Αν η ζωή της γινόταν ταινία, θα διαδραματιζόταν στην Ηλιούπολη, στο Βερολίνο και πάλι πίσω στην Αθήνα. Θα είχε soundtrack κάποιο κομμάτι του Διονύση Σαββόπουλου ή του Άκη Πάνου, ενώ στις πιο δραματικές αφηγήσεις θα έπαιζε Χαρούλα Αλεξίου ή Διάφανα Κρίνα. Το σενάριο θα ήταν το ίδιο, εκτός αν αποφάσιζε να ακολουθήσει το όνειρο που είχε από μικρή και γινόταν ραδιοφωνικός παραγωγός. Σήμερα πάντως, δεν της αρέσει να γυρνάει στο παρελθόν και να αναρωτιέται αν θα έκανε κάτι αλλιώς.
Γνωρίσαμε τη Μαρία Μάρκου, ως «Γυναίκα με τα Μαύρα», μέσα από το Chase, το παιχνίδι του Mega, που ακόμη κι αν δεν έχεις δει ούτε μια ολοκληρωμένη φορά, ξέρεις πολύ καλά περί τίνος πρόκειται. Το τηλεπαιχνίδι ολοκλήρωσε με τεράστια επιτυχία τον φετινό κύκλο επεισοδίων του πριν από λίγες ημέρες, ανανεώνοντας το ραντεβού με το κοινό για Σεπτέμβρη.
Στο μεταξύ, εμείς συναντήσαμε τη Μαρία Μάρκου και περιηγήθηκαμε στη δική της Αθήνα και στις γειτονιές από τις οποίες περνάει ή βρίσκεται τις περισσότερες ώρες τις ημέρας της. Με αφετηρία την πλατεία Βάθη και το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης στο οποίο εργάζεται τα τελευταία 11 χρόνια, κατευθυνθήκαμε προς την οδό Ηπείρου και το αγαπημένο της ΚΥΤΤΑΡΟ, ανεβήκαμε την Αχαρνών και φτάσαμε ως την Πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα. Η Μαρία Μάρκου συστήνεται στο Personas του Reader.
Φωτογραφίες: Τζίνα Σκανδάμη, Styling: Κατερίνα Κρομμυδάκη
Οι σπουδές, η Γερμανία και ξανά πίσω στην Ελλάδα
«Σπούδασα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Στη σχολή, έκανα μια πτυχιακή η οποία ήταν εξαιρετικά πρωτοποριακή τότε και δημοσιεύτηκε, δίνοντάς μου τη δυνατότητα να περάσω κατευθείαν στο στάδιο του διδακτορικού, το οποίο έκανα στην Εφαρμοσμένη Επικοινωνιολογία στο Βερολίνο. Έτσι ξεκίνησε ένα μεγάλο ταξίδι, τόσο στη γνώση όσο και γενικότερα στη Γερμανία, όπου έζησα για αρκετά χρόνια. Πρώτα στο Βερολίνο και ύστερα στην ευρύτερη περιοχή της Νυρεμβέργης.
Το 2012 αποφάσισα να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα, μεσούσης της οικονομικής κρίσης. Ήταν μια δύσκολη περίοδος τότε, όλοι τη θυμόμαστε. Ήταν μια εποχή που στη Γερμανία είχα αρχίσει να δέχομαι και σχόλια ως Ελληνίδα. “Εσύ φταις που ο Γερμανός συνταξιούχος δεν παίρνει μεγαλύτερη σύνταξη γιατί στέλνουμε οικονομική βοήθεια στην Ελλάδα.” Εν τω μεταξύ δεν είχα σκοπό να επιστρέψω, σκόπευα να εγκατασταθώ μόνιμα εκεί.
Είχε αλλάξει όμως η καθημερινότητα, και ένιωθα αυτό που λέμε “δεν με σήκωνε άλλο το κλίμα”. Έτσι επέλεξα να επιστρέψω και τελικά μου βγήκε σε καλό. Ακόμη επισκέπτομαι το Βερολίνο βέβαια, ξανά γυρνάω, είναι μεγάλο κομμάτι της ζωή μου. Το αγαπώ πολύ, είναι το σταυροδρόμι πολλών πολιτισμών και είναι μια πόλη που με έκανε να σκέφτομαι πραγματικά ανοιχτά και φιλελεύθερα. Όταν πρωτοπήγα, νόμιζα ότι ήμουν ένας πολύ ανοιχτόμυαλος άνθρωπος, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήμουν τόσο όσο νόμιζα».
«Ξαναγύρισα στην Ελλάδα, ενώ είχα την επιλογή να πάω και Αμερική για να κάνω ένα μεταδιδακτορικό στο Νιού Τζέρσεϊ. Η σκέψη όμως τότε ήταν πως δεν ήθελα να είμαι άλλο νομάς. Ήθελα να βγάλω κάπου ρίζες. Ήμουν σε ωριμότερη ηλικία, σε ένα στάδιο μεταβατικό σε πολλούς τομείς. Οπότε ήθελα να μείνω Αθήνα και να είμαι με την οικογένεια μου. Έφτιαξα έτσι εδώ τη νέα μου πραγματικότητα. Φυσικά ήταν πολύ δύσκολο.
Έφυγα σε μια εποχή που η Ελλάδα ευημερούσε και ζούσε τους “μεγάλους θριάμβους” και γύρισα σε μια Ελλάδα διαφορετική. Περπατούσα στα μέρη που μεγάλωσα, οδηγούσα στη Λεωφόρο Ηλιουπόλεως και οι περισσότερες επιχειρήσεις είχαν βάλει λουκέτο. Δεν θα το άλλαζα όμως. Είναι λάθος το να γυρνάς πίσω και να λες “έπρεπε να είχα κάνει αλλιώς”. Και μπορεί η καρδιά να με έχει προδώσει, το μυαλό μου όμως ποτέ.
«Όποιος έχει μόνο συμπάθειες, κάτι δεν κάνει καλά στη ζωή του»
Σπούδασα ξανά, αυτή τη φορά στη Νομική και έδωσα εξετάσεις στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης. Το 2014 διορίστηκα στο Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης. Σήμερα προΐσταμαι της Διεύθυνσης Αγροτικής Πολιτικής και Διεθνών Σχέσεων. Είμαι αρμόδια για οτιδήποτε έχει να κάνει με τις πολιτικές που εφαρμόζονται από την ΕΕ στον πρωτογενή τομέα της χώρας και σε συνεργασία με τον εκάστοτε πολιτικό επικεφαλής για την εξωτερική εικόνα της Ελλάδας. Επίσης, είμαι εθνική συντονίστρια της Ελλάδας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Τροφίμων».
Η ζωή παράλληλα με το Chase
«Τα απογεύματα που πάω στο στούντιο για γύρισμα για το The Chase, νιώθω σαν να πηγαίνω να κάνω το χόμπι μου. Πώς πάει κάποιος σε μια θεατρική ομάδα; Εγώ πάω σε μια τηλεοπτική ομάδα. Είναι η ψυχαγωγία μου. Είναι ένα χόμπι που μου δίνει αδρεναλίνη, με απελευθερώνει. Και φυσικά μαθαίνω. Έχει αναπτυχθεί επίσης μετά από 4 χρόνια μια σχέση οικειότητας και συναδελφικότητας με όλους.
Το παιχνίδι το έχει αγαπήσει ο κόσμος γιατί θεωρώ ότι έχει ταυτιστεί. Φυσικά δεν έχουμε μόνο συμπάθειες, έχουμε και αντιπάθειες. Αλλά όποιος έχει μόνο συμπάθειες κάτι δεν κάνει καλά στη ζωή του. Από όταν ξεκίνησε πάντως η πορεία μου στο παιχνίδι, δεν έχουν αλλάξει πολλά μην φανταστείς. Είχα τη ζωή μου και έναν κύκλο ανθρώπων συγκεκριμένο και με αυτούς συνεχίζω να πορεύομαι.
Το γεγονός ότι μπορεί αυτό το “χόμπι” να με έχει κάνει γνωστή σε περισσότερους ανθρώπους δεν είναι κάτι που με απασχολεί. Δεν είχα ποτέ στόχο να γίνω διάσημη. Άλλωστε ξεκίνησε τελείως τυχαία. Το να σε χαιρετάει κάποιος στον δρόμο και να σου κάνει ένα ωραίο σχόλιο, φυσικά μόνο καλό που μπορεί να σου κάνει. Αλλά μεταξύ μας σιγά, δεν είμαι και το πιο διάσημο άτομο του κόσμου. Δεν με φέρνουν γενικά σε δύσκολη θέση».
Το μοναδικό πράγμα που μπορεί να με ενοχλήσει είναι η αγένεια. Να σου δώσω ένα παράδειγμα: Μια φορά θυμάμαι στο μετρό, πήγαινα να διαπραγματευτώ τη συμφωνία Ελλάδας - Καναδά για τη φέτα και εκεί που ήμουν με ακουστικά, με σκουντάει ένας κι άρχισε να μου κάνει ερωτήσεις για τα αιμοσφαίρια. Πήγα να του πω “δεν είμαι μικροβιολόγος” (σ.σ. γέλια). Το να σου μιλήσει κάποιος καλοδεχούμενο είναι, αλλά το σκούντηγμα με ενόχλησε.
Επίσης, είναι και το ζήτημα του φύλου. Και στο παιχνίδι ακόμα υπήρχαν παίκτες - ειδικά τον πρώτο καιρό - που έρχονταν με μια διάθεση “υποτίμησης”. Τη διάθεση της υποτίμησης του “αυτή είναι γυναίκα οπότε δεν μπορεί να τα ξέρει όπως εγώ”. Αυτό είναι ένα στερεότυπο που θεωρώ ότι το έχω “σπάσει” μέσα στο παιχνίδι.
Μια ωραία πάντως στιγμή ήταν στην Αμοργό πέρσι το καλοκαίρι, όπου με προσέγγισαν πολλοί άνθρωποι λόγω του παιχνιδιού και ήταν πολύ ευχάριστο. Θυμάμαι ένα βράδυ ήταν ένα παιδί ο Κωνσταντίνος, 15 ετών και ήρθε να μου μιλήσει και οι γονείς του μου είπαν ότι διαβάζει για να μου μοιάσει. Αυτό ας πούμε είναι συγκινητικό».
Η Αθήνα της Μαρίας Μάρκου
«Το κέντρο της Αθήνας, μ’ άρεσε, το εξερευνούσα και με γοήτευε από μικρή, οπότε είμαι πολύ εξοικειωμένη με αυτή την πλευρά της πόλης. Από την εφηβεία μου έβγαινα και στο κέντρο. Αγαπημένο στέκι ήταν το Decadence στη Βουλγαροκτόνου, ένα καταφύγιο για μένα στην πόλη. Τότε ήταν μια άλλη Αθήνα βέβαια, που στους γονείς μου τους εγγυόταν έναν μεγαλύτερο βαθμό ασφάλειας, έστω κι αν ήταν ψευδαίσθηση την πραγματικότητα.
Από το 2014 μέχρι σήμερα που βρίσκομαι στο Υπουργείο, στη Βάθη, βλέπω συνεχώς μια άλλη Αθήνα. Είναι πολύ επιβαρυμένο το κέντρο. Αυτή η επιβάρυνση δεν συνηθίζεται ποτέ. Στις περιοχές Πλατεία Βάθη, Λιοσίων, Αχαρνών, Μάρνης όπου βρίσκομαι καθημερινά λόγω της δουλειάς μου, είναι μέρη με μεγάλο ενδιαφέρον. Είναι σαν ένα χωνευτήρι πολιτισμών.
Αυτό σε κάνει να σκέφτεσαι 2 πράγματα: Αρχικά, όσοι ζουν στην Ελλάδα πρέπει να τους δοθεί η δυνατότητα να ενσωματωθούν στην ελληνική πραγματικότητα. Και το άλλο που με κάνει να σκέφτομαι, είναι πως η Αθήνα μπορεί να αποκτήσει ένα φιλικότερο πρόσωπο προς τον άνθρωπο. Στην Αθήνα σήμερα είναι όλες οι ώρες, ώρες αιχμής. Το βλέπουμε στην κίνηση, στις υποδομές. Και έτσι υποβαθμίζεται η ποιότητα ζωής για όλους μας. Και ο συνωστισμός οξύνει τα αρνητικά συναισθήματα. Δεν μπορείς να κάνεις 2 ώρες για να φτάσεις στη δουλειά σου.
«Όποιος δουλεύει σκληρά θα ανταμειφθεί αργά ή γρήγορα και εγώ πιστεύω στον χρόνο».
Στο σχολείο ήμουν ένα εσωστρεφές παιδί, διάβαζα πολύ, αλλά δεν είχα τα μεγάλα όνειρα. Ήθελα απλώς σε ό,τι κάνω, να είμαι πολύ καλή. Ήμουν και είμαι low-profile. Είχα την τύχη να έχω μια οικογένεια που μου έδωσε ερεθίσματα για τη γνώση και την τέχνη».
«Αν δεν έκανα αυτό που κάνω θα ήθελα να είμαι μουσική παραγωγός ή τραγουδίστρια. Από μικρή σπούδασα μουσική άλλωστε και έπαιζα πιάνο. Άκουγα Διάφανα Κρίνα, Sonic Youth, Pulp, Nick Cave που τον λατρεύω ακόμα. Από Έλληνες, Άκη Πάνου, Θάνο Μικρούτσικο, Χατζηφραγκέτα και ο μοναδικός άνθρωπος που με συγκίνησε και με συγκινεί τόσο είναι η Χαρούλα Αλεξίου. Και ραπ ακούω. Τον ΛΕΞ ας πούμε τον ακολουθώ πολύ καιρό. Μιας και λέμε τώρα για τη ραπ να πω ότι αγαπάω πολύ και τον Bloody Hawk, τον 12ο Πίθηκο και Τζαμάλ. Και τα λαϊκά μου θα ακούσω και τα κλαρίνα μου.
Στον ελεύθερο μου χρόνο εκτός από μουσική, ακούω και πολλά podcast και audio books. Επίσης, λατρεύω τη μόδα, τη θεωρώ μια μορφή τέχνης, μου αρέσει να ανακαλύπτω νέους σχεδιαστές και να εκφράζομαι μέσα από τις δημιουργίες τους. Τον τελευταίο καιρό ντύνομαι και εκφράζομαι μέσα από τα υπέροχα ρούχα της ταλαντούχας σχεδιάστριας Κατερίνας Κρομμυδάκη (KATERINA KROMMIDAKI).
Από podcast μ’ αρέσουν πολύ τα crime. Σκέφτομαι ότι θα ήθελα ίσως στο μέλλον να κάνω και εγώ ένα δικό μου podcast με συνεντεύξεις. Υπάρχει σε αυτά μια άλλη ελευθερία, που μπορείς να πεις πράγματα χωρίς τον μανδύα του political correctness που μάς κάνει πια να φοβόμαστε να μιλήσουμε. Θα ήθελα να παίρνω συνεντεύξεις από πρόσωπα που έχουν άποψη, είτε αυτή με βρίσκει σύμφωνη είτε όχι.
Εδώ στην Ελλάδα δεν υπάρχει αυτό, οι άνθρωποι που είναι συνδιαμορφωτές κοινής γνώμης δεν τσαλακώνονται, αρκούνται στο περιτύλιγμα. Αλλά ο συντηρητισμός αυτός μας πάει πίσω. Πιστεύω θα αλλάξει αυτό κάποια στιγμή, οι κοινωνίες μόνο μπροστά πάνε. Μόνο στους μεγάλους πολέμους πάνε οι κοινωνίες πίσω, και ευτυχώς δεν έχουμε - ακόμα - γενικευμένο πόλεμο».
«Εχω 2 σκυλάκια από καταφύγιο και αν μπορούσα να σώσω όλα τα ζώα του κόσμου, θα το έκανα. Τα καλοκαίρια μου πηγαίναμε στην Αρκαδία, στο Άστρος Κυνουρίας, τόπο καταγωγής της μητέρας μου, οπότε είχα από μικρή είχα επαφή και αγάπη με τα ζώα.
Ο παππούς μου ήταν γεωπόνος και γι’ αυτό και έχω τεράστια σύνδεση με τη γη, με γειώνει. Αν και αγαπώ πολύ αυτόν τον τόπο, όταν έφυγαν από τη ζωή ο παππούς και η γιαγιά μου στοίχισε πολύ και ίσως αυτό να ήταν και ένας λόγος που είχα καιρό να πάω. Οι άνθρωποι αυτοί συνέβαλαν στην ανατροφή μου, καθώς οι γονείς μου δούλευαν πολύ.
Αν μου έλεγε κάποιος ότι σήμερα θα ήμουν εδώ που βρίσκομαι τώρα, θα το πίστευα. Όπως λένε και οι ΒΗΤΑΠΕΙΣ «Η σκληρή δουλειά αποδίδει» (Πες το Σαν να το Εννοείς). Και εγώ δουλεύω για τα πάντα. Για το μυαλό, για τη δουλειά, το σώμα και την οικογένεια μου. Όποιος δουλεύει σκληρά θα ανταμειφθεί αργά ή γρήγορα και εγώ πιστεύω στον χρόνο».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
