Χθες το πρωί, πήρα στα χέρια μου το βιβλίο «Η Στρατηγική του Ελσίνκι, 20+1 χρόνια μετά» (εκδ. Σιδέρης), το οποίο συνυπογράφει, μεταξύ άλλων, ο Κώστας Σημίτης. Με μια ιστορική αναδρομή στη στρατηγική για την σύνδεση της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας στην Ε.Ε., με συγκεκριμένους όρους και προϋποθέσεις, αλλά και την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε., ο Κώστας Σημίτης περιγράφει ένα σημαντικό κομμάτι αυτού που επιδιώκει να είναι η πολιτική του παρακαταθήκη. Δηλαδή, μια δυναμική εξωτερική πολιτική, με την Ελλάδα στραμμένη στην Ευρώπη και όχι φοβική, αλλά και με κεκτημένα, όπως η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ που, αναντίρρητα, θωράκισε τη νήσο έναντι των διαθέσεων της Τουρκίας και της μαξιμαλιστικής της προσέγγισης.
Σε απόσπασμα αυτού του βιβλίου, ο Κώστας Σημίτης κατηγορεί τον Κώστα Καραμανλή ότι, όταν τον κάλεσε για να τον ενημερώσει το 2004, μετά την εκλογική του νίκη, μαζί με τον τότε σύμβουλό του Πέτρο Μολυβιάτη, ο Καραμανλής αρνήθηκε και του έκοψε την κουβέντα, λέγοντας ότι αυτός έχει άλλη στρατηγική.
Ο Κώστας Καραμανλής απάντησε, για πρώτη φορά μετά από καιρό, στον κ. Σημίτη. Πέρυσι, σε μια συνέντευξη του κ. Σημίτη πάλι στα Νέα, ο πρώην πρωθυπουργός δεν το είχε πράξει. Αυτή τη φορά, όμως, «πυροβόλησε» τον κ. Σημίτη για τη Συμφωνία της Μαδρίτης του 1997, λέγοντας ότι επί της ουσίας δέχθηκε τη θεωρία των γκρίζων ζωνών, ενώ για το Ελσίνκι υπογραμμίζει ότι η Τουρκία πήρε status χώρας υπό ένταξη στην ΕΕ, χωρίς να έχει άρει το casus belli. Προσθέτει, δε, ότι με το «δήθεν επιτυχημένο» Ελσίνκι, στη Χάγη δεν θα πήγαιναν δυνητικά μόνο η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ, αλλά και θέματα κυριαρχίας νησιών και βραχονησίδων.
Αυτά, εν πολλοίς, είναι τα κεντρικά επιχειρήματα των δύο πλευρών. Πρακτικά διαφωνούν. Πάντα, όμως, διαφωνούσαν και στο τέλος της ημέρας η εθνική θέση, αυτή που πάντα ήταν η γραμμή όλων των κυβερνήσεων, από το 2002 έως σήμερα, στις διερευνητικές ήταν πως συζητάμε μόνο την υφαλοκρηπίδα και, από ένα σημείο και μετά, και το ζήτημα της ΑΟΖ. Όποιος ασχολείται με αυτά τα θέματα το γνωρίζει. Είναι, όμως, τώρα η ώρα για ένα ξεκαθάρισμα ιστορικών λογαριασμών;
Με μια προσπάθεια αποκλιμάκωσης της έντασης εν εξελίξει, το ραντεβού Δένδια-Τσαβούσογλου την επόμενη εβδομάδα στην Άγκυρα και μια σειρά άλλων κινήσεων στον άξονα Ελλάδας-Τουρκίας, ποιο είναι το όφελος από μια τέτοια συζήτηση πολυτελείας; Γίνεται κανένας σοφότερος; Μαθαίνει κάποιος κάτι που δεν ήξερε, πέρα από τις ήδη γνωστές θέσεις; Ή απλά εξελίσσεται μια διελκυστίνδα, την οποία σημειωτέον παρακολουθούν και στην άλλη μεριά του Αιγαίου;
Ο καθένας μπορεί να έχει όποια άποψη θέλει για την πολιτική Σημίτη και την πολιτική Καραμανλή στο εξωτερικό, αν και στην εξωτερική πολιτική δεν υπάρχουν απλώς άσπρο και μαύρο. Δεν είναι, όμως, η ώρα να κλείσουμε ανοιχτούς λογαριασμούς που αφορούν επιμέρους πολιτικές παρακαταθήκες. Το ζήτημα είναι τι κάνεις όταν έχεις την μπάλα στα πόδια σου και αυτή τη ώρα η μπάλα είναι μέσα στο γήπεδο.
Η αναβίωση της πολιτικής σύγκρουσης Σημίτη-Καραμανλή ίσως και να είχε μόνο ένα ενδιαφέρον, με μια προβολή στα σημερινά και στα μελλοντικά. Ξαναζεσταμένο φαγητό. Αυτά τα έχουν λύσει, εν πολλοίς, η ζωή και η αλλαγή των προτεραιοτήτων των πολιτών.
Και τώρα, ας επιστρέψουμε στα μείζονα.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.