«Γιώργο, η νύχτα είναι ατέλειωτη απόψε. Φοβάμαι το μυαλό μου δεν θα αντέξει». Ο Αλέξανδρος Μακρής στο πιάνο και ο Παντελής Δημητριάδης ανοίγει το άσμα ασμάτων των Κόρε Ύδρο μιλώντας στον Γιώργο Αρβανιτάκη. Ένα στίχο που μπορούν να αφιερώσουν εκατομμύρια φίλοι του Ολυμπιακού στον δικό τους Γιώργο, που κάθεται στην άκρη του πάγκου της αγαπημένης του(ς) ομάδας.
Σε 17 μέρες από τώρα, ο κόσμος των κόκκινων και των πράσινων θα κυκλοφορήσει ένα τρομακτικό feat, ο τίτλος του οποίου δεν θα απέχει πολύ από αυτό του κερκυραϊκού σχήματος. Άλλες δύο νύχτες σύγχυσης και γέλιου. Κι αν θέλετε να μιλήσουμε για πράγματα μεγάλα, αν το ραντεβού των αιωνίων στον τελικό της Ευρωλίγκας ήταν ταινία, θα μιλάγαμε για ένα άνευ προηγουμένου θρίλερ, από αυτά που βλέπεις με το μαξιλάρι αγκαλιά.
Ο ουδέτερος μπασκετικός λαός είναι μάλλον ο μόνος που προσμένει στ'αλήθεια το επικείμενο αντάμωμα. Οι άμεσα ενδιαφερόμενοι που και καλά ανυπομονούν για το ραντεβού της 25ης του Μάη στην κεντρική σκηνή του ευρωπαϊκού μπάσκετ, μάλλον έχουν βρει καλή άκρη για αγχολυτικά.
Ας μη κοροϊδευόμαστε παιδιά, σε αυτό τον τελικό, με συγχωρείς Γιάννη αλλά, ο χαμένος δεν παίρνει τίποτα και κανείς δεν χαμογελά μπροστά στην καρμανιόλα.
Η επιτυχία του ενός είναι άρρηκτα συνδεδεμένη από την αποτυχία του άλλου. Στα Βαλκάνια δεν υπάρχει πασίγιο και κανείς δεν υποκλίνεται στην ανωτερότητα του αντιπάλου. Εδώ δεν μιλάμε για λατρεία, αλλά για τοξικότητα. Ανακοινώσεις ένθεν κακείθεν, προκλήσεις και τέλος πάντων, όπως λέει και ο Π.Ε., εδώ μην ελπίζεις σε κοινή ευτυχία.
Έναν αιώνα μετά τον Εθνικό Διχασμό, στον τόπο που αυτά που μας χωρίζουν είναι περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν, αν η Ευρωλίγκα σερβίρει το ελληνικό κλάσικο ως κυρίως πιάτο του Final Four στο Άμπου Ντάμπι, αρκετοί θα προτιμούσαν να μείνουν νηστικοί.
Οι φίλοι των δύο ομάδων είναι στον μήνα τους αλλά δεν ξέρουν το φύλο. Κυοφορούν την μεγαλύτερη ηδονή ή την απόλυτη θλίψη. Την Κυριακή 25 Μαΐου έχουμε γεννητούρια, αλλά κανείς δεν είναι έτοιμος να φέρει στη ζωή αυτό το συναίσθημα.
Ένα ενδεχόμενο συναπάντημα θα χαλάσει φιλίες, θα ακυρώσει καλοκαιρινά πλάνα και θα πάρει σβάρνα από αλλόθρησκους κολλητούς μέχρι και τους ενοχλητικούς ισαποστάκηδες που υπηρετούν πιστά το δόγμα «καλή επιτυχία στις ελληνικές ομάδες» και ταυτόχρονα ευχαριστούν τον δικό τους Θεό που δεν γεννήθηκαν πρασινοκόκκινοι.
Διαβάστε επίσης: Άμπου Ντάμπι: Πότε παίζουν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός στο Final 4
Όσο κι αν προσπαθήσει ο μέσος χόμο γιουνιβερσάλις να μας πείσει ότι ένας ευρωπαϊκός τελικός με χρώμα γαλανόλευκο «θα κάνει καλό στο ελληνικό μπάσκετ», μη τον πιστεύετε. Μόνη κερδισμένη θα είναι η ευρωλίγκα για το content και εκείνοι που κουράστηκαν να κρύβονται στην πελώρια σκιά του δίπολου Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός ψάχνοντας στα αζήτητα ειδήσεις που αφορούν την δική τους ομάδα.
Το είχε πει ωραία και ο Ηλίας Παπαθεοδώρου κάποτε. Η Α1 είναι ένα ανούσιο πρωτάθλημα και απλώς «παίζεις για να παίζεις». Πράγματι, το supporting cast του ελληνικού μπάσκετ έχει θέση κομπάρσου και το βάθρο είναι φτιαγμένο για δύο.
Τελικά, ίσως να μην ενδιαφέρουν και τόσο όλα τα παραπάνω εκείνους και εκείνες που δεν βλέπουν τον πλανήτη με κόκκινο ή πράσινο φίλτρο μέσα από τα γυαλιά τους. Και ίσως έτσι, να είναι και καλύτερα.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
