Στη μυθολογία της heavy rock και ροκ εν ρολ σκηνής στην Ελλάδα, οι Nightstalker είναι σίγουρα το σημείο αναφοράς στον χάρτη. Με πορεία σχεδόν 30 χρόνων, η μπάντα με τον αγγλικό στίχο και βάση την Αθήνα, σε μια συνέντευξη πριν είκοσι χρόνια, έλεγε πως, για το μέλλον, πως το μόνο που τους νοιάζει, είναι να παίζουν μουσική. Σήμερα, συζητάμε για την πορεία τους ως τον νέο δίσκο, το πιο τολμηρό ταξίδι τους έως τώρα.
Με τίτλο «Return From The Point of No Return», ο νέος δίσκος των Nightstalker είναι το έβδομο στούντιο άλμπουμ τους και μιλάει για ιστορίες υπέρβασης. Για τη νέα τους αυτή δουλειά, οι Nightstalker θα δώσουν δυο συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, πριν από αυτές όμως, βάζουμε στο τέρμα τον νέο δίσκο από την αρχή και μιλάμε με τον ιδρυτή και frontman Αργύρη Γαλιατσάτο (Argy) και τον μπασίστα Ανδρέα Λάγιο, για όσα έχουν συμβεί για περισσότερες από τρεις δεκαετίες, με τους Nightstalker πάνω στη σκηνή.
«Θέλαμε απλώς να παίζουμε μουσική»
Αργύρης: «Η ιδέα προέκυψε την περίοδο λίγο μετά τον στρατό, εγώ και άλλος ένας φίλος, ο Ηλίας, φτιάξαμε ένα γκρουπάκι γιατί θέλαμε απλώς να παίζουμε μουσική. Έπαιζε αυτός κιθάρα και εγώ ντραμς. Δεν είχαμε καν μπασίστα τότε, έπαιζε μπάσο ένας τρίτος κιθαρίστας που είχε φέρει ο φίλος μου. Πηγαίναμε σε ένα στούντιο και παίζαμε, το οποίο το είχε ένας τύπος που είχε και μια δισκογραφική εταιρεία. Αυτός έψαχνε για συγκροτήματα κλπ, μας άκουσε εκεί σε μια πρόβα και του αρέσαμε.
Τότε δεν είχαμε καν όνομα. «Άντε να βρούμε» λέμε. Είχαν εκεί ένα αγγλοελληνικό λεξικό οπότε πήγαμε σε ένα πάρκο μετά την πρόβα, για να βρούμε το όνομα. Κάπου εκεί, πέσαμε τυχαία πάνω στο Nightstalker, μας άρεσε πολύ και ηχητικά και το κρατήσαμε. Όλα αυτά, κάπου στα Εξάρχεια το 1989…
Το 1992 και μετά ήρθε μπασίστας ο Ανδρέας στην μπάντα, τότε δεν είχαμε καν στον νου μας τι θα ακολουθούσε. Η δεκαετία εκείνη έφερε στη μπάντα και περισσότερο κόσμο, με κάθε νέο άλμπουμ, ερχόταν και κάτι παραπάνω».
Ανδρέας: «Αξίζει να πούμε ότι εκείνη την εποχή, το να υπάρχουν μικρές, ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες ήταν κάτι το απίθανο. Είχαν αρχίσει να ξεπετάγονται κάποιες που ενδιαφέρονταν γι’ αυτούς τους ήχους. Τότε, ακόμα βλέπανε μαλλί μακρύ και metal outfit και σε δείχνανε, λέγανε τι είναι αυτός».
«Δεν υπήρχε τότε σκηνή ή label για να βγάλεις δίσκο. Τότε άρχισε να φτιάχνεται η ροκ και η ανεξάρτητη σκηνή, η πανκ ήταν λίγο πιο οργανωμένη. Φυσικά, πάντα υπάρχει ο κόσμος που ψάχνεται και θέλει να ψαχτεί με τέτοια μουσική και μόνο έτσι γίνεται».
Πήγαινες στο δισκάδικο, έψαχνες μουσική και ρωτούσες αυτούς που δούλευαν εκεί τι να ακούσεις. Έτσι γνώρισα πολλούς ανθρώπους από τον χώρο. Από σκηνές τότε υπήρχε μόνο το An Club και το ΡΟΔΟΝ».
Ανδρέας: «Δεν έγινε ποτέ κάποιο μπαμ στην μπάντα, η αναγνωρισιμότητα ήρθε σταδιακά. Στα 90s είχαμε κάνει καλές δισκογραφικές δουλειές, αλλά ακόμα δεν το είχε πάρει χαμπάρι ο κόσμος, μας ακολουθούσε σιγά σιγά. Θυμάμαι μια φορά στις αρχές μας, είχα μπει σε ένα ταξί στον Βύρωνα και ακούω στο ραδιόφωνο να παίζει Nightstalker και του λέω “Εγώ παίζω εκεί!” “Έλα ρε!”, τρελαθήκαμε και οι δύο (σ.σ. γέλια)».
Αργύρης: «Μια τεράστια στιγμή σίγουρα ήταν, όταν παίξαμε με τους Ramones στο ΡΟΔΟΝ. Το προηγούμενο βράδυ ήμασταν στο σπίτι μου, βλέπαμε MTV και ξαφνικά είδαμε τους Ramones και ήμασταν σε φάση “Παίζουμε μαζί τους ρε φίλε”, είχαμε τρελαθεί. (σ.σ. γέλια). Τη νύχτα του live, ήρθαν κατευθείαν από το αεροδρόμιο και θυμάμαι τον Joey να μας βλέπει από τα backstage όσο παίζαμε και να γουστάρει μαζί μας. Δεν το πίστευα».
«Τώρα πια έρχονται στα live, τα εγγόνια αυτών που μας ακούν από το ξεκίνημά μας»
Ανδρέας: «Μέχρι σήμερα έχουμε κρατήσει ένα ύφος στην μπάντα. Μας νοιάζει πρώτα απ’ όλα να σεβόμαστε το κοινό μας. Μιλάμε με τον κόσμο, έχουμε επαφή μαζί τους και τους ακούμε. Τόσα χρόνια αυτοί μας στηρίζουν».
Αργύρης: «Τώρα πια, έρχονται στα live τα εγγόνια αυτών που μας ακούν από τις αρχές. Ή βλέπεις άλλους να έρχονται με τα παιδιά τους».
Ανδρέας: «Στα live ζούμε κάθε φορά απίστευτες στιγμές. Έχουν γίνει βέβαια και ακραία σκηνικά. Ένα που θυμάμαι πολύ έντονα, ήταν στα 90s, ένας μεθυσμένος στο An Club που έρχεται μπροστά μου και ξαφνικά κοπανάει το μπάσο μου. Έχουν συμβεί και τέτοια δηλαδή…»
Αργύρης: «Από live που να μας έχουν μείνει... Σ’ ένα χωριό στη Γερμανία που παίζαμε, μάς έκανε εντύπωση γιατί το κοινό από κάτω, μας κοίταζε καλά καλά όσο παίζαμε, δεν κουνιόταν, δεν μιλούσε. Σκεφτόμασταν αν τους αρέσει, αν δεν τους αρέσει… Τελικά μας είπαν στο τέλος ότι «δεν κάνουμε φασαρία γιατί δείχνουμε σεβασμό στους μουσικούς» . Άλλη νοοτροπία τελείως…
Ή μετά τον COVID-19, που άρχισαν να επιτρέπονται τα live, κάναμε ένα στην Τεχνόπολη αλλά έπρεπε ο κόσμος να είναι καθιστός και να τηρούμε τα μέτρα ασφαλείας. Ήταν παράξενο αλλά θέλαμε τόσο πολύ εκείνη την περίοδο να παίξουμε μουσική, που και ξαπλωτοί θα παίζαμε».
«Ένα τραγούδι για τους φίλους μας»
Αργύρης: Το ενδιαφέρον με το «Children of the Sun» είναι ότι το είχαμε πολλά χρόνια αλλά δεν μπορούσαμε να το φτιάξουμε σαν κομμάτι και αφού το φτιάξαμε, δεν το παίζαμε ούτε στα live μας.
Ανδρέας: Αναγκαστήκαμε να το παίξουμε γιατί το ζητούσε ο κόσμος μετά το video clip που κάναμε με τους φίλους μας. Με αυτό το κομμάτι άρχισε να έρχεται και κόσμος εκτός σκηνής και μάς μιλούσε. Λέω μια μέρα στον Αργύρη: «Μήπως σήμερα να μην παίξουμε το κομμάτι» και μου λέει «τι λες ρε δεν θα μας αφήσουν να φύγουμε!» (σ.σ. γέλια).
Αργύρης: Την ιδέα για το video clip πάντως την είχε ο Ανδρέας. Με παίρνει μια μέρα τηλέφωνο και μου λέει πως θέλει να πάρει όλους τους φίλους μας να έρθουν να κάνουμε βίντεο κλιπ. Όταν του είπα για ποιο τραγούδι και μου απαντάει «Μόνο στο Children of the Sun» ταιριάζει και πράγματι.
Είναι και αισιόδοξο κομμάτι οπότε έφερε κι άλλο κόσμο που ήθελε να γίνει μέρος της κοινότητας, όπως είπε και ο Ανδρέας. Όταν έφτασε θυμάμαι το 1 εκατομμύριο views ήμασταν στην Κύπρο και δεν το πιστεύαμε. (σ.σ σήμερα έχει 9,3 εκατομμύρια)».
Ανδρέας: «Στο εξωτερικό έχουν μάθει πως εδώ στην Ελλάδα έχουμε πολύ κόσμο που στηρίζει τη σκηνή και τους κάνει και εντύπωση κι’ όλας, γιατί είμαστε μικρή χώρα. Σε μεγαλύτερες χώρες του Νότου, όπως η Ιταλία ή Ισπανία, δεν υπάρχει τόσο μεγάλη σκηνή. Γι’ αυτό και πολλές μπάντες θέλουν να έρχονται Ελλάδα γιατί ξέρουν ότι θα κάνουν ωραίο live».
Όταν οι Nightstalker κατεβαίνουν από τη σκηνή
Αργύρης: «Στο σπίτι θα ακούσω διάφορα είδη μουσικής. Βάζω κάτι ethnic, κάτι αφρικάνικα ακούσματα, επειδή έχω ακούσει πολύ ηλεκτρισμό, θέλω να ακούω και κάτι σε πιο φυσικό ήχο και διαφορετικά πράγματα, για να μην συνηθίζει το αυτί».
Ανδρέας: «Θες να ξέρεις και σαν μουσικός, τι νέο παίζει. Είμαι γενικά πιο oldschool, μ’ αρέσει πολύ να πηγαίνω ακόμη σε δισκάδικα και να ανακαλύπτω μουσική, να πηγαίνω σε συναυλίες, να βλέπω τι γίνεται. Πάω σε jazz συναυλίες και συναντώ μαλλιάδες σαν και μένα (σ.σ. γέλια). Από ελληνικές μπάντες, πάω συχνά στα live των Lostre. Το να βγαίνω το βράδυ και να πηγαίνω σε συναυλίες είναι το αγαπημένο μου. Μ’ αρέσει η νυχτερινή ζωή, είναι πολύ ζωντανή η Αθήνα το βράδυ, έχει παντού live. Βλέπω ότι έχει γίνει το νέο είδος διασκέδασης η συναυλία».
«Return From The Point of No Return»
Αθήνα: Παρασκευή 11 Απριλίου @ Gagarin 205
Εισιτήρια: cometogether.live/event/nightstalker-presenting-live-new-album
Θεσσαλονίκη: Παρασκευή 9 Μαΐου @ Principal Club Theater
Εισιτήρια: www.more.com/gr-el/tickets/music/nightstalker
Το άλμπουμ κυκλοφορεί από την Heavy Psych Sounds και είναι διαθέσιμο σε διάφορες εκδόσεις βινυλίου, σε CD digipack και ψηφιακά.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
