Η λέξη, με την οποία χαρακτηρίζει ο Δημήτρης Σαμόλης τον τρόπο που μιλά για τα πράγματα είναι η «ειλικρινίτιδα». Θα σου πει, δηλαδή, τα πράγματα όπως ακριβώς είναι κι όπως τα αισθάνεταθ, με όλη τη γλυκόπικρη αλήθεια τους. Μπορεί να τον πέτυχες στα τέλη του ΄90 στη «Μελωδία της Ευτυχίας», της Βουγιουκλάκη ή να τον γνώρισες χρόνια μετά ως Αλέξανδρο Βασταρδή στις «Άγριες Μέλισσες». Μπορεί να τον λάτρεψες από κάποιο τραγούδι του, όπως το “Fortune Cookie” ή το “Atari”. Μπορεί να έφυγες ράκος από την παράστασή του «Στρακαστρούκες» ή να γέλασες με τα βιντεάκια του στο TikTok για το νέο του τραγούδι, «Χελωνάκι». Σίγουρα δεν σου έχει ξεφύγει.
Είναι ό,τι θέλει εκείνος να είναι κι όχι ό,τι θέλουμε εμείς να είναι. Μπορεί, λοιπόν, να είναι ηθοποιός, τραγουδιστής, τραγουδοποιός, σταρ, οτιδήποτε δεν τον κάνει να νιώθει λίγος και δεν τον αναγκάζει να αυτολογοκριθεί ή να χάσει την αυθεντικότητά του. Το μόνο βέβαιο είναι πως, με ό,τι κι αν καταπιάνεται, γρατζουνίζει συνειδήσεις χωρίς ίχνος μετάνοιας. Και χαίρομαι να συναντώ ανθρώπους που η πορεία τους προς την αυτογνωσία φωτίζει ακόμα περισσότερο τη δημιουργικότητά τους.
Ξεκίνησα να μοιράζομαι μαζί του τις εντυπώσεις μου από την παράσταση «Στρακαστρούκες», που παίζει για τρίτη χρονιά στο θέατρο Μικρό Γκλόρια, έναν βραδείας καύσεως μονόλογο-κατάθεση, που, ας μου επιτραπεί, μέσα σε μιάμιση σχεδόν ώρα κάνει ρόμπα την «αγία ελληνική οικογένεια» και θέτει επί τάπητος ζητήματα όπως η δύσκολη ζωή στην επαρχία, το bullying, οι σχέσεις μας με τους γονείς μας κ.ά. Παρακολουθώντας τον, λοιπόν, να αποδίδει με εξαιρετική δεξιοτεχνία τον ρόλο του νεαρού και γεμάτου όνειρα Κωσταντή, έναν χαρακτήρα που ο ίδιος εμπνεύστηκε, έπλασε και σκιαγράφησε, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Μάριου Κακουλλή, ξαφνικά βρέθηκα από το πουθενά να μη μπορώ να σταματήσω τα δάκρυά μου.
«Επειδή είμαι κοντά στον κόσμο, τους βλέπω όλους καλύτερα. Μου έχει τύχει, λοιπόν, να δω μια μητέρα με τον γιό της, που στο τέλος της παράστασης έκλαιγαν αγκαλιά. Ένιωσα ότι το παιδί έκανε coming out εκείνη την ώρα», μου λέει ο ίδιος για την παράσταση, όταν τον ρωτάω πώς νιώθει για τη μεγάλη απήχησή της. «Μπορεί να ακουστεί λίγο αλαζονικό, αλλά αισθάνομαι ότι κάνω κάτι καλό. Κάποιος που θα έρθει, θα ταυτιστεί με ένα κομμάτι του έργου, μπορεί κάτι να του απελευθερώσει, να αισθανθεί λιγότερο μόνος».
Ο Δημήτρης μεγάλωσε στην Αθήνα, αλλά οι κρητικές καταβολές του τον βοήθησαν να καταγράψει με ακρίβεια στο έργο του το ιδιαίτερο χιούμορ, τη γλωσσική ζωντάνια και τον αυθεντικό τρόπο σκέψης των Κρητικών. Στον μονόλογό του θα παρατηρήσεις τη μουσικότητα, την χάρη της τοπικής διαλέκτου, την παράδοση και το πάθος. Τελικά όπου κι αν είσαι, ο τόπος σου θα σε φωνάζει.
«Αγαπώ πολύ την Κρήτη, παρ΄όλο που δεν έχω μεγαλώσει εκεί. Πήγαινα από μικρός, στις διακοπές μας, το Πάσχα. Οι ρίζες είναι ρίζες. Αυτό που λέμε πως “μας τραβάει το DNA”, μεγαλώνοντας κάπως μου συνέβη. Η αδερφή μου είναι παντρεμένη εκεί, οπότε έχουμε δεσμούς. Και μεγαλώνοντας έψαξα περισσότερα πράγματα για την παράδοση. Το χωριό μου, τα Ανώγεια, έχει πλούσια καλλιτεχνική ιστορία και πολιτιστική παράδοση.
Έχουν βγει σπουδαίοι τραγουδοποιοί από εκεί, ο Ξυλούρης, ο Λουδοβίκος των Ανωγείων κι επίσης είναι πολύ έντονο το στοιχείο της μαντινάδας, που είναι ένα είδος καθημερινής ποίησης. Η καλλιέργεια, η τέχνη και η έμπνευση δεν έχουν να κάνουν με τη μόρφωση. Οπότε έχω βάλει στην παράσταση τα στοιχεία της Κρήτης που αγαπώ, αλλά κι αυτά που αγαπώ λιγότερο».
Μιλώντας για πράγματα που δεν αγαπά πολύ στον τόπο καταγωγής του, δεν μπορώ να μην τον ρωτήσω για το πώς η επιλογή του να τοποθετήσει τον ήρωά του στην Κρήτη, λειτούργησε ως το όχημα για να στηλιτεύσει και τα κακώς κείμενα της κρητικής κοινωνίας, αλλά και των κλειστών κοινωνιών γενικότερα.
«Αυτό που λέμε “ματσίλα”, είναι αρκετά έντονo στην Κρήτη. Είχε νόημα ένας τέτοιος ευαίσθητος ήρωας να μπει σε αυτό το περιβάλλον. Ήταν πολύ συνειδητό», μου απαντά.
Να σημειωθεί πως τις «Στρακαστρούκες», όπως μου λέει κι ο ίδιος, τις έχουν διαβάσει 3 θεατρικοί παραγωγοί, οι οποίοι απέρριψαν το έργο γιατί πίστεψαν ότι το θέμα δεν αφορά το κοινό, το βρήκαν πολύ στενό. «Το κοινό που έρχεται είναι πολύ ετερόκλητο, γιατί δεν έχει να κάνει με τη σεξουαλικότητα αυτή η παράσταση. Μιλά για πάρα πολλά πράγματα. Είναι το ταξίδι για να βρεις τον εαυτό σου. Το στοιχείο του εκφοβισμού είναι πολύ έντονο, γιατί όλοι έχουν κάποια παρόμοια εμπειρία, στο σχολείο, στη δουλειά και αλλού».
Δεν είναι μόνο οι «Στρακαστρούκες», όμως. Τον τελευταίο καιρό, ο Δημήτρης Σαμόλης έχει προκαλέσει έναν διόλου ευκαταφρόνητο χαμό στα social media, με τα τραγούδια του νέου του δίσκου. Το όλο project φέρει τον έξοχο και μακρόσυρτο αυτοσαρκαστικό τίτλο «Το έπος του χωρισμού μου θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία». Μετά από αρκετές ακροάσεις των 8 αυτών τραγουδιών, καταλήγω πως πρόκειται για μια δουλειά που ισορροπεί με ακρίβεια ανάμεσα στην εξομολόγηση και στην ειρωνεία, ένα pop έπος για τις σχέσεις και τις τρέλες τους, γεμάτο ένταση και τον αυτοσαρκασμό της σύγχρονης queer κι όχι μόνο κουλτούρας. Πώς έγινε, λοιπόν, η αρχική σύλληψη;
«Δεν είχα σκοπό να βγάλω δίσκο», μου λέει ο Δημήτρης. «Όλη η έμπνευση ήρθε από έναν χωρισμό, που ήταν πάρα πολύ έντονος, οπότε επειδή όταν συσσωρεύω πολύ συναίσθημα, έχω την τάση είτε να είμαι δημιουργικός, είτε αυτοκαταστροφικός, κατευθείαν έπιασα την κιθάρα και άρχισα να γράφω. Μέσα σε διάστημα κάποιων μηνών μού βγήκαν αυτά τα τραγούδια».
Τα τραγούδια τα έχω λιώσει στην playlist μου. Είχαμε ήδη ακούσει τα «Φακοί επαφής», «Δεν είμαι ο μπαμπάς σου», “Hey Siri” και «Χελωνάκι». Μετά τον πρώτο του θεατρικό μονόλογο, ο Δημήτρης Σαμόλης θέλησε να μοιραστεί μαζί μας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο και τη δική του γλώσσα, άλλη μια διαδρομή του, που τον οδήγησε σε νέες απαντήσεις, του έδωσε σιγουριά και τον βοήθησε να καταλάβει λίγα περισσότερα πράγματα για τον εαυτό του. Άλλη μια ιστορία ενηλικίωσης, θα λέγαμε.
Ο ίδιος έχει γράψει μουσική και στίχους, ενώ η παραγωγή έγινε μαζί με τον Νίκο Αγγλούπα, με τον οποίο συνεργάζεται εδώ και πολλά χρόνια, ήδη από τον πρώτο αγγλόφωνο δίσκο του, κι έχουν φοβερή χημεία. Του ζητώ να μου πει την ιστορία πίσω από το κάθε ένα.
«Το “Δεν είμαι ο μπαμπάς σου” έχει να κάνει με την ηλικιακή διαφορά και την αίσθηση ότι πολλές φορές όλοι μας προβάλλουμε στους συντρόφους μας τον μπαμπά μας ή τη μαμά μας. Οπότε επειδή στη συγκεκριμένη σχέση, ήμουν κάπως ο μπαμπάς της σχέσης, μου βγήκε να εκφράσω ότι “δεν είμαι ο μπαμπάς σου, είμαι ο ερωτάς σου, μην προβάλλεις πάνω μου τον μπαμπά σου κι όλα αυτά που έχεις ζήσει”. Μετά το “Είμαι ο Σωτήρας σου” είναι για αυτό το σύνδρομο της Μητέρας Τερέζας που έχουμε όλοι στις σχέσεις. Αυτό το “θα σε κάνω να τα ξεπεράσεις όλα και να με αγαπήσεις”. Πολλοί έχουν ταυτιστεί με το κομμάτι αυτό και δεν το περίμενα.
Το “Φακοί επαφής” γράφτηκε κάποια στιγμή που σκεφτόμουν τη σχέση μου κι έκλαιγα, πραγματικά δεν μπορούσα να τους βγάλω και λέω “χέσ’ το, πάρε την κιθάρα”. Κάποια στιγμή είχα ενεργοποιήσει την Siri στο κινητό μου κι εκεί που μιλούσα με την κολλητή μου κι ανέφερα το όνομα του πρώην αγοριού μου, πήγε να τον καλέσει. Κι έτσι γράφτηκε το “Hey Siri”. Το “XXX” είναι από την εμπειρία μου με τα dating apps. Μετά είναι το “Το αγόρι που αγάπησες έχει γκριζάρει”, το οποίο δεν περίμενα να αγγίξει τόσο πολύ τον κόσμο, γιατί συνήθως έχω μια ανασφάλεια με τις μπαλάντες.
Το “Εβελίνα” περιγράφει κάπως το αρχέτυπο της αδερφομάνας. Αυτό το κορίτσι που είναι πάντα εκεί για εσένα. Το “Χελωνάκι” είναι λίγο πιο χιουμοριστικό και μιλά για κάποιο αγόρι που είναι in the closet. Πολλές φορές υπάρχει μια επιταγή από την κοινότητα, ότι πρέπει να κάνεις coming out. Είμαι πολύ αντίθετος σε αυτό. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να κάνει τίποτα».
Αυτό που κάνει εντύπωση στον Δημήτρη Σαμόλη είναι πως αυτός ο δίσκος, με αυτό το εξώφυλλο, έχει κάνει relate στα κορίτσια. Το artwork του δίσκου είναι ένα ευφυές σχόλιο πάνω στη σύγχρονη queer εμπειρία. Ένας λαβωμένος από έρωτα ιππότης, που έχει εξαντληθεί από την ανάλωση στην κρεαταγορά των dating apps, πεσμένος ανάμεσα σε λουλούδια, αλλά και τα μπαλονάκια συνομιλίας του Grindr. Είτε στο Tinder είτε στο Grindr, είτε straight είτε gay, στην εποχή των dating apps, όλοι μας αναζητάμε να ξαναβρούμε την ευγένεια, την αλήθεια και το βάθος του έρωτα.
Στέκομαι, όμως, λίγο παραπάνω στο τραγούδι «Ο Σωτήρας σου». Στο ρεφρέν ακούμε «Κοίτα με μες στα μάτια βαθιά/ Μωρό μου εγώ είμαι η μοίρα σου/ Δε θέλω να έχω όνομα πια/ Εγώ είμαι ο σωτήρας σου». Όπως μου περιγράφει κι ο ίδιος, «από τη μία θέλεις να φέρεις τον άλλον στα μέτρα σου. Από την άλλη, είναι και μια βαθιά επιθυμία μου σώσεις τον άλλον, για να αγαπηθείτε». Πολλές φορές, όμως, κολλάμε με ανθρώπους που μας φτύνουν. Τι είναι αυτό που κάνει τον Δημήτρη Σαμόλη να εξακολουθεί να θέλει να σώσει τον άλλον, όταν νιώθει την απόρριψη;
«Το τραύμα μου. Εκεί είναι το ζήτημα. Καμιά φορά, όταν έρχεται ο κολλητός σου και σου πει κάτι, θα του δώσεις τις τέλειες συμβουλές. Όταν σου συμβαίνει το ίδιο, όμως, μπαίνει μέσα το τραύμα. Αν εγώ, για παράδειγμα, έχω φάει τρελή απόρριψη τον πατέρα μου κι εσύ ως το αγόρι μου με απορρίπτεις, μου ξύνεις την πληγή. Οπότε εκεί κολλάω και ενδεχομένως να θέλω να πάρω πίσω αυτό που δεν πήρα στην παιδική μου ηλικία. Και εκεί δεν έχεις καθαρό μυαλό. Το τραύμα είναι τραύμα. Ποτέ δεν θεραπεύεσαι πλήρως».
Είναι μάλλον κάπως δύσκολο το dating εν έτει 2025 και όλοι, λίγο ή πολύ, γινόμαστε μάρτυρες αυτού. Κάποιοι δεν καίγονται και τόσο, αρκεί να παιρνούν καλά, σε άλλους όμως όλη αυτή η ανάλωση κοστίζει. «Κάποια στιγμή στο Grindr με είχε ρωτήσει κάποιος “Τι ψάχνεις;”. Και είχα απαντήσει “Τον έρωτα της ζωής μου”. Και μου απαντάει “Στείλε xxx”, γι’ αυτό κι έγραψα το ομότιτλο τραγούδι. Είμαστε σε περίεργες εποχές. Έχει πλάκα, αλλά πολλές φορές, όταν ψάχνεις κάτι πιο βαθύ, είναι και λίγο οδυνηρό. Τα έχουν όλα τα social media».
Η όλη επιτυχία του νέου δίσκου οφείλεται στον ίδιο, φυσικά. Η κυκλοφορία και το promo έγιναν από τον ίδιο, μέσα από εμπνευσμένα χιουμοριστικά βιντεάκια που προωθεί στις προσωπικές του πλατφόρμες και γίνονται viral. Κι, όμως, εκεί που θα περίμενε κανείς κάτι τέτοιο να μη φέρει την αναμενόμενη επιτυχία, ο ίδιος μου λέει πως αυτός ο δίσκος έχει φτάσει σε περισσότερα άτομα, απ’ ό,τι οι προηγούμενοι. Άραγε δεν σκέφτηκε να ζητήσει από μια δισκογραφική εταιρεία να τον υποστηρίξει;
«Τους πρώτους μου δίσκους τους έκανα με τη Minos EMI και είμαι ευγνώμων, απλά στη φάση που είμαι, μου αρέσει πολύ να διαχειρίζομαι εγώ το υλικό μου, αφενός γιατί είμαι λίγο συγκεντρωτικός, αφετέρου γιατί είναι μια πολύ προσωπική δουλειά. Δεν είμαι ένας τραγουδιστής, είμαι τραγουδοποιός. Νιώθω ότι αποκτάω μια πιο προσωπική σχέση, δεν στήνω μια στρατηγική, το κάνω όπως θέλω εγώ, με την αισθητική μου, το χιούμορ μου. Έχω την εντύπωση ότι αν μπουν άλλοι στη μέση, θα μου πουν “κάν’ το έτσι”, “κάν’ το αλλιώς”. Το έκανα εντελώς “my way”. Δεν ξέρω αν αυτός ο δίσκος θα μπορούσε να κυκλοφορήσει από κάποια εταιρεία».
Σε ένα άλλο τραγούδι ακούμε: «Απ' το κλάμα δε μπαίνουν οι φακοί επαφής/ Μιας κι η μόνη αληθινή επαφή που είχα ήταν εμείς/ Με λυγμούς βλέπω βίντεο με σκυλάκια στο TikTok/ Το στομάχι μου με σφίγγει από του ghosting σου το σοκ». Η περίοδος που γράφονταν αυτά τα τραγούδια ήταν πολύ θεραπευτική για τον ίδιο, καθώς μπορούσε μέσα από το κλάμα και την έκφραση των συναισθημάτων του, να αισθάνεται πως ένα κομμάτι θεραπεύεται, αντί να βιώνεται εκ νέου το τραύμα. Παρατηρώ κάτι, όμως. Γιατί όλα τα τραγούδια του Δημήτρη Σαμόλη ακούγονται από τη μία ως αστείες ιστορίες κι από την άλλη ως ένα ηχηρό χαστούκι αλήθειας; Άρα μέσα από το χιούμορ λέμε τις μεγάλες αλήθειες;
«Ισχύει πολύ αυτό που λες. Εμένα το χιούμορ με έχει σώσει πάρα πολύ γενικώς στη ζωή. Από μικρός οτιδήποτε με πονούσε, έβαζα λίγο το χιούμορ και κάπως το ελάφρυνε. Επίσης, μπορείς να πεις μεγάλες αλήθειες μέσα από το χιούμορ και να τις κάνεις λίγο πιο εύπεπτες. Μου αρέσει η οδός του χιούμορ για πολλά πράγματα. Βέβαια, πολλές φορές μπορεί να λειτουργήσει κι αντίθετα και να σε απομακρύνει από τα πραγματικά σου συναισθήματα».
Αναρωτιέμαι αυτόματα αν όλοι οι χωρισμοί έχουν απαραίτητα έναν επικό χαρακτήρα. Είναι πάντα αναγκαία η δραματικότητα; Είναι αναπόφευκτη η έκρηξη; «Χωρισμός light κι αναίμακτος δεν νομίζω ότι υπάρχει, πάντα είναι πολύ επώδυνοι. Αλλά εγώ επειδή είμαι γενικά λίγο drama, το βίωσα πολύ έντονα κι επικά». Δηλαδή τον θρέφει το δράμα; «Πλέον όχι. Θέλω τα δικά σας δράματα και των φίλων μου», μου απαντά γελώντας.
Και αν το έπος του χωρισμού του διδασκόταν πράγματι στα σχολεία, τι θα μαθαίναμε;
«Χαίρομαι πολύ γι’ αυτήν την ερώτηση. Ήμουν στο κρεβάτι του πόνου του χωρισμού και σκεφτόμουν ότι στο σχολείο ήμουν άριστος μαθητής. Και λέω “ποιος χέστηκε;”. Στο σχολείο δεν σου μαθαίνουν τίποτα για την πραγματική ζωή. Βγαίνουμε και δεν ξέρουμε πώς να συνδεθούμε με τους ανθρώπους. Πρέπει, λοιπόν, στα σχολεία να γίνονται ανοιχτές συζητήσεις για τις σχέσεις με τους ανθρώπους. Στα 18 μας δεν ξέρουμε πού πάν’ τα τέσσερα. Δεν ξέρουμε να κάνουμε φιλίες, ερωτικές σχέσεις, επαγγελματικές σχέσεις. Δεν μας προετοιμάζουν».
Τον ρωτάω με ποιο τραγούδι του πιστεύει πως έβγαλε την πιο δυνατή κραυγή του. Μου απαντά με ένα τραγούδι από τον νέο δίσκο, το «Το αγόρι που αγάπησες έχει γκριζάρει». Είναι ένα πολύ ευαίσθητο τραγούδι, το πιο εσωτερικό του δίσκου, στο οποίο κάνει μια προβολή στο μέλλον και φαντάζεται τον εαυτό του στα 80 του, να αναμετριέται με τα θέματα της μοναξιάς, της νοσταλγίας και το πέρασμα του χρόνου, το οποίο αντιμετωπίζει με ρεαλισμό.
«Νιώθω καλά όσο μεγαλώνω, μου αρέσει. Στα 30 μου δεν ήξερα τι μου γίνεται. Τώρα πατάω πολύ πιο γερά στα πόδια μου και νιώθω ότι είμαι και πιο ωραίος. Και προς μεγάλη μου έκπληξη έχω περισσότερη επιτυχία τώρα απ’ ό,τι μικρότερος. Είναι κι ένα σύνδρομο των ανθρώπων, που τους αρέσουν λίγο οι μεγαλύτεροι».
Ένα πράγμα για τον οποίο τον εκτιμώ, είναι για το ότι έχει μιλήσει ανοιχτά για το bullying που βίωσε ως παιδί επειδή δεν έπαιζε μπάλα και έκανε παρέα με κορίτσια. Και με αυτές τις δηλώσεις έδωσε κάπως δύναμη σε όσους πέρασαν τα ίδια. Άραγε ο Δημήτρης Σαμόλης έχει συγχωρήσει τους εκφοβιστές του;
«Δεν ξέρω αν έχω φτάσει εκεί ακόμα. Δεν έχει να κάνει τόσο μ’ αυτούς. Είναι πιο πολύ σαν να έχω θυμό με εμένα, επειδή δεν με υπερασπιζόμουν. Σαν να ένιωθα ταπείνωση επειδή δεν έκανα κι εγώ επίθεση και απλώς πάγωνα. Μου έχει συμβεί και στην ενήλικη ζωή αυτό και μου φαίνεται πιο επώδυνο. Οπότε, πιο πολύ προσπαθώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου.
Δεν με νοιάζουν οι εκφοβιστές μου, χέστηκα. Εγώ είμαι το ζήτημα. Πρόσφατα, όμως, σε μια δουλειά που υπέστην κάτι άσχημο, έφυγα. Ήταν λες και πήρα τη δύναμή μου πίσω. Ένιωσα πολύ δυνατός. Είναι σαν να υπερασπίζεσαι το μικρό παιδί μέσα σου, αυτό το παιδί που δεν υπερασπίστηκαν ούτε οι γονείς, ούτε οι δάσκαλοί σου κι εσύ έρχεσαι και λες “όχι, εγώ τώρα θα σε προστατεύσω”».
Κι όμως, παρά το μεγάλο τραύμα που ακόμα και στην ενήλικη ζωή χάσκει σε κάθε άνθρωπο που έχει βιώσει εκφοβισμό ως παιδί, ο Δημήτρης Σαμόλης έχει δηλώσει πως όλο αυτό είχε ως αποτέλεσμα να βγάλει μιαν άμυνα και να σκληρύνει, για να μη δείχνει τα συναισθήματά του, κάτι που του πήρε πολύ καιρό για να ξεπεράσει.
«Εγώ μπορεί να μην απαντούσα στους εκφοβιστές μου, αλλά έγινα πολύ νευρικός κι εξωστρεφής, ούτως ώστε να μη μου κάνουν bullying. Αυτό με έκανε σκληρό, με αποτέλεσμα να χάσω την επαφή με τα συναισθήματά μου κι έπρεπε να διανύσω μια τεράστια πορεία για να μαλακώσω, να φύγει όλη αυτή η πανοπλία που φόρεσα για να μην πληγωθώ».
Και οι σχέσεις του με τους γύρω του; Επηρεάστηκαν από αυτό το τραύμα; «Πολλές φορές, αυτοί που έχουμε υποστεί bullying, με έναν πολύ ύπουλο τρόπο, κάνουμε και εμείς bullying στους άλλους. Το είπε πολύ ωραία η θεραπεύτρια μου, ότι “ενδοβάλλουμε τον θύτη μας”. Το αντιλαμβάνομαι. Μπορεί να το κάνω με ύπουλο τρόπο στους φίλους μου και στους συντρόφους μου, με περίεργα σχόλια, λίγο επικριτικά και ειρωνικά. Οπότε με αυτόν τον τρόπο με έχει επηρεάσει. Πλέον δεν θέλω να με δικαιολογώ. Από τη στιγμή που δουλεύω με τον εαυτό μου, μαζεύομαι και ζητάω συγγνώμη».
Στην ερώτηση για το αν έχει νιώσει αληθινά αγαπητός από την οικογένεια, τους φίλους και τους συντρόφους του, ο Δημήτρης Σαμόλης δεν έχει κάποια αμφιβολία, απαντά χωρίς περιστροφές «ναι». Είναι ένας άνθρωπος που έχει εξελιχθεί πολύ μέσα από την ψυχοθεραπεία κι έχει εκφραστεί δημόσια γι' αυτό, οπότε τον ρωτάω αν οι γονείς μας επηρεάζουν το ποιους ανθρώπους ερωτευόμαστε.
«Πάρα πολύ. Νομίζω πως, όλοι κάπως ψάχνουμε τον μπαμπά μας ή τη μαμά μας σε μια σχέση. Όταν γίνεσαι οικογένεια με τον άλλον, πας και προβάλλεις τη μαμά ή τον μπαμπά σου, οπότε πώς να κάνεις σεξ με τη μαμά ή τον μπαμπά σου; Εκεί θέλει αντίσταση, να μη μπεις σε αυτό το μοτίβο και να πεις ας πούμε “όχι, δεν μπορώ να ζητάω από τον σύντροφό μου να μου κάνει όλα τα χατίρια, δεν είναι η μαμά μου ή ο μπαμπάς μου”. Τα όρια είναι αγάπη και πρέπει να τα βάζουμε».
Η άρνηση του πατέρα του να ασχοληθεί ως παιδί με την υποκριτική ήταν τραυματική για τον ίδιο, αν και, όπως μου λέει, ενστικτωδώς από μικρός έχει μια τάση να μετουσιώνει τα αρνητικά σε θετικά. «Σε εμένα δηλαδή λειτούργησε ως καύσιμο για να του αποδείξω ότι έχει άδικο. Θα προτιμούσα να μην το είχα κάνει, δηλαδή να είχα την έγκρισή του. Αλλά αναγκάστηκα να πεισμώσω». Αποζητά ακόμα την αποδοχή από τον πατέρα του, παρ’ όλο που έχει πάρει ένα κομμάτι, αλλά στις σχέσεις του προσπαθεί να μην το κάνει.
Τα παιδικά του χρόνια προτού λάβει μέρος στον θίασο της «Μελωδίας της Ευτυχίας», της τελευταίας θεατρικής παράστασης της Αλίκης Βουγιουκλάκη, ήταν αρκετά θλιμμένα. «Δεν ένιωθα ασφαλής ούτε στο σχολείο, ούτε μέσα στο σπίτι. Επειδή δεν προέρχομαι από μια καλλιτεχνική οικογένεια, οι γονείς μου ήταν δημόσιοι υπάλληλοι και μεγάλωσα σε μια δυτική συνοικία, στο Αιγάλεω, δεν υπήρχε πρόσφορο έδαφος, δεν μπορούσα να βρω τον κύκλο μου. Στη “Μελωδία της Ευτυχίας” ένιωσα ότι ανοίγει ένα παράθυρο κι ότι μπορείς να ακολουθήσεις κάτι που σου αρέσει».
Μιλώντας για επιρροές, μου περιγράφει πως ανήκει στη γενιά που άκουγε όλα τα είδη μουσικής, οπότε ξέρει και από Βίσση, Βανδή, Ρουβά. Όντας, όμως, ταυτόχρονα κι ένα παιδί που συμμετείχε στη «Μελωδία της Ευτυχίας» και μετά στην παιδική χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου, όπου έκανε πολυφωνικά, και τραγουδούσε Χατζιδάκι και Θεοδωράκη, το εύρος των ακουσμάτων του διευρύνθηκε ακόμα περισσότερο: «Μπορώ να ακούσω τα πάντα, από Νατάσα Θεοδωρίδου μέχρι Σοστακόβιτς και K-pop. Και νομίζω ότι κάπως έτσι είναι και οι περισσότεροι σήμερα, δεν κολλάνε στα είδη».
Στα πρόσωπα που τον επηρέασαν, μου αναφέρει την οικογένειά του, αλλά και την Βουγιουκλάκη, που ήταν μια φιγούρα που θα θυμάται.
«Την έζησα στον τελευταίο της χρόνο κι αφού πέθανε έψαξα τη ζωή της και θυμάμαι ότι κάπως ο δυναμισμός της ήταν για εμένα ένα πρότυπο. Σκέψου ότι τη δεκαετία του ’60 ήταν η γυναίκα που πήγε στην εταιρεία παραγωγής της και διεκδίκησε αστρονομικά για την εποχή χρήματα, ανοίγοντας τον δρόμο για πολλούς καλλιτέχνες να ανεβάσουν το κασέ τους. Αυτό ήταν τεράστιο. Ένα κοριτσάκι εκείνη την εποχή έκανε κανονικό deal, που στις μέρες μας δεν κάνει κανείς. Οπότε αυτό υπήρξε για εμένα ένα σύμβολο ότι τα πράγματα τα κάνουμε εμείς όπως θέλουμε, όχι όπως τα βρίσκουμε».
Τελικά είχε ταλέντο η Αλίκη; Πώς αποτιμά την καλλιτεχνική της αξία;
«Φυσικά. Ήταν σπουδαίο ταλέντο η Αλίκη. Το ότι η ίδια τυποποιήθηκε σε μια λαμπερή περσόνα επειδή ήξερε ότι αυτό αγαπάει ο κόσμος, ήταν δική της επιλογή. Και δεν της βγήκε και άσχημα. Κι ακόμα κι αν λένε κάποιοι ότι είχε μια αυταρέσκεια, so what; Λες και οι υπόλοιποι καλλιτέχνες δεν είναι αυτάρεσκοι. Πιστεύω πως οι άνθρωποι αποσυντονίζονται με οτιδήποτε είναι έξω από τον μέσο όρο. Όταν δεν μπορούν να σε βάλουν σε κατηγορία ή καλούπι, τους αποσυντονίζει. Η Αλίκη ήταν μια τέτοια περίπτωση. Δεν ήταν ηθοποιός, ήταν η Αλίκη. Δεν υπήρχε κάτι παρόμοιο πριν από αυτήν, ούτε μετά. Οπότε αυτό είναι δύσκολο να το αποκωδικοποιήσεις. Κι αν την παρακολουθήσεις και μέσα από τις συνεντεύξεις της, θα δεις ότι είχε απόλυτη συναίσθηση του ποια είναι, των εκπτώσεων που έκανε. Τα έκανε όλα πολύ συνειδητά. Τη θαυμάζω και είμαι πολύ περήφανος και ώρες ώρες δεν το πιστεύω κιόλας ότι έχω συνεργαστεί μαζί της».
Άραγε του κόστισε ο θάνατός της;
«Θυμάμαι ότι ήμουν στην κατασκήνωση και ήρθε και με πήρε η μητέρα μου για να πάμε στην κηδεία. Ναι, μου κόστισε. Μεγαλώνοντας όμως συνειδητοποίησα τον αντίκτυπο που είχε. Ακόμα και σήμερα είναι ένα hot όνομα που πουλάει. Και πέρα από αυτό, κάτι βλέπουμε όλοι σ’ αυτήν, κάτι μας κάνει. Η Αλίκη αγκάλιασε μέσα της κάτι για το οποίο εμείς ντρεπόμαστε: την αθωότητα, αυτό που στις μέρες μας λέμε “cringe”. Πιστεύω ότι πολλές φορές θα θέλαμε να είμαστε κι εμείς κάπως έτσι. Απενοχοποιημένοι. Και σκέψου ότι η ίδια είχε αποδεχθεί την θηλυκότητά τους, ενώ σήμερα πολλές γυναίκες τη σαρκάζουν. Καταλαβαίνω, βέβαια, ότι περνάμε σε μια γενιά που θέλουμε να αποτινάξουμε τον ζυγό των φύλων κι αυτό είναι ok, αλλά ακόμα κι αυτό το κομμάτι της έχει κάτι που μας κάνει να το κοιτάζουμε και να χαμογελάμε».
Η κουβέντα για τις ταμπέλες που προσπάθησαν να κολλήσουν στην Αλίκη με οδηγεί συνειρμικά στις ταμπέλες που προσπάθησαν και προσπαθούν να κολλήσουν στον ίδιο. «Για τους εμπορικούς είμαι πολύ εναλλακτικός και για τους έντεχνους είμαι πολύ χαρούμενος. Όταν αντιλαμβάνομαι ότι θέλουν να με χωρέσουν σε μια συγκεκριμένη ταμπέλα, αντιδραστικά κάνω κάτι άλλο. Είμαι ό,τι θέλω».
Του ζητώ να μου διαβάσει μερικά ωραία σχόλια που ξεχωρίζει από το TikTok. Τον λατρεύουν. Η σχέση του με την επιτυχία είναι κάπως αμφίρροπη. Από τη μία έχει διευρύνει το fanbase του, πράγμα σπουδαίο γιατί όλο και περισσότεροι γνωρίζουν ποιος είναι, από την άλλη όμως καλείται να διαχειριστεί και τη σαπίλα στα σχόλια των δημοσιεύσεών του. «Υπάρχει ένας πυρήνας, που έρχεται στα live μου και νομίζω ότι με αυτόν τον δίσκο διευρύνθηκε. Αυτό έχει και αντίκτυπο. Ας πούμε πριν δεν λάμβανα hate comments, τώρα δέχομαι. Δεν μου είναι ευχάριστο, αλλά πλέον καταλαβαίνω ότι δεν έχει να κάνει με εμένα. Ακόμα κι αυτά που λέω εγώ για τους άλλους, έχουν να κάνουν με εμένα».
Για το τέλος, έχω δύο ερωτήσεις να του απευθύνω. Η πρώτη είναι γιατί πιστεύει ότι ερωτευόμαστε ανθρώπους που μας θυμίζουν το τραύμα μας.
«Γιατί είναι η γνωστή μας περιοχή, αισθανόμαστε οικειότητα σε αυτό», μου δίνει μια εξήγηση. «Αν στην ενήλικη ζωή συντονιστούμε με ένα αντίστοιχο τραύμα που έχουμε βιώσει στην παιδική ηλικία, μας είναι ξαφνικά κάτι οικείο. Είναι αυτό που λέμε “όμοιος ομοίω αεί πελάζει”. Ρε παιδί μου, όταν συναντιόμαστε με ανθρώπους, ασχέτως εμφάνισης, ξαφνικά κάτι νιώθεις κάποιες φορές. Είναι αυτό, νομίζω. Έχεις ένα παρόμοιο τραύμα και συντονίζεσαι».
Και η δεύτερη ερώτηση είναι ποια αλήθεια του του πήρε καιρό να αποδεχτεί. «Ότι μπορώ να γίνω πολύ εύκολα τοξικός. Είχα λίγο άρνηση σε αυτό, δεν το συνειδητοποιούσα μέχρι που μου το επισήμαναν οι φίλοι μου, οι σχέσεις μου, η θεραπεία. Η τοξικότητά μου».
Είναι ok να είμαστε τοξικοί; «Είναι αναπόφευκτο, αλλά δεν πρέπει να το δικαιολογούμε. Εγώ τουλάχιστον έχω μια πρόθεση να μην το κάνω. Τα σκατά σου πρέπει να τα κρατάς για τον εαυτό σου. Δεν σου φταίει ο άλλος σε κάτι. Θα μας ξεφύγουν πράγματα, προφανώς, αλλά δεν μπορείς και να είσαι “Εγώ έτσι είμαι”».
Αναφορικά με τα μελλοντικά του σχέδια και τα όσα παρουσιάζει αυτόν τον καιρό, ο Δημήτρης Σαμόλης προετοιμάζεται για ένα μεγάλο live, στις 4 Νοεμβρίου, στη σκηνή του Σταυρός του Νότου Club, όπου θα παρουσιάσει τον νέο δίσκο, αλλά και παλιά κομμάτια και διασκευές. Κι ενώ οι «Στρακαστρούκες», συνεχίζονται ακάθεκτες, έχει ήδη ξεκινήσει να γράφει τα νέα του τραγούδια και το νέο του θεατρικό του έργο.
Ακολουθήστε το Reader στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις και τα νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
