Η Ελένη Παπαδάκη γεννήθηκε μια ημέρα σαν σήμερα, το 1908. Γόνος εύπορης οικογένειας της Αθήνας έδειξε από τα πρώτα της χρόνια την αγάπη που είχε για το θέατρο. Είναι ενδεικτικό πως ήδη στα 17 της είχε κάνει την πρώτη της εμφάνιση. Η πρώτη αυτή εμφάνισή της χαιρετίστηκε με ενθουσιώδεις κριτικές. «Η σκηνή απέκτησε μίαν μεγάλην ηθοποιόν» έγραψε στην εφημερίδα Δημοκρατία. Από εκεί και πέρα όλοι έψαχναν για το «παιδί θαύμα» ώστε να παίξει με τον δικό τους θίασο.
Το 1931 πραγματοποίησε και τη μοναδική της εμφάνιση στον κινηματογράφο. Πρωταγωνίστησε στη βωβή ταινία του Ιωάννη Λούμου Στέλλα Βιολάντη, η ψυχή του πόνου, που βασιζόταν στο διήγημα του Γρηγόριου Ξενόπουλου «Στέλλα Βιολάντη».Το 1932 προσελήφθη στο επανασυσταθέν Εθνικό Θέατρο, στο οποίο μέχρι το τέλος της σύντομης ζωής της έπαιξε πρωταγωνιστικούς ρόλους, που άφησαν εποχή.
Δυστυχώς για εκείνη αλλά και το ελληνικό θέατρο, ωστόσο, αρχικά ο πόλεμος και στη συνέχεια το ξέσπασμα του εμφυλίου πολέμου δεν της στέρησαν απλά μια μεγάλη καριέρα αλλά και την ίδια της τη ζωή.
Μια δολοφονία που θρηνήθηκε ως εθνική απώλεια
Το Νοέμβριο του 1944 η Παπαδάκη διαγράφηκε από το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών καθώς κατηγορήθηκε για φιλογερμανική στάση την περίοδο της κατοχής επειδή οι φήμες την ήθελαν ερωμένη του πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη. Το όνομα της Παπαδάκη βρίσκεται, μαζί με άλλους ηθοποιούς, σε μια λίστα που δεν θα έπρεπε να είναι. Η λίστα αυτή (με τους ηθοποιούς που είχαν διαγραφεί για φιλογερμανική στάση) έπεσε στα χέρια της ένοπλης πολιτοφυλακής του ΚΚΕ, της περίφημης ΟΠΛΑ, η οποία τελικά την συνέλαβε στα Πατήσια, στο σπίτι του Δημήτρη Μυράτ, στις 21 Δεκεμβρίου 1944.
Η Παπαδάκη ανακρίθηκε και τις πρώτες πρωινές ώρες της 22ας Δεκεμβρίου καταδικάστηκε και μαζί με άλλους μελλοθανάτους στα διυλιστήρια της ΟΥΛΕΝ στο Γαλάτσι, όπου, αφού βασανίστηκε φρικτά,δολοφονήθηκε με δύο σφαίρες στον αυχένα από τον εκτελεστή της ΟΠΛΑ, Βλάσση Μακαρώνα. Η διαταγή του καπετάν Ορέστη, του διοικητή της ΟΠΛΑ στην περιοχή Πατησίων, ήταν να εκτελεστεί με τσεκούρι, αλλά ο Μακαρώνας όπως ο ίδιος είπε στο δικαστήριο τη λυπήθηκε και προτίμησε ένα πιο «ανώδυνο» τρόπο.
Η Παπαδάκη παρέμεινε αγνοούμενη για ένα μήνα. Αυτό που όλοι ήξεραν επιβεβαιώθηκε με τον πιο τραγικό τρόπο. Το πτώμα της βρέθηκε στις 26 Ιανουαρίου του 1945, προκαλώντας σοκ στην αθηναϊκή κοινωνία. Η κηδεία ήταν «μεγαλοπρεπεστάτη», σύμφωνα με τον Τύπο της εποχής, κι έγινε στις 28 Ιανουαρίου στο Άγιο Γεώργιο Καρύτση, παρουσία πλήθους κόσμου. Ο τραγικός θάνατος της Παπαδάκη έθεσε πρόωρα τέρμα σε μια λαμπρή καριέρα και θρηνήθηκε ως εθνική απώλεια.
Το παρασκήνιο πίσω από την άγρια δολοφονία
Το παρασκήνιο της άγριας δολοφονίας της Παπαδάκη είναι τεράστιο. Οι δεξιοί κατηγορούσαν τους αριστερούς, αν και οι ίδιοι ποτέ δεν αντέδρασαν όταν η ηθοποιός κατηγορούταν για φιλογερμανική στάση. Οι δε αριστεροί βρήκαν στον καπετάν Ορέστη τον άνθρωπο που θα κατηγορούσαν ως υπεύθυνο για μια δολοφονία που προκάλεσε μεγάλο ηθικό πλήγμα στο ΚΚΕ. Ο Ορέστης εκτελέστηκε δημόσια στην πλατεία Κολιάτσου αφού καταδικάστηκε ως πράκτορας των Βρετανικών μυστικών υπηρεσιών. Αργότερα, μέχρι και ο ίδιος ο Νίκος Ζαχαριάδης ζήτησε συγγνώμη για τη δολοφονία της Παπαδάκη. Η 12η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος αναγνώρισε την εκτέλεση ως «υπερβασία» και την καταδίκασε.
Η δολοφονία της Παπαδάκη, ωστόσο, ήταν ένα παιχνίδι φθόνου και αντιζηλίας το οποίο κάποια στιγμή ξέφυγε από κάθε έλεγχο, πέρασε στο πολίτικο επίπεδο και τελικά στο εγκληματικό. Είναι ενδεικτικό πως ο βιογράφος της αδικοχαμένης ηθοποιού Πολύβιος Μαρσάν, έχει πει πως ο κύριος λόγος της δολοφονίας της Παπαδάκη ήταν ο συναδελφικός φθόνος ενώ η οικογένεια της ηθοποιού υπέβαλλε μήνυση κατά των συναδέλφων της του ΣΕΗ.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
