Μενού
Yorgos Lanthimos, Emma Stone, Willem Dafoe, Mark Ruffalo, Ramy Youssef
Βράβευση του Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου στις Χρυσές Σφαίρες | (AP Photo/Chris Pizzello)
  • Α-
  • Α+

Όχι, δεν επιστρέφεις εκεί, το διευκρινίζω για να μην ακούσω τα μπινελίκια μου που κάνω πλακίτσα με την δουλεία, αλλά –από την άλλη- για κάτι θα τα ακούσω σίγουρα, οπότε το έγραψα το κακό αστείο και πάμε παρακάτω…

«Δεν είδα την νέα ταινία του Λάνθιμου και καλά έκανα γιατί μου είπαν ότι ήταν μια μπούρδα». Γράφτηκε όντως, δημοσιεύθηκε και έγινε το hit του πρώτου 10ημέρου της χρονιάς στα social media. Αποδεκτή άποψη σε κουβέντα αφού έχουμε φάει τον άμπακο και πίνουμε το κρασάκι μας απέναντι από το τζάκι. 

Φαινομενικά έχει τα θέματα της αν την εκφράζεις αρθρογραφώντας, τονίζοντας μάλιστα ότι έχεις διατελέσει και «κριτικός» στην καριέρα σου. Χωρίς να έχει την ίδια βαρύτητα βέβαια, θα έλεγα ότι η συγκεκριμένη παραδοχή μοιάζει με το «τώρα που βγήκα στη σύνταξη πρέπει να σας αποκαλύψω ότι σας έβγαζα τα δόντια, αλλά δεν είχα πάρει πτυχίο οδοντιατρικής». 

Αν κράζεις μια ταινία χωρίς να την έχεις δει, γιατί να μην το έχεις κάνει και για άλλες όταν είχες την ιδιότητα του «κριτικού»; Ε λοιπόν (έρχεται ανατροπή) δεν έχει καμία σημασία! Εξηγώ…

Πρώτον! Το να «βρεθούν» (όχι όλοι αλλά) οι περισσότεροι κριτικοί κινηματογράφου με το κοινό τα τελευταία χρόνια είναι λιγότερο πιθανό από το να υπάρξει εκλογική συνεργασία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ. Χαμένη υπόθεση. 

Η σύγκλιση είναι κάτι που δεν ενδιαφέρει ούτε τη μία ούτε την άλλη πλευρά. Παλαιότερα αυτό αφορούσε περισσότερο τους κριτικούς που ανήκαν σε μια άλλα ιδιαίτερη τάξη και μπράβο τους, εδώ που τα λέμε, γιατί αρκετοί από αυτούς -στην ουσία- σπούδασαν την ιστορία του κινηματογράφου. 

Διάβασαν, μορφώθηκαν, πήγαν πολλά βήματα παραπέρα οπότε λογικά έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά από το ευρύ κοινό. 

Αυτό, από την πλευρά του, εξαιτίας του ελιτισμού μεγάλης μερίδας αυτών,  έφτασε να αντιμετωπίζει τους κριτικούς κινηματογράφου όπως τους μετεωρολόγους.  Δηλαδή «Από ότι λένε αυτοί εμείς περιμένουμε να γίνει/δούμε το αντίθετο». 

Η σχέση έχει μια ισορροπία. 

Μην ψάχνετε δίκιο ή άδικο. Απλά, έτσι είναι. Οπότε και να έλεγε ένας κριτικός «έγραφα πράγματα από την κοιλιά μου» ουδείς θα ένιωθε πραγματικά έκπληκτος. Γενικά έχοντας πορεία 40 ετών σε αυτό τον χώρο (μην τον πει κανένας «λειτούργημα» θα παρεξηγηθούμε) δεν θα νιώσω έκπληκτος αν υπάρξουν και άλλες παραδοχές  «γράφαμε για κάτι, μιλούσαμε για κάτι χωρίς να έχουμε ιδέα για το θέμα». Και «γιατί όχι;» λέω εγώ. 

Εικόνα σου είμαι κοινωνία και σου μοιάζω. Να ανοίξουμε την εικόνα για να πάμε στο «δεύτερον»; 

Πόσες αντιβιώσεις έχετε πάρει στη ζωή σας επειδή, οι γονείς έκαναν διάγνωση ότι τη χρειάζεστε γιατί… «ξέρουν αυτοί» (από τις περιγραφές) περισσότερα από έναν γιατρό; Θυμίζω ότι μέχρι πρόσφατα δεν ήταν συνταγογραφούμενη η αντιβίωση. Μαντέψτε γιατί έγινε τέτοια…

Στα σοβαρότερα. Πόσοι πολιτικοί ανέλαβαν θέσεις ευθύνης σε υπουργείο και στο κρατικό μηχανισμό γενικότερα χωρίς να έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο και δήλωναν απόλυτα έτοιμοι και -κατά την αποχωρησή τους- απόλυτα επιτυχημένοι. 

Ρωτήστε τους υπηρεσιακούς παράγοντες ενός Υπουργείου που έχουν καλύτερη άποψη επ’ αυτού του θέματος. Χώρια που ο ίδιος «πολυτεχνίτης» πολιτικός θα υπηρετήσει με την ίδια…επιτυχία κάπου άλλου μετά. Με την ίδια σιγουριά ότι «γνωρίζει». 

Πόσοι life coaches ξεφύτρωσαν ξαφνικά μέσα σε λίγα χρόνια με την πιστοποίηση ενός σεμιναρίου γεφυρώνοντας (λέμε τώρα) με αυτό το χάσμα τεσσάρων ετών σπουδών με τους ψυχολόγους και «πουλώντας» κάτι (πολύ όμως) παραπλήσιο αλλά πολύ πιο trendy, «ανώδυνο» και εμπορικά εύπεπτο; Γνώστες και αυτοί!

Πόσες φορές έχετε κρίνει ένα άρθρο από τον τίτλο του και έχετε περάσει γενεές δεκατέσσερις αυτόν που το έγραψε έχοντας διαβάσει -στην καλύτερη περίπτωση- την πρώτη παράγραφο (όσοι φτάσατε να διαβάζετε μέχρι ΕΔΩ, εύγε δεν είστε μέσα σε αυτούς και δικαιούστε να τα χώνετε ελεύθερα). 

Τα παραπάνω είναι ολίγα μόνο (και ατάκτως ερριμμένα) από τα παραδείγματα που αποδεικνύουν πόσο χώρα «μούφα» είμαστε στα πάντα εδώ και δεκαετίες. 

Oπότε, με αυτή την προσέγγιση και σε μια δεύτερη ανάγνωση της υπόθεσης μπορώ να θεωρήσω ως την πιο ειλικρινή «δήλωση» των τελευταίων ετών -σε αυτή την υπέροχη χώρα- το άρθρο που είπε: «Μάπα η ταινία του Λάνθιμου, δεν την είδα». Και μπράβο του μάλιστα και καλή χρονιά να έχουμε!
 

Google News

Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.

BEST OF LIQUID MEDIA