«Η ζωή μόλις έγινε λίγο πιο όμορφη». Αυτό είναι το πρώτο σε likes σχόλιο που θα διαβάσει κανείς κάτω από το βίντεο που ανέβασε ο Θανάσης Σαμαράς στο YouTube του με τη βιντεοσκόπηση της παράστασής του με τίτλο “Πώς Τολμάτε;”.
Επειδή το YouTube και γενικά οι πλατφόρμες σχολιασμού στα social media δεν είναι και ο πιο εύφορος τόπος για θετική ενέργεια, αυτό και πολλά ακόμα αποθεωτικά σχόλια μού γέννησαν ένα τρομερό fomo. Γρήγορα έκατσα και είδα το 1 ώρας και 25 λεπτών βίντεο και πολλές από τις απορίες μου λύθηκαν, παρότι τον ήξερα ήδη πολύ καιρό.
Ο Θανάσης Σαμαράς (αλλιώς Cain) στα 19 του είδε το πιξελιασμένο του βίντεο όπου απαιτούσε την προβολή του “Ρετιρέ” να κυκλοφορεί παντού και τελικά να αγκαλιάζεται από το ίδιο το MEGA. Για τους λάτρεις των συμβατικών ημερομηνιών, αυτή ήταν ίσως η πρώτη φορά που η τηλεόραση και το ίντερνετ επικοινώνησαν μεταξύ τους.
Αρκετά χρόνια μετά, ο Θανάσης ανέβασε τη βιντεοσκόπηση της παράστασής του που σε πολλά της σημεία ήταν εντυπωσιακή. Πολλοί έμειναν στον ρυθμό πολυβόλου του Σαμαρά αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα πολύ σημαντικό: Αυτό που βλέπεις, με τον τρόπο που το βλέπεις και με το συγκεκριμένο performance ομολογουμένως δεν το έχεις δει αλλού στην ελληνική stand up σκηνή. Αν μη τι άλλο σημαντικό.
Με αυτή την αφορμή, ο ίδιος μίλησε στο BOLD για το stand-up, τις επιρροές του, τη φιλολογία και το ταξί.
Η Δυτική Θεσσαλονίκη σου δίνει γενικά υλικό για τις παραστάσεις σου, σωστά;
«Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη, στους Αμπελόκηπους και είμαι βαθιά Μακεδόνας. Έχω καταγωγή από Καβάλα, από Σέρρες, Δράμα, Βροντού. Είμαι και μισός Σαρακατσάνος αν πιάνεται αυτό.
Ήταν μία εμπειρία από μόνη της να μεγαλώνεις στους Αμπελόκηπους τη δεκαετία του 1990 και το 2000. Τώρα κάπως έχουν ηρεμήσει τα πράγματα αλλά ούτως ή άλλως όλο αυτό είναι σαν meme. Υπάρχουν στερεότυπα που τα χρησιμοποιείς και φέρνουν γέλιο και αστεία αλλά το θέμα είναι να μην τα πιστεύει κιόλας ο κόσμος.
Να μη νομίζουν δηλαδή ότι εδώ πέρα είναι κάτι σαν Far West. Yπάρχουν πολλοί στη Θεσσαλονίκη που λένε ότι δεν πατάνε στα δυτικά. Ίσως νομίζουν ότι μαζευόμαστε μία φορά τον μήνα όλοι μαζί στην πλατεία και καίμε τα σκουπίδια μας. Δεν ξέρω. Πάντως η κατάσταση δεν είναι όπως την έχουν στο μυαλό τους».
Υπάρχει κάτι που να καθόρισε το χιούμορ σου όταν ήσουν μικρός;
«Έβλεπα σίγουρα και ΑΜΑΝ, έβλεπα και Σεφερλή. Έβλεπα όμως και πολλές ταινίες της δεκαετίας του 1980. Είχα δει πολύ Ψάλτη, Μουστάκα, Τσάκωνα. Πιο πολύ θα πω δηλαδή ότι με επηρέασαν αυτοί. Ειδικά ο Μουστάκας είναι ο αγαπημένος μου. Μαζί και ο Τσιβιλίκας.
Έβλεπα και τις επιθεωρήσεις που έπαιζε στην τηλεόραση τα Σαββατόβραδα. Είχα πετύχει και τις “Νύχτες Κωμωδίας” που έδειχνε στο STAR, της Λουκίας Ρικάκη».
Και η πρώτη stand-up παράσταση που είδες από κοντά;
«Η πρώτη παράσταση που είδα από κοντά ήταν στη Νέα Καρυά Καβάλας, που είναι το χωριό μου. Ήταν ένας κύριος που λεγόταν Μίμος Παπαδόπουλος. Αυτός έκανε μιμήσεις, ταχυδακτυλουργικά αλλά έκανε και stand up στην πλατεία του χωριού.
Τον είδα σε ηλικία 8-9 χρονών στην πλατεία του χωρίου και σκέφτηκα ότι αυτό ήθελα να κάνω με τη ζωή μου».
Ξέρω ότι έτρεχες ένα blog αλλά οι περισσότεροι σε γνώρισαν από εκείνο το βίντεο για το “Ρετιρέ”. Πώς ήταν εκείνες οι ημέρες;
«Τα πέτρινα χρόνια του YouTube, τα περίεργα. Ήμασταν 3-4 κανάλια τότε, γινόταν ένα μπαμ και απορούσαμε τι συνέβαινε. Εκείνο το βίντεο θυμάμαι ότι το είχα δει στο ίδιο το MEGA. Μετά γυρίσαμε και διαφημιστικό.
Τότε σκέψου ήμουν και παιδάκι, πρέπει να ήμουν γύρω στα 19. Σίγουρα δεν το περίμενα να συμβεί όλο αυτό αλλά δεν τρελαίνομαι κιόλας με αυτά τα πράγματα.Το διασκέδασα σίγουρα και χάρηκα με την έννοια ότι “ωχ και άλλος κόσμος γελάει με αυτά που λέω”».
Διάβαζα ένα σχόλιο του Titkov που έλεγε ότι η παράσταση σου είναι «η μόνη κωμωδία που μπορούν να απολαύσουν μια 15χρονη και ένας 60άρης ταυτόχρονα». Το πιστεύεις αυτό;
«Το είδα αυτό το σχόλιο, ναι. Ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι δεν μιλάω για θέματα τα οποία, ας πούμε, ένας 60άρης δεν μπορεί να καταλάβει. Μιλάω για πιο βιωματικά πράγματα που ζούμε όλοι.
Όταν σε κάποιες παραστάσεις έρχονταν άνθρωποι που ήταν πιο μεγάλοι και κάθονταν πρώτη σειρά έλεγα στον εαυτό μου “αμάν, πώς θα γελάσει τώρα αυτός;”. Mετά, όταν τον έβλεπα και γέλαγε, ηρεμούσα.
Ξέρεις κάτι όμως; Το έχουμε λίγο αποστειρωμένα στο κεφάλι μας. Κάπως όπως το είχαμε στο μυαλό μας στο σχολείο, ότι οι καθηγητές μας δεν διασκέδαζαν, πιστεύουμε ότι ο άλλος είναι 60 χρονών και άρα έχει μόνο προβλήματα και δεν γελάει ποτέ. Δεν ισχύει.
Για να είμαι ειλικρινής πιο πολύ με προβληματίζει πού πιάνω τις μικρότερες ηλικίες. Δεν το γνωρίζω».
Πότε τα έγραψες τα κείμενα;
«Τα κείμενα του “Πώς τολμάτε;” τα έγραψα μετά το τέλος της καραντίνας κυρίως. Είχα μία παράσταση άλλη ήδη, λεγόταν “Φήμες Λένε” που την είχα παίξει στην Αλεξανδρούπολη. Ήρθαν όμως οι καραντίνες, με έπιασε μία μούχλα και ένιωσα ότι δεν μου αρέσουν τα αστεία της προηγούμενης παράστασης. Τα πέταξα όλα».
Το είχες καταλάβει ότι άρεσε στον κόσμο;
«Την πρώτη φορά που ανέβασα την παράσταση κατάλαβα ότι, οκ, άρεσε στον κόσμο. Τότε ήταν πολύ διαφορετική βέβαια. Είχε πολλές κοιλιές, είχε προβλήματα. Ήταν δηλαδή μία παράσταση που ήθελε να δουλευτεί κι άλλο. Βέβαια μέχρι και την τελευταία παράσταση έκανα αλλαγές. Στη βιντεοσκόπηση έβαλα καινούργια αστεία που δεν ήξερα αν θα πιάσουν.
Το πραγματικό μου κριτήριο ήταν ότι άρχισαν να γεμίζουν οι παραστάσεις χωρίς εγώ να βλέπω γνωστές φάτσες».
Φεύγω λίγο από την κωμωδία. Ήθελα να σε ρωτήσω η φιλολογία πώς προέκυψε…
«Μου άρεσε πολύ η λογοτεχνία και ήθελα να σπουδάσω φιλολογία. Δεν είμαι από αυτούς που μπήκαν Φιλολογία επειδή δεν πέρασαν Νομική και μετά έλεγαν ότι πάντα ήθελαν να γίνουν φιλόλογοι.
Όταν μπήκα, ήθελα πάρα πολύ να ασχοληθώ με την Επτανησιακή Λογοτεχνία, έμαθα και ιταλικά για να μπορώ να έχω κάποιο υπόβαθρο.
Ωστόσο, σύντομα κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσα να συνεχίσω με τη φιλολογία και την κωμωδία ταυτόχρονα. Διάλεξα τη δεύτερη. Δεν απορρίπτω το να γινόμουν καθηγητής στο Λύκειο αλλά νομίζω το έχω εγκαταλείψει ως σενάριο. Δεν μπαίνω καν στη διαδικασία, κουράστηκα. Με πήγε αλλού η ζωή.
Πάντως ακόμα ασχολούμαι με τη φιλολογία. Διαβάζω πολλή λογοτεχνία, μελέτες. Κάποιες φορές κάθομαι στη ζούλα και παρακολουθώ μαθήματα στο μεταπτυχιακό. Μου αρέσει πολύ».
Διαβάζεις ακόμα;
«Συνέχεια διαβάζω, αυτό δεν αλλάζει. Οκ, μπορεί να περάσει μία περίοδος μίας-δύο εβδομάδες που δεν διαβάζω τίποτα αλλά μετά πάντα θα πιάσω κάτι».
Τώρα δηλαδή τι διαβάζεις;
«Αυτή την περίοδο διαβάζω το Γουέιτζερ, που μου το πρότειναν πολλοί.
Κυρίως διαβάζω κλασική λογοτεχνία αλλά πλέον προσπαθώ να ασχολούμαι και με τους ζωντανούς, όχι μόνο τους πεθαμένους».
Το τελευταίο καιρό δουλεύεις και ως ταξιτζής, σωστά;
«Δουλεύω ταξί, ναι. Είναι ένα πολύ δύσκολο επάγγελμα, ένα από τα πιο δύσκολα που έχω κάνει στη ζωή μου. Πάρα πολύ κουραστικό, δεν έχει καμία πλάκα. Οδηγείς πολλές ώρες μέσα στην κίνηση και μέσα στην πόλη που έχουν όλοι νεύρα».
«Οι ιστορίες που ανεβάζω στο Instagram έχουν πράγματι συμβεί. Συμβαίνουν γενικά πράγματα. Όταν λέω ότι είμαι ταξιτζής, πρώτα μου λένε μία κακή ιστορία που έχουν με συνάδελφο και μετά μου ζητάνε να τους πω μία ιστορία. Αυτές τις ιστορίες όταν τις λες μετά, έχουν πλάκα αλλά όταν τις βιώνεις, πάνω στη δουλειά, δεν είναι τόσο ωραίες».
Και κάτι που θα έλεγες σε κάποιον που μπορεί τώρα να ξεκινάει το stand up;
«Το stand up τις θέλει τις θυσίες του. Δεν είναι ότι βγαίνω για μπίρες με τους φίλους μου, λέω 2-3 αστεία, γελάμε και φεύγουμε. Είναι κανονική δουλειά με σκαμπανεβάσματα.
Κάποια στιγμή θα παίζεις για 12 άτομα. Έχω ξαναπαίξει και θα ξαναπαίξω. Το ξέρω ότι κάποια στιγμή θα επιστρέψω εκεί. Μετά πάλι σε μεγάλο θέατρο. Μετά πάλι δεν θα γελάσει κανείς και θα με καταπιεί η Γη».
Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.
