Μετά την πτώση της χούντας ο αρχιπραξικοπηματίας Γεώργιος Παπαδόπουλος εκτοπίστηκε στην Κέα μαζί με τους Παττακό, Μακαρέζο, Λαδά και Ρουφογάλη. Την 21η Ιανουαρίου 1975 προφυλακίσθηκε και προσήχθη σε δίκη ενώπιον του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, μαζί με τους πρωταιτίους του πραξικοπήματος. Στις 23 Αυγούστου 1975 καταδικάστηκε σε θάνατο και στρατιωτική καθαίρεση για τα εγκλήματα της στάσεως και της εσχάτης προδοσίας. Η θανατική ποινή του μετατράπηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή την ίδια κιόλας ημέρα σε ισόβια κάθειρξη, την οποία εξέτισε στις φυλακές του Κορυδαλλού.
Από εκεί ξαναβγήκε στις 8 Αυγούστου 1996 για να εισήχθη στο Λαϊκό Νοσοκομείο καθώς έπασχε από κακοήθη νεοπλασία του ουροποιητικού συστήματος. Εκεί πέρασε τους τελευταίους 36 μήνες της ζωής τους. Η γυναίκα του (η... διαβόητη κυρά Δέσποινα) και ο γιος του Χρήστος ζήτησαν για λογαριασμό του να αποφυλακιστεί για λόγους επιείκιας αλλά η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη απέρριψε την αίτηση αφού δεν την κατέθεσε ο ίδιος.
Ο Παπαδόπουλος, άλλωστε, ποτέ δεν ζήτησε συγγνώμη (όπως έκανε ο Μακαρέζος) για τα εγκλήματα που διέπραξε κατά του λαού, ούτε επικαλέστηκε λόγους υγείας (όπως έκανες ο Παττακός) για να αποφυλακιστεί. Πάντα έλεγε «δι εμέ θα ομιλήσει η ιστορία, η οποία θα με δικαιώσει». Πέθανε αμετανόητος, μια ημέρα σαν σήμερα, στις 27 Ιουνίου 1999.
Η κηδεία του έγινε στις 30 Ιουνίου στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών και ήταν από τις τελευταίες μεγάλες χουντομαζώξεις που έγιναν στην πρωτεύουσα. Εκεί παραβρέθηκαν διάφοροι νοσταλγοί του δικτατορικού καθεστώτος αλλά και κάποιοι «φουσκωτοί» που αργότερα ήταν πρωτοπαλίκαρα του Μιχαλολιάκου στο νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Όσοι πήγαν εκείνη την ημέρα στην κηδεία του αρχιπραξικοπηματία είτε φορούσαν καρφίτσες με το «πουλί», είτε κρατούσαν σημαίες με το «έμβλημα» της 21ης Απριλίου, είτε φώναζαν συνθήματα όπως το «Ελλάς – Ελλήνων – Χριστιανών» και βέβαια αυτό που μερικά χρόνια αργότερα θα «λανσάρισε» η εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής, το «αλήτες – προδότες – πολιτικοί»!
Ανάμεσα στους παρευρισκόμενους ξεχώριζε η μορφή του (επίσης αμετανόητου) αρχιβασανιστή της χούντας Θεόδωρου Θεοφιλογιαννάκου. Εκεί ήταν και ο Μακαρέζος, ο Λαδάς και βέβαια ο Παττακός, ενώ στεφάνι είχε στείλει και η οικογένεια του βασανιστή – δήμιου του κολαστηρίου της οδού Μπουμπουλίνας, Πέτρου Μπάμπαλη που είχε εκτελεστεί τον Ιανουάριο του 1979 από μέλη της οργάνωσης «Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας - Ομάδα: Ιούνης ’78».
Όταν το φέρετρο βγήκε από την εκκλησία μια ομάδα από τους «φουσκωτούς» χαιρέτισε ναζιστικά, προφανώς για να τιμήσει το παρελθόν του Παπαδόπουλου στα Τάγματα Ασφαλείας (υπό τις διαταγές του δωσίλογου Νικ. Κουρκουλάκου) και την ομάδα «Χ» του Γρίβα. Οι ίδιοι ήταν που την ώρα της ταφής εμφάνισαν πιστόλια και πυροβόλησαν στον αέρα ενώ στη συνέχεια, υπό την ανοχή της αστυνομίας, προπηλάκισαν και επιτέθηκαν σε δημοσιογράφους που βρισκόντουσαν στο σημείο.
Το περιβόητο «σαμποτάζ του Έβρου»
Η πρώτη φορά που η ελληνική κοινωνία είχε ακούσει το όνομα Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν το 1963 όταν ο μετέπειτα δικτάτορας ήταν στρατοδίκης στη δίκη – παρωδία του κομμουνιστή Νίκου Μπελογιάννη. Θα ξανακούσει το όνομα Παπαδόπουλος το πρωί της 11ης Ιουνίου του 1965. Για την ακρίβεια... θα το διαβάσει, αφού το έγραψαν οι εφημερίδες με αφορμή ένα «μυστηριώδες» γεγονός.
Μερικές ημέρες νωρίτερα, η 117 Μοίρα Πεδινού Πυροβολικού, με διοικητή τον Παπαδόπουλο και έδρα την Ορεστιάδα, απέστειλε στο Κιλκίς 23 αυτοκίνητα τύπου «Τζαίημς» (GMC), αρκετά από τα όποια έμειναν στο δρόμο από διάφορες βλάβες, οφειλόμενες κυρίως σε κακή συντήρηση.
'Όπως γίνεται, πάντα, σε τέτοιες περιπτώσεις στον στρατό, ξεκινά έρευνα προκειμένου να αποδοθούν ευθύνες. Απολογούμενος στους ανωτέρους του ο Παπαδόπουλος είπε πως τα προβλήματα στα οχήματα οφείλονται αφενός στη συνεχή επιβάρυνσή τους και αφετέρου σε πιθανό σαμποτάζ από φαντάρους κομμουνιστικών φρονημάτων.
Η καταγγελία είναι σοβαρή και έτσι ο Παπαδόπουλος καταφέρνει να τραβήξει από πάνω του (έτσι νόμιζε τουλάχιστον) τα φώτα, αφού δυο ημέρες πριν, του είχε ασκηθεί δίωξη για συμμετοχή στο σχέδιο «Περικλής»!
Πώς είχε στηθεί η όλη ιστορία; Μερικές ημέρες νωρίτερα, εκτελώντας εντολές του Παπαδόπουλου ο αξιωματικός πληροφοριών του Α2 γραφείου της μονάδας ανέθεσε σε έναν στρατιώτη «εμπιστοσύνης» να προσεγγίσει διάφορους συναδέλφους του, παριστάνοντας τον αγανακτισμένο από τα καψόνια φαντάρο, και να τους προτείνει δολιοφθορές στα αυτοκίνητα της μονάδας ως αντίδραση κατά της αυστηρής διοίκησης. Θύμα τους ο στρατιώτης Κ. Ματάτης που διέθετε το κατάλληλο προφίλ για να αποτελέσει στόχο. Παιδί αριστερών γονιών που χάθηκαν στον εμφύλιο και είχε φιλικές σχέσεις με υψηλόβαθμα στελέχη της Νεολαίας Λαμπράκη! Το βράδυ της 5ης Ιουνίου 1965, την ώρα που είχαν σκοπιά, ο Ματάτης πείθεται να δείξει στον «αγανακτισμένο φαντάρο» πώς μπορεί να βραχυκυκλωθεί το σύστημα πέδησης ενός αυτοκινήτου «Ρέο» (Μ32). Τη στιγμή της επίδειξης αξιωματικοί πού παραφύλαγαν, τον αιφνιδίασαν και τον συνέλαβαν.
Την επόμενη συνελήφθη και ο Δημήτρης Μπέκιος (αν και «εθνικόφρων», παιδί χωροφύλακα πού είχε πολεμήσει στο Γράμμο και στο Βίτσι), ο όποιος φαίνεται ότι είχε καταστρέψει ηθελημένα έναν αυτόματο διακόπτη, στην προσπάθεια του να δείξει στον λοχαγό του «πώς χαλάνε».
Στις 11 Ιουνίου, ο Παπαδόπουλος προώθησε ιεραρχικά το πόρισμα της προανάκρισης στο οποίο ισχυριζόταν ότι ανακάλυψε «οργανωμένη κομμουνιστική δολιοφθορά» και «κατασκοπεία» με «ευρύτατον δίκτυον συνενόχων», στρατιωτών και πολιτών (συνελήφθησαν τρεις ιδιώτες σε Μπραχάμι και Λουτράκι).
Στο πόρισμά του, ο Παπαδόπουλος υποστήριζε, μεταξύ άλλων, ότι οι κατηγορούμενοι στρατιώτες «έλαβον εντολήν όπως φονεύσουν διά φονικού οργάνου τον διοικητή τής 117 Μοίρας». Τον ίδιο, δηλαδή… Ένα κρίσιμο σημείο είναι πως λεπτομέρειες του πορίσματος του Παπαδόπουλου δημοσιεύθηκαν σε εφημερίδες στις 11 Ιουνίου που σημαίνει πως είχαν τις πληροφορίες από το προηγούμενο βράδυ! Πριν δηλαδή ο Παπαδόπουλος προωθήσει ιεραρχικά το πόρισμα της προανάκρισης!
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
