Ο χαρακτήρας του Μπομπ στο Lost In Translation είναι ένας ρόλος που ο Μπιλ Μάρεϊ γνωρίζει καλά. Αρκετές σεκάνς έμοιαζαν με ντεζαβού της ζωής του αμερικανού ηθοποιού, σκηνικά και συναισθήματα που έχει βιώσει στο παρελθόν, μόνος του, χωρίς κάμερες και κινηματογραφικά συνεργεία.
Η Σοφία Κόπολα κυοφορούσε την ιδέα της ταινίας για αρκετό καιρό μέσα της και προετοίμαζε την γέννηση της με τους καλύτερους δυνατούς όρους. Ένας από αυτούς, ήταν απαράβατος. Στον ρόλο του Μπομπ, μπορούσε να δει μόνο τον Μπιλ Μάρεϊ.
Σε ομιλία της στο American Film Institute, η Κόπολα εξηγούσε πόσο δύσκολο ήταν να καταφέρει να βρει κανείς τον Μπιλ Μάρεϊ στις αρχές του 2000. «Ελπίζουμε να έχεις κάποια χρόνια μπροστά σου ή να βρεις άλλον για τον ρόλο. Καλή τύχη με αυτό», της απαντούσαν άνθρωποι του χώρου όταν έψαχνε να βρει τα ίχνη του. Θα έκανε όμως, κυριολεκτικά τα πάντα για να τον εντοπίσει.
«Ρώτησα όποιον άνθρωπο ήξερα αν γνωρίζει τον Μπιλ Μάρεϊ. Έπαιρνα τους ατζέντηδες του και μου έλεγαν ότι δεν είχαν μιλήσει εδώ και ένα μήνα μαζί του. Είχα βρει τον αριθμό του, του είχα αφήσει μηνύματα στον τηλεφωνητή και τον έπαιρνα κάθε μέρα τηλέφωνο. Σε κάποια φάση με πήρε, είχε κάτι θέματα το κινητό μου, είχαμε κανονίσει συνάντηση αλλά μετά την ακύρωσε, συνέβαινε για καιρό όλο αυτό», περιγράφει η αμερικανίδα σκηνοθέτρια και θυμάται το “πιο χαμηλό σημείο” στο οποίο έφτασε για να καταφέρει να τον βρει.
«Πήρα τηλέφωνο τον Αλ Πατσίνο, τον οποίο γνώριζα λίγο μέσω του πατέρα μου. Ήξερα ότι ζει στην ίδια πόλη με τον Μπιλ, λίγο έξω από τη Νέα Υόρκη. Τον πήρα τηλέφωνο και του είπα “γεια σου Αλ, ξέρεις κάνω αυτή την ταινία”, μου λέει Σόφι, τι κάνεις κι όλα αυτά και του λέω, μήπως ξέρεις τον Μπιλ Μάρεϊ. Ο πατέρας μου έλεγε ότι δεν πρέπει να παίρνεις έναν ηθοποιό για να βρεις άλλον. Δεν πιστεύω ότι πήρα τον Αλ Πατσίνο για να βρω τον Μπιλ Μάρεϊ».
Χωρίς να γνωρίζουμε αν το τηλεφώνημα στον Αλ Πατσίνο έπαιξε κι αυτό τον ρόλο του, η Σοφία Κόπολα κατάφερε τελικά να πείσει τον Μάρεϊ, έφτασε σε προφορική συμφωνία μαζί του, αλλά δεν είχαν πέσει υπογραφές, γεγονός που παρέτεινε την αγωνία της για το αν εκείνος θα εμφανιζόταν στα προγραμματισμένα γυρίσματα τον Σεπτέμβριο του 2022.
Δεν υπήρχε κανένα σημάδι ζωής από μεριάς του και παρότι άρχισε να αγχώνεται και να νευριάζει, ένα τηλεφώνημα ήταν αρκετό για να την ηρεμήσει. Μίλησε με τον Γουές Άντερσον, ο οποίος είχε σκηνοθετήσει τον Μάρεϊ στο Rushmore (1998) και στο The Royal Tenenbaums το 2001.
Ο Άντερσον διαβεβαίωσε την Κόπολα ότι Μπιλ τηρεί πάντα τον λόγο του. Έτσι και έγινε, διότι ο Μάρεϊ προσγειώθηκε στο Τόκιο μια εβδομάδα πριν από τα γυρίσματα. Και τα υπόλοιπα, είναι πλέον ιστορία. Πριν γυρίσει το Lost In Translation, η Σοφία Κόπολα ήταν ήδη χαμένη στη μετάφραση του φαινομένου Μπιλ Μάρεϊ.
Τον Οκτώβριο του 2003, ένα μήνα μετά την πρεμιέρα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ο διευθυντής φωτογραφίας της ταινίας, Λανς Ακόρντ κινηματογράφησε μια συζήτηση της Κόπολα και του Μάρεϊ σε μια ταράτσα στη Ρώμη, με την γλυκιά αμηχανία στο βλέμμα τους να περιγράφει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την σχέση που ανέπτυξαν σε όλο αυτό το ταξίδι πριν, κατά την διάρκεια και μετά την παρουσία τους στην Ιαπωνία. Το Τόκιο άλλωστε, ήταν πάντα ο τρίτος χαρακτήρας του έργου.
«Δε μπορούσα να σκεφτώ κανέναν άλλον για τον ρόλο του Μπομπ Χάρις και χάρηκα πολύ όταν τον είδα να εμφανίζεται στα γυρίσματα. Δεν θα γύρναγα την ταινία χωρίς αυτόν και ήθελα πολύ να την κάνω», εξηγεί η Κόπολα, που πάντα έβρισκε με την ψυχραιμία και το χαμόγελο της τον τρόπο να απορροφά την πίεση σε μια γιγάντια πόλη 20 εκατομμυρίων κατοίκων, σαν ένας σαμουράι που κουβαλάει ένα μικρό μαχαίρι, όπως περιγράφει ο Μπιλ Μάρεϊ.
Ο Μπομπ και η Σάρλοτ διαμορφώνουν μαζί ένα κοινό γλωσσάρι συναισθημάτων μέσα από λέξεις βαθιά ριζωμένες μέσα τους, που προσπαθούν να βρουν τον τρόπο να βγουν στην επιφάνεια. Είναι χαμένοι στη μετάφραση αλλά νικητές σε μια νέα ιδιότυπη φιλία, σε μια δική τους σχέση. Ξαπλώνουν στο κρεβάτι, κοιτάζουν το ταβάνι και η Σάρλοτ τον ρωτάει αν μπορούν να γίνουν όλα πιο εύκολα, με τον Μπομπ να απαντάει “όχι... ναι, μπορούν”.
Ένα sample που με πολλή μαεστρία πρόσθεσε ο ιαπωνικής καταγωγής μουσικός Fatima Yamaha στο υπέροχο κομμάτι του “What’s A Girl To Do”, που κυκλοφόρησε δέκα χρόνια πριν.
«Νομίζω ότι είναι πραγματικά μια πολύ βασική στιγμή της ταινίας», αναφέρει ο Μπιλ Μάρεϊ για την σκηνή στο κρεβάτι, γιατί τότε το κοινό αποφασίζει αν του αρέσει αυτό που βλέπει.
«Όταν φτάνεις σε ένα σημείο όπου έχεις τη δυνατότητα να ολοκληρώσεις μια εξωσυζυγική σχέση, οι άνθρωποι τείνουν να υποβαθμίζουν την άλλη τους ζωή. Ξέρεις, λένε ότι είναι λιγότερο σημαντική, λιγότερο ουσιαστική, λιγότερο επιτυχημένη. Με αυτόν τον τρόπο δικαιολογούν τόσο στον εαυτό τους όσο και στο άλλο άτομο την επιλογή που πρόκειται να κάνουν, ώστε να τους φαίνεται αποδεκτή.
Αυτό ήταν το δύσκολο κομμάτι κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της σκηνής. Δεν ήταν ξεκάθαρο το πώς ακριβώς θα το αποδώσουμε. Μας πήρε αρκετό χρόνο να το βρούμε. Ήταν μια δύσκολη νύχτα, περπατήσαμε αρκετά πάνω-κάτω στους διαδρόμους, αλλά τελικά καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια σκηνή για την οποία είμαι πολύ περήφανος. Είναι μία από τις πιο όμορφες σκηνές που έχω γυρίσει ποτέ», καταλήγει ο Μπιλ Μάρεϊ.
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
