Η επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1967, βρήκε τον Μίκη Θεοδωράκη να έχει κερδίσει την παγκόσμια αναγνώριση με τον «Ζορμπά» στην ταινία του Μιχάλη Κακογιάννη, μία φήμη που θα κρατήσει ακόμα και μετά τον θάνατό του, αλλά και να έχει αναπτύξει έντονη πολιτική δράση είτε ως πρόεδρος της «Νεολαίας Λαμπράκη» είτε ως βουλευτής της ΕΔΑ.
Διαβάστε ακόμη: Μίκης Θεοδωράκης: Η τελευταία του επιθυμία - Τι είπε στον Κουτσούμπα λίγο πριν πεθάνει
Η χούντα «στέλνει» τον Θεοδωράκη στην παρανομία κι εκείνος για τα επόμενα χρόνια θα αποτελέσει τον απόλυτο στόχο του καθεστώτος των συνταγματαρχών. Είτε πρόκειται για τον ίδιο ως φυσική παρουσία είτε για τα τραγούδια του. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως αυτά είχαν απαγορευτεί κατά την επταετία, ενώ οι συνθέσεις τους, οι μελωδίες του συνδέθηκαν τόσο με την εξέγερση του Πολυτεχνείου όσο και με το μεταπολιτευτικό σκηνικό.
Tον Μάιο του '67 ιδρύεται το Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο, η πρώτη αντιστασιακή οργάνωση, έπειτα από πρωτοβουλία του Μίκη Θεοδωράκη και άλλων «Λαμπράκηδων». Στόχοι του, σύμφωνα με το πρώτο παράνομο φυλλάδιο που κυκλοφόρησε αμέσως μετά την ίδρυσή του, ήταν η ανατροπή της δικτατορίας και ο σχηματισμός κυβέρνησης εθνικής ενότητας από όλες τις πολιτικές τάσεις, η αποκατάσταση των ατομικών και δημοκρατικών ελευθεριών και η διενέργεια ελεύθερων εκλογών. Στο ΠΑΜ εντάχθηκαν στελέχη της ΕΔΑ και του ΚΚΕ.
Τον Αύγουστο του 1967 ο Μίκης Θεοδωράκης θα συλληφθεί στο Χαϊδάρι, όπου κρυβόταν σε ένα σπίτι στον Προφήτη Ηλία. Θα περάσει από το αρχηγείο της ΕΑΤ-ΕΣΑ στην Μπουμπουλίνας, θα βρεθεί στην απομόνωση και τις φυλακές Αβέρωφ. Για ένα διάστημα θα τεθεί σε κατ’ οίκον περιορισμό στη Ζάτουνα Αρκαδίας και θα κλειστεί στο στρατόπεδο Ωρωπού. Παρά τον εγκλεισμό του ο Μίκης Θεοδωράκης θα καταφέρει να διοχετεύσει μουσικά έργα στο εξωτερικό, όπου θα τραγουδηθούν από τη Μαρία Φαραντούρη και τη Μελίνα Μερκούρη.
Δείτε τον Μίκη Θεοδωράκη να εξιστορεί τα χρόνια της χούντας
Με την υγεία του να επιβαρύνεται αλλά και προσωπικότητες του εξωτερικού να ξεσηκώνουν θύελλα διαμαρτυριών θα αποφυλακιστεί τον Απρίλιο του 1970 και θα σταλεί στο Παρίσι. Από εκεί θα συνεχίσει τον αντιδικτατορικό του αγώνα καλώντας για την πτώση της χούντας και την επαναφορά της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Το 1972 επισκέπτεται το Ισραήλ δίνοντας συναυλίες και συναντάται με τον Γιασέρ Αραφάτ, στον οποίο επιδίδει το μήνυμα της ισραηλινής κυβέρνησης και προσπαθεί να τον πείσει να αρχίσει συζητήσεις με την άλλη πλευρά.
Ήταν υπέρμαχος της επιστροφής Καραμανλή - άλλωστε το '74 έθεσε το δίλημμα «Καραμανλής ή τανκς» αν και δήλωνε πως είχε παρερμηνευθεί- και με τη μεταπολίτευση θα γυρίσει στην Ελλάδα. Παραμένει ενεργός τόσο μουσικά όσο και πολιτικά μιας και διετέλεσε βουλευτής (τις περιόδους 1981-86 και 1989-92) και υπουργός Επικρατείας (1990-92), θέσεις από τις οποίες τελικά παραιτείται.
Τραγούδια συνώνυμο της εξέγερσης κατά της χούντας
Κατά τη διάρκεια της επταετίας το να ακούει κάποιος τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη αποτελούσε αιτία σύλληψης. Αυτά τα τραγούδια του συνδέθηκαν στη συνέχεια με την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Τραγούδια που είχε συνθέσει ο ίδιος τη μουσική, όπως τα «Ένα το χελιδόνι», «Είμαστε δυο», «Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ», «Το Γελαστό Παιδί», «Όταν Σφίγγουν το Χέρι» και πολλά άλλα... Και βέβαια τραγούδια όπως το «Σφαγείο» ή το «Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις» αποτυπώνουν πλήρως το κλίμα αντίστασης στη χούντα.
Με την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1974 έδωσε δύο ιστορικές συναυλίες στο στάδιο Καραϊσκάκη. Χιλιάδες κόσμου βρέθηκαν εκεί με το κλίμα να είναι ιδιαίτερα φορτισμένο για έναν λαό που άφηνε πίσω του επτά χρόνια στον «γύψο».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
