Σίγουρα θα έχετε ακούσει την ιστορία που θέλει τον Jimi Hendrix να έχει συναντηθεί με τον Μανώλη Χιώτη και να τον έχει αποθεώσει για το ταλέντο του. Η αλήθεια είναι πως οι δυο τους δε συναντήθηκαν ποτέ. Όλο αυτό, αποδεδειγμένα πλέον, είναι ένας αστικός μύθος. Αλήθεια είναι όμως πως αν αυτοί οι δυο είχαν βρεθεί τότε σίγουρα ο Hendrix θα είχε αποθεώσει το παίξιμο του Χιώτη! Ο Έλληνας βιρτουόζος του μπουζουκιού άλλαξε την πορεία ενός «παρεξηγημένου» οργάνου και από τα υπόγεια και τους τεκέδες το έβαλε μέσα στα... «μεγάλα» σαλόνια.
Από μικρός μέσα στη μουσική
Ο Μανώλης Χιώτης γεννήθηκε, μια ημέρα σαν σήμερα, στις 21 Μαρτίου του 1920 στη Θεσσαλονίκη. Αντίθετα, με αυτό που θα περίμενε κανείς (επηρεασμένος σίγουρα από τις παλιές καλές ελληνικές ταινίες), ο Χιώτης δεν έζησε φτωχικά παιδικά χρόνια. Ίσα - ίσα το αντίθετο. Ήταν γόνος ευκατάστατης οικογένειας σε μια εποχή εξαιρετικά δύσκολη για τον ελληνικό λαό. Η μητέρα του είχε ένα από τα πλέον αριστοκρατικά μπαρ εκείνης της εποχής.
Ο Μανώλης που από μικρός βρέθηκε μέσα στη μουσική, από μαθητής ακόμα άρχισε να μαθαίνει κιθάρα, μπουζούκι και ούτι δίπλα στον σπουδαίου μουσικοδιδάσκαλο Γεώργιο Λώλο. Ήταν τέτοιο το ταλέντο του που ήδη πριν κλείσει τα 15 χρόνια έκανε και τις πρώτες του εμφανίσεις σε νυχτερινά μαγαζιά της συμπρωτεύουσας.
Στα 16 του χρόνια τον εντόπισε ο Στράτος Παγιουμτζής ο οποίος τον έβαλε να εμφανίζεται μαζί του στο «Δάσος» και κυρίως τον σύστησε στην Columbia με την οποία ο ανήλικος ακόμα Χιώτης υπέγραψε συμβόλαιο! Στη συνέχεια γνωρίζεται και με τον Μπαγιαντέρα και έχει διαρκώς ανοδική πορεία μέχρι που πλέον φτάνουμε στη δεκαετία του 1940 και γράφει τη μια επιτυχία μετά την άλλη.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 γνωρίζει τη Μαίρη Λίντα με την οποία θα δημιουργήσουν ένα εκρηκτικό δίδυμο που καταγράφει ανεπανάληπτες επιτυχίες και εισάγει στα μπουζούκια ένα πιο... λάτιν ρυθμό που ξεσηκώνει τους πάντες. Είναι η ίδια εποχή που δίνει τρομερά σουξέ στον Στέλιο Καζαντζίδη. Στο διάστημα εκείνο αν άκουγες μια επιτυχία τότε το πιθανότερο είναι πως με κάποιο τρόπο εμπλεκόταν και ο Χιώτης!
Είναι δεδομένο πως ο σπουδαίος αυτός βιρτουόζος του μπουζουκιού είχε πολλά ακόμα να δώσει στη λαϊκή μουσική αλλά η μοίρα είχε άλλα σχέδια. Τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής του ήταν εξαιρετικά δύσκολα. Ο χωρισμός του από τη Μαίρη Λίντα του στοίχισε πολύ ενώ και το χτύπημα από τον καρκίνο ήταν δυνατό. Τελικά, ο Μανώλης Χιώτης, έφυγε από τη ζωή, μια ημέρα σαν σήμερα, ανήμερα των 50ων γενεθλίων.
Η καινοτομία στο μπουζούκι και ο «Επιτάφιος»
Από τη γρήγορη ανασκόπηση της πλούσιας ζωής του Χιώτη που ήδη διαβάσατε έμειναν σκόπιμα εκτός δυο τεράστια κεφάλαια τα οποία χρίζουν ειδικής αναφοράς. Το πρώτο έχει να κάνει με μια καινοτομία που έφερε στο μπουζούκι επειδή ο ίδιος ήθελε να μπορεί να παίζει πιο γρήγορα σόλο.
Το 1946 στη δεύτερη εκτέλεση του «πασατέμπου» κάνει - σύμφωνα με την κυρίαρχη άποψη - την πρώτη του εμφάνιση το τετράχορδο (τέσσερις διπλές σειρές, δηλαδή) μπουζούκι, μία καινοτομία που εκτιμάται ότι πρώτος ο Χιώτης χρησιμοποίησε, αν και φαίνεται ότι τελικά το τετράχορδο μπουζούκι υπήρχε και νωρίτερα. Ακόμα και να υπήρχε, πάντως, ο Χιώτης είναι αυτός που ανεβάζει το επίπεδο και αλλάζει τα πάντα στο μπουζούκι το οποίο, πλέον, μπαίνει σε κάθε σπίτι ακόμα και στις... βίλες! Και το έκανε αυτό ο Χιώτης σε πείσμα των σκληροπυρηνικών λαϊκών που τον χλεύαζαν για το «κιθαρομπουζουκό» του. Ο χρόνος τον δικαίωσε απόλυτα.
Το δεύτερο έχει να κάνει με τον «Επιτάφιο». Το 1959 ο Χιώτης θα ενορχηστρώσει το εμβληματικό έργο του Γιάννη Ρίτσου, μελοποιημένο από τον Μίκη Θεοδωράκη, που έχει ήδη κάνει μια αποτυχημένη έκδοση, και τον απογειώνει! Ο δίσκος μπαίνει στα στόματα όλων των Ελλήνων και κάνει τους συντελεστές του λαϊκούς ήρωες.
Με τη δουλειά αυτή, ουσιαστικά ο Χιώτης, πετυχαίνει πολλά περισσότερα. Ανοίγει τον δρόμο στο λεγόμενο «έντεχνο» λαϊκό τραγούδι αφού κανείς, πλέον, δεν φοβάται να βάλει το μπουζούκι σε οποιαδήποτε σύνθεση. Αλλά ο Χιώτης δεν σταματάει εκεί. Ενορχηστρώνει τους «Λιποτάκτες», την «Πολιτεία» και το «Αρχιπέλαγος», ενώ από κοινού με τις φωνές της Μαίρης Λίντα, του Μπιθικώτση, του Καζαντζίδη, της Μαρινέλλας και το «βαρύ πυροβολικό» Θεοδωράκη και Χατζιδάκι (του οποίου υπήρξε για καιρό σολίστας) σφραγίζουν το ελληνικό τραγούδι της εποχής.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
