Υπάρχουν κι αυτοί οι καλλιτέχνες που σ' όλα αυτά τα χρόνια της πορείας τους, δεν τους γνώρισαμε από συνεντεύξεις, από δηλώσεις ή τσιτάτα εδώ και εκεί. Τους μάθαμε από μουσικές συναντήσεις, τους αγαπήσαμε από συνεργασίες και κάτι βραδιές που πείραξαν άθελά τους κάτι μέσα μας και από τότε μας ακολουθούν για πάντα.
Τη Ρίτα Αντωνοπούλου, τη γνωρίσαμε τότε με την ομάδα του Σταμάτη Κραουνάκη "Σπείρα Σπείρα", στη συνέχεια τη χρονιά - σταθμός 2006, όπου επιλέγεται από τον μουσικοσυνθέτη Θάνο Μικρούτσικο και ξεκινάει εμφανίσεις στον Σταυρό του Νότου, από τις μαγικές ερμηνείες που ήρθαν, από τις περιοδείες σε όλη τη χώρα, από τις συμπράξεις που έμειναν στην ιστορία.
Μια πορεία δίχως τέλος και δίχως όρια. Την απολαύσαμε ξανά πριν λίγες μέρες, όταν η Ρίτα Αντωνοπούλου τραγούδησε στη συναυλία - αφιέρωμα στον Μικρούτσικο, την ακούμε ξανά και ξανά, με αφορμή τα νέα κομμάτια της, προάγγελους του νέου της δίσκου με τον Σταύρο Σιόλα.
Το "Φιλί στο Πάρκο" είναι το τελευταίο κομμάτι της που κυκλοφόρησε. Παρέα με τον Μίλτο Πασχαλίδη, τραγουδούν για όλα εκείνα τα απλά πράγματα που τελικά είναι αυτά που μένουν.
Σκέφτομαι αν μετά από όλα αυτά τα χρόνια στα δισκογραφικά δρώμενα, υπάρχει για την Ρίτα Αντωνοπούλου ένας άνθρωπος που θα συμβουλευτεί ή θα την επηρεάσει λίγο παραπάνω πριν από την κάθε δουλειά.
Για να είμαι ειλικρινής, η απάντηση είναι όχι. Αυτό συμβαίνει επειδή συνήθως ό,τι κάνω προέρχεται από δική μου σκέψη, επιθυμία αλλά και σχεδιασμό. Είναι μια διαδικασία πολύ δημιουργική που με ευχαριστεί και σε γενικές γραμμές ακολουθώ αυτό που έχω μέσα στο κεφάλι μου. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε θα συζητήσω με τον εκάστοτε συνεργάτη μου.
Είμαι πάντα ανοιχτή σε ιδέες, αλλά - όπως κοροϊδευτικά λέει κι ένας φίλος μου μουσικός - η Ρίτα μας, πάντα ρωτάει τη γνώμη μας για να κάνει στο τέλος αυτό που θέλει εκείνη.
Σε μια παλαιότερη συνέντευξη, είχατε σχολιάσει πως όλα σήμερα εκφράζονται διαφορετικά, μιλώντας για το αν υπάρχει πολιτικό τραγούδι σήμερα. Η αγάπη είναι μια σταθερά εκεί που όλα αλλάζουν;
Θα πρέπει να ορίσουμε την αγάπη. Για ποιο είδος αγάπης μιλάμε. Η αγάπη με την ευρεία έννοια, δηλαδή η αγάπη για τον άνθρωπο, τον κόσμο, τη φύση, τα παιδιά μας είναι εκεί και θεωρώ πως είναι μια σταθερά που μας κρατάει δυνατούς και μας δίνει ελπίδα. Η ερωτική αγάπη από την άλλη κι η έκφρασή της έχει αλλάξει και αλλάζει πάρα πολύ ειδικά τώρα στις νεότερες γενιές. Τελείως άλλος κόσμος.
Υπάρχει σήμερα ανάγκη τελικά για πολιτικά τραγούδια;
Πάντα υπάρχει η ανάγκη για τα πολιτικά τραγούδια. Το πολιτικό τραγούδι δεν είναι μόνο το καταγγελτικό. Είναι και αυτό που περιγράφει ή ασχολείται με την κοινωνικοπολιτική συγκυρία της κάθε εποχής. Ακόμη και αυτό που μιλάει για τον άνθρωπο και τη θέση του στον κόσμο, πολιτικό είναι. Για παράδειγμα ο στίχος του Παπακωνσταντίνου στο «Αερικό» που λέει «όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει» κατά τη γνώμη μου είναι άκρως πολιτικός. Οπότε ναι, τα χρειαζόμαστε και μάλιστα θεωρώ ότι είναι απολύτως αναγκαία σήμερα.
Πώς γεννήθηκε το νέο κομμάτι «Φιλί Στο Πάρκο»;
Ήταν από τα τραγούδια που μου πρότεινε ο Σταύρος όταν του είπα να κάνουμε μαζί τη νέα δισκογραφική δουλειά και του περιέγραφα την ανάγκη μου να μιλήσω με φως και ελπίδα. Ότι δηλαδή δεν θέλω να εστιάσω σε όλα τα αρνητικά που υπάρχουν γύρω μας, αντιθέτως όλα τα τραγούδια να έχουν μια δύναμη και μια φωτεινή ενέργεια. Όπως είδατε κι από τα πρώτα δύο που κυκλοφορήσαμε σε στίχους δικούς μου, πήγα ακριβώς προς αυτήν την κατεύθυνση.
Το συγκεκριμένο τραγούδι λοιπόν δημιουργεί μια τόσο ζεστή αίσθηση όταν το ακούς που μέσα σου διαχέεται γλύκα. Αυτός ήταν κι ο λόγος που ήθελα να το πω. Όταν μπήκε κι ο Μίλτος με τη φωνή του στο τοπίο, τότε «έδεσε το γλυκό».
«Στο χρόνο κεντάει μια στιγμή που μένει αιώνα» τραγουδάτε στο νέο κομμάτι. Ποιες είναι αυτές οι δικές στιγμές - ορόσημα που κρατάτε απ' όλα αυτά τα χρόνια;
Η γέννηση της κόρης μου, η μέρα της γνωριμίας μου με τον Θάνο Μικρούτσικο και η συνάντηση με τον Μίκη Θεοδωράκη.
Πώς ήρθε η συνεργασία σας με τον Σταύρο Σιόλα;
Με τον Σταύρο γνωριζόμαστε χρόνια και έχουμε κάνει και άλλα τραγούδια μαζί στο παρελθόν. Τον εκτιμώ και με εκτιμά, αγαπιόμαστε βασικά κι αυτό ήταν για μένα το πιο σημαντικό στοιχείο ώστε να του ζητήσω να κάνουμε μία ολοκληρωμένη δουλειά, αλλά και να ανέβουμε μαζί πάνω στη σκηνή. Αλήθεια πίστευα - και αποδείχτηκε ότι είχα δίκιο - ότι ο Σταύρος έχει την ικανότητα να γράφει εξαιρετικά κι ότι θα με «έπιανε». Είχα την αίσθηση από την αρχή ότι θα φτιάξουμε κάτι πολύ καλό, ότι ταιριάζουμε. Κάτι που φάνηκε και στη χημεία μας πάνω στη σκηνή.
Κάθε τραγούδι που έρχεται μπορούμε να πούμε ότι αντανακλά και έρχεται βάσει της εκάστοτε συνθήκης ή ανάγκης που βιώνετε; Σε τι φάση βρίσκεται σήμερα η Ρίτα Αντωνοπούλου;
Βρίσκομαι σε μια πολύ δημιουργική φάση να σας πω την αλήθεια. Πιστεύω ότι θα συνεχίσω να γράφω και στίχους. Η διαδικασία αυτή με γέμισε και νιώθω πλέον και την ανάγκη να μιλήσω με δικά μου λόγια. Όπως ανέφερα και παραπάνω θέλω να εστιάσω στην αγάπη, στην ενότητα, στη δύναμη του ανθρώπου, στο ότι όλοι είμαστε ένα. Θέλω να ακούει κάποιος τα τραγούδια και να γεμίζει συναισθήματα που τον κάνουν να χαμογελάει, να νιώθει δύναμη, να κινητοποιείται.
Έχοντας διανύσει μια λαμπρή πορεία στο χώρο του τραγουδιού, πώς θα χαρακτηρίζατε το σημερινό μουσικό τοπίο;
Υπάρχουν πολλά μουσικά τοπία. Το μουσικό τοπίο που μας παρουσιάζεται κατά κύριο λόγο θα το έλεγα άχρωμο και μονότονο και σε περιπτώσεις τύπου τραπ, ανεκδιήγητα αισχρό. Υπάρχουν όμως κι άλλα μουσικά τοπία, που δεν προβάλλονται, που είναι ανεξερεύνητα και χρειάζεται να τα ψάξεις. Εκεί μπορεί να βρεις μικρά θαύματα. Υπάρχουν τραγούδια, υπάρχουν δημιουργοί, απλά συνήθως δε θα τους ακούσεις και δε θα τα μάθεις από τα Μέσα.
Έξω, στον δρόμο, τι παρατηρείτε στον σύγχρονο άνθρωπο;
Αποξένωση. Πολλά νεύρα. Θυμό. Έτοιμοι όλοι να φαγωθούν για το τίποτα. Αλλά είναι κι οι άλλοι που θα σου χαμογελάσουν, θα μιλήσουν με ευγένεια, θα βοηθήσουν αυτόν που έχει ανάγκη. Οπότε εκεί θα εστιάσω και θα πω ότι έχω γνωρίσει τόσο υπέροχους ανθρώπους μέσα στη δυστοπία που πάντα ελπίζω ότι η αγάπη θα νικήσει.
Πώς είναι σήμερα η Αθήνα;
Όπως μου φαινόταν πάντα. Αφιλόξενη και θορυβώδης. Ποτέ δε μου άρεσε η Αθήνα εκτός από κάποιες γειτονιές της που όντως είναι πολύ όμορφες και αλλάζουν όλη την αίσθηση της πόλης. Κάποια στιγμή νομίζω θα την αποχωριστώ για τη φύση και την ησυχία με μεγάλη χαρά.
Τι νοσταλγείτε και τι όχι από το παρελθόν;
Νοσταλγώ την εποχή που δεν είχαμε κινητά και παίζαμε ελεύθερα παιδιά έξω με τους φίλους μας. Κοιταζόμασταν στα μάτια. Δίναμε ραντεβού και κάπως βρισκόμασταν χωρίς ποτέ να συμβαίνει κάτι να μιλάμε με τις ώρες.
Εποχές που ανακαλύπταμε τα ταλέντα μας από τις ατελείωτες ώρες βαρεμάρας, όταν έπρεπε να κάνουμε ησυχία στο σπίτι. Τότε που το βιβλίο γινόταν η παρέα και που ήταν οκ να κοιτάς το ταβάνι χωρίς κανένα μπιπ μπιπ και κανένα σκρολ. Όταν λέγαμε ανέβασε το «στόρι» και εννοούσαμε το στόρι του παραθύρου να μπει λίγο φως. Δε νοσταλγώ ό,τι με έχει πονέσει και ταλαιπωρήσει στη ζωή μου.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
