Ας ξεκινήσουμε από τα θετικά. Η προσπάθεια της τηλεόρασης να υπενθυμίσει στους παλιότερους και να γνωρίσει στους νεότερους την ιστορία της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και κάποια από όσα αληθινά συνέβησαν στην Αμμόχωστο το 1974, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί θετική.
Κι αν κάτι άγγιξε βαθιά όσους είδαμε την πρεμιέρα της νέας σειράς του Mega, Famagusta, είναι η περιγραφή της εισβολής όπως την έζησε στην πραγματικότητα η Χαρίτα Μάντολες (Δέσποινα Μπεμπεδέλη), που είδε τη ζωή της να σταματά τον Ιούλιο του '74, όταν οι Τούρκοι σκότωσαν το σύζυγο, τον πατέρα κι άλλα μέλη της οικογένειάς της.
Όσο για τα υπόλοιπα; Τα γνωστά. Φόνοι, ερωτικά τρίγωνα, όμορφοι άνθρωποι και πολυτελή, μοντέρνα σπίτια.
Φόνος, δράμα, ερωτικό τρίγωνο
Όλα τα κλισέ μιας σαπουνόπερας που έχουμε δει ως τώρα στις σειρές του Αντρέα Γεωργίου, όρθωσαν το ανάστημά τους σε γενναία δόση από το πρώτο κιόλας επεισόδιο του Famagusta.
Ουσιαστικά η νέα σειρά χρησιμοποιεί την τουρκική εισβολή στην Κύπρο για να πλέξει μια σύγχρονη ιστορία με ωραίες και πλούσιες οικογένειες, ένα χαμένο παιδί που επιστρέφει 50 χρόνια μετά, μια μάνα που το κλαίει και σπαράζει σε όλο το επεισόδιο, ένα ερωτικό τρίγωνο μέσα στο ίδιο σπίτι, ένα φόνο (προς το παρόν, έχω τη φριχτή υποψία ότι θα έρθουν κι άλλοι), έναν αθώο, που -όλα δείχνουν ότι- θα κατηγορηθεί για δολοφονία που δεν έκανε, έναν ωραίο, νέο, πλούσιο μπαμπά που μόλις έμαθε ότι του μένει λίγος χρόνος ζωής κι έναν έμπειρο δημοσιογράφο, ο οποίος πάει στην Κύπρο για να γυρίσει ντοκιμαντέρ για την τουρκική εισβολή, εφοδιασμένος με μια κάμερα και μια βοηθό που την κρατάει (μιλάμε για ντοκιμαντέρ υπερπαραγωγή...).
Κι όλα αυτά δοσμένα μέσα από συμπτώσεις (το χαμένο παιδί συναντά τη μάνα του χωρίς οι ίδιοι να το ξέρουν), άτυχες στιγμές (η δολοφονία εκτελείται με ένα σπρώξιμο) και συνεχή κοντινά και βουβά πλάνα πόνου με μουσική!
Παρά τις καταιγιστικές εξελίξεις μέσα σε μόλις ένα επεισόδιο, μεγάλο κομμάτι της πρεμιέρας δεν είχε διάλογο, ούτε καν λόγο. Ήταν βουβά πλάνα ανθρώπων που κλαίνε με μουσική (το τραγούδι της σειράς, με τη δυνατή ερμηνεία της Μαρίας Φαραντούρη, που ακουγόταν κάθε τόσο).
Βουβά πλάνα και κοντινά πόνου με μουσική
ΟΚ στην αρχή συγκίνησαν τα πλάνα αναπαράστασης της εισβολής, με τις σειρήνες να ηχούν κι ανθρώπους να τρέχουν πανικόβλητοι ενώ η Μαρία Φαραντούρη τραγουδά «Δεν Ξεχνώ».
Έκτοτε, όμως ξαναείδαμε βουβά πλάνα με την Κοραλία Καράντη να σπαράζει στο κλάμα μόνη της και να ξανακλαίει μαζί με τον άντρα και τον πατέρα της, με τον Αντρέα Γεωργίου να αναλογίζεται βουβά και θλιμμένα ότι δεν του μένει πολύς χρόνος ζωής, με τον δολοφόνο να κλαίει στη βάρκα.
Ένα μεγάλο κομμάτι της πρεμιέρας πέρασε έτσι: με βουβά πλάνα με δραματική μουσική, που εκβίαζαν τόσο απροκάλυπτα τη συγκίνηση, που κατέληγαν κωμικά. Δεν υπήρξε καμία σταδιακή ανάπτυξη της πλοκής και των χαρακτήρων, απλώς ένας φόνος εδώ, ένας μπαμπάς που πεθαίνει παραπέρα, ένας δημοσιογράφος που βγάζει κάθε τόσο την μπλούζα του (για να δούμε όλοι ότι έχει το σημάδι, που δείχνει ότι είναι το χαμένο παιδί) κι ανάμεσά τους βουβά πλάνα θλιμμένων -αλλά πλούσιων- ανθρώπων με δραματική μουσική.
Ντοκιμαντέρ με μια κάμερα
Κι από εκεί και πέρα, προχειρότητα σε μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες. Ο πρωταγωνιστής δημοσιογράφος, βγαίνοντας από το σπίτι με τη βαλίτσα του, αφήνει πίσω του ορθάνοιχτη την εξώπορτα.
Γυρίζει ντοκιμαντέρ για την εισβολή στην Κύπρο με μια καμερούλα και μια βοηθό που είναι και κοπέλα του και πάει μόνη της και κάνει συνεντεύξεις (δημοσιογράφος - οπερατέρ - ηχολήπτης - σύντροφος, 4 σε ένα), ενώ αυτός τρώει και βλέπει παλιούς φίλους (αχ, τι ωραία, θέλω κι εγώ να γυρίσω ντοκιμαντέρ!).
Ο δολοφόνος σκοτώνει το θύμα με μια σπρωξιά. Ευτυχώς, έχει ένα πηγάδι δίπλα και πετάει το πτώμα. Ευτυχώς, έχει και δεύτερη αλλαξιά μαζί του, οπότε πετάει τα ματωμένα ρούχα του στη θάλασσα.
Στο ερώτημα, αν οι καλές ερμηνείες ηθοποιών όπως ο Γιάννης Μπέζος και ο Χρήστος Λούλης και βέβαια η συγκλονιστική Δέσποινα Μπεμπεδέλη -που όμως ολοκλήρωσε το ρόλο της- αρκούν για να σώσουν την παρτίδα, η απάντηση είναι όχι, προφανώς δεν αρκούν.
Γιατί αν έμεινε κάτι στο τέλος της πρεμιέρας του Famagusta είναι ένα κρίμα.
Κρίμα, που η ιστορία, και μάλιστα μια τέτοια στιγμή της ιστορίας, κατά την οποία για πολλούς ο χρόνος «πάγωσε», γίνεται αφορμή και φόντο μιας απολύτως στερεοτυπικής, μέτριας σαπουνόπερας.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
