«Ο Ρωχάμης έκανε τα δικά του. Ξέρεις, όμως, ποιο ήταν το θέμα; Δεν μπόρεσαν να φτιάξουν μια φυλακή που να μπορεί να τον κρατήσει μέσα. Ακόμα και από αυτές που δεν απέδρασε, ήταν επιλογή του και δεν την έκανε. Αν ήθελε θα έφευγε». Οι ιστορίες για τον Έλληνα «Πεταλούδα» πολλές. Δε γίνεται κάποιος να τις χωρέσει σε ένα μικρό αφιέρωμα. Αφήστε που υπάρχει και το άλλο. Υπάρχουν οι ιστορίες που λέγονται, υπάρχουν, όμως, και εκείνες που δε λέγονται. Σε μια από αυτές που δε λέγονται ο επίλογος ήταν αυτός που διαβάσατε παραπάνω.
Ο Βαγγέλης Ρωχάμης δεν ήταν μια απλή περίπτωση. Απέδρασε σαν κύριος από την μπροστινή πύλη του Κορυδαλλού. Απέδρασε για να πάει να δει την κόρη του όταν γεννήθηκε. Αλλά δεν ήταν από αυτούς που έφευγαν μακριά από τους «μπάτσους». Δεν τον τρόμαζαν. Ακόμα και σαν δραπέτης πήγαινε εκεί που βρισκόντουσαν μαζεμένοι οι ένστολοι. Όπως για παράδειγμα τότε που μπήκε μέσα στο δικαστήριο που δικαζόταν ο Θανάσης Νάσιουτζικ. Κάτω από τη μύτη των αστυνομικών. Ο Ρωχάμης δε «μάσησε». Πλησίασε τον φρουρούμενο Νάσιουτζικ και του είπε πως άμα γουστάρει έχει έτοιμο σχέδιο διαφυγής!
«Αν θες σε παίρνω τώρα και φεύγουμε. Έχω τέσσερις πέντε απ’ έξω», είπε η ηλικιωμένη γυναικούλα στον Νάσιουτζικ ο οποίος σάστησε. «Δεν μπορώ να σε ακολουθήσω αλλά σε ευχαριστώ» του είπε. Και έτσι όπως μπήκε μέσα στη δικαστική αίθουσα με τους δεκάδες αστυνομικούς, έτσι και έφυγε, ο Ρωχάμης. Και όταν, πλέον, είχε φύγει ο «Πεταλούδας» ο αποσβολωμένος Νάσιουτζικ κάλεσε κοντά του τις κόρες του και τους είχε πει τι είχε συμβεί. Ούτε καν στους δικηγόρους του δεν το είπε. Η ιστορία αυτή έγινε αργότερα γνωστή.
«Απόδραση για λόγους εκδικήσεως»
Αλλά μιας που είπαμε νωρίτερα πως απέδρασε σαν κύριος από την μπροστινή πύλη του Κορυδαλλού, ας θυμηθούμε τι ακριβώς είχε συμβεί. Τον Απρίλιο του 1986 ο Βαγγέλης Ρωχάμης βρίσκεται έγκλειστος στις φυλακές Κορυδαλλού. Τον είχαν μεταφέρει εκεί από τις φυλακές Κέρκυρας μόλις τον περασμένο Φεβρουάριο. Περίπου δυο μήνες πριν δηλαδή, προκειμένου να είναι παρών σε μια από τις (πολλές) δίκες που είχε. Στις 7 Απριλίου δέχθηκε επισκεπτήριο από τον κουνιάδο του.
Όταν το επισκεπτήριο τελείωσε οι συγγενείς και οι φίλοι πήραν τον δρόμο της εξόδου ενώ οι κρατούμενοι πήραν τον δρόμο της επιστροφής στα κελιά τους. Όλοι; Όχι βέβαια. Ο Ρωχάμης μπήκε στη σειρά των επισκεπτών και βγήκε από τις φυλακές. Έτσι.
Τι είχε συμβεί και οι φύλακες δεν τον κατάλαβαν; Ο Βαγγέλης Ρωχάμης βγήκε από τις φυλακές σαν κύριος. Φορώντας κοστούμι και όχι φόρμα όπως φοράνε σχεδόν στο σύνολό τους οι κρατούμενοι. Προφανώς και είχε σχεδιάσει την απόδρασή του η οποία ήταν τόσο εύκολη αλλά και τόσο δύσκολη. Θέλει «κότσια» για να κρατήσεις την ψυχραιμία σου και να μη φαίνεσαι διαφορετικός από όλους τους υπόλοιπους επισκέπτες.
Ο Ρωχάμης ήθελε να φύγει, όμως. Και δεν είναι αυτό που λέει το σύνθημα πως «το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ' όλα τα κελιά». Βασικά ήταν και αυτό (πάντα ήταν και αυτό) αλλά το κυριότερο ήταν πως ο «Πεταλούδας» είχε μια... δουλειά να κανονίσει. Ήθελε να βγει έξω γιατί είχε μάθει πως κάποιος είχε κακοποιήσει την κόρη του, τη Μαρία. Και βγήκε για να κανονίσει. «Απόδραση για λόγους εκδικήσεως» έγραφαν οι εφημερίδες την επόμενη ημέρα. Ε, και μάλλον την κανόνισε τη δουλειά που είχε.
«Η τελευταία πόρτα δώρο από εμένα»
Ο Βαγγέλης Ρωχάμης ήταν κάτι σαν ροκ σταρ τις δεκαετίες του 1980 και του 1990. Είχε στο ενεργητικό του πάνω από δέκα αποδράσεις, από τις φυλακές Κορυδαλλού, Χαλκίδας, Αλικαρνασσού και Κέρκυρας. Είχε καταδικαστεί σε 22 χρόνια φυλακή. Το 1981 πρωτοστάτησε στη μεγάλη εξέγερση των κρατουμένων στις φυλακές της Κέρκυρας, για τα δικαιώματα των κρατουμένων όπου κυριολεκτικά την γκρέμισαν τη φυλακή. Την έκαψαν με μπουκάλες υγραερίου! Και τους έδιωξαν όλους τους κρατούμενους σε άλλες φυλακές. Όλους εκτός από τον Ρωχάμη τον οποίο εκδικητικά τον κράτησαν εκεί, κρατούμενο μέσα στα αποκαΐδια για περίπου 10 μήνες. Επειδή ήταν ο αρχηγός των εξεγερμένων.
Όπως είχε πει ο ίδιος ο Ρωχάμης, ωστόσο, σε παλαιότερη συνέντευξή του, μόνο στις αρχές της... καριέρας του είχε φάει ξύλο από τους δεσμοφύλακες. Μετά είχε κερδίσει και τον δικό τους σεβασμό. Ακόμα και στη μεγάλη εξέγερση της Κέρκυρας, ο Ρωχάμης δε χρησιμοποίησε βία. «Πήραμε τη φυλακή αναίμακτα» είχε πει. Και αυτό τον βοήθησε σε μια από τις αποδράσεις του. Όπως τότε σε εκείνη από τις φυλακές του Κορυδαλλού. Από την ακτίνα μέχρι το επισκεπτήριο ήταν πολλές, περίπου 10, πόρτες. Κάποιες από αυτές θέλουν κλειδί. Κάποιες άλλες όχι. Όπως επέστρεφαν οι κρατούμενοι στα κελιά τους, έβλεπαν το σημείο που οι δεσμοφύλακες είχαν κρεμασμένα τα κλειδιά. Όταν ο Ρωχάμης τα είδε, φρόντισε από την επόμενη κιόλας φορά που θα πέρναγε από το συγκεκριμένο σημείο, να έχει μαζί του πλαστελίνη. Και όντως αυτό έγινε. Και απλά περίμενε να του δοθεί η ευκαιρία. Για να πάρει τα έξι κλειδιά που χρειαζόταν έπρεπε να περάσουν 10 μήνες. Τα κλειδιά φτιάχτηκαν με κάποιον τρόπο (είπαμε, δε λέγονται όλα). Την κρίσιμη ημέρα, ο Ρωχάμης ανοίγει τη μια πόρτα μετά την άλλη. Η πρότελευταία πόρτα ήταν ανοιχτή. Την είχε ανοίξει ένας «φίλος», που τον συμπαθούσε. «Αυτή την πόρτα θα σου την κάνω δώρο εγώ», είπε στον Ρωχάμη και αυτός έγινε «καπνός»!
Στις φυλακές της Χαλκίδας, τον είχαν βάλει να βάψει ένα τοίχο. Από εκείνο το σημείο, ωστόσο, ο Ρωχάμης μπορούσε εύκολα να δει τον δρόμο προς την ελευθερία του. Δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Πήδηξε από την ταράτσα στη σκοπιά, από τη σκοπιά στο δρόμο και... «τα λέγαμε»! Ο Ρωχάμης δεν είχε πει πως έγινε η απόδραση για να μην εκτεθεί ο διευθυντής των φυλακών που είχε βάλει τον «Πεταλούδα» να βάψει. Το είπε πολλά χρόνια αργότερα. Μόνο από τις φυλακές Πατρών δεν απέδρασε ποτέ και ο λόγος ήταν απλός: Έμεινε δυόμιση χρόνια εκεί και όλο αυτό το χρονικό διάστημα ήταν μέσα στην απομόνωση. Πάντως, «ακόμη κι όταν ήμουν στην απομόνωση, ένιωθα ελεύθερος» έλεγε ο ίδιος.
Ο κόσμος συμπαθούσε τον Ρωχάμη γιατί δεν είχε πειράξει ποτέ κανέναν. «Να αφαιρέσεις ανθρώπινη ζωή δεν έχει νόημα» είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή του και είχε αποκαλύψει πως η λεία από τις ληστείες που είχε κάνει ξεπέρασε τα 60 εκατομμύρια δραχμές από τα οποία δεν του έμεινε... μία. «Τα έτρωγα, τα έδινα σε όσους είχαν ανάγκη και είχα πολλούς ανθρώπους που έπρεπε να πληρώνω ανθρώπους για να μου φέρουν όπλα, αυτοκίνητα, να μου νοικιάζουν σπίτια».
Ο Βαγγέλης Ρωχάμης παρέμεινε στη φυλακή 22 χρόνια και έζησε 31 χρόνια κυνηγητού και παρανομίας, παρά το γεγονός ότι δεν αφαίρεσε ποτέ ανθρώπινη ζωή. Το 2000 ήταν η χρονιά που άλλαξε οριστικά σελίδα στη ζωή του! Πλέον ζει μια ήρεμη ζωή στο Λευκαντί Ευβοίας, ως απλός νομοταγής πολίτης, διατηρώντας εστιατόριο. Του αρέσει, πάντως, ακόμα και σήμερα να λέει πως «το τελευταίο κόλπο δεν έγινε ακόμα»!
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
