Δεν ξέρω με ποιο σκεπτικό βαφτίστηκε η τελευταία κακοκαιρία «Ελπίδα». Αν δεν ήταν τρολάρισμα σίγουρα πέτυχε να περάσει ένα μήνυμα, έστω και αρνητικό, που πρέπει να αναγνωστεί σωστά από όλους και να ληφθεί σοβαρά υπόψη από εδώ και στο εξής. Μέσα σε λιγότερο από 24 ώρες έντονης χιονόπτωσης στην Αθήνα η ελπίδα των πολιτών για ένα αποτελεσματικό κράτος δοκιμάστηκε για ακόμα μια φορά ενώ οι εγκλωβισμένοι στην Αττική Οδό την έχασαν τελείως. Και πώς να μη συμβεί αυτό όταν χιλιάδες αυτοκίνητα κυριολεκτικά οδηγήθηκαν σε έναν κλειστό από τα χιόνια αυτοκινητόδρομο, τον πιο σύγχρονο της χώρας, καταδικασμένοι εκ των προτέρων να ακινητοποιηθούν με ότι αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια τους.
Η χιονοθύελλα της Δευτέρας στην Αθήνα είναι ένα από τα μετρημένα στα δάχτυλα ακραία τέτοια φαινόμενα των τελευταίων 40 χρόνων. Η μετεωρολογική πρόγνωση υπήρξε έγκαιρη και ακριβής και οι διαβεβαιώσεις για την ετοιμότητα του κρατικού μηχανισμού και όλων των εμπλεκομένων δημόσιων αλλά και ιδιωτικών φορέων ήταν απόλυτη. Το αποτέλεσμα όμως δείχνει παραπάνω από ξεκάθαρα ότι δε λειτούργησε ο επιχειρησιακός σχεδιασμός. Δε λειτούργησε τόσο κεντρικά όσο και επιμέρους.
Εκτός της Αττικής Οδού, που έγινε υπαίθριο πάρκινγκ για 3 μέρες, έκλεισαν οι κεντρικές οδικές αρτηρίες της πρωτεύουσας, δρόμοι ευθύνης της περιφέρειας. Κλειστοί ήταν και οι δρόμοι στους περισσότερους δήμους, αρμοδιότητας των κατά τόπους δημοτικών αρχών ενώ στο σκοτάδι έμειναν 200.000 σπίτια με τον ΔΕΔΔΗΕ να μην έχει ολοκληρώσει την αποκατάσταση των βλαβών. Από την πλευρά της, η Πολιτική Προστασία δεν επέδειξε τα αναμενόμενα αντανακλαστικά και δεν κατάφερε ούτε να συντονίσει αλλά και ούτε να δώσει άμεσες λύσεις.
Οπως πάντα ο Στρατός κλήθηκε να συνδράμει εκ των υστέρων στα δύσκολα ενώ σε μια τέτοιας έντασης χιονόπτωση θα έπρεπε να είχε προβλεφθεί η ενεργή εμπλοκή του. Η εικόνα των φαντάρων να προσπαθούν με φτυάρια το 2022 να ξεθάψουν τα θαμμένα στο χιόνι αυτοκίνητα στην Αττική Οδό και των αστυνομικών να σπρώχνουν με τα χέρια τα οχήματα 48ώρες μετά την χιονόπτωση μας γυρίζει δεκαετίες πίσω.
Επί της ουσίας, η κακοκαιρία δεν τέσταρε μόνο την αποτελεσματικότητα του επιτελικού κράτους, δηλαδή του συντονισμού διακυβέρνησης, αλλά του ίδιου του κράτους αφού οι επιμέρους φορείς του απέτυχαν απλά να κάνουν τη δουλειά τους στο πεδίο των αρμοδιοτήτων τους ενώ στην περίπτωση της παραχωρησιούχου εταιρείας της Αττικής Οδού δεν εκπληρώθηκαν οι συμβατικές της υποχρεώσεις. Και αναφερόμαστε σε ένα φαινόμενο, που δεν ήταν έκτακτο, αλλά είχε προβλεφθεί επακριβώς τόσο στην έντασή του όσο και στη διάρκειά του, οπότε θεωρητικά υπήρχαν διαθέσιμα όλα τα δεδομένα στους αρμόδιους.
Το κράτος λοιπόν επιχείρησε να αντιμετωπίσει την «Ελπίδα» στον αυτόματο. Με τις ίδιες δομές και τους ίδιους μηχανισμούς των προηγούμενων ετών αλλά κυρίως με την ίδια νοοτροπία χωρίς να δείχνει ότι έχει διδαχτεί από τις πρόσφατες φυσικές καταστροφές και τις πολύ σοβαρές επιπτώσεις των ακραίων καιρικών φαινομένων. Σαφώς και το υπουργείο Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, που συστάθηκε μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές στην Εύβοια με στόχο την αποτελεσματική παρέμβαση του κράτους σε φυσικά φαινόμενα, έχει την επιτελική ευθύνη για την εκπόνηση και υλοποίησή του σχεδιασμού αντιμετώπισης της χιονοκαταιγίδας. Ευθύνες όμως υπάρχουν, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, σε όλες τις βαθμίδες της κρατικής μηχανής, που είχαν αρμοδιότητα στη διαχείριση της κατάστασης. Γιατί στο τέλος της μέρας με βουνό τα προβλήματα και τα χιόνια στην Αθήνα, το κράτος δεν αρκεί να είναι επιτελικό μόνο αλλά να επιτελεί κιόλας. Με απλά λόγια, να κάνει τη δουλειά του.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
