Αυτό το κείμενο πληκτρολογείται στο γραφείο, Δευτέρα μεσημέρι, αλλά ουσιαστικά έχει γραφτεί στο μυαλό μου, Σάββατο βράδυ, ανάμεσα σε millennials και zoomers που τραγουδούσαν κάθε στίχο του “Μία Φορά”, λίγη ώρα αφού ο Δημήτρης Κοργιαλάς ανέβαινε στη σκηνή του Rudu Fest, στο Oddity Club, λίγες εκατοντάδες μέτρα από την προ εικοσαετίας alternative περιοχή της Αθήνας και ακολουθώντας τον εξαιρετικό performer Tony Bluebird.
Λίγο πριν ο Κοργιαλάς είχε σηκώσει τη Δανάη από τους Ντισκοπάθεια να πουν μαζί στη σκηνή το “Μία Φορά”. Την είχε απλά ακούσει να το ερμηνεύει στην πρόβα, του άρεσε και το έκανε. Τελικά του βγήκε απόλυτα καθώς οι δύο τους μία φανταστική συναυλιακή εμπειρία από εκεί που δεν το περίμενες. Αυτός ο αυθορμητισμός ήταν τελείως συνεπής με την ιστορία του κομματιού.
Διαβάζω σε μία πραγματικά παλιά συνέντευξη που είχε δώσει ο Κοργιαλάς στο musiccorner.gr.
«Αυτό το τραγούδι προοριζόταν αρχικά για την Ευρυδίκη αλλά δεν ήθελα να το τραγουδήσει μια επαγγελματίας τραγουδίστρια.
Επιθυμούσα να το τραγουδήσει κάποια κοπέλα που να είναι άπειρη τουλάχιστον στο τραγούδι, για να βγει το αποτέλεσμα πιο alternative και να μην το "κολλάνε" μετά τα ραδιόφωνα με ό,τι εγχώριο χαζόpop άκουσμα υπάρχει... Όχι πως τα κατάφερα, δίπλα σε χαζόpop τραγούδια το ακούω αλλά δεν έχει σημασία».
Την εποχή που βγήκε η συνέντευξη αυτή, η Δανάη από τους Ντισκοπάθεια και πολλοί και πολλές από το κοινό πιθανόν να μην είχαν γεννηθεί καν. Τι σημασία έχει όμως η ληξιαρχική πράξη γεννήσεως σε μία εποχή που, τουλάχιστον, έχει το καλό ότι μπορεί να προσφέρει ατελείωτη πρόσβαση στο παρελθόν.
Ο Δημήτρης Κοργιαλάς για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα είχε εξαφανιστεί από τα φώτα της δημοσιότητας και κάπως είχε μείνει ως μία μακρινή ανάμνηση των καλλιτεχνών που βγήκαν από τη μήτρα της gothic rock μουσικής και των Cure τους οποίους ακολούθησε πιστά με διάφορους τρόπους χωρίς φυσικά να τους φτάσει.
Η αδικία είναι κάπως αυταπόδεικτη. O Κοργιαλάς με μία κάπως αντιφατική παρουσία δημιούργησε μερικά τεράστια hit, που, όπως φαίνεται ενάντια στη βούλησή του, έπαιζαν σε αυτό που ο ίδιος ονόμαζε χαζοpop. Καλό για να γίνεις γνωστός, κακό για να μείνεις relevant.
Γενικά, η ιστορία έχει μία πολύ σκληρή στάση σε αυτούς που προσπαθούν να πάρουν κάτι φερμένο από τις underground κουλτούρες και να το κάνουν να μοιάζει οικείο σε τεράστια κοινά. Και η αλήθεια είναι ότι ο Δημήτρης Κοργιαλάς ήταν ο άνθρωπος που σύστησε ένα ολόκληρο είδος μουσικής και ανθρωπότυπου στα μεγάλα κοινά.
Συνδέθηκε πολύ με την εποχή του και, όταν αυτή ήταν πια παρελθόν, έφυγε και ο ίδιος από τα φώτα της δημοσιότητας. Ξέμεινε για πολλούς ως emo, ωραίος τυπάς
Σίγα-σιγά, το μουσικό του story ανακαλύπτεται από τους νεότερους και μαζί τραβάει όσους τον έζησαν να τον διαβάσουν από την αρχή. Πλέον αποδεσμευμένο από το πλαίσιο εκείνης της «χαζοpop» δίπλα στην οποία τον μάθαμε. Αρκετά απελευθερωτικό κι ας χρειάστηκαν πολλά χρόνια για να έρθει.
Όταν σε κάποια στιγμή, στο live του Σαββάτου, έπαιξε το “Where Is My Mind”, ύμνο μίας εποχής χαμένης για εμάς αλλά μαγικής για όσους και όσες δεν την πρόλαβαν, κάπως μιζέριασα. Πόσες φορές ακόμα να ακούσεις ένα τραγούδι. Πάμε λίγο παρακάτω.
Με το που είπε τον πρώτο στίχο γυρίσαμε κοιτώντας έκπληκτοι ο ένας τον άλλο και είπαμε ένα γεμάτο έκπληξη «ώπα ρε». Το έχει και αυτό και για κάποιον λόγο δεν είχαμε ιδέα. Και δεν είχαμε ιδέα ακριβώς γιατί τον είχαμε ασυνείδητα εντάξει σε αυτή τη χαζοpop.
Στο κλείσιμο, αφού είπε άλλη μία φορά το καλύτερο κομμάτι που έβγαλε ποτέ, το "Μια Φορά" ευχαρίστησε το κοινό και αποχώρησε, ίσως και κάπως δικαιωμένος. Αφού η εποχή μας αδυνατεί να γεννήσει κάτι πραγματικά πρωτότυπο, ας γίνει τουλάχιστον πρωτότυπη σε αυτά που ανακαλύπτει.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
