Η πανδημία έχει δοκιμάσει κάθε ανθρώπινό μας όριο. Η διαρκής αίσθηση ανασφάλειας που νιώθουμε όλοι και η κούραση που τη συνοδεύει έχει φτάσει στα όρια και η ανάγκη μας να νιώσουμε ελεύθεροι από αυτό το βραχνά έχει πιάσει ταβάνι. Όμως, αν συνεχίσει η κυβέρνηση το ίδιο τροπάριο, να προσπαθεί να ρίξει τις δικές της ευθύνες στη δική μας κούραση, ο φόβος που νιώθουμε θα γίνει θυμός.
Προχθές ήταν οι πορείες, χθες ήταν τα παιδιά στην πλατεία Βαρνάβα και αύριο θα είναι οι λιτανείες των Επιταφίων. Μερίδα συμπολιτών μας μοιάζει να μην δίνει σημασία πια. Είναι όμως οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι που στο πρώτο lockdown είχαν τηρήσει αυτοβούλως και κατά γράμμα τα μέτρα. Αυτοβούλως, γιατί, ας μη γελιόμαστε, τα μέτρα δεν ήταν ποτέ αυστηρά αφού με ένα sms και την ταυτότητά μας μπορούσαμε - και μπορούμε - να είμαστε όλη την ημέρα έξω. Τήρησαμε τα μέτρα γιατί είχαμε πειστεί για την αναγκαιότητα και τη σοβαρότητα της κατάστασης. Ήμασταν όλοι ενωμένοι, αναρχικοί και παπάδες, νέοι και γέροι, για έναν στόχο, ζωής. Και τα καταφέραμε. Τότε, τι άλλαξε και βλέπουμε παντού, ομάδες πολιτών και ανθρώπους μεμονωμένους να αποφασίζουν μονάχοι τους αν η πανδημία έληξε και αν τα μέτρα τους αφορούν; Και όλα αυτά ενώ μετράμε 70 με 90 νεκρούς κάθε μέρα, με το ΕΣΥ να γονατίζει και χιλιάδες επιχειρήσεις να μένουν κλειστές;
Αυτό που άλλαξε είναι ότι η κυβέρνηση τα έχει κάνει μαντάρα. Τα κυβερνητικά στελέχη παρατηρούν εδώ και μήνες από τα θεωρεία, με διφορούμενα μηνύματα χωρίς καμία διάθεση να επιβάλουν τα μέτρα, με μια αστυνομία σε αμηχανία στα όρια της απαξίωσης, με επιχειρηματίες σε αγωνία και τους πολίτες τον έναν απέναντι στον άλλον. Και πώς να μην είμαστε; Μια μερίδα πιστεύουμε ότι η πανδημία σκοτώνει και η άλλη ότι δεν τρέχει τίποτα. Μια μερίδα ότι τα εμβόλια δουλεύουν, η άλλη όχι. Κάποιοι πιστεύουν ότι πρέπει να μείνουμε μέσα και άλλοι ότι τώρα που θα βγούμε έξω όλα θα είναι καλύτερα. Και ενώ ο δείκτης που μας έμαθαν να κοιτάμε, τα νέα κρούσματα, είναι στον Θεό, ανοίγουν τα σχολεία. Η κυβέρνηση, μοιραίος θεατής, σε μια παράσταση κοινωνικού αυτοματισμού, επιμένοντας στη διγλωσσία με την οποία ελπίζει να μας κρατήσει όλους ευχαριστημένους, οδηγεί συστηματικά στο ξεχαρβάλωμα της κοινωνικής συνοχής.
Την ώρα της κρίσης μια χώρα χρειάζεται σχέδιο, παράδειγμα και αξιοπιστία. Σχέδιο που ακολουθούν όλοι, παράδειγμα που δίνουν αυτοί που καταστρώνουν το σχέδιο και συλλογική αξιοπιστία που χτίζεται δύσκολα, κάθε μέρα, αλλά μπορεί και να καταστραφεί εύκολα μέσα σε δευτερόλεπτα. Η ατομική ευθύνη δεν μπορεί να επιβληθεί. Μπορεί μόνο να εμπνευστεί όταν οι επικεφαλής είναι άψογοι, λένε αυτά που εννοούν και εννοούν αυτά που λένε. Εδώ φαίνεται η ζημιά μεγάλης μερίδας του Κλήρου, η ζημιά της Νέας Σμύρνης, η ζημιά της Ικαρίας και η ζημιά του μότο-κρος στην Πάρνηθα. Έχουμε από τη μια, την αλαζονεία και την προχειρότητα της κυβέρνησης και από την άλλη την αντιδραστικότητα μιας πλήρως απαξιωμένης αξιωματικής αντιπολίτευσης με τον πολίτη στη μέση, σε ομηρία. Μέσα σε αυτό το κλίμα, νιώθουμε μόνοι μας και η ατομική ευθύνη μετατρέπεται σε προσωπική μάχη για επιβίωση.
Η κυβέρνηση πιστεύει ότι θα αγοράσει τη χαμένη αξιοπιστία της με τα χρήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αξιοπιστία όμως, όπως η ατομική ευθύνη, δεν αγοράζεται. Εμπνέεται. Και όταν δεν έχεις καταφέρει να εμπνεύσεις ατομική ευθύνη την ώρα του πολέμου, σίγουρα δεν θα καταφέρεις να εμπνεύσεις αξιοπιστία στον καιρό της ειρήνης. Οι κοινωνία την επόμενη μέρα θα αναζητήσει σχέδιο και λύσεις που θα προτείνουν ένα μέλλον που θα μας συμπεριλαμβάνει όλους και κυρίως τους πιο αδύναμους. Αυτή η απαίτηση θα δημιουργήσει αφόρητες κοινωνικές πιέσεις. Και εμείς ως παράταξη, οφείλουμε στη χώρα, στη κοινωνία και στην ιστορία μας να έχουμε έτοιμο αυτό το σχέδιο και αυτές τις λύσεις.
*Ο Παύλος Γερουλάνος είναι επικεφαλής της δημοτικής παράταξης «Αθήνα Είσαι Εσύ», Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων και πρώην Υπουργός.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
