Εξαιρετικά σπάνια αν όχι σχεδόν ποτέ τα κείμενα των διακρατικών συμφωνιών προκαλούν το ενδιαφέρον των πολιτών. Αλλωστε, η τυπική διπλωματική γλώσσα πάντα είχε περιορισμένο ακροατήριο. Οσα όμως αναφέρονται στο άρθρο 2 της στρατηγικής συμφωνίας Ελλάδας - Γαλλίας με απλό και ξεκάθαρο τρόπο απαντούν στο ερώτημα που απασχολεί κάθε Ελληνίδα και Ελληνα τουλάχιστον μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974: Αν μας επιτεθεί η Τουρκία θα έρθει κάποιος να μας βοηθήσει;
«Τα Μέρη παρέχουν το ένα στο άλλο βοήθεια και συνδρομή, με όλα τα κατάλληλα μέσα που έχουν στη διάθεσή τους, κι εφόσον υφίσταται ανάγκη με τη χρήση ένοπλης βίας, εάν διαπιστώσουν από κοινού ότι μία ένοπλη επίθεση λαμβάνει χώρα εναντίον της επικράτειας ενός από τα δύο, σύμφωνα με το Άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών».
Σε αυτές τις 56 λέξεις συνοψίζεται η κατακόρυφη αναβάθμιση των ελληνογαλλικών σχέσεων εν μέσω των κοσμογονικών αλλαγών που συντελούνται στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα σε ελάχιστο χρόνο και έχουν πλέον στο επίκεντρό τους και τη χώρα μας. Η στρατηγική συμφωνία με τη Γαλλία, η προμήθεια 3+1 φρεγατών Belharra από το Πολεμικό Ναυτικό, η αγορά των 24 αεροσκαφών Rafale από την Πολεμική Αεροπορία και η επικείμενη συμφωνία για την απόκτηση 3+1 κορβετών Gowind, επαναπροσδιορίζουν τις στρατιωτικές ισορροπίες στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο με τον Τούρκο πρόεδρο, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, να αναζητά την απάντηση.
Τα γαλλικά οπλικά συστήματα, άγνωστα στις τουρκικές Ενοπλες Δυνάμεις, έκαναν τη διαφορά τις τελευταίες δεκαετίες πάνω από το Αιγαίο με τα Mirage στις 3 εκδόσεις τους να αποτελούν τον μόνιμο φόβο των επιτελών στην Αγκυρα. Η τροχοδρόμηση των Rafale στην Τανάγρα την επόμενη διετία, η αναβάθμιση 84 F-16 στην έκδοση Viper έως το τέλος του 2017, ο ελλιμενισμός το 2025 στον ναύσταθμο της Σαλαμίνας των 2 Belharra και μία χρονιά αργότερα και της τρίτης και η προοπτική ένταξης στο Πολεμικό Ναυτικό πολύ νωρίτερα των 3 γαλλικών κορβετών Gowind σε συνδυασμό με την ισχύ και το βεληνεκές κρούσης των οπλικών συστημάτων τους ανατρέπουν υπέρ της χώρας μας το ποιοτικό στρατιωτικό ισοζύγιο σε αέρα και θάλασσα. Με δεδομένο όμως τον τουρκικό αναθεωρητισμό της «Γαλάζιας Πατρίδας», που αποτελεί στρατηγική επιλογή της Αγκυρας και το συντονισμένο πολυμέτωπο σχέδιο της τουρκικής επιθετικότητας την περασμένη χρονιά προκύπτει αβίαστα το ερώτημα «και μέχρι να έρθουν τα αεροπλάνα και τα καράβια τι κάνουμε;». Η σύναψη στρατηγικής συμφωνίας με τη
Γαλλία, την ισχυρότερη στρατιωτικά ευρωπαϊκή χώρα, είναι δυνατό να σηματοδοτήσει ευρύτερες αλλαγές στα ζητήματα εθνικής ασφάλειας σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης ειδικά μετά τον απόλυτο αιφνιδιασμό από το αμυντικό σύμφωνο ΗΠΑ-Βρετανίας-Αυστραλίας (AUKUS). Μέχρι να συμβεί αυτό και με την προϋπόθεση ότι οι Βρυξέλλες θα ξυπνήσουν από τον λήθαργο και θα αποφασίσουν να αντιμετωπίσουν αποφασιστικά με τις δικές τους δυνάμεις τις ορατές απειλές η στρατιωτική και διπλωματική ενίσχυση της θέσης της χώρας μας είναι μονόδρομος.
Στο πλαίσιο αυτό, η ρήτρα αμυντικής συνδρομής Αθήνας - Παρισιού, η αντίστοιχη πρόβλεψη στη συμφωνία, που υπέγραψε η Ελλάδα με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα το 2020 και η στενή στρατιωτική συνεργασία με τη Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο και το Ισραήλ δημιουργούν εκ των πραγμάτων έναν πολύ ισχυρό άξονα απέναντι στον τουρκικό επεκτατισμό. Πάνω από όλα όμως είναι σαφές ότι η Γαλλία μέσω της Ελλάδας έρχεται στην Ανατολική Μεσόγειο για να μείνει και με ποδοσφαιρικούς όρους, ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν, πετάει την μπάλα στο γήπεδο του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Θα σταθμίσει σωστά τις νέες ισορροπίες που φέρνει ο γαλλικός παράγοντας στην περιοχή ή θα πάρει την απόφαση να ολοκληρώσει τον εναγκαλισμό του με τη Ρωσία προχωρώντας στην απόκτηση και νέων συστοιχιών S-400 ή ενδεχομένως ακόμα και ρωσικών μαχητικών φτάνοντας σε οριστική ρήξη με την Ουάσιγκτον και με τι λογική;
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
