Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γεννήθηκε «εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέρα της Λαμπρής... εις ένα βουνό, εις ένα δέντρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμαβούνι», όπως αναφέρει στα Απομνημονεύματά του. Πέθανε, μια ημέρα σαν σήμερα, από εγκεφαλικό στο σπίτι του, λίγη ώρα αφού είχε επιστρέψει από μια δεξίωση στα Ανάκτορα.
Στο ενδιάμεσο είχε προλάβει να σηκώσει στις πλάτες του έναν ολόκληρο λαό. Να τον οδηγήσει στην Επανάσταση και τελικά να τον απελευθερώσει.
Μια ολόκληρη ζωή στο βουνό και με το όπλο στο χέρι
«Ο Θεός υπέγραψε τη λευτεριά της Ελλάδος και δεν παίρνει πίσω την υπογραφή του», είχε πει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και ρίχτηκε στη μάχη όχι για να κερδίσει τίτλους αλλά για να απελευθερώσει την Ελλάδα. «Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την Επανάσταση», ανακαλούσε ο Γέρος του Μοριά στην Πνύκα στις 7 Οκτωβρίου 1838, «δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πώς δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε “πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα;”, αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας»!
Και όταν είδε πως η Επανάσταση κινδύνευε δεν δίστασε να στραφεί ενάντια σε όσους έκαναν το κακό. «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους», είπε δίνοντας έτσι μια νέα δυναμική στη σχεδόν ετοιμοθάνατη εξέγερση.
Όταν πλησίαζε η ώρα της Επανάστασης αρνήθηκε να ενταχθεί στον ρωσικό στρατό και να πολεμήσει τους Γάλλους στην Ιταλία.«Τι έχω να κάμω με τον Ναπολέοντα; Αν θέλετε στρατιώτας δια να ελευθερώσωμεν την πατρίδα μας σας υπόσχομαι και πέντε και δέκα χιλιάδες στρατιώτας. Μια φορά εβαπτισθήκαμεν με το λάδι, βαπτιζόμεθα και μίαν με το αίμα και άλλην μίαν δια την ελευθερίαν της πατρίδος μας», είχε πει. Με ένα τάγμα ελλήνων εθελοντών υπηρε΄τησε τον αγγλικό στρατό ως ταγματάρχης και εκεί έμαθε πολλά για την τέχνη του στρατιωτικού. Πολλά από αυτά θα τα εφαρμόσει αργότερα στην Επανάσταση.
Παρών σε όλες τις μεγάλες μάχες ο Γέρος του Μωριά. Η μάχη στο Βαλτέτσι τον Μάιο του 1821 ήταν η πρώτη μεγάλη νίκη. Η περίφημη άλωση της Τριπολιτσάς (Σεπτέμβριος 1821) ήταν η πρώτη μεγάλη στρατιωτική επιτυχία του απελευθερωτικού αγώνα. Η καταστροφή της τεράστιας στρατιάς του Δράμαλη (30.000 άντρες) στα Δερβενάκια τον Ιούλιο του 1822, με τον Κολοκοτρώνη να κινητοποιεί ακόμα και τους χωρικούς μετατρέποντάς τους σε αλύγιστους αγωνιστές.
«Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»
Όσο ο Κολοκοτρώνης και οι υπόλοιποι οπλαρχηγοί του Αγώνα έδιναν τις μάχες τους, οι πολιτικοί έβαζαν το σαράκι του διχασμού ανάμεσα τους. Ο Γέρος του Μοριά ήρθε σε ρήξη με τον Μαυροκορδάτο και πλέον η Επανάσταση βρισκόταν σε κίνδυνο. Ο εμφύλιος που ξέσπασε ήταν σχεδόν αναπόφευκτος. Στις 13 Νοεμβρίου 1824, οι πολιτικοί αντίπαλοι του Κολοκοτρώνη σκότωσαν τον γιο του Πάνο, με την άνανδρη δολοφονία του να κλονίζει σοβαρά τον οπλαρχηγό, ο οποίος παραδόθηκε στις αρχές Δεκεμβρίου του 1824 για να τερματιστεί ο εμφύλιος. Στις 6 Φεβρουαρίου 1825 φυλακίστηκε στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία της Ύδρας, αν και τον αποφυλάκισαν άρον-άρον αφού ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ ο οποίος σάρωσε την Πελοπόννησο. Εφάρμοσε, μάλιστα, το «προσκύνημα», τη δήλωση υποταγής, δηλαδή, μεμονωμένων ατόμων ή ολόκληρων ομάδων ή ακόμα και περιοχών προς τον κατακτητή, προκειμένου να επανέλθουν στην κατάσταση του νομιμόφρονα υπηκόου.
Και τότε ο Κολοκοτρώνης προσέφερε την τελευταία μεγάλη υπηρεσία στην πατρίδα. Βγήκε και πάλι μπροστά, στάθηκε όρθιος και έδωσε το φιλί της ζωής στην Επανάσταση που αργά αλλά σταθερά έσβηνε. «Φωτιά στα σπίτια και τσεκούρι στην περιουσία και το λαιμό εκείνων που κάνουν τα χατίρια των Τούρκων. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!», προκάλεσε φόβο και τρόμο στους προσκυνημένους. Τους κυνήγησε χωρίς έλεος. Τους τρομοκράτησε. Οι Έλληνες ταρακουνήθηκαν. Πήραν ξανά τα όπλα και έτσι η Επανάσταση έφτασε μέχρι την ιστορική Ναυμαχία του Ναβαρίνου, μετά το τέλος της οποίας οι Μεγάλες Δυνάμεις αποφάσισαν πως είχε έρθει η ώρα για να κερδίσει η Ελλάδα την ελευθερία της.
Η δίκη, η συγκλονιστική απολογία και ο ήρεμος θάνατος
Ο Γέρος του Μοριά πάντα έλεγε πως οι 'Ελληνες έπρεπε να κερδίσουν την ελευθερία μόνοι τους και δεν ήθελε οι ξένοι να μπλέκονται στις Ελληνικές υποθέσεις. Με τον ερχομό του Καποδίστρια τάχθηκε ανοιχτά στο πλευρό του. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι, ωστόσο, δεν σταμάτησαν ποτέ να τον καταδιώκουν και έτσι βρέθηκε να κατηγορείται για εσχάτη προδοσία! Συνελήφθη και δικάστηκε. Καμία από τις κατηγορίες δεν αποδείχθηκε. Όταν ο Γέρος του Μοριά ρωτήθηκε «τι επάγγελμα έχεις;», έδωσε την ιστορική απάντηση: «Στρατιωτικός. Κρατάω σαράντα εννιά χρόνους στο χέρι το ντουφέκι και πολεμώ για την πατρίδα».
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ήταν πλέον 64 ετών όταν καταδικάστηκε σε θάνατο στην γκιλοτίνα. Οι σκευωροί του δεν τόλμησαν να τον εκτελέσουν. Αποφυλακίστηκε το 1835. Αποκαμωμένος και εξουθενωμένος, πλέον. Σχεδόν τυφλός και ρακένδυτος έφυγε από το Ναύπλιο και πήγε στην Αθήνα. Εκεί, αναγνωρίστηκε το έργο του. Τιμήθηκε με τον βαθμό του στρατηγού, διορίστηκε σύμβουλος Επικρατείας, βραβεύτηκε με τον Μεγαλόσταυρο του Σωτήρος, ορίστηκε μέλος της επιτροπής για την ανέγερση του Πανεπιστημίου Αθηνών και στάθηκε πιστός σύμβουλος του Όθωνα.
Ο Γέρος του Μοριά άφησε την τελευταία του πνοή μια ημέρα σαν σήμερα, στις 4 Φεβρουαρίου 1843, σε ηλικία 73 ετών, χτυπημένος από εγκεφαλικό επεισόδιο αμέσως μετά τον γάμο του μικρότερου γιου του. Είχε πιει, είχε διασκεδάσει με τους παλιούς συντρόφους του, είχε μιλήσει με τον Όθωνα και ευτυχισμένος γύρισε σπίτι του. Ξάπλωσε, κοιμήθηκε και εκεί τον «χτύπησε» το εγκεφαλικό.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
