Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου η Ελλάδα βυθίστηκε στη δίνη του εμφυλίου πολέμου. Σε μια χώρα ρημαγμένη από τον πόλεμο προστέθηκαν οι δυσκολίες ενός ακόμα. Οι Έλληνες προσπαθούσαν να σταθούν και πάλι στα πόδια τους, αλλά αυτό μόνο εύκολο δεν ήταν. Ακόμα και οι μετακινήσεις γίνονταν με δυσκολία καθώς το οδικό δίκτυο βρισκόταν σε τραγική κατάσταση. Είναι ενδεικτικό πως το δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονίκη γινόταν πιο εύκολα μέσω... θάλασσας παρά από τον δρόμο.
Και κάπως έτσι, μια ημέρα σαν σήμερα, η Ελλάδα έζησε το πιο πολύνεκρο ναυάγιο της. Το πλοίο «Χειμάρρα» βυθίστηκε στο Νότιο Ευβοϊκό, παρασύροντας στο θάνατο τουλάχιστον 383 ανθρώπους.
Ο «Ελληνικός Τιτανικός»
Το πλοίο που είχε ναυπηγηθεί το 1905 στη Γερμανία, είχε ολική χωρητικότητα 1227 κόρους και καθ. 487 κόρους, μήκους 78 μέτρα, πλάτος 10,20 και βύθισμα 5 μέτρα. Ήταν εφοδιασμένο με δύο ατμομηχανές με ιπποδύναμη 224 ΝΗΡ, που κινούσαν δύο έλικες και έδιναν στο σκάφος ταχύτητα 12 κόμβους. Ονομάστηκε «Χέρτα» και από τον Οκτώβριο του 1939 και ενώ έχει υποβληθεί σε μετατροπές μπήκε στην υπηρεσία του Πολεμικού Ναυτικού της ναζιστικής Γερμανίας και ως πλωτό νοσοκομείο. Όταν τελείωσε ο πόλεμος, το ατμόπλοιο βρισκόταν πλέον σε βρετανικά «χέρια». Το 1946 το «Χέρτα» δόθηκε στην Ελλάδα ως «πολεμική επανόρθωση». Μετονομάστηκε σε «Χειμάρρα» και πλέον το εκμεταλλευόταν το Δημόσιο, που το έβαλε στο δρομολόγιο Αθήνα- Θεσσαλονίκη ως επιβατηγό.
Τη μοιραία ημέρα, στις 19 Ιανουαρίου 1947, το ατμόπλοιο κάνει το δρομολόγιο από τη Θεσσαλονίκη προς τον Πειραιά. Πλοίαρχος ήταν ο 52χρονος Σπυρίδωνας Μπιλλίνης. Σύμφωνα με τις επίσημες καταστάσεις στο ατμόπλοιο επέβαιναν 86 μέλη πληρώματος και 530 επιβάτες (286 ιδιώτες και 244 στρατιωτικοί ανάμεσα στους οποίους, 36 πολιτικοί κρατούμενοι και 43 χωροφύλακες). Η κακοκαιρία εκείνης της ημέρας αναγκάζει τον καπετάνιο να μην ανοιχτεί στο Αιγαίο αλλά να ακολουθήσει δρομολόγιο εσωτερικά της Εύβοιας περνώντας από την Χαλκίδα.
Εκεί έφτασε τα μεσάνυχτα της 19ης Ιανουαρίου, αποβίβασε περίπου 10 άτομα και μετά από μιάμιση ώρα ξεκίνησε το ταξίδι προς το λιμάνι του Πειραιά. Στις 4:10 τα ξημέρωματα, ωστόσο, προσέκρουσε λόγω της πυκνής ομίχλης στις βραχονησίδες «Βερδούγια», μεταξύ Νέων Στύρων και Αγίας Μαρίνας. Το «Χειμάρρα», άρχισε να «βάζει» νερά από τα ύφαλα, μένει ακυβέρνητο και παρασύρεται από τους ανέμους και τα ισχυρά ρεύματα ενώ ταυτόχρονα σιγά- σιγά βυθιζόταν!
Περίπου μιάμιση ώρα αργότερα το ατμόπλοιο βρισκόταν στο βυθό της θάλασσας έχοντας παρασύρει στο θάνατο τουλάχιστον 385 άνθρωποι. Οι έρευνες για ναυαγούς ξεκίνησαν 10 ώρες αργότερα καθώς ποτέ το ατμόπλοιο δεν εξέπεμψε σήμα κινδύνου.
Οι περίεργες ιστορίες που «συνοδεύουν» το ναυάγιο
Ανάμεσα στους διασωθέντες ήταν και ο μετέπειτα δήμαρχος Θεσσαλονίκης Ντίνος Κοσμόπουλος. Αντίθετα νεκρός ανασύρθηκε ο τότε δήμαρχος Πόρου, Δημήτριος Αριστ. Σαμπάνης.
Αρχικά το ναυάγιο αποδόθηκε σε σαμποτάζ κομμουνιστών. Από την πλευρά του το παράνομο τότε ΚΚΕ το απέδωσε σε πρόσκρουση σε νάρκη καθώς το εμφυλιακό κράτος «δε νοιαζόταν να καθαρίσει τις θάλασσες»!
Ο πρώτος, πάντως, που έκανε λόγο για νάρκη ήταν ο καπετάνιος ο οποίος στις καταθέσεις του επέμενε ότι το ατμόπλοιο δεν είχε αποκλίνει από την πορεία του και πως η βύθισή του ήταν αποτέλεσμα πρόσκρουσης σε μαγνητική νάρκη. Αυτής της άποψης ήταν και οι Βρετανοί.
Οι πραγματογνώμονες, ωστόσο, που κλήθηκαν να ερευνήσουν τα αίτια του πολύνεκρου ναυαγίου είχαν άλλη γνώμη. Οι ανακρίσεις που διενήργησαν κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το πλοίο «δεν εκινείτο επί της ορθής πορείας μέσα στο δίαυλο, αλλά συνέχιζε να κινείται με τουλάχιστον 25 μοίρες λάθος πορεία»! Το τι πραγματικά έγινε δεν το έμαθε ποτέ κανείς.
Από τους 36 πολιτικούς κρατούμενους μόνο οι δέκα κατάφεραν να σωθούν. Οι υπόλοιποι βρήκαν τραγικό θάνατο καθώς ήταν δεμένοι με χειροπέδες, δεν τους ελευθέρωσε κανείς και έτσι έχασαν το δικαίωμα να παλέψουν για τη ζωή τους. Από τους 10 που σώθηκαν οι οκτώ συνελήφθησαν αμέσως μόλις βγήκαν στη στεριά ενώ δυο κατάφεραν να αποδράσουν. Αμφότεροι έπεσαν στα χέρια των αρχών τον Αύγουστο εκείνης της χρονιάς. «Είκοσι μέρες με είχαν στην απομόνωση. “Σε δέρνουμε” μου έλεγαν “γιατί δεν πνίγηκες”. Ακολούθησαν 12 χρόνια εξορίας και φυλακής» έλεγε χρόνια αργότερα ο ένας από αυτούς, ο Αλ. Ξυλάκης.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
