Μενού
  • Α-
  • Α+

11 Σεπτεμβρίου 2001. Πέρασαν κιόλας 20 χρόνια! Και 20 χρόνια τώρα τα ερωτήματα παραμένουν, η καχυποψία μεγαλώνει, οι μνήμες είναι πιο καθαρές αντί να τις έχει ξεθωριάσει ο καιρός. Οι οικογένειες χιλιάδων ανθρώπων που ακολούθησαν την «πτώση» του συμβόλου μιας αυτοκρατορίας πονάνε πιο πολύ όσο φεύγουν τα χρόνια και όλοι ορκίζονται να μην ξεχάσουν ποτέ! Και πώς να ξεχάσουν άλλωστε; Δέκα φωτογραφίες μας ξαναγυρίζουν τη μνήμη 20 χρόνια πίσω, τότε που ακόμα και η Γη σταμάτησε να γυρίζει όταν κατάλαβε τι είχε συμβεί, όταν έβλεπε να μεταδίδεται ζωντανά η πτώση των Δίδυμων Πύργων

  • Δείτε ΕΔΩ όλα τα άρθρα για το αφιέρωμα στα 20 χρόνια από την 11η Σεπτεμβρίου 2001
https://www.instagram.com/p/CTrHyJcqAIY/?utm_source=ig_embed&utm_campaign=loading

Ένας άνθρωπος στο κενό, τι κοινότοπο στις 11 Σεπτεμβρίου 2001

Άραγε τι να σκεπτόταν όταν γέμιζε το κενό με το τέλος του; Πώς να ‘φτασε μέχρι το χείλος της ζωής του; Οι άλλοι από κάτω - σε στέρεα γη - παρατηρούσαν, όπως παλιά τις εκτελέσεις, σχεδόν ασυγκίνητοι. Μόνο καμιά φευγαλέα ματιά αποστροφής προς τα πίσω και μετά πάλι εκεί προσηλωμένοι στο δράμα που πάντα μαγνητίζει το βλέμμα όσων δεν το ζουν. Μια φευγαλέα στιγμή που στιγμάτισε κι αυτόν τον ίδιο το θάνατο… 

Θρηνώ και οδύρομαι, όταν εννοήσω τον θάνατον 

Μοιάζουν σαν να προσεύχονται. Δέονται στον Θεό τους με τα μάτια καρφωμένα στο «κακό»: Πολύ αμαρτήσαμε Κύριε, πολύ αδικήσαμε. Σαν άπιστοι θρηνούμε για τα επίγεια αγαθά μας. Γύρω τους τα πάντα καταρρέουν: Το σύμβολο του παγκόσμιου καπιταλισμού, η ισχύς του υπερανθρώπου, το κλέος του Δυτικού Πολιτισμού. Μικρός που είναι ο άνθρωπος: «Θρηνώ και οδύρομαι, όταν εννοήσω τον θάνατον».

Η εικόνα της κόλασης στη Γη

Αν κάποτε ζητήσουν να περιγράψεις τη ματαιότητα με μιαν εικόνα, δείξ’ τους αυτήν, την πάνω. Ό,τι απόμεινε από δυο Πύργους που άγγιζαν τον ουρανό: ένας σκελετός. Σαν εκείνους των αγριμιών που ξεπροβάλλουν από το χώμα μετά τη βροχή, σαν εκείνους των ανθρώπων που θυμιάζουν κάθε Μεγάλη Παρασκευή στα κοιμητήρια. Οστά που ξεγυμνώθηκαν από τα όρνεα μετά τη μάχη. Και γύρω θάνατος κι οσμή θανατικού. Αληθώς, εκείνη τη μέρα εικονογραφήθηκε η κόλαση στη Γη!

Πόσο μικροί μπροστά στο μεγάλο κι αναπάντεχο κακό

Σαν μυρμηγκοφωλιά που με το κλότσημα του άπονου παιδιού γκρεμίστηκε. Και οι μικροί τρομαγμένοι της κάτοικοι γύριζαν επί ώρες στα συντρίμμια της. Οι Δίδυμοι Πύργοι στις ΗΠΑ, σκόνη πια. Κι ανάμεσά τους, σκόνη και οι άνθρωποι που βρέθηκαν στα σπλάχνα τους σαν κατέρρεαν. Απόγνωση μετά τη μάχη, απεγνωσμένη προσπάθεια να αφουγκραστούν ανάσες στα ερείπια. Ποιες ανάσες; Τρόμος, τέλος. Πόσο ανήμπορος μοιάζει ο άνθρωπος να τιθασεύσει τη μοίρα του. Πόσο μικρός μπροστά στο μεγάλο κι αναπάντεχο κακό…

Ο Πύργος της Βαβέλ και οι Πύργοι του θανάτου

Αναζητείστε και δείτε τον πίνακα του Πίτερ Μπρίγκελ «Πύργος της Βαβέλ» και εντοπίστε ομοιότητες. Ο άνθρωπος και πίσω του τα ερείπια. Η ιστορία του Πύργου της Βαβέλ ερμηνεύτηκε ως παράδειγμα τιμωρίας της ματαιοδοξίας του ανθρώπου. Με το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης το μήνυμα ήταν άλλο: Ουδείς άτρωτος! Ακόμα και οι κραταιές αυτοκρατορίες έχουν την αχίλλειο πτέρνα τους. Οι τρομοκράτες αψήφησαν τον θάνατο και τον μοίρασαν σαν την όστια στους «άπιστους» εκείνο το πρωί, που ούτε ο ήλιος δεν μπόρεσε να ρίξει τις ακτίνες του μέσα από τους καπνούς και τη σκόνη… 

Ένας λυγμός και αμέτρητη απόγνωση

Και για εκείνη την ιστορία υπάρχουν πολλές εκδοχές. Η πιο αποκαλυπτική είναι εκείνη που στο τέλος κλαις… Ένας πυροσβέστης γκρεμισμένος... Ήταν σαν να σωριάστηκε σε όλη την επιφάνεια της Γης, κάτι σαν μετάνοια. Και έκλαψε που δεν κατάφερε να σώσει κάτι περισσότερο από εκείνο που μπορούσε. Γιατί έτσι γίνεται πάντα: Ό,τι μπορούμε κάνουμε στη δύσκολη στιγμή, μετά καταλαβαίνουμε ότι μπορούσαμε περισσότερα και κλαίμε. Μα είναι αργά, οι αλυσίδες της συνείδησης μάς έχουν ήδη τυλίξει

Μάνα, μας σκοτώνουν!

Και πάλι επικαλούμαστε τη μνήμη σας: Φέρτε στο νου εκείνη τη φωτογραφία της μικρούλας Κιμ Πουχ που αφήνει γυμνή πίσω της τον βομβαρδισμένο τόπο στο Βιετνάμ και τρέχει με την απόγνωση και τον τρόμο κυνηγημένου αγριμιού. Είναι η εμβληματική φωτογραφία ενός βρώμικου πολέμου! Κι εδώ ένας μικρός ασιατικής καταγωγής έχει σμιλεμένη την απόγνωση και τον τρόμο στο πρόσωπο. «Μάνα, μας σκοτώνουν» κι εδώ. Και σ’ όλες τις γλώσσες του κόσμου αν τ’ ακούσεις θα το καταλάβεις κατανοώντας τη γλώσσα του σώματος και του προσώπου τον πανικό… 

Οι σημαίες της πατρίδας και η «τρύπα» στα τείχη

… και πίσω η φωτιά κι ο χαλασμός. Το πλήγμα στη Νέα Υόρκη άλλαξε την ταχύτητα της περιστροφής της Γης. Μια αυτοκρατορία χτυπήθηκε κατ’ ευθείαν στην «καρδιά» της: στο Παγκόσμιο Κέντρο Εμπορίου. Κι αν αυτό δεν ήταν απόλυτα εμβληματικό τότε τι ήταν; Και δεν ήταν που χάθηκαν τόσοι άνθρωποι, δεν ήταν που γκρεμίστηκε τόσος πλούτος, δεν ήταν ο τρόμος και η κραυγή που απλώθηκε στον κόσμο, όχι. Ήταν εκείνη η φριχτή τρύπα που άνοιξε στα «τείχη», που με κόπο, χρόνια είχαν υψώσει. Η φριχτή εκείνη τρύπα που πέρασε και φάνηκε όλο το ψύχος της μεγάλης ματαιότητας… μέσα από τη φωτιά.

Η αμφιβολία, πιο δυνατή από τον εχθρό

Και την άλλη μέρα στον τοίχο η είδηση, εκεί να στέκει σαν καρφί στη ράσπα της Ιστορίας. «Η Μέρα του Θανάτου», «Προσβολή», «Θρηνούμε», «Ατιμία»… Οι Ηνωμένες Πολιτείες θέρισαν θύελλες. Για πρώτη φορά στην Ιστορία τους δέχονταν επίθεση στο έδαφός τους! Υστερα από 20 χρόνια από την 11η Σεπτεμβρίου 2001, η πληγή ακόμα πονάει. Σαν εκείνα τα τραύματα από σφαίρες στα κόκκαλα, που δεν έκλεισαν ποτέ και με του καιρού τα γυρίσματα πονάνε πιο πολύ τη μνήμη παρά το κορμί. Κι αν έγινε μια φορά γιατί να μην γίνει κι άλλη; Κι αυτός ο τρόμος, ο τρόμος της επανάληψης, είναι που αγριεύει περισσότερο το νου. Ο Μπιν Λάντεν δεν ζει πια, οι τρομοκράτες αποδυναμώθηκαν, όμως… Και τα πρωτοσέλιδα εκεί: Να θυμίζουν πως όσο δυνατός κι αν είσαι υπάρχει κάπου, κάποιος δυνατότερος που μπορεί να σε χτυπήσει. Κι αυτή η αμφιβολία: «Είμαι πράγματι ο δυνατός;» είναι που σε λυγίζει περισσότερο κι απ' τον εχθρό!

Από Άτλας, ο τάλας της Γης

Το χέρι επί τον τύπον των ήλων. Ένα απαλό χάδι στην ψυχρή μαρμαρένια επιγραφή: September 11 - 2001. Ήταν η μέρα που ο κόσμος κάθισε ασυναίσθητα στην καρέκλα του και σιωπηρά, όπως στις κηδείες ενός «μεγάλου», αφουγκράστηκε την απουσία του… Οι Ηνωμένες Πολιτείες στις 10 Σεπτεμβρίου ήταν ο «Άτλας» της Γης και αμέσως την επομένη το βράδυ ήταν ο τάλας αυτού του κόσμου.

Google News

Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.

BEST OF LIQUID MEDIA