Η αποκέντρωση στην εποχή της πληροφορίας και της αστικοποίησης αποτελεί ένα πάντα επίκαιρο θέμα. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι που σχεδιάζουν ή έχουν ήδη εγκαταλείψει τις μεγάλες πόλεις, αφήνοντας πίσω την παλιά τους ζωή, για να απολαύσουν την ηρεμία και την ελευθερία της εξοχής.
Ένας δημοφιλής προορισμός για κάποιους από τους μοντέρνους «πιονέρους» της Βρετανίας είναι οι Εβρίδες νήσοι, ένα σύμπλεγμα νησιών που απλώνεται στα δυτικά των ακτών της Σκωτίας, το οποίο φημίζεται για τα γραφικά τοπία, την ηρεμία και φυσικά την απομόνωση που προσφέρει.
Ωστόσο, δεν είναι όλα ρόδινα, όπως δήλωσαν στην Daly Mail κάποιοι από τους πιο κατοίκους των νησιών. Η απόσταση από τον πολιτισμό, ο απρόβλεπτος καιρός, οι διακοπές ρεύματος και τα... πρόβατα είναι μερικά από τα στοιχεία που τεστάρουν την υπομονή τους.
«Η δουλειά και η πόλη μας έφτασαν στα όρια μας»
Ο Άλεξ και η Σουζάνα αποφάσισαν μία μέρα να ανταλλάξουν την οικογενειακή τους εστία στο κέντρο το Λονδίνου για ένα αγροτεμάχιο στις Εβρίδες, χωρίς όμως να έχουν υπολογίσει καλά τις δυσκολίες.
Μαζί με τον γιο τους, Τσένταρ, δραπέτευσαν για το νησί Γουίστ σε αναζήτηση μίας πιο ανέμελης ζωής, αλλά γρήγορα κατάλαβαν πως «μηδέν καλό αμιγές κακού».
Ο Άλεξ και η Σουζάνα ζουν χωρίς νερό, ηλεκτρισμό ή ίντερνετ, με την απόσταση από τον πολιτισμό να κάνει πρόβλημα τρομακτικό. Ωστόσο, βλέπουν με αισιοδοξία τις νέες προκλήσεις.
«Είμαι ενθουσιασμένος, θέλω να εκτρέφω κοτόπουλα, χήνες, πρόβατα γουρούνια και να φυτέψω δέντρα» δηλώνει ο Άλεξ σε τοπικό τηλεοπτικό σόου. «Δεν υπάρχει ηλεκτρισμός, νερό και ας μη μιλήσουμε για το ίντερνετ. Είναι μία πρόκληση, αλλά μου αρέσουν οι προκλήσεις. Το στρες τη δουλειάς και η ζωή στην πόλη μας είχαν φτάσει στα όρια. Θέλαμε κάτι καλύτερο για τον Τσένταρ».
Η συγγραφέας που «ένιωθε ευλογημένη»
Η συγγραφέας Κάρολ Τζόνστον περιγράφει σε site λογοτεχνίας τις εμπειρίες που την οδήγησαν να κουρνιάσει στο νησί Λούις εντ Χάρις των Εβρίδων. Η αντίθεση ειδυλλιακού και απόκοσμου γοήτευσαν την καλλιτέχνη, όπως λέει.
«Καθώς έφευγε το 2016, μία 20ετία δουλειάς ως ραδιογράφος στο Έσεξ, ένιωθα εξουθενωμένη εντελώς, ήμουν όλο τον καιρό δυστυχισμένη. Μετά από μία κρίση μέσης ηλικίας, πήρα τον σύζυγό μου Ίαν και πουλήσαμε το σπίτι μας και πήραμε άδεια από την εργασία μας για να αποφασίσουμε το μέλλον. Για έξι μήνες μείναμε στην Κύπρο και τελικά καταλήξαμε στη Σκωτία, όπου επιλέξαμε να μείνουμε στο νησί Λούις εντ Χάρις» περιγράφει η συγγραφέας.
Μιλώντας για τις αντιθέσεις της νέας της ζωής η Τζόνστον γράφει: «Στην αρχή ήταν κάτι το ειδυλλιακό. Ολοκλήρωσα τη νουβέλα μου και κάθε μέρα ένοιωθα ευλογημένη όσο έκανα βόλτες στους στενούς επαρχιακούς δρόμους δίπλα στις ακτές. Υπάρχει κάτι σε αυτό το νησί που δεν μπορείς να περιγράψεις, παρά να το νιώσεις»
«Έχουν γίνει μόνο δύο φόνοι στο νησί εδώ και μισό αιώνα, αλλά τη μέρα που φτάσαμε στο νησί, βρήκαμε το ξεβρασμένο πτώμα ενός λουόμενου που πνίγηκε. Ήταν μία μακάβρια υπενθύμιση πως σε τέτοια μέρη ελλοχεύουν κίνδυνοι διαφορετικοί από αυτούς που έχουμε συνηθίσει».
Ατίθασος κι άγριος καιρός
Αν και δεν αποφάσισαν να ριζώσουν στις Εβρίδες, οι συνταξιούχοι Ρίτσαρντ και η Τζάκι έμειναν εκεί για αρκετό καιρό στη διάρκεια των ταξιδιών τους. Στο site τους αφηγούνται το ταξίδι τους για τη νήσο του Μαλ.
Αυτό που τους έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν ο ατίθασος και άγριος καιρός. «Ο απρόβλεπτος καιρός μας βοήθησε τώρα που είμαστε μακρά από τη δουλειά. Αντί να ανταποκρινόμαστε στις απαιτήσεις του εργοδότη, ανταποκρινόμαστε στα σκαμπανεβάσματα του καιρού».
Φαίνεται πως το ζευγάρι, συνηθισμένο στην ένταση της καθημερινότητας, βρήκε την τέλεια απασχόληση: «Δεn μπορούμε να αλλάξουμε τον καιρό, οπότε απλά τον ακολουθούμε. Κάποιες φορές μπορούσαμε να μένουμε έξω στον ήλιο όλη μέρα, ενώ υπήρχαν νύχτες που δεν παίρναμε στάλα ύπνο λόγω των καταιγίδων που χτυπούσαν αλύπητα το σπίτι».
«Οι καταιγίδες μαστιγώνουν το σπίτι το χειμώνα»
Αν και η Σκωτσέζικη εξοχή πρωταγωνιστεί σε πολλές συζητήσεις ως ιδανικός προορισμός για όσους θέλουν να «ξεφύγουν», πολλοί είναι αυτοί που είτε έχουν μετανιώσει την επιλογή τους ή εγκατέλειψαν την προσπάθεια.
Άλλη μία συγγραφέας, η Φλικ Έβερετ, γοητευμένη από τη ρομαντική φήμη των Χάιλαντς, άφησε το Μάντσεστερ για να ζήσει στο υπερβόρειο Άργκιλ της Σκωτίας.
Χωρίς ούτε μία παμπ για δεκάδες χιλιόμετρα και απόσταση 40 λεπτών οδικώς από την κοντινότερη πόλη, η Έβερετ ήρθε αντιμέτωπη με την πραγματικότητα της απομόνωσης.
Πλέον προμηθεύεται μαζικά ήδη ανάγκης και τρόφιμα, ενώ πρέπει να σχεδιάζει προσεκτικά κάθε βδομάδα της για να μην ξεμείνει εν μέσω κάποιας λυσσασμένης καταιγίδες, φαινόμενο συχνό στην περιοχή.
«Οι καταιγίδες κυριολεκτικά μαστιγώνουν το σπίτι το χειμώνα» περιγράφει στην Daly Mail και προσθέτει: «και πέρα από αυτό έχεις διακοπές ρεύματος, λίγο ίντερνετ και αδύναμο σήμα. Είναι ένας κόσμος ξένος σε εμένα».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
