Αν ήσουν στο ΟΑΚΑ απόψε, είσαι ήδη κομμάτι της ιστορίας. Έχουν περάσει λίγες μόνο ώρες από τη μεγαλειώδη πρώτη συναυλία του ΛΕΞ στην Αθήνα και ο συνειρμός των σκέψεων δεν με αφήνει να κοιμηθώ και τόσο γρήγορα. Και λογικό. Κάτι λένε για 60.000. Τουλάχιστον. Δεν έβλεπες πού τέλειωνε το πλήθος. Το μόνο σίγουρο είναι, πως, 60.000 ταπεινοί και πεινασμένοι φώναξαν «Πού ‘σαι, ρε ΛΕΞ;», σε μια συναυλία που μετατράπηκε σε κοινό βίωμα δίχως κανενός είδους επιβεβλημένη μαζικότητα. Με σφυγμούς συγχρονισμένους. Και πως, ακόμα και όσοι βρέθηκαν εκεί λόγω FOMO, έχουν ήδη σπεύσει να googlάρουν για τον ΛΕΞ και τα τραγούδια του.
Η αλήθεια είναι πως δεν είχαμε ανάγκη από ένα σόου, αλλά από κάποιον που θα μας γυρίσει τον καθρέφτη και θα μας πει: «Ναι, φιλαράκι μου, αυτό που νιώθεις είναι αληθινό. Δεν είσαι μόνος. Είμαστε μαζί σε αυτό και κουβαλάμε όλοι το ίδιο».
Χιλιάδες δικά του παιδιά, μικρά και μεγάλα, περίμεναν από νωρίς έξω από το ΟΑΚΑ, περιμένοντας να εισέλθουν στο χώρο της συναυλίας. Στο ταξί ο οδηγός μας έλεγε ότι έκανε 5 φορές τη διαδρομή μέχρι το γήπεδο και πως ήμασταν η μόνη παρέα που του είπε ότι μένει στην Αθήνα. Όλοι οι υπόλοιποι ήρθαν από άλλα μέρη της χώρας. Σιγά σιγά ο κόσμος άρχισε να πληθαίνει.
Μπορεί οι πρώτες ρίμες να άργησαν, ωστόσο το vibe ήδη χτιζόταν. Άνθρωποι από διαφορετικές γενιές, περιοχές, πόλεις, με διαφορετικές ιστορίες και αναφορές, αλλά με την ίδια ανυπομονησία. Άνθρωποι στην ίδια συχνότητα που θέλησαν να αναμετρηθούν με τις ελλείψεις τους. Από τα ηχεία έπαιζαν τα beats που μας προετοίμαζαν.
Λίγο μετά τις εννιά, όταν το σκοτάδι είχε ήδη πέσει για τα καλά, τα φώτα της σκηνής σβήνουν για την έναρξη. Ο ΛΕΞ δεν χρειάστηκε ούτε ένα δυνατό intro, ούτε φανφάρες, ούτε πυροτεχνήματα για να κάνει το ΟΑΚΑ να σειστεί. OK, κάποια πυροτεχνήματα έσκασαν, αλλά ο παλμός είχε ήδη ξεσπάσει. «3000 στροφές», «Από τους υπονόμους», “Vittorio”, «Άιντα Τζόνυ», είναι τα πρώτα τραγούδια που ραπάρει ο ΛΕΞαρος. «Αθήνα, είσαι εδώ;», θα τον ακούσουμε να λέει στον χαιρετισμό του. Ιστορίες από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας στη χαβούζα, στο γούπατο. Αυτή είναι η εργατική του ύλη, την οποία χειρίζεται όχι ως απόκληρος του κόσμου, αλλά περισσότερο ως παρατηρητής και ψαχουλευτής, που αφουγκράζεται ανάσες και συγκρατεί μυρωδιές. Όλοι γύρω μου τραγουδούν. Γνωρίζουν κάθε λέξη. Νιώθουν κάθε νόημα, σαν να τα έχουν ζήσει όλα αυτά. Σαν να έχουν ζήσει στο δρόμο, να έχουν σχετιστεί με αλκοολικούς και αρρωστάκια και να έχουν μυρίσει τα λουλούδια που φυτρώνουν μες την άσφαλτο. Ριγμένοι στα στενά και στις καβάντζες, με τσιγάρα και σκέψεις. Ανάμεσα στις ρίμες, συνθήματα για την Παλαιστίνη και σημαίες που δεν έπαψαν στιγμή να κυματίζουν.
Στο μεγάλο κι ευρύχωρο stage, το σκηνικό θυμίζει ένα από τα πολλά 24ωρα καταστήματα της Θεσσαλονίκης, τοποθετημένο κάπου έξω από την πόλη, ίσως πάνω σε κάποιον μεγάλο δρόμο. Δίπλα του ένα πάρκινγκ, όπου συχνάζουν νέοι με τις μηχανές τους. Πιο μακριά, τα βουνά και ένα δάσος από κεραίες. Μέσα από το 24ωρο είδαμε τον ΛΕΞ από τις οθόνες να μοιράζεται μαζί μας τους πρώτους στίχους του. Θα ακούσουμε κι άλλα τραγούδια από τον τελευταίο, αλλά και από τους προηγούμενους δίσκους του «Ταπεινοί και Πεινασμένοι», «2XXX», «Metro», «Γ.T.K.». Τραγούδια, όπως τα «Φ.Κ.Α.», «Το παράθυρο μου», «Καταδίκη», «Κοράκια», “Cognac”, «Φράχτης», «Μουσική για τσόγλανους» μας ξεσηκώνουν. Γύρω μας τα καπνογόνα ανάβουν το ένα μετά το άλλο και η νύχτα γίνεται κόκκινη. Οι στίχοι του Θεσσαλονικιού δεν ήταν μόνο ρίμες· ήταν δρόμοι, βήματα, τσιγάρα στα πεζοδρόμια, μάτια άγρυπνα, σκιές που φοβούνται, αίμα που βράζει. Κάθε λέξη και μια εξομολόγηση, πάνω σε beat που δεν χορεύονται, μονάχα περπατιούνται.
Όλα τα αλάνια, που παίζουν σε γήπεδο, αλλά δεν ξέρουν ούτε ένα άθλημα, φώναξαν από το στήθος τους κάθε μπάρα του, στο φως των καπνογόνων. Εκείνος σίγουρος, με clean flow και ακατέργαστο vibe. Ναι, ήμασταν στην πρωτεύουσα, κάτω από τον αθηναϊκό ουρανό, όμως για μια στιγμή επιθυμία όλων μας ήταν να μυρίσει λίγο φθινόπωρο στο λιμάνι και να φυσήξει ο Βαρδάρης. Αυτή τη σπουδαία, ιστορική νύχτα, ο ΛΕΞ ανέβηκε για να σαρώσει τη σκηνή, όμως δεν ήταν μόνος του. Τα φιλαράκια που ανέβασε στη σκηνή, όπως ο Zinon, ο HGEMONA$, ο SADAM, ο Mikros Kleftis και Tsaki κράτησαν τον παλμό με δυνατά κομμάτια, σε κάποια από τα οποία συμμετείχε και ο ίδιος.
Δύο από τις πιο ξεχωριστές στιγμές του live ήταν, όταν στο τραγούδι «Αλήτικη αγάπη» ανέβηκαν στη σκηνή τα μέλη μιας παιδικής χορωδίας. Ντυμένα στα άσπρα, τα πιτσιρίκια μάς θύμισαν πως περάσανε τα χρόνια και παρά τις αλλαγές, ο καθένας από εμάς είναι ακόμα εκείνο το παιδί που αντέχει. Η δεύτερη ξεχωριστή στιγμή, η πιο απρόβλεπτη, η πιο συγκλονιστική, ήταν όταν ο ΛΕΞ κάλεσε στη σκηνή την «κυρία Χαρά». Κι εκεί μπροστά μας εμφανίζεται πάμφωτη η Χάρις Αλεξίου. Και μήπως είμαστε υπερβολικοί και συνεπαρμένοι από το δέος ή τα ρούχα της μας θυμίζουν πράγματι τα χρώματα της παλαιστινιακής σημαίας;
Με αφορμή τη συνεργασία της Αλεξίου και του ΛΕΞ στο «Φύγε», που τραγουδήσαμε όλοι με μια φωνή, αξίζει να σημειωθεί πως η μαγεία του μητρικού χαδιού, που αφήνει η άκοσμη φωνή της πάνω σου, είναι διαχρονική και δεν ξεφτίζει με τίποτα. Σα να θέλει να κάνει χώρο, να φυσήξει με τη φωνή της ανάμεσα στα μαύρα σύννεφα για να βγει λίγο φως σε αυτές τις δύσκολες, σκοτεινές εποχές. Κι αυτό το νιώσαμε στο πετσί μας. Και για καλλιτέχνες, όπως ο ΛΕΞ, το να μπορούν να καμαρώνουν για μια ερμηνεία δίπλα στη φωνή της Μεγάλης Κυρίας, είναι ίσως ό,τι πιο κοντινό σε βασιλικό κάλεσμα μπορεί να ζήσει κανείς. Γι’ αυτό και η μόνη ελπίδα είναι να διαφυλάξουμε τον πολιτισμό μας, την παιδεία μας, τις αξίες μας απ΄ όπου κι αν προέρχονται και να μην σαμποτάρουμε αυτήν την περιουσία με την πρώτη ευκαιρία (αυτό για όσους είχαν σπεύσει να σχολιάσουν αρνητικά αυτή τη συνεργασία).
Μετά από αυτό το θαύμα, η βραδιά συνεχίστηκε με τα «Όχι σήμερα», όπου ο ΛΕΞ μας έδειξε πως το έκανε να φαίνεται εύκολο, αλλά και τις «Νυχτερίδες». Η στιγμή για έναν ακόμη καλεσμένο είχε φτάσει, με τον Vlospa να ανεβαίνει και να μας παρασέρνει με το «Μεσάνυχτα» και “Mektoub”. Ο ΛΕΞ παίρνει τη σκυτάλη για τα «Τίποτα στον κόσμο», “Air Max” και «24ωρα». Τα αλάνια του ανεβαίνουν στη σκηνή κι εμείς τον βλέπουμε ψηλά, να ραπάρει ανεβασμένος στο σκηνικό: «Τα παιδιά έξω από τα εικοσιτετράωρα/Δεν κοιμούνται ποτέ, κάνουν ραπ και δουλειές/Τα παιδιά έξω από τα εικοσιτετράωρα/Είναι ομάδες πολλές κι άλλες τόσες φυλές». Γιατί «κατά βάθος, όλοι ζούμε σε ταινίες, λατρεύουμε το χρώμα που 'χει ο Ήλιος όταν κρύβεται στις πολυκατοικίες». Ο τύπος έφτυσε μπάρες από τσιμέντο. Ο στίχος του καυστικός, πολλές φορές πολιτικοποιημένος, αλλά και γεμάτος για τον εσωτερικό μας κόσμο και τις ανησυχίες μας.
Για το τελευταίο του τραγούδι, ο ΛΕΞ μεταφέρεται σε μια σκηνή που έχει στηθεί εκτός του main stage. Τα φώτα σβήνουν και ο ίδιος αποχαιρετά την Αθήνα και το ΟΑΚΑ με τη «Μωβ βροχή». Και εκεί ξεκίνησε να βρέχει. Και όχι, δεν ήταν ο Prince, ήταν ο σκύλος του Βορρά, ο «αντι-ποιητής» της αστικής πραγματικότητας, που μόλις είχε καταγράψει το νέο του ρεκόρ. Απλός, σχεδόν κρυμμένος στη σκιά του, είπε τα τελευταία του λόγια και χάθηκε μέσα στο σκοτάδι. Έτσι εγράφη ιστορία. Μια γιορτή για τους αόρατους. Στο δρόμο της εξόδου, φωνές που σιγοτραγουδούσαν ακόμα τους στίχους του. Κοινός παρονομαστής στη σκέψη όλων μας: κάτι ανεπανάληπτο μόλις συνέβη.
Ένα live, για το οποίο ολοφάνερα ανυπομονούσε και ο ίδιος. Ίσως περισσότερο από όλους εμάς που βρεθήκαμε εκεί. Τίποτα δεν έμεινε εκτός σε αυτές τις δυόμιση ώρες, θα λέγαμε πως χώρεσαν τα πάντα: αυτά που θέλαμε να ακούσουμε κι αυτά που ο ίδιος ήθελε να μοιραστεί μαζί μας. Αναπόφευκτα η σκέψη μου τρέχει στον κύριο Άρη Πορτοσάλτε και στα λόγια του κάποτε για μια παλιότερη συναυλία του ΛΕΞ: «Γενικότερα έχουμε ένα πολύ σοβαρό θέμα, αν προστρέξω στο ότι πήγαν 30.000 νέοι και άκουγαν κάτι άθλιους στίχους ενός υποτιθέμενου καλλιτέχνη που υποτίθεται ότι χτυπάει το σύστημα...».
Και σκέφτομαι ότι ο ΛΕΞ δεν είναι από αυτούς που χτυπάνε τάχα το σύστημα σαν άλλοι επαναστάτες από τις σαλονάρες τους. Κι αυτό το καταλάβαμε πολύ καλά απόψε (για πολλοστή φορά). Μας άγγιξε σα σφαλιάρα, μάλλον. Ο τρόπος, με τον οποίο χτυπά το σύστημα είναι μέσα από την ωμή του γλώσσα, τις καθημερινές λέξεις που κατασκευάζουν οικείες εικόνες, από όλες αυτές τις γειτονιές που δεν μας δείχνουν τα βραδινά δελτία. Από τις δικές μας γειτονιές. Από τις δικές μας ζωές. Κι αυτό που ενοχλεί κάποιους δεν είναι οι «άθλιοι» στίχοι του, αλλά το γεγονός ότι ο κόσμος - και δη οι νέοι – αναζητά και φωνάζει για μια νέα προοπτική στο μέλλον του, αντί να παθητικοποιείται.
Στην τελική, έχουμε να κάνουμε με μία σπάνια περίπτωση καλλιτέχνη, ο οποίος κατάφερε το τρομερό παράδοξο του να παραμένει underground με ακαριαία… sold out και merchandise. Το παράδοξο του να γίνεται viral χωρίς να σκαρφίζεται καμία καινοτόμα καμπάνια. Το παράδοξο του να ενώνει ολόκληρες γενιές κάτω από το ίδιο beat: τα δεκαπεντάρικα αλάνια με την τριχοφυΐα στο άνω χείλος, τους καμμένους millennials με τη μόνιμη οσφυαλγία και την κρίση ταυτότητας, και τους 50άρηδες που έστω για μια νύχτα άφησαν τα μπουζούκια και το «έντεχνο», για λίγη ωμή αλήθεια και μια αίσθηση «δρομίσιας αλητείας». Ε, διάολε, κάτι θα κάνει σωστά, δεν γίνεται. Γι’ αυτό ΛΕΞ, όρμα τους, γ@μ@ την εικόνα τους.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
