Η Φρίντα Κάλο γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1907 και μεγάλωσε στο Coyoacán, ένα νότιο προάστιο του κεντρικού Μεξικό Σίτι. Ο πατέρας της, Βίλχελμ, ήταν Γερμανός, και η μητέρα της, Ματίλντε, είχε καταγωγή από την Ισπανία και την Αμερική.
Σε ηλικία μόλις έξι ετών, η Φρίντα προσβλήθηκε από πολιομυελίτιδα και ήταν ανίκανη να αποχωριστεί το κρεβάτι της για εννέα μήνες. Την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν αποτελεσματικές θεραπείες για την πολιομυελίτιδα και μόνο δεκαετίες αργότερα εφευρέθηκαν τα πρώτα επιτυχημένα εμβόλια κατά της ασθένειας.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, το δεξί πόδι και η γάμπα της Φρίντα να είναι σημαντικά λεπτότερα από τα αριστερά της. Παρόλα αυτά, καθώς η Φρίντα ανάρρωνε, έπαιζε ποδόσφαιρο, έκανε τακτικά κολύμπι και έφτασε να ασχοληθεί ως και με την πάλη, σπάζοντας πολλά ταμπού της εποχής.
Στην ηλικία των δεκαπέντε ετών, η Φρίντα Κάλο ξεκίνησε να φοιτά σε πρότυπο σχολείο του Μεξικό Σίτι. Εκεί γνώρισε τον μεξικανό τοιχογράφο Ντιέγκο Ριβέρα και αμέσως ξεκίνησε μια έντονη σχέση μεταξύ τους, βασισμένη αρχικά, στις κοινές καλλιτεχνικές ανησυχίες.
Ενώ φοιτούσε στο σχολείο, η Φρίντα ενεπλάκη με μια ομάδα μαθητών με παρόμοιες, πιο προοδευτικές πολιτικές ιδέες. Οι μαθητές αποκαλούσαν τους εαυτούς τους «Κατσούκας», ένα χαρακτηριστικό όνομα για ένα καπέλο που φορούσαν τα μέλη της ομάδας. Ένα μέλος της ομάδας, ο Αλεχάντρο Γκόμεθ Άριας, επιχείρησε να ξεκινήσει μια ρομαντική σχέση με τη Φρίντα, ανταλλάσσοντας ακόμα και επιστολές αγάπης μαζί της.
Το μοιραίο ατύχημα
Κατά τη διάρκεια της επιστροφής του Άριας και της Φρίντα από το σχολείο, ο οδηγός του λεωφορείου στο οποίο βρίσκονταν, προσπάθησε να προσπεράσει ένα ηλεκτρικό τραμ, χωρίς επιτυχία. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα δύο οχήματα να συγκρουστούν, ολέθρια. Σχεδόν όλοι οι επιβάτες του λεωφορείου έχασαν τη ζωή τους, είτε αμέσως λόγω της σύγκρουσης είτε αργότερα λόγω των τραυματισμών τους.
Ο Άριας στάθηκε τυχερός, καθώς υπέστη μόνο ελαφρά τραύματα από το ατύχημα, αλλά δυστυχώς αυτό δεν ίσχυε για τη Φρίντα Κάλο. Ένα σιδερένιο κάγκελο τρυπούσε τη Φρίντα μέσα από τον λεκάνη της, καθιστώντας την ανίκανη να βγει από το λεωφορείο μόνη της. Άλλοι επιβάτες, συμπεριλαμβανομένου του Άριας, προσπάθησαν να βοηθήσουν την Φρίντα να βγάλει το κάγκελο από το σώμα της, προκαλώντας της αβίωτο πόνο. Εκείνη τη μέρα, εγκατέλειψε το λεωφορείο με τη λεκάνη της σπασμένη, με ένα σωρό πληγές στη σπονδυλική της στήλη, με το ήδη κατεστραμμένο δεξί πόδι της σπασμένο σε πολλά μέρη, με πληγές στη μήτρα της, στους ώμους και στις κλειδώσεις.
Η ανάρρωση από το ατύχημα του λεωφορείου διήρκεσε μήνες. Η Φρίντα, καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής της υποβλήθηκε σε περισσότερες από τριάντα χειρουργικές επεμβάσεις, προσπαθώντας με αυτό τον τρόπο να επανακτήσει κάπως τον έλεγχο της ζωής της και να νικήσει τον πόνο. Η πρώτη «ήττα» σε αυτή την μάχη, ήρθε όταν αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο και να παρατήσει το όνειρό της να ασχοληθεί με απεικονίσεις ιατρικών εξετάσεων, μια σύνδεση της ιατρικής με την εικαστική τέχνη, δεκαετίες πριν εφευρεθεί ο αξονικός τομογράφος.
Κατά τη διάρκεια της μακράς ανάρρωσης της, ξεκίνησε να ζωγραφίζει για να περάσει τον χρόνο, χρησιμοποιώντας ένα ειδικό επιτραπέζιο εικονογράφησης που της επέτρεπε να ζωγραφίζει ενώ βρισκόταν σε κατάκλιση. Η απεικόνιση του πόνου της μέσα από την τέχνη ήταν ένας τρόπος για να μπορέσει να λυτρωθεί, να επιστρέψει στη ζωή. Εκείνη την εποχή ο Άριας δεν την επισκεπτόταν, κάτι που την άφηνε ακόμη πιο μοναχική και απομονωμένη. Το 1928, συναντήθηκε ξανά με τον τοιχογράφο που γνώρισε στο σχολείο, το Ντιέγκο Ριβέρα. Τους χώριζαν 21 χρόνια, αλλά οι ψυχές τους ήταν πια αχώριστες. Παντρεύτηκαν το καλοκαίρι του 1929.
Η Φρίντα και ο Ντιέγκο
Μπροστά έδειχναν να λατρεύει ο ένας τον άλλο. Όμως γρήγορα έγινε σαφές πως η σχέση τους απείχε από το τέλειο. Μετά τον γάμο τους το 1929, χώρισαν το 1940 και παντρεύτηκαν ξανά την ίδια χρονιά! Η αγάπη και η προδοσία βάδισαν χέρι-χέρι στη συνύπαρξη Κάλο - Ριβέρα. Ο Ντιέγκο λέγεται πως ερωτοτροπούσε ως και με την αδελφή της Φρίντα, ενώ η ίδια θρυλείται πως είχε ένα έντονο ρομάντζο με το Ρώσο Μαρξιστή Λέον Τρότσκι.
«Έχω υποστεί δύο σοβαρά ατυχήματα στη ζωή μου, ένα ήταν στο οποίο ένα τραμ το οποίο χτύπησε, το άλλο ήταν ο Ντιέγκο» έλεγε η Φρίντα.
Μια ακόμα πιο σκληρή πληγή στη ζωή της ήταν όταν διαπίστωσε οριστικά πως τα τραύματα στη μήτρα της από το ατύχημα, καθώς και μια έκτρωση που είχε υποστεί σε μικρότερη ηλικία, είχαν καταστήσει απαγορευτικό το να κάνει ένα παιδί με τον αγαπημένο της Ντιέγκο. Η ίδια συχνά έλεγε πόσο ζήλευε την Γκουανταλούπε Μαρίν, την πρώτη σύζυγο του Ριβέρα, για την ικανότητά της να φέρει στον κόσμο τις δύο κόρες του.
Φυσικά, η Φρίντα δεν έκρυψε την έλξη της και προς το ίδιο φύλο. Η Τζόρτζια ο'Κηφ και η Τζόζεφιν Μπέικερ υπήρξαν ερωμένες της και παρά το γεγονός ότι η ομοφυλοφιλία στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα καταδικάζονταν ως αμάρτημα, τόσο η ίδια, όσο και ο Ριβέρα υποστήριζαν σθεναρά το δικαίωμα του κάθε ατόμου στη διαμόρφωση της σεξουαλικής του ταυτότητας. Παράλληλα, η Φρίντα είχε αποκηρύξει τον αποικιοκρατικό φασισμό, και με τις παρεμβάσεις της στήριζε τα δικαιώματα των γυναικών, και βρισκόταν κοντά στο Μεξικάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα.
Στα χρόνια που ακολούθησαν ως το θάνατο της, η Φρίντα Κάλο παρ' ότι πονούσε διαρκώς, παρ' ότι δεν μπορούσε να σταθεί όρθια χωρίς το σώμα της να «ουρλιάζει» από τον πόνο, συνέχισε να ζωγραφίζει. Με έργα όπως τα παρακάτω, απεικόνισε τη ζωή της, με τρόπο κρυπτικό, αλλά χαρακτηριστικό.
Oι πίνακες
«Το πληγωμένο ελάφι»
Είναι 1946, η Φρίντα μεταβαίνει στη Νέα Υόρκη για μια εγχείρηση στην πλάτη της, με την ελπίδα να μειωθούν κάπως οι μόνιμοι -πόνοι που την βασάνιζαν. Η εγχείρηση αποτυγχαίνει. Η Φρίντα βυθίζεται σε κατάθλιψη και παίρνει δύναμη από το αγαπημένο της κατοικίδιο ελάφι, τον Γκρανίθο, τον οποιο χρησιμοποιεί σαν μοντέλο για να απεικονίσει το ατέλειωτο βασανιστήριο της.
«Η σπασμένη στήλη»
Με αυτή την εικόνα, το 1944, η Κάλο απεικόνισε τη μεταλλική στήλη που αναγκαζόταν να φορά μετά τις εγχειρίσεις στον κορμό της. Μπορεί το εξάρτημα αυτό να υποσχόταν ανακούφιση, στην πραγματικότητα όμως ήταν σαν μια ασφυκτική μεταλλική πανοπλία, που έκανε ακόμα πιο έντονο τον πόνο της.
«Χωρίς Ελπίδα»
Είναι το 1945, οι εγχειρήσεις δεν βοηθάνε τη Φρίντα που παρακαλάει σχεδόν, να πεθάνει. Ο γιατρός απαιτεί αναγκαστική σίτιση, το «γεύμα» της εδώ, αποτυπώνεται σαν ένας εφιάλτης χωρίς τελειωμό.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
