Ο ακροδεξιός πρόεδρος της Αργεντινής Χαβιε Μιλέι είναι γνωστός για τις ακραίες απόψεις του. Είναι από τους πολιτικούς που κάνουν οτιδήποτε περνάει από το χέρι τους προκειμένου να προκαλούν. Τόσο οι πολιτικές όσο και οι οικονομικές του θέσεις είναι από αυτές που μπορεί να βάλουν «φωτιά» σε μια χώρα και προς αυτή την κατεύθυνση «βαδίζει» και η Αργεντινή στην οποία η κοινωνική αναταραχή ολοένα και κλιμακώνεται.
Όταν εκλέχθηκε, ανάμεσα στα άλλα που προκάλεσαν αίσθηση, δήλωσε... αναρχοκαπιταλιστής και έκανε πολλούς να ανοίγουν με μανία το ένα πολιτικό βιβλίο μετά το άλλο προκειμένου να διαπιστώσουν τι «φρούτο» είναι αυτό.
Στο άκουσμα και μόνο της λέξης «αναρχοκαπιταλισμός» πολλοί γέλασαν διότι φαίνεται να συνδέει δυο πράγματα εντελώς ασύμβατα μεταξύ τους. Οι θεωρητικοί (ναι, υπάρχουν και αυτοί) του αναρχοκαπιταλισμού, ωστόσο, έχουν διαφορετική άποψη.
Τι είναι ο «αναρχοκαπιταλισμός»
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Για τους Αναρχικούς ο καπιταλισμός είναι ένα οικονομικό σύστημα που από τη φύση του δημιουργεί πλούσιους και φτωχούς κάτι που νομοτελειακά οδηγεί στη συνθήκη «καταπιεστής – καταπιεζομενος». Οι καταπιεστές έχουν (με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο) την εξουσία πάνω σε άλλους ανθρώπους άρα, καταλήγουμε στο συμπέρασμα, πως ο καπιταλισμός όχι απλά είναι ξένος προς την Αναρχία αλλά και εχθρικός.
Ότι διαβάσατε παραπάνω βέβαια δεν το γνωρίζουν μόνο οι Αναρχικοί. Το γνωρίζουν και οι καπιταλιστές; «Οπότε»; Θα αναρωτηθεί κάποιος εύλογα, πώς φτάσαμε στον αναρχοκαπιταλισμό ως όρο και πολιτικό - οικονομική θεώρηση; Όλα ξεκινάνε από την πρόθεση των υποστηρικτών του να δηλώσουν με τρόπο ευθύ την εναντίωσή τους στο κράτος και τις παρεμβάσεις του στις οικονομικές σχέσεις!
Οι αναρχοκαπιταλιστές, που έχουν σαν σύμβολο τη μαυροκίτρινη σημαία (παραλλαγή της μαυροκόκκινης των Αναρχικών), είναι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων και της ταυτόχρονης αντικατάστασης των κρατικών θεσμών με αντίστοιχους ιδιωτικούς. Με απλά λόγια, «όσο λιγότερο κράτος τόσο καλύτερα». Επίσης, είναι κάθετα αντίθετοι με τον φιλελευθερισμό τον οποίο κατηγορούν πως στην πραγματικότητα έχει τεράστια αδυναμία ως προς τον περιορισμό της ισχύος του κράτους κάτι που περιορίζει την (οικονομική) ελευθερία του ατόμου.
Ο Ουέρτα ντε Σότο, σύγχρονος και βασικός εκπρόσωπος του αναρχοκαπιταλισμού, αμέσως μετά τη νίκη του Χαβιε Μιλέι στην Αργεντινή, έσπευσε να κάνει λόγο για «μια ιστορική ημέρα για την ελευθερία, συγκρίσιμη μόνο με την πτώση του τείχους του Βερολίνου! Είναι για πρώτη φορά στην ιστορία που ένας αναρχοκαπιταλιστής αναλαμβάνει την Προεδρία μιας τόσο σημαντικής χώρας όπως η Αργεντινή, η οποία, αποδεικνύει ότι στο τέλος οι ιδέες της ελευθερίας μπροστά στον αριστερό ή δεξιό κρατισμό καταλήγουν να επικρατούν».
Η ιδιαίτερη περίπτωση του Murray Rothband
Το ρεύμα των αναρχοκαπιταλιστών, βέβαια, δεν είναι τόσο πρόσφατο όσο μπορεί να νομίζουν κάποιοι. Πρωτοεμφανίστηκε ως δομημένη θεωρία ήδη από τον 19ο αιώνα αλλά σαν θεώρηση υπήρχε πολλά, πολλά χρόνια νωρίτερα! Κορυφαίος εκπρόσωπος του αναρχοκαπιταλισμού θεωρείται ο Murray Rothband ο οποίος κατά καιρούς έχει εκφράσει απόψεις που μπορεί να προκαλέσουν... βραχυκύκλωμα στη σκέψη.
«Μόνο μία ελεύθερη κοινωνία είναι αταξική και η ελευθερία είναι εκείνη που θα επιτρέψει την κινητικότητα εισοδήματος ανάλογα με την παραγωγικότητα. Ο κρατισμός, το πιθανότερο είναι ότι θα βάλει την οικονομία σε ένα καλούπι (μη παραγωγικής) ισότητας» είχε πει ενώ δεν είχε διστάσει να τονίσει πως «με τη φορολογία, η πληρωμή είναι τελείως ξεχωριστή από τη λήψη της υπηρεσίας, κάτι που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την αγορά, στην οποία πληρωμή και υπηρεσία είναι αλληλένδετα. Το γεγονός ότι το εταιρικό εισόδημα πρώτα φορολογείται και μετά διανέμεται με τη μορφή μερισμάτων τα οποία κι εκείνα θα φορολογηθούν, διαστρεβλώνει τις επενδύσεις και την οργάνωση της αγοράς. Αυτή η τακτική οδηγεί τους μετόχους να αφήνουν μεγαλύτερο μέρος των κερδών τους αδιάθετο, σε σύγκριση με το τι θα έκαναν στην ελεύθερη αγορά. Τα κέρδη έτσι είτε "παγώνουν", είτε επενδύονται σε μη οικονομικούς, σε σχέση με την ικανοποίηση του καταναλωτή σκοπούς. [...] Όλη η κρατική λειτουργία είναι άχρηστη, αναποτελεσματική και εξυπηρετεί τον γραφειοκράτη, περισσότερο από τον καταναλωτή – πολίτη. [...] Το κράτος δεν είναι τίποτα άλλο παρά μία συμμορία κλεφτών»!
Και αν όλα τα παραπάνω ακούγονται πολύ... αναρχικά, έρχεται ο ίδιος ο Murray Rothband να χαρακτηρίσει εχθρούς τους ελευθεριακούς σοσιαλιστές της Γαλλίας, πανηγυρίζοντας που «για πρώτη φορά στη μνήμη μου, εμείς, ''η πλευρά μας'', οικειοποιηθήκαμε μια κρίσιμη λέξη από τον εχθρό. Οι ''ελευθεριακοί'' ήταν από καιρό απλά μια ευγενική λέξη για τους αριστερούς αναρχικούς, δηλαδή για τους αναρχικούς κατά της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, είτε της κομμουνιστικής είτε της συνδικαλιστικής σχολής. Αλλά τώρα τον έχουμε αναλάβει εμείς»!
Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, πως μια αντικρατική σταση δεν σε κάνει αυτοματα αναρχικό ενώ αυτό, που σε πολλές πολιτικές διεθνείς αναλύσεις, υπάρχει ως φόβος δεν είναι το να οικειοποιηθούν οι αναρχοκαπιταλιστές 2-3 λέξεις που χρησιμοποιεί η «άλλη πλευρά» αλλά μήπως μέσα από το «παράδειγμα» του Χαβιέ Μιλέι αρχίζουν να «ξεπηδούν» ακροδεξιά καθεστώτα σε Ευρώπη και Λατινική Αμερική.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
