή το κράτος (την εκκλησία την αφήνω απ’ έξω, όπως θα έπρεπε να την αφήνει κάθε κοσμικός) αν θα είναι μαζί άνδρας με γυναίκα, γυναίκα με γυναίκα ή άνδρας με άνδρα. Θα τους φορολογήσει διαφορετικά; Όχι. θα τους δώσει κίνητρα ή λιγότερες παροχές; Και πάλι όχι. Οπότε εδώ τελειώνει η κουβέντα.
Και όμως είναι η... πατριαρχία
Πάμε τώρα στο μείζον. Αυτό που πραγματικά αναδύεται σαν μυρωδιά σαπίλας σε κάθε κουβέντα με τους κυρ-Παντελήδες. Δυστυχώς θα χρησιμοποιήσω μία έκφραση που στην ουσία δεν την πιστεύω (και συγχωρείστε με για το προσωπικό ύφος), αλλά θα το κάνω για την οικονομία της κουβέντας. Ξεκαθαρίζοντας πως σιχαίνομαι ό,τι έχει «φεμινιστική» απόχρωση, γιατί πολύ απλά δεν θεωρώ -στη δική μου λογική και καθημερινότητα- πως υπάρχει διαχωρισμός. Εν έτει 2024 οι... σκληρές φεμινίστριες είναι δολοφόνοι χαρακτήρων.
Άνδρας και γυναίκα είναι το ίδιο. Τέλος. Ωστόσο δεν γίνεται να μην αντιληφθεί κανείς πως η γενικότερη έννοια της πατριαρχίας είναι που δημιουργεί τα περισσότερα προβλήματα. Τα αγόρια της ηλικίας μου (εκεί στα 40 μας πλέον) μεγαλώσαμε για να είμαστε… άνδρες. Μεγαλώσαμε για να βρούμε γυναίκα. Μας έμαθαν να είμαστε εμείς αυτοί που βγάζουμε τα λεφτά, αυτοί που συντηρούμε, αυτοί που πληρώνουμε, που ανεβαίνουμε στο… γιαπί με πηλοφόρι και μυστρί. Σκατά στα μούτρα μας.
Αντίστοιχα οι γυναίκες (ευτυχώς πολύ πιο έξυπνες και υποψιασμένες από εμάς) έμαθαν πώς να είναι... γυναίκες. Πώς πρέπει να έχουν δίπλα τους έναν άνδρα, να κάνουν παιδιά, να μην μείνουν στο ράφι (sic), να ακολουθούν αποφάσεις που παίρνουν άλλοι γι' αυτούς, να ανέχονται τις «χορηγίες». Όχι, λοιπόν. Ούτε το ένα ισχύει ούτε το άλλο. Και όποιος το πιστεύει είναι στον λάθος δρόμο. Τα περιβόητα… βουνά που είπε πρόσφατα και ο Πολάκης.
Με τα παιδιά όμως τι γίνεται;
Προσωπικά ήμουν τυχερός και μεγάλωσα σε περιβάλλον λίγο πιο ελαστικό από τα παραπάνω. Αυτό με βοήθησε ώστε να μην μου κακοφαίνεται που μοιράζομαι με τη γυναίκα μου τις υποχρεώσεις για τα παιδιά, που δεν θα με αποτρέψει να μπω στην κουζίνα, που δεν θα δω με στραβό μάτι αν ένα παιδάκι ήρθε στην παιδική χαρά με δυο μπαμπάδες ή δυο μαμάδες.
Δεν με νοιάζει αν ένας φίλος/η της κόρης μου ή του γιου μου έχει ιδίου φύλου γονείς. Θα πρέπει να με νοιάξει (και να μας νοιάξει) αν το περιβάλλον που ζει το παιδί είναι προβληματικό. Και το περιβάλλον το δημιουργούν οι ίδιοι οι άνθρωποι και η παιδεία τους (και η καταγωγή τους άρα η ανατροφή τους, για να προλάβω κάποιους). Όχι το φύλο τους, όχι η νομική τους τους σχέση. Όχι η γνώμη των άλλων.
Εν κατακλείδι
Επιστρέφουμε στο αρχικό. Η κοινωνία μας σοκάρεται όταν θα δει δύο άνδρες πιασμένους χέρι χέρι. Όταν τους δει να ανταλλάσσουν ένα φιλί. Αντίθετα οι ίδιοι άνθρωποι δεν νιώθουν το ίδιο σοκ όταν δουν δύο γυναίκες σε αντίστοιχες στιγμές. Είναι ακριβώς το ίδιο με το να θεωρείται δεδομένο πως σε ένα διαζύγιο (ετερόφυλου) ζευγαριού, τα παιδιά θα πάνε με τη γυναίκα.
Είναι το ίδιο με το να θεωρεί το κράτος (μέσω των νόμων) πως ο πατέρας, έχει συμπληρωματικό ρόλο σε μια οικογένεια. Ναι, η μάνα είναι στην κορυφή κάθε πυραμίδας που συμπεριλαμβάνει παιδιά. Αλλά δεν είναι μόνη της εκεί.
Δύο άνθρωποι για να κάνουν μια «καλή οικογένεια» θα πρέπει αρχικά να είναι ευτυχισμένοι μαζί και συνηδειτοποιημένοι. Δεν είναι προϋπόθεση να είναι αντίθετου φύλου. Και αυτό είναι το… στερεότυπο που πρέπει να αφήσουμε εμείς στα παιδιά μας.
Όλα τα άλλα είναι για λαϊκή και θρησκευτική κατανάλωση. Εκεί στα καφενεία που λέγαμε και νωρίτερα.
ΥΓ: Το μεγαλύτερο κεφάλαιο όλων είναι το πώς μεγαλώνει ένα παιδί σήμερα. Τι εφόδια δίνει το κράτος. Πώς ενισχύει τους γονείς. Και επειδή είμαι πατέρας τριών παιδιών, μπορώ με βεβαιότητα να πω πως το ίδιο το κράτος σαμποτάρει το να θέλει κάποιος να κάνει και μεγαλώσει παιδιά.
Με τις ανισότητες και τη ληστρική τακτική που εφαρμόζουν εδώ και χρόνια όλες οι κυβερνήσεις και ιδιαίτερα οι δύο τελευταίες, τα ζευγάρια, είτε ετερόφυλα είτε ομόφυλα, πρέπει να σκεφτούν και δύο και τρεις φορές αν μπορούν να μεγαλώσουν ένα παιδί.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
