«Κάθε πρωί, καθώς ξυπνώ άλλη μια φορά κάτω από το πέπλο του ουρανού, νιώθω πως για μένα είναι Πρωτοχρονιά. Γι' αυτό μισώ τις Πρωτοχρονιές με καθορισμένη ημερομηνία, που μετατρέπουν τη ζωή και το ανθρώπινο πνεύμα σε μια εμπορική επιχείρηση, με τον ωραίο τους απολογισμό, με τον ισολογισμό τους και την πρόβλεψη για το νέο διαχειριστικό έτος.
Ακυρώνουν την αίσθηση της συνέχειας της ζωής και του πνεύματος. Καταλήγει κανείς να πιστεύει πραγματικά ότι μεταξύ των ετών υπάρχει συνέχεια, κι ότι ξεκινά μια νέα ιστορία, και βάζει κανείς στόχους, και μετανιώνει για τις αστοχίες κλπ.
Κι έτσι η ημερομηνία γίνεται ένα εμπόδιο, ένα παραπέτασμα που εμποδίζει να δούμε ότι η ζωή συνεχίζει να εκτυλίσσεται με το ίδιο, αμετάβλητο, βασικό μοτίβο, χωρίς απότομες μεταβολές.
Γι’ αυτό, μισώ την Πρωτοχρονιά. Θέλω κάθε πρωινό να 'ναι για μένα και μια Πρωτοχρονιά. Τις παύσεις μου εγώ τις επιλέγω», είχε πει μεταξύ άλλων ο Αντόνιο Γκράμσι, ένας από τους σπουδαιότερους μαρξιστές του 20ού αιώνα.
Μια άποψη αιρετική, η οποία όμως δημιουργεί προβληματισμό για όλα όσα γιορτάζονται και θεωρούνται δεδομένα.
Ανοίγει ένα νέο πεδίο σκέψης για όλα τα κοινωνικά κατασκευάσματα που φέρνουν μια πρόσκαιρη, πλασματική ευτυχία.
Γιατί μισούν τα Χριστούγεννα
Όσο κυλά ο Δεκέμβρης, στην ατμόσφαιρα υπάρχει μια διάχυτη χαρά, η οποία είναι απροσδιόριστο από που πηγάζει. Άνθρωποι που μισούν τα Χριστούγεννα και την περίοδο των γιορτών, μας εξηγούν τους λόγους.
«Είναι οι μέρες της χαράς, ή μάλλον της χαράς με το στανιό. Και εγώ απορώ, πως γίνεται ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα στην καθημερινότητα, με τα υψηλά ενοίκια, την ακρίβεια στο ρεύμα, στο σουπερμάρκετ, στην βενζίνη κλπ, να προσπαθεί να είναι χαρούμενος επειδή είναι Χριστούγεννα. Λες και πατάμε παύση στη ζωή, αποβάλλουμε τα προβλήματα για λίγο, γιατί 'πρέπει' να χαρούμε, και μετά συνεχίζουμε πάλι από εκεί που βρισκόμασταν, χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα στην πραγματικότητα. Δεν φεύγουν τα προβλήματα, δεν φεύγουν οι υποχρεώσεις, ούτε γίνεται να αλλάξει η διάθεσή μας με έναν μαγικό τρόπο επειδή 'είναι Χριστούγεννα'. Καταλαβαίνω πως εάν έχεις μικρά παιδιά και θέλεις να φτιάξεις ωραίες αναμνήσεις για εκείνα, φυσικά πρέπει να στολίσεις το σπίτι, να φτιάξεις γλυκά, να τους πάρεις δώρα κλπ. Μόνο σε αυτή την περίπτωση το καταλαβαίνω, σε καμία άλλη.
Όταν ενηλικιώνεσαι και σηκώνεις όλα τα βάρη στις δικές σου πλάτες, όταν έχεις βιώσει τόσες κρίσεις αλλεπάλληλες, νομίζω πως το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτείς, είναι οι γιορτές. Δεν με αγγίζουν και δεν με άγγιξαν ποτέ. Δεν μου προσφέρουν τίποτα, δεν μου ανασύρουν καμία θετική ανάμνηση».
-Κωνσταντίνος, 26 ετών
«Όταν ήμουν μικρότερη, τα Χριστούγεννα ήταν μια περίοδος που ήμουν χαρούμενη. Όμως τότε όλα έτρεχαν σε γιορτινούς ρυθμούς. Τα σχολεία ήταν κλειστά για δεκαπέντε ημέρες, ήμουν σπίτι, είχα άπειρο ελεύθερο χρόνο, έκανα ό,τι ήθελα, φτιάχναμε με τους γονείς μου μελομακάρονα, στολίζαμε το δέντρο, τσακωνόμασταν με τα αδέρφια μου για τα δώρα, και γενικά ήταν η μοναδική περίοδος στην οποία μπορούσα να έχω περισσότερο χρόνο με τους δικούς μου. Ωστόσο, όταν τελείωσα το σχολείο, όλη η 'μαγεία' των γιορτών, εξαφανίστηκε.
Έπιασα δουλειά σε εμπορικό κατάστημα, οπότε οι γιορτές από τα 19 μου και έπειτα, ήταν συνυφασμένες με υπερωρίες, τεράστιο φόρτο εργασίας, δουλειά σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο και εξωφρενικά πολύ κόσμο. Οπότε, δεν υπάρχει ούτε στιγμή χαλάρωσης. Αντιθέτως, κουράζομαι πολύ περισσότερο συγκριτικά με τον υπόλοιπο χρόνο. Δεν μπορώ να έχω προσωπική ζωή, δεν μπορώ να κάνω τίποτα, καθώς η δουλειά είναι εξαντλητική αυτές τις ημέρες. Έτσι, τα Χριστούγεννα πήραν μια εντελώς διαφορετική χροιά για εμένα.
Οι εργαζόμενοι αυτές τις ημέρες είμαστε στη χειρότερη φάση μας. Ξέρω ότι ο κόσμος θέλει να κάνει τα ψώνια του, αλλά πρέπει να υπάρχει λίγος παραπάνω σεβασμός για όσους δουλεύουμε αυτές τις ημέρες».
-Γεωργία, 29 ετών
«Οι γιορτές είναι οι μέρες της επίπλαστης ευτυχίας. Είναι οι μέρες του υπερκαταναλωτισμού. Πίσω από τα χρωματιστά λαμπιόνια και τα γιορτινά story στο instagram, είναι καταχωνιασμένα τα προβλήματα που καραδοκούν. Υπάρχει μια αόρατη κοινωνική πίεση που μας επιβάλλει να είμαστε χαρούμενοι, να κάνουμε μια καλή πράξη για τους γύρω μας, να ψωνίσουμε δίχως αύριο ακόμα και πράγματα τα οποία δεν τα χρειαστούμε ποτέ, να έχουμε ωραία διάθεση, να υπερφορτώσουμε τα σπίτια με κιτς πράγματα, για να μπούμε στο πνεύμα. Είναι περισσότερο μέρες που κρύβουμε τους εαυτούς μας πίσω από προσωπεία, για να υποκριθούμε κάτι που δεν είμαστε, για να ικανοποιήσουμε τους γύρω μας. Δεν γίνεται να αποφασίζεις να κάνεις μια καλή πράξη επειδή είναι Χριστούγεννα, πρέπει να προσπαθείς να κάνεις καλές πράξεις καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Δεν πρέπει να προσπαθείς να αλλάξεις ή να κάνεις το δικό σου resolution επειδή είναι Πρωτοχρονιά, πρέπει να μοχθείς να βελτιώνεσαι κάθε μέρα, ανεξαρτήτως ημερομηνίας. Πρέπει να καταλάβεις ότι αυτό είναι απλά ένα κατασκεύασμα που σε βάζει σε κουτάκια. Η ζωή δεν παύει να συμβαίνει, επειδή αλλάζει ο χρόνος. Η ζωή απλά μετριέται με χρόνο. Οπότε δεν πρέπει να περιμένουμε συγκεκριμένες ημερομηνίες για οτιδήποτε θέλουμε να αλλάξουμε σε αυτήν. Ποτέ δεν κατάλαβα και ποτέ δεν θα καταλάβω το νόημα των γιορτών. Είναι ένας τρόπος να αποπροσανατολιστούμε από τα προβλήματά μας; Είναι ένα μέσο για να ξεχάσουμε την υπάρχουσα κοινωνικο-οικονομική κατάσταση, κουκουλώνοντας με αυτή την καθώς πρέπει χαρά όλα εκείνα που μας πιέζουν; Τι είναι τελικά;».
-Παναγιώτης, 32 ετών
«Πάντοτε τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά ήταν για μένα οι μέρες που τις περνούσα μαζί με την οικογένειά μου. Στολίζαμε, κάναμε βόλτα στα μαγαζιά, μαγειρεύαμε και γενικά καθόμουν πολύ στο σπίτι μαζί τους. Από μικρό παιδί, οι γιορτές ήταν συνδεδεμένες με την οικογένειά μου. Αρκετά χρόνια αργότερα, έχασα τον πατέρα μου λίγο πριν την αλλαγή της χρονιάς. Οπότε, αυτόματα οι γιορτές απέκτησαν ένα τελείως διαφορετικό νόημα για εμένα. Οι μέρες των γιορτών, έγιναν ημέρες πένθους. Το σπίτι πάψαμε να το στολίζουμε πια. Όλα είχαν ένα μαύρο χρώμα.
Ο καιρός και το κρύο που δεν με άφηναν να βγω εύκολα έξω, με καθήλωναν στο σπίτι, όπου ένιωθα ακόμα περισσότερη θλίψη. Οι οικογενειακές γιορτές, όπως τις είχα συνηθίσει, έγιναν στάχτη. Δεν ένιωθα πια χαρά, αλλά πόνο. Έβαζα σε σύγκριση τον εαυτό μου με τους φίλους και τον περίγυρό μου, οι οποίοι περνούσαν τις μέρες αυτές με την οικογένειά τους και εγώ ένιωθα μόνη.
Όλο αυτό το συναίσθημα μαυρίλας που αισθανόμουν, γιγαντώνεται ακόμα περισσότερο αυτές τις μέρες. Γιατί, ούτως ή άλλως, γιγαντώνονται όλα όσα μας λείπουν. Και κανείς που δεν έχει ζήσει κάτι παρόμοιο, δεν μπορεί να αντιληφθεί αυτή τη συνθήκη. Αυτά που θεωρούσαμε ως δεδομένα, παίρνουν μια διαφορετική τροπή, καταλαβαίνουμε πως τίποτα πια δεν είναι δεδομένο. Οι ισορροπίες της ζωής είναι πολύ λεπτές και όλα ανατρέπονται από τη μια στιγμή στην άλλη».
-Κατερίνα, 35 ετών
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
