Φθάνει στο σημείο που συμφωνήσαμε το προηγούμενο βράδυ, ακριβώς στην ώρα του. Τον βλέπω να περνάει τον δρόμο και να έρχεται προς τη δική μου πλευρά, δεν έχει βγάλει ακόμη το κράνος της μηχανής, αλλά τον καταλαβαίνω.
Δώσαμε ραντεβού στα Εξάρχεια, κοντά στο Πολυτεχνείο. Εκεί κοντά θα μου αναφέρει πως ήταν το πρώτο του σπίτι, όταν κατέβηκε από τη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Του σχολιάζω πόσα έχουν αλλάξει από τότε, «είναι πολλά» θα μου πει και πράγματι περισσότερα από όσα φανταζόταν, όταν πήρε την απόφαση να αφήσει το Πολυτεχνείο γι' αυτό που ήθελε.
Σήμερα, είναι από τους πιο πολυσυζητημένους ηθοποιούς των τελευταίων ετών, λόγω των συμμετοχών του σε ελληνικές και διεθνείς παραγωγές, αλλά μάλλον και ο ίδιος δείχνει στο τέλος της μέρας να μην το καταλαβαίνει. Από τις δουλειές που έχει κάνει, το Maestro του Χριστόφορου Παπακαλιάτη ήταν σίγουρα ένας σταθμός που τον έκανε γνωστό και σε ένα ακόμη μεγαλύτερο κοινό, αλλά στο βιογραφικό θα δει κανείς πολλές συνεργασίες που όπως θα πει και ο ίδιος, έχουν καταγραφεί μέσα του.
Η φετινή σεζόν τον βρήκε (ξανά) κάπου ανάμεσα σε γυρίσματα. Γυρίσματα που ολοκληρώθηκαν για τη σειρά «Η Μεγάλη Χίμαιρα» που θα δούμε από το φθινόπωρο στην ΕΡΤ, γυρίσματα που τρέχουν ακόμη για τη σειρά «Παραλία» αλλά και πρόβες για την παράσταση «Tiny Βeautiful Things» της Νία Βαρντάλος στο Θέατρο Παλλάς. Με αφορμή τη συμμετοχή του στην πολυαναμενόμενη παράσταση, ο Δημήτρης Κίτσος μιλά στο Personas σε μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξη.
Πώς ήρθε η συνεργασία με τη Νία Βαρντάλος για την παραστάση «Tiny Βeautiful Things»;
«Για την παράσταση "Tiny Βeautiful Things" της Νία Βαρντάλος, με κάλεσαν από την παραγωγή του Παλλάς κάποια στιγμή τον χειμώνα. Πρόκειται για μια θεατρική διασκευή από το ομώνυμο μυθιστόρημα, που θα ανέβει από 16 Μαΐου στο Θέατρο Παλλάς. Η παράσταση έχει ανέβει σε Νέα Υόρκη και Λος Αντζελες, έχει δεχθεί πολυ καλές κριτικές και έρχεται τώρα για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Είναι ένα έργο που με αγγίζει οπότε δεν το σκέφτηκα πολύ για να δεχθώ την πρόταση. Κάτι πολύ ενδιαφέρον εν τω μεταξύ, είναι ότι έμαθα πως ένας μακρινός ξαδερφος μου παίζει στην ίδια αυτή την παράσταση, στη Νέα Ορλεάνη αυτή τη στιγμή».
Τι σε ενδιαφέρει στις δουλειές που κάνεις κάθε φορά;
«Κάθε φορά που επιλέγω μια δουλειά, θέλω να με ιντριγκάρει. Φυσικά θα λάβω υπόψη τρεις παραμέτρους, όπως τους ανθρώπους, την καλλιτεχνική πλευρά και το οικονομικό. Αν εκπληρώνονται τα 2 από τα 3 αυτά είμαι ικανοποιημένος. Ανάλογα την περίοδο και τις ανάγκες βέβαια μπορεί να δίνω μεγαλύτερη σημασία σε κάποιο από τα τρία. Με ενδιαφέρει να μου προσφέρει και μια ενδιαφέρουσα εμπειρία συνολικά. Να είναι κάτι καινούργιο, να μου φέρει κάτι που δεν έχω ξαναδεί. Είμαι τυχερός γιατί έχω βρεθεί σε πολλές δουλειές που έχουν καταγραφεί μέσα μου».
Εχεις συνδεθεί με πολλές σπουδαίες συνεργασίες όλα αυτά τα χρόνια.
«Όταν με ρωτάνε τι έχω κάνει μέχρι στιγμής και μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ τις συνεργασίες μου, συνειδητοποιώ ότι οι φορές που έχω πει ότι μια δουλειά στην οποία βρίσκομαι είναι ιδανική, είναι περισσότερες τελικά από όσες νόμιζα. Παλαιότερα με ζόριζαν πράγματα που τώρα όσο ο καιρός περνάει και τα συνειδητοποιώ, έχουν μαλακώσει μέσα μου. Έχουν μειωθεί κάποιες ανασφάλειες και επομένως κάποιες ανησυχίες και αγωνίες που είχα σαν πιτσιρικάς που ξεκινούσα στον χώρο.
Πριν αρχίσω ψυχοθεραπεία, ήμουν τρέχα γύρευε (σ.σ. γέλια). Έκανα και επιλογές ασυνείδητες, που μπορεί να πήγαζαν από διάφορες ανάγκες πχ από την ανάγκη μου για αποδοχή. Όταν όμως άρχισα να μαθαίνω και να αποζητώ αυτά τα πράγματα από συγκεκριμένες καταστάσεις και όχι από παντού, έγινα πολύ πιο συγκεκριμένος στις επιλογές μου και επιλέγω με πιο καθαρό μυαλό. Φυσικά αυτό είναι ένα συνεχές work in progress. Ακόμη σκέφτομαι τι δεν έχω κάνει και τι θα ήθελα να έχω κάνει».
Σε ενοχλεί που οι περισσότεροι σε έμαθαν με το Maestro;
«Η ανακούφιση που μπορεί να δίνει μια δουλειά που μπαίνει στις ζωές των ανθρώπων και ειδικά, όταν θίγει ζητήματα που μπορούν να σε επηρεάσουν προς το καλύτερο, είναι υπέροχο πράγμα. Το Maestro του Χριστόφορου Παπακαλιάτη για παράδειγμα, μπορεί και να προσφέρει κοινωνικό έργο μεγαλύτερο και ουσιαστικότερο από ότι μια "ψαγμένη" παράσταση που μπορεί να τη δουν 100 άτομα. Η τηλεόραση έχει τεράστια δύναμη και το ζητούμενο είναι να την "εκμεταλλευόμαστε" με ωραίο τρόπο. Είμαι ευγνώμων που ήμουν κομμάτι μιας τέτοιας δουλειάς. Κι ας με βρίζανε όλοι τότε λόγω του ρόλου (σ.σ γέλια).
Το γεγονός ας πούμε ότι λόγω της σειράς, παιδιά τα οποία μπορεί να δυσκολεύονται να αποδεχτούν μια πλευρά του εαυτού τους, έπαιρναν τεράστιο κουράγιο. Είναι πολλά τα μηνύματα που έλαβαν και ο Χαλκιάς και ο Μπένος, ακόμη το σκέφτομαι και ανατριχιάζω.
Θέλουμε να έχουμε απήχηση σε αυτό που κάνουμε αλλιώς για ποιόν λόγο κάνεις κάτι; Γι' αυτό δεν πιστεύω καθόλου και στην κουβέντα εμπορικού - ποιοτικού. Δεν θες να επηρεάσεις όσο γίνεται περισσότερο τις ζωές των ανθρώπων; Το ζήτημα είναι να κάνεις μια δουλειά και να την απολαύσουν όσο γίνεται περισσότεροι, όχι εσύ και οι φίλοι σου. Εγώ πήγα ας πούμε πριν λίγες εβδομάδες και είδα την Κέιτ Μπλάνσετ στον Γλάρο. Δεν είναι εμπορικό; Εμπορικότατο είναι και ευτυχώς. Παύει να είναι ποιοτικό όμως; Όχι.
Το πρόβλημα με όλο αυτό το "εμπορικό κομμάτι" είναι ότι συνήθως θα παίζονται θέματα που δεν ενοχλούν κανέναν, θέματα επιφανειακά, ώστε να ικανοποιηθούν όλοι και τελικά αυτό σε κάνει να βγάζεις μια ανάλατη σούπα για να είναι όλοι ψιλό ΟΚ».
Έθιξες νωρίτερα το κομμάτι της ψυχοθεραπείας.
«Ήμουν πάντα τρομερά υπεραναλυτικός. Μάλλον η υπερανάλυση είναι ότι παίρνουμε και τη ζωή πολύ στα σοβαρά, αυτό έκανα εγώ. Η υπερανάλυση σίγουρα πηγάζει φυσικά και από μια κατάσταση που σε έχει τραυματίσει, επομένως για να προστατευτείς, είσαι συνέχεια alert. Τα μάτια δεκατέσσερα που λένε. Αν έχεις όμως τα μάτια δεκατέσσερα συνέχεια, καταλήγει να είναι μεγάλο πρόβλημα.
Παλιά μπορεί να μου έλεγε κάτι κάποιος, έστω και για πλάκα και εγώ να σκεφτόμουν ότι με ακυρώνει ολόκληρο. Ασυνείδητα γίνεται αυτό. Με την ψυχοθεραπεία μπορείς να το επαναφέρεις στην πραγματική του διάσταση. Επίσης, στο παρελθόν νόμιζα ότι είμαι πολύ πιο σίγουρος για κάποια πράγματα και τώρα με την εμπειρία που αποκτώ να λέω "τι μαλακία πίστευα τότε". Δεν είμαι τόσο απόλυτος πια.
Τα όνειρα που έκανα μικρός είναι πολύ λιγότερα από αυτά που έχω καταφέρει. Έχω πετύχει πιο πολλά από όσα ονειρευόμουν αλλά ακόμη, δεν μου φτάνουν. Δεν φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να είμαι ένας ηθοποιός που θα ζει από τη δουλειά του. Όταν ήταν να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό και παράλληλα ήμουν στο Πολυτεχνείο, θυμάμαι σκεφτόμουν ότι παίζει να είμαι φτωχός σε ένα ημιυπόγειο και να ψάχνω για δουλειές (σ.σ γέλια).
Βέβαια θα έλεγα ότι δεν είμαι μόνο ικανοποιημένος, από αυτά που έχω κάνει. Κοιτάω συνέχεια το επόμενο και το επόμενο και πρέπει να παίρνω συνειδητά off για να λέω στον εαυτό μου να κάτσει να γευτεί αυτό που ζει. Είναι σαν να τρώω εδώ τώρα κάτι φανταστικό, αλλά να σκέφτομαι “το βράδυ όμως να φάω κάπου πιο ωραία"».
Ήσουν από τα παιδιά που από μικρά φαινόταν τι θα κάνουν;
«Δεν ξέρω αν είχα δώσει τα δείγματα μικρός ότι θα κάνω αυτό που κάνω σήμερα. Ζούσα εκτός της πόλης των Ιωαννίνων, στο χωριό Αμφιθέα, οπότε και σκαρφάλωνα, έτρεχα, μ’ άρεσε πάντα το παιχνίδι. Δεν είχα ιδιαίτερη επαφή με την τέχνη, δεν έβλεπα ταινίες αλλά, θυμάμαι πάντως να ζηλεύω επειδή στο σχολείο του κολλητού μου είχαν θεατρική ομάδα και είχαν ανεβάσει παράσταση με τον Αλή πασά (σ.σ. γέλια).
Είχα από μικρός δυο πλευρές. Έκανα και ζαβολιές και μπορεί να με ψάχνανε οι δικοί μου αλλά ήμουν και τρομερά εσωστρεφής. Ίσως να είχα και κατάθλιψη στην εφηβεία, είχα αυτοκαταστροφικές τάσεις, είχα φάει και μπούλινγκ. Στην εφηβεία είχα αποσυνδεθεί και με το σώμα μου, οπότε αυτή η σχέση άρχισε να αναπτύσσεται αργότερα, στη θεατρική ομάδα.
Στα 18 μου που πήγα Θεσσαλονίκη για να σπουδάσω στο Τμήμα Αγρονόμων και Τοπογράφων Μηχανικών στη Θεσσαλονίκη, θυμάμαι είχα μιλήσει με έναν συγγενή μου που με περνούσε αρκετά χρόνια αλλά όσο ήταν στο πολυτεχνείο ήταν επίσης και σε θεατρικές ομάδες, ο οποίος μου έλεγε τότε να πάω οπωσδήποτε σε μια θεατρική ομάδα, ακόμη και για να στήνω τα σκηνικά γιατί θα περάσω καταπληκτικά.
«Στη φοιτητική θεατρική ομάδα που μπήκα τότε, ήταν ίσως και η πρώτη φορά που ένιωσα τι θέλω να κάνω και ποιος θέλω να είμαι. Θυμάμαι πολύ έντονα μια στιγμή, στην πρώτη παράσταση που δώσαμε, ήμασταν κάποια στιγμή ξαπλωμένοι στη σκηνή, καλυμμένοι με ένα λευκό πέπλο όλοι, ήμασταν γύρω στα 20 άτομα. Είχαμε γίνει όλοι ένας παλμός και μια καρδιά, είχαμε τρομερή προσμονή γι’ αυτό που πρόκειται να ζήσουμε, ήταν μια μαγική συλλογική εμπειρία.
Θυμάμαι δεν με ένοιαζε τότε αν θα είμαι καλός σε εκείνη την ερμηνεία μου, αλλά να απολαύσω το παιχνίδι. Σε αυτό προσπαθώ να εστιάζω ξανά σήμερα».
Τι θα ήθελες να κάνεις αν δεν ήσουν ηθοποιός;
«Αν δεν ήμουν ηθοποιός, θα ήθελα πολύ να πάω σε κάποιο κέντρο προστασίας της άγριας ζωής ή να είμαι κτηνίατρος. Αγαπώ πολύ τα ζώα. Η ψυχολογία είναι ένα κομμάτι επίσης που μου αρέσει πολύ και ίσως να ήθελα να ασχοληθώ. Μ’ αρέσει η εξερεύνηση του εαυτού μας και είναι και ένας βασικός λόγος που κάνω βέβαια και αυτό το επάγγελμα».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
