Το πόσα πράγματα μπορούν να αλλάξουν μέσα στα χρόνια, ήταν και θα είναι πάντοτε γοητευτικό, ειδικά όταν πρόκειται για τις ζωές των ανθρώπων. Ο ηθοποιός Γιάννης Στάνκογλου είναι από τους ανθρώπους που αν βάζαμε την ταινία της ζωής του να παίξει σε fast forward, θα βλέπαμε στην εργογραφία του τις περισσότερες αλλαγές και πειραματισμούς σε ρόλους, δουλειές και συνεργασίες, από τους ηθοποιούς της γενιάς του.
Σημαντικές συνεργασίες (Τερζόπουλος, Μαρμαρινός κ.α.), ρόλοι στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη που έχουν μείνει στα χρόνια και φέρουν το όνομά του στη συνταγή της επιτυχίας τους. «Δεν κρατάω αρχείο με αυτά που κάνω οπότε μια μέρα, πήγα στο βίντεο κλαμπ της Ιπποκράτους και ζήτησα να μου φέρουν όλες τις ταινίες που έχω παίξει. Μου έφεραν τρεις σακούλες με 39 ταινίες μεγάλου μήκους και μάλιστα μου είπαν πως είναι και 3 ακόμη που δεν τις είχαν. Έπαθα πλάκα, λέω πότε τις έκανα όλες αυτές;»
Δεν μπορώ να εντοπίσω ποιο είναι εκείνο το στοιχείο που κάνει κάποιους ανθρώπους να μοιάζουν εξ αρχής τρομερά συμπαθείς, αλλά ο Γιάννης Στάνκογλου είναι ομολογουμένως ένας από αυτούς. Σκέφτομαι πώς ίσως αυτό συμβαίνει γιατί είναι από τους ηθοποιούς που δεν έμειναν ποτέ στο μικρόκοσμο της δουλειάς και της επιτυχίας τους. Τοποθετείται, μιλάει ανοιχτά και χωρίς φίλτρα, εκφράζει ανησυχίες που συζητάμε όλοι μας κάθε μέρα. Και όλα αυτά χωρίς να κουνάει το δάχτυλο ή να γίνεται μια ακόμη viral ατάκα στα social media.
Τι κι αν έρχεται κατευθείαν από επαγγελματικό ταξίδι, φτάνοντας στο ραντεβού μας είναι σαν να αφήνει την ένταση και τους ρυθμούς της δουλειάς απ΄ έξω. Η συνέντευξή μας κανονίστηκε να γίνει στο ιστορικό Θέατρο Παλλάς, σε ένα αρκετά οικείο γι' αυτόν μέρος. Βρήκαμε λίγο χρόνο μες τη γεμάτη καθημερινότητά του, η οποία κινείται ανάμεσα σε πρόβες και γυρίσματα, θέατρο και τηλεόραση.
Στην μικρή οθόνη, τον βλέπουμε φέτος στη σειρά του Ant1 «Grand Hotel» ενώ παράλληλα, πρωταγωνιστεί στο θρυλικό «Annie», σε σκηνοθεσία Θέμις Μαρσέλλου, στο Θέατρο Παλλάς, για το οποίο θα μου πει πως είναι το αγαπημένο του μιούζικαλ. «Με το Annie είναι η 2η φορά που κάνω μιούζικαλ. Έχω κάνει επίσης παιδικές παραστάσεις στο παρελθόν. Οπότε σαν συνθήκη, το Annie δεν είναι κάτι "ξένο" για μένα. Έχει βέβαια άλλες απαιτήσεις, χρειάστηκε να κάνω ξανά μαθήματα χορού και τραγουδιού για τις ανάγκες της παράστασης, προσπαθώ επίσης να γυμνάζομαι περισσότερο», μου λέει πριν καθίσουμε στα κόκκινα, βελούδινα καθίσματα του θεάτρου και όσο μπροστά μας στήνονται τα εντυπωσιακά σκηνικά της φιλόδοξης παραγωγής.
Πατάω το Rec και η αντίστροφη μέτρηση για το νέο Personas του Reader με τον Γιάννη Στάνκογλου έχει ξεκινήσει.
Είναι η εναλλαγή ρεπερτορίου και ρόλων ζητούμενο στη δουλειά σας;
«Θέλω να νιώθω ότι μπορώ να κάνω οτιδήποτε. Μ' αρέσει η εναλλαγή ρεπερτορίου και την επιζητώ. Εξ αρχής ήταν το ζητούμενό μου και έχω πάρει και ρίσκα γι' αυτό. Για παράδειγμα το 2013, μια εποχή που έκανα πολύ σινεμά, μου πρότειναν να κάνω παιδικό θέατρο, τον Θησέα.
Κάνοντας παιδικό θέατρο έμαθα πράγματα σαν ηθοποιός, που δεν τα είχα έως τότε. Άρχισα έτσι να αντιμετωπίζω πιο ελαφρά τη δουλειά μου και αυτό με βοήθησε και στα πιο "σοβαρά" που κάνω. Οι ενήλικες έχουν στάνταρ και προσδοκίες, ενώ τα παιδιά αντιμετωπίζουν αυτό που βλέπουν με αθωότητα και ειλικρίνεια».
Η επιθυμία αυτή της εναλλαγής, είναι κάτι που ήρθε σαν ανάγκη με τον καιρό και την εμπειρία;
«Τα πρώτα 5-6 χρόνια δεν έκανα καθόλου τηλεόραση, υπήρχε αυτή η νοοτροπία τότε. Ήταν μόλις είχα έρθει από Νέα Υόρκη όπου πήγα να ζήσω κατευθείαν μετά τη σχολή. Όταν επέστρεψα λοιπόν ήμουν για 2,5 χρόνια στην ομάδα ΑΤΤΙΣ του Τερζόπουλου Και από τη δραματική σχολή που μας απαγορευόταν ρητά. Ύστερα μπήκα και στην ομάδα του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Έχω δουλέψει με αρκετούς θεατράνθρωπους όπως λέμε, κάτι που μου έδωσε εφόδια να συνεχίσω και να κάνω και άλλα πράγματα. Έτσι έμαθα να προσεγγίζω ρόλους και χαρακτήρες, πέρα από τη θεωρητική δουλειά "του μαθαίνω τα λόγια μου".
Τώρα έχουν αλλάξει αυτά. Εμένα αυτό τότε με βοήθησε είναι η αλήθεια γιατί πράγματι έμεινα συγκεντρωμένος μόνο σε ένα πράγμα. Για έναν ηθοποιό θεωρώ ότι η πραγματική δουλειά είναι αυτή που κάνει στο θέατρο. Στην τηλεόραση οι χρόνοι είναι μηδαμινοί. Δεν προλαβαίνεις να χτίσεις και να ξεδιπλώσεις αυτό που θες μπροστά στο γυαλί. Στο σινεμά είναι κάπως διαφορετικά τα πράγματα».
Η πρώτη δουλειά λοιπόν που επιλέξατε για να εισέλθετε στον κόσμο της τηλεόρασης;
«Η πρώτη μου δουλειά ήταν ένα guest στη σειρά "Κλείσε τα Μάτια" του Παπακαλιάτη. Και μετά ήρθε η συνεργασία στη σειρά του Πάνου Κοκκινόπουλου. Δεν ήθελα με τίποτα να κάνω καθημερινό. Οι ρόλοι μου στα αυτοτελή επεισόδια του Κοκκινόπουλου τότε, μου άρεσαν πολύ, ήταν όλες ακραίες ιστορίες και μου έδιναν τη δυνατότητα να κάνω άλλα πράγματα.
Όταν αργότερα βέβαια μπαίνει στη μέση και το οικονομικό θέμα, είναι δύσκολο να πεις όχι στην τηλεόραση. Δεν έχω κάνει βέβαια και πολλή. Μετά το Νησί (2010) έλεγα για 10 χρόνια σε όλες τις τηλεοπτικές προτάσεις "όχι" γιατί δεν ήθελα να κάνω με τίποτα καθημερινό. Ώσπου ήρθαν οι Άγριες Μέλισσες, που με πείσανε και πράγματι βγήκε μια δουλειά που την αγάπησε ο κόσμος. Ευτυχώς είμαι από τους τυχερούς, όσες δουλειές έκανα ήταν και καλές δουλειές και είχαν τελικά επιτυχία».
Πάντως δεν είστε από τους ηθοποιούς που τυποποιήθηκαν ποτέ μέσα από έναν ρόλο.
«Νομίζω αυτό ήταν και κάτι που το βλέπαμε παλαιότερα. Λ.χ. ο Βέγγος θα ήταν πάντα ο Βέγγος - τον οποίο και λατρεύω σαν ηθοποιό - . Αυτό άλλαξε και από το σινεμά κυρίως, από τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Αλ Πατσίνο κλπ. Είναι δική σου η φωνή, το βλέμμα και το στυλ αλλά, μπορείς πάντα να τα αλλάξεις, έτσι προσπαθώ να κάνω και εγώ».
Είναι αυτοί από τους ηθοποιούς που παρακολουθείτε;
«Ναι βέβαια, υπάρχουν ξένοι ηθοποιοί που μ' αρέσουν παρακολουθώ και βλέπω τι πορεία κάνουν. Εντάξει, η αλήθεια είναι ότι είναι άλλα τελείως τα δεδομένα στο Χόλιγουντ προφανώς. Ο χρόνος, οι αμοιβές τα ωράρια... Αν ερχόταν ένας Αμερικάνος ηθοποιός και έβλεπε τι κάνει ένας Έλληνας ηθοποιός μες τη μέρα, θα είχε πάθει εγκεφαλικό. Και παρόλα αυτά και με αυτούς τους χρόνους που γίνονται εδώ τα πράγματα, πιστεύω ότι οι Έλληνες ηθοποιοί τα κάνουμε και καλά και με αξιοπρέπεια».
Εγκλωβιστήκατε ποτέ στο τρυπάκι του "η δουλειά γίνεται η ζωή μου";
«Ναι και βλέπω ότι μεγαλώνοντας, αντί να δουλεύω λιγότερο, δουλεύω περισσότερο. Δεν έχω την πολυτέλεια κιόλας να κάνω αλλιώς. Και λόγω των παιδιών βέβαια αλλά και λόγω του πώς είναι δομημένη η κοινωνία μας και του πώς ζούμε. Δεν μπορώ να πω πως φέτος για παράδειγμα θα κάνω μόνο θέατρο, παρόλο που είμαι από τους ηθοποιούς που αμείβεται καλά. Μόνο πριν από 2,5 χρόνια θυμάμαι δεν έκανα θέατρο μετά από 20 χρόνια και έζησα τότε μια άλλη ζωή. Χρειάζονται και οι παύσεις αλλιώς δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις».
Και κλείνεσαι έτσι και σε έναν μικρόκοσμο που όμως τελικά βλέπεις ότι δεν είναι εκεί η πραγματική ζωή.
«Το έχουμε πάθει οι περισσότεροι πιστεύω. Γι' αυτό και έκανα διάλειμμα τότε από το θέατρο. Ήθελα να δω τη ζωή αλλιώς».
Επιστρέφοντας πίσω στον χρόνο, για τι απ' όλα που έχετε κάνει αισθάνεστε περισσότερο περήφανος;
«Ο προσωπικός μου θρίαμβος είναι τα παιδιά μου, γι' αυτά αισθάνομαι πάνω απ' όλα περήφανος. Και από εκεί και πέρα για το από πού ξεκίνησα. Από τον Περισσό και από την οικοδομή, κατάφερα με πολλή δουλειά και διάβασμα να κάνω αυτά που ήθελα, να συνεργαστώ με ανθρώπους που εκτιμώ και να κάνω πράγματα που ούτε στο όνειρό μου δεν φανταζόμουν όταν ήμουν στην σχολή».
Από τη δουλειά στην οικοδομή πώς έρχεται μια τέτοια αλλαγή στη ζωή;
«Είχα δυο φίλους τότε που ήταν στη δραματική σχολή και συζητούσαν όλα αυτά τα οποία κάνανε εκεί. Μιλούσαν για το τραγούδι, τον χορό, τον αυτοσχεδιασμό. Με είχε εξιτάρει πολύ όλο αυτό, είχα και μια ανάγκη να εκτονωθώ γιατί ήμουν από μικρός ένα παιδί που έψαχνα την αδρεναλίνη και την εκτόνωση. Μπήκα στη δραματική σχολή όχι για να γίνω ηθοποιός αλλά για να ζήσω την εμπειρία. Μετά το 2ο έτος, όταν έπαιξα στην παράσταση "Κοριολανός" σε σκηνοθεσία του Ρόμπερτ Στούρουα, στο Ηρώδειο, είπα "αυτό θέλω να κάνω"».
Οι γονείς πώς αντιμετωπίζουν μια τέτοια ριζική αλλαγή στις επιλογές του παιδιού τους;
«Οι γονείς μου δεν δέχονταν αρχικά την απόφασή μου να μπω στη δραματική σχολή. Καλά καλά και εγώ προσπαθούσα τότε να εμπιστευτώ τον εαυτό μου βέβαια ως προς το τι κάνω, γιατί όπως σου είπα δεν ξεκίνησα για να γίνω ηθοποιός. Πώς να τους πείσω λοιπόν να εμπιστευθούν εκείνοι εμένα. Τη σχολή μόνος μου την πλήρωνα τότε. Είχα πάρει μια αποζημίωση από τη δουλειά από την οποία έφυγα και παράλληλα με τη σχολή δούλευα σε μπαρ. Αργότερα, όταν οι γονείς μου είδαν τι κάνω και πώς το κάνω καλά και μπορούσα να σταθώ και οικονομικά στα πόδια μου, ηρέμησαν και φυσικά ένιωσαν και υπερήφανοι».
Βγήκε σε καλό λοιπόν όλο αυτό και άμεσα.
«Ναι. Από τη στιγμή που τελείωσα τη σχολή ήρθαν πολλές και σημαντικές συνεργασίες. Έχω κάνει τόσα πράγματα που δεν τα θυμάμαι γιατί δεν έχω και βιογραφικό. Θέλω μια μέρα να με βοηθήσει ένας άνθρωπος να φτιάξω το βιογραφικό μου (σ.σ. γέλια). Πήγα στο βίντεο κλαμπ της Ιπποκράτους και ζήτησα να μου φέρουν όλες τις ταινίες που έχω παίξει. Μου έφεραν τρεις σακούλες με 39 ταινίες μεγάλου μήκους και μάλιστα μου είπαν πως είναι και 3 ακόμη που δεν τις είχαν. Έπαθα πλάκα, λέω πότε τις έκανα όλες αυτές; Εγώ τις έκανα;»
Είστε από τους ηθοποιούς που τοποθετείστε για τα όσα συμβαίνουν. Πώς βλέπετε τα όσα διαδραματίζονται γύρω μας τις τελευταίες ημέρες;
«Είμαι απογοητευμένος με όσα συμβαίνουν. Παρακολουθώ το σοβαρό ζήτημα για το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Περνάνε νόμοι στη χώρα μας και βλέπεις πως μέσα σε μια βραδιά χάνονται όλα. Το να αστυνομοκρατείται το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη είναι δημοκρατία; Θεωρώ ότι είναι κάτι άλλο.
Είμαι και θέλω να είμαι πάντα ενεργός και όποτε μου δίνεται η δυνατότητα θέλω να μιλάω γι' αυτά που πιστεύω. Ειδικά όταν έχει να κάνει με την τραγωδία στα Τέμπη. Όταν υπάρχουν αυτοί οι γονείς που έχασαν τα παιδιά τους με αυτόν τον τρόπο και ακόμη δεν έχει υπάρξει δικαιοσύνη, δεν ξέρω πώς κοιμούνται αυτοί οι άνθρωποι το βράδυ.
***
«Annie»
Σκηνοθεσία – Απόδοση Κειμένου και Στίχων: Θέμις Μαρσέλλου
Προπώληση εισιτηρίων:
pallastheater.com | more.com | στα ταμεία του Θεάτρου
Ακολουθήστε το Reader στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις και τα νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
